Vechnoe Vozvrashchenie (2012)

Muratova goes Kiarostami. Tenminste nu ik Like Someone in Love en deze film zo kort achter elkaar zie viel me ineens een gelijkenis op. De inleiding bij de film (zonder Muratova (met de klemtoon op de eerste á trouwens)) sloeg de spijker op de kop. Ook in haar nieuwste film blijft Muratova haar twee favoriete thema's trouw: 'repetition' en 'two in one'. Herhalingen dus en steeds betekent iets twee dingen tegelijk. Het spel met de herhalende scènes krijgt pas betekenis nadat je het acht keer hebt gezien. De wisselingen in personage, kleine wisselingen in tekst en setting geven steeds meer betekenis aan wat voorafging. En het werkte bij tijd en wijle zeer komisch. Het geheel dient een doel (in de deze film dan), al vond ik de ophanging niet geheel geslaagd. De gelijkenis met Kiarostami is ook als ik het zo opschrijf treffend.

Weer erg genoten van het production design. Die volle interieurs van druk behang, wandkleden, perzische tafelkleden, volgeladen tafels en tierelantijnen, Je waant je direct 'thuis bij Muratova'. Goed dat het in zwart/wit is, want in kleur zou het pijn doen aan je ogen. Idiote still hier trouwens. De film is (vrijwel geheel) in zwart/wit. Ik zal op gaan naar een poster.

O ja - en eindelijk viel het kwartje wat betreft Litvinova, ze zit ook in Stellings Het Meisje en de Dood (2012)

Vreemd genoeg is er geen poster te vinden. Alleen in het Frans. Ook zoeken op cyrillisch helpt niet. Dank voor het overzetten in zwart/wit in elk geval (de still komt namelijk wél uit de film).

Fascinerend. Ik moet zeggen dat ik stiekem wel hoopte op nog radicalere deconstructie van de dialoog scene. Ik verwachtte eigenlijk een versie van de scene zonder geluid. Ook een behandeling van de scene, zoals Benning toepaste op Cassavetes faces, zou ook een leuke optie zijn geweest trouwens. Ik had namelijk nog wel moeite om los te komen van de inhoud van de dialoog, zelfs na de zoveelste take. Uiteindelijk is het Muratova misschien ook niet zozeer, of slechts maar ten dele, te doen om deconstructie van 'klassieke' dialoog. Of misschien zijn de strategieën die ik hierboven opperde wel niet zo geschikt om te combineren met de strategie van variatie en herhaling, zoals in deze film is toegepast.

ik zie uit naar The Asthenic Syndrome, die ik komend weekend hoop te gaan zien.

iemand een idee wat het 'spookachtige' cello + piano themaatje zou kunnen zijn dat in de eerste setting te horen valt (word in het eerste gedeelte van de film een paar keer herhaald, in de aftiteling kon ik het niet lezen)??

Ik kan wel even op zoek naar een credit lijst, ik kan 't cyrillisch wel lezen. edit: hier staat niks over de muziek bij in de credits. Mocht je zelf tegen een cyrillisch overzicht van de credits aanlopen, dan kan ik de namen wel voor je ontcijferen. Je kan het beste zoeken op op de cyrillische titel van de film, die vind je in de link.

Ik had nog een vraag over de niet ondertitelde TV-programma's, ondertiteld als ***.
Was dat óf omdat die zouden afleiden van de 'deconstructie van de dialoog' zoals Ik Doe Moeilijk het noemt, óf omdat die in het Russisch waren en de rest in het Oekraïens. Dat verschil kan ik namelijk niet horen.

geen credits gevonden, ook geen online video met iets uit die scenes...

mbt de tv-ondertitels. Al waren er geen direct voor mij herkenbare Russische woordjes daar, het klonk wel als Russisch, maar niet echt als een brabbeltaal en aan de klanken was goed te horen dat wel iedere keer hetzelfde werd gezegd; zou dus misschien toch een andere taal kunnen zijn...

Er werd ook steeds op dit tv-nieuws bericht gereageerd door de karakters, wat het gewoon onderdeel maakt van de dialoog wat mij betreft, en in dat opzicht zou het raar zijn om daar de ondertiteling weg te laten

Dat zou ik ook wel willen weten, adembenemend mooie muziek.

Mooie muziek inderdaad en een bijzondere film. Beperkter (in de zin dat het de film is met de strikste vorm is) dan de andere films die ik van haar zag. Wat mij betreft had het daar eigenlijk ook wel bij mogen blijven (zonder de laatste scenes).

Er worden door de decors, door het uiterlijk van de personages en ook door de acteerstijlen steeds andere betekenissen aan hetzelfde gegeven. Daardoor wordt het de ene keer vervreemdend, dan weer dramatisch, dan weer komisch.

Ik zit me nu ineens af te vragen of de titel letterlijk Eeuwige Terugkeer betekent of dat Zvyagintsev's The Return (Vozvrashchenie heet die) eigenlijk Thuiskomst heet. De eerste optie lijkt me logischer (de man uit deze film komt niet thuis), maar weet iemand dat?

3.5*

Het betekent wat mij betreft terugkeer/return. Het verschil in 'westers'-fonetische spelling komt voor uit het verschil tussen Russisch en Oekraïens, anders kan ik dat ook niet verklaren. Een 'losse c' in Vecnoe kan ook niet in het Russisch, dat zou altijd 'ch' (che) moeten zijn, het cyrillisch karakter ч

Deze film moet het van mij helemaal hebben van de vormgeving. Het geheel ziet er prachtig uit en dat deze film in Zwart/Wit geschoten is vind ik een uitstekende zet. In kleur zou het allemaal een stuk minder geweest zijn. Dan het verhaal....ik zou daar iets positiefs over willen schrijven, maar kan dat niet omdat ik de dialogen bijna niet heb kunnen volgen. Ik heb namelijk deze film moeten bekijken zonder subtitles omdat die niet voor deze film te vinden zijn. Ik durf wel met zekerheid te zeggen dat de meeste dialogen in het Russisch gevoerd werden en niet in het Oekraïens. De soundtrack voor deze film vind ik ook zeer geslaagd. Ik dacht eerst dat het 'spookachtige' cello + piano themaatje van de hand van J.S. Bach was, maar de aftiteling gaf aan dat het van een Russisch componist is.

3.5*

Dit gaat echt nergens meer over wibro. Deze hele film draait zo'n beetje om de dialoog (en ja, hij ziet er mooi uit), omdat dezelfde gebeurtenissen zich herhalen, maar de manier waarop ze aan bod komen en worden uitgespeeld zorgen voor een bepaalde gelaagdheid en catharsis die je nu volkomen hebt gemist. Dat lijkt me de essentie van deze film - Bizar.

Ik heb jouw recensie en trouwens meerdere recensies zeer goed gelezen M.R., alvorens ik deze film ging bekijken. Ik wist dus al waar het in deze film om draaide. Mijn waardering betreft dus puur de vormgeving. Voor mij toch ook zeer belangrijk voor mijn waardering van een film. Een film met een goed verhaal maar die er doorgaans lelijk uitziet scoort bij mij nu eenmaal niet erg hoog.
Zo gauw ik de beschikking heb over een goede ondertiteling ga ik deze film zeker weer herzien.

Deze film herzien en nu mét ondertiteling. Dat laatste is wel belangrijk ook want het gaat in deze film puur om de dialogen in zo'n stuk of acht scènes, die als ik het goed begrepen heb allemaal over hetzelfde onderwerp gaan en volgens mij niet meer dan rehearsals zijn voor een film. Die scènes bevatten ook bovendien zeer veel dezelfde teksten zoals "You know, I don't know where to begin", "Tea, Coffee?" "Well... I love my wife and I love Lyuda".
De personen in de scènes in kleur moeten volgens mij de regisseur en zijn assistent zijn die de afzonderlijke scènes moesten beoordelen en het einde van de film liet i.m.o. duidelijk zien waarom voor deze film de titel "Eternal Homecoming" werd gekozen.
Tot zover mijn interpretatie van deze film, waarbij ik Mochizuki Rokuro gelijk moet geven dat mijn eerdere berichten over deze film inderdaad nergens over gingen.

3,5*