At the Circus (1939)

De meest onderschatte Marx-film als je het mij vraagt.

Briljante one-liners gevolgd door heerlijke slapstick van de drie broers. Leuke muzikale intermezzo's, vooral het stukje met Harpo bij de leeuwen. Eerst een lekker bombastisch stukje met een complete bigband erbij gevolgd door een werkelijk fenomenaal stuk op de harp.

Het liedje van Groucho over de getatoeëerde dame is nog altijd mijn favoriete nummer van de broers.

En gelukkig is ook Margaret Dumont weer van de partij, wat kan die vrouw toch geweldig mooi reageren op de grappen van Groucho

een dikke 4*

fantastisch slapstick inderdaad..

ik vind dat alle films van de marx broters (toch diegene die ik heb gezien, en dat zijn er toch een 5-6 tal) wel dezelfde sfeer uitademenen... Ik zou bijgevolg niet echt durven spreken van extreem betere films of extreme tegenvallers.

zowel de harp als de piano zijn telkens fenomenaal! ook de gezongen stukken maken het tot een prachtig geheel!

absolute aanraders !

De minste van de Marx Brothers, nadat dit nu de vijfde films is die ik zie met hen. De muziek was ooit beter, neem Go West met geweldige piano muziek en de harpscene met de indiaan. Een enkel liedje is hier goed, en dat wordt ook niet gecomponseerd door een piano stuk of wat dan ook. Kreeg het idee dat de humor hier veel stroever werkte, en dus minder geslaagd was. 2.5 sterren

Onevenwichtige film. Soms erg (Duck Soup niveau) leuk en soms niet om aan te zien. De muzikale intermezzo's zijn (er op een of twee na) een verschrikking, waarna er weer heerlijke oneliners van Groucho Marx' lippen kwamen, of zich leuke absurde situaties met Chico en Harpo voordeden. Zeker niet geweldig, maar een krappe 3,5 sterren kan ik er wel aan kwijt

Zo ben ik ze niet gewoon van de Marx Brothers, een vaste waarde in hun films is toch Groucho als dé de dominante figuur die one-liner na one-liner afvuurt op het publiek. Hier heeft hij een mindere rol, ten voordele van Chico en Harpo (die ook wel erg grappig zijn).

Het musical-gehalte van de film stond me spijtig genoeg niet aan, net als het overbodige liefdesverhaaltje. Het verpest plus minus het eerste half uur van de film, hierna betert het.

Chico op de piano, Harpo aan de harp en een hilarische climax.

3.0*

Deze vorige week voor het eerst gezien en ik heb me bij tijd en wijle kapot gelachen!
Ok, de film is op zich niet de beste die ze ooit gemaakt hebben, maar een aantal scene's was zo absurd en idioot, met name de scene waar ze op de kamer van een slapende verdachte op onderzoek uitgaan, of de "subtiele" ondervragingstechnieken van Chico en Groucho in de wel erg kleine kamer van die dwerg, dat letterlijk de tranen in mijn ogen stonden van het lachen! Meer kan ik niet vragen en verlangen van een comedy!

Ik geef hem een acht, ofwel 4 sterren!

Hoge noteringen hier!

Zelf vond ik het met stip de minste Marx Brothersfilm die ik voorlopig zag. Ik ergerde me blauw aan het formulaïsche karakter van hun films (vooral tijdens hun contract met MGM), op die manier lijkt zowat elke film van The Marx Brothers op elkaar en de mix van flauwe grappen en fletse liedjes/dansnummers is duidelijk niet altijd aan mij besteed. Jammer ook dat deze film erg slordig overkomt, het verhaaltje is ondermaats en wordt werkelijk afgehaspeld. Geen enkel specifiek Marxelementje (Chico op piano, Harpo op harp, Groucho's one-liners, weerbarstigheid tegenover het establishment,...) komt goed uit de verf en is in vergelijking met andere films van de broers van het flauwere soort.

Ik heb me doorheen de film moeten sleuren en heb het eventjes gehad met de films van The Marx Brothers. Eén of twee films kijken is best ontspannend, maar een zestal films op slechts twee maanden is best moordend.

2*

Ik kan me goed voorstellen dat mensen de films van de Marx broers absoluut niet weg kunnen krijgen, terwijl ik de mensen die hier bijzonder dol op zijn ook uitstekend begrijp. Ik neig vooral de laatste categorie, ik word toch altijd wel erg vrolijk van de films van de gebroeders. Maar meesterwerken zijn het nu ook weer niet te noemen. Zo ook At the Circus, die weer alle elementen van de standaard Marx- film bevat; Chico achter de piano, Harpo achter de harpo en Groucho achter de dames. Dit laatste levert gelukkig een paar leuke scènes op, vooral als Groucho eerst de jongedame ondervraagt en later bij de welvarende Mrs. Dukesbury, uiteraard gespeeld door Margaret Dumont. En één van de leukste scènes is zonder meer als Chico en Harpo de kamer van 'de sterke man' gaan inspecteren. Een hoop geestige flauwekul en leuke one-liners winnen het dus opnieuw van de talloze muzikale intermezzo's en het nogal summiere verhaal. Maar goed, als je meerdere films van de Marx- broers hebt gezien, weet je precies dat je dat kan verwachten.

3 sterren.

Ah ah! Bad luck, three on a midget!

Met At the Circus waren de Marx Brothers terug bij MGM gekomen maar volgens velen ging het hierna allemaal bergaf. De dood van Irving Thalberg zorgde ervoor dat de broertjes nooit meer ten volle werden benut bij MGM en dat er ook niet meer met zoveel zorgt werd gewerkt aan hun films, iets wat daarvoor wel gebeurde. Mijn eerste films die ik ooit van The Marx Brothers had gezien waren juist degene die ze na de dood van Thalberg hadden gemaakt bij MGM dus ik kon het niet vergelijken maar nu ik praktisch heel hun oeuvre in chronologische volgorde heb gezien, kan ik wel beamen dat deze stelling (jammer genoeg) voor At the Circus opgaat.

Louis B. Mayer, inderdaad de 2e M van MGM, was altijd al een rivaal geweest van Thalberg en nadat die ook nog eens was beledigd door Groucho, zag hij dus zijn kans schoon om de Marx Brothers de dieperik in te helpen. Dit deed hij door de songwriters Harold Arlen en E.Y. Harburg van de film te verwijderen en ze naar The Wizard of Oz door te sturen. Jammer want dit soort nummers waar Groucho eens lekker op kan los gaan deden juist herinneren aan de gloriedagen met Zeppo. Hoewel, dat zijn de gloriedagen voor mij maar de reden dat ze naar MGM verhuisden (ten tijde van Zeppo zaten ze bij Paramount) was te wijten aan het gebrek aan succes. Soit, met Lydia The Tattooed Lady hadden ze een erg leuk nummer te pakken en het gevoel ontsnapt me niet dat hier misschien wel wat meer in had gezeten, moesten de twee heren niet verplicht verhuizen... Want eerlijk gezegd, de gewone muzikale nummers zoals Two Blind Loves zijn gewoon saai en passen ook helemaal niet in de sfeer van de Marx Brothers. Als het anders wordt aangepakt zoals het Everybody says I love you nummer in Horse Feathers, dan hoor je me niet klagen maar dit is gewoon een vervelende onderbreking.

Qua moppen is dit toch de minste Marx Brothers tot nu toe. At the Circus stond op 4* voor ik aan de herziening begon maar als je dit vergelijkt met wat ze hiervoor hebben gemaakt, dan voel je gewoon dat het allemaal net wat minder is. Er zijn gewoon niet zoveel memorabele scènes zoals een Duck Soup of een Horse Feathers wel hadden. Dat neemt wel niet weg dat er hier en daar weer een hilarisch fragment in zit (de ondervragingsscène van de dwerg waar we Harpo eens geluid horen maken is geniaal) maar er zijn gewoon teveel saaiere stukken, toch zeker in vergelijking met de andere films uit hun oevre. Ook de keuze om er weer zo'n jazzy stuk in te steken is niet meteen één van de beste ingevingen. Qua verhaal staat dit wel weer gelijk aan de andere films. Er wordt een amusant plotje verteld dat allemaal nogal fragmentarisch aanvoelt maar dat wordt goedgemaakt door het chaotische van de broertjes.

Want die zijn wel weer lekker op dreef en zorgen er dan ook eigenhandig voor dat de humor nog altijd even goed behouden blijft. Ze zijn gewoon enorm tijdloos! Groucho's sarcastische en cynische opmerkingen blijven 70 jaar na datum nog altijd even hilarisch en ook het samenspel tussen de broertjes zelf is vaak van een erg hoog niveau. Daar komt dan ook nog eens een heerlijk stukje harp en een swingende piano bij dus je zit wel aan een zeer vermakelijke film. Al blijf ik het nog altijd ontzettend jammer vinden dat Zeppo het nooit meer heeft geprobeerd om in een film met zijn broers mee te spelen want hij was toch op zijn eigen subtiele manier geknipt voor dit soort rollen. Kenny Baker is dan ook overduidelijk een mindere versie van Zeppo en is dan ook de minste van de hoop. Wel leuk om Margaret Dumont wederom eens te zien verschijnen in één van de films van de broertjes. Het is dan ook jammer dat ze zo laat ten tonele wordt gebracht. Het is pas in het laatste halfuur dat ze echt op de proppen komt en dit heeft als resultaat dat de gewoonlijke grappen en grollen van Groucho nooit echt een deftig klankbord vinden. Het einde in de grote balzaal is dan ook veruit het beste stuk dat Groucho in heel de film bovenhaalt, al blijft het Lydia nummer ook geniaal inclusief een verwijzing naar Animal Crackers! Buster Keaton heeft trouwens een deel van de grappen op zich genomen door ze te schrijven nadat zijn serie in '73 grotendeels flopte. Het probleem was echter dat de humor van Keaton niet echt strookte met die van de Marx Brothers waardoor er dus regelmatig wrevel ontstond op de set tussen Groucho en Keaton. En wat deed Mayer? Hij bleef Keaton behouden als gag consultant voor zowel At the Circus en ook in de toekomstige Go West....

Niet hun beste werk, tot nu toe zelfs hun minste werk (al staat Go West op een even hoge score maar die moet ik nog eens herzien) maar zelfs de minste Marx Brothers is nog altijd een dikke voldoende waard. Een paar geweldige scènes, de interactie tussen de broertjes is weer als vanouds en een geweldig Groucho nummer. Ik heb me wel weer vermaakt.

3.5*

Minste film van de Marx-broers tot nu toe. Elke spontaniteit lijkt te zijn verdwenen, het heeft alle kenmerken van een moetje. Natuurlijk zijn er wel weer een aantal geslaagde momenten, als film vond ik het toch ondermaats. Het script is nooit het beste onderdeel van hun films en de romantische subplotjes kunnen me altijd gestolen worden, hier is het wel heel pover. Muzikaal houdt het ook niet over, waarbij de oorpijnigende song Two Blind Loves zelfs twee keer wordt opgevoerd. Gelukkig hebben we Groucho nog.

Een tegenvaller kortom, en dat terwijl een circus toch zoveel mogelijkheden biedt voor geslaagde comedy. Dat had Chaplin dan toch beter begrepen.