A Day at the Races (1937)

Hoe krijgen ze het voor elkaar om in zo'n hoog tempo zoveel humor erin te stoppen? Jammer alleen van de liedjes. 4 sterren

Misschien hadden ze er beter de liedjes van het gelijknamige album van Queen er in kunnen stoppen, dan was de muziek iig goed geweest. Dit gaat overigens ook op voor A night at the opera.

Dit is een van de 2 Marx Bros. films die ik nog niet heb gezien (steeds uitverhuurd!) maar ik vind de muziek stukjes altijd wel leuk. Als andere karakters (dus niet de Marx Bros.) gaan zingen normaal niet, maar als Chico de piano speelt en Harpo de harp vind ik prachtig. Die lui hadden echt talent.

Zeppo kon ook heel mooi zingen - hele goeie baritone stem. Jammer dat hij ermee ophield...

Mijn favoriete is nog steeds Horse Feathers.

Eindelijk gezien! Wel een beetje lang, en ik gaf niet zo veel om de Busby Berkeley-achtige dans nummers.

Nu hopen dat The Big Store binnenkort op tv te zien is.

Aardige film met een opbeurende dynamiek. Het grootste nadeel vond ik echter dat het lekkere tempo vaak afgebroken werd door grappen die te lang door gaan en door die ouderwetse liedjes. Die grap met die boeken bijvoorbeeld bleef maar doorgaan en na de derde herhaling heb je het echt wel gezien. 3*

Tank joe

4 sterren

Bij vlagen heel grappig. Maar vaak ook helemaal niet. En inderdaad aan de lange kant. De Marx brothers zijn duidelijk de sterren van de film, de anderen fungeren als aangevers. De drie broers vullen elkaar aan, met allemaal een ander type humor. Maar de zang- en dansdelen doen me weinig. Irriteren me zelfs een beetje. Alles bij elkaar is het niet echt mijn smaak, maar ik had erger gevreesd.

2.5*

Vreemd, al die kritiek op die zang-en dansstukjes. Ik heb ze zelden zo goed gezien eigenlijk.

ik vind de zang-dans-piano-harp-... stukjes ook net een meerwaarde dan wel een bron van ergernis... wat voor muziek dan deze past anders nog bij dit soort humor en film?

Nooit leuk gevonden. Wel hele oubollige humor dit. 2*

Mwah, zo grappig vind ik de Marx brothers niet. Chaplin bijvoorbeeld kan in zijn eentje mijn aandacht moeiteloos twee uur lang vasthouden, de Marx brothers kunnen dat niet eens met z'n drieën. Groucho (hilarisch die dikke snor en enorme wenkbrauwen) kan er nog meer door maar Chico en Harpo niet. Slechts +/- 40% van de grappen vond ik goed en dat is nogal laag voor een komedie. Duck Soup vind ik een stuk beter. 2,5*

Deze vorige week weer eens bekeken na jaren hem niet meer gezien te hebben. Blijft schitterend natuurlijk!

De beste scene is natuurlijk die waar bij Chico aan Groucho allerlei racetips en boeken probeert te verkopen (lees: waardeloze en nutteloze tips), terwijl die laatste eigenlijk uit zich zelf op het juiste paard wilde gaan inzetten.
Ook de scene waarin Groucho zijn eeuwige slachtoffer Margaret Dumont aan een medische keuring onderzoekt is geniaal.

Ik geef deze een acht, ofwel vier sterren!

De laatste Marx Brothers film uit de Warner box die ik heb en het is alweer een heerlijke film.

Ondanks dat deze film lijkt op de meeste andere van de broers, het is gewoon weer een feest van herkenning. De humor, de liedjes en de chaos... nooit geëvenaard!

Een heerlijke, moddervette 4*

A Day At The Races

Toch weer een geweldige Marx Brothers film maar ook weer een die niet kan tippen aan het fantastische Duck Soup.
De humor van de broertjes is weer hilarisch (de boekenverkoopscene o.a. ) maar toch is het probleem hier de lange speelduur. Ik vind ze veel beter wanneer ze een minder lange speelduur hebben. Hilarische one liners van Groucho, geweldige zotte kuren van Harpo en een cool pianostuk van Chico (dat daarna wordt omgevormd tot harp door Harpo) maken van deze Marx Brothers film toch ook weer een geweldige film.

4*

Een vermakelijke film, maar overduidelijk een te lange speelduur. Het is meer een jeugdfilm dan iets voor volwassenen. Mensen die ermee zijn opgegroeid zullen het ongetwijfeld leuk sentiment vinden, maar als je er op latere leeftijd aan begint zal het niet altijd even grappig zijn.

Enkele jaren geleden zag ik 'Duck Soup' en 'A Night at the Opera': films waarvan ik bij vlagen van kon genieten - vooral van Duck Soup -, maar die me toch niet echt volledig konden overtuigen van de kwaliteiten van the Marx Brothers. Het was bij momenten wel virtuoos qua timing en mimiek, maar vaak was het gewoon echt niet grappig. Maar toen ik de dvd-box The Marx Brothers Collection (met hun latere/minder geslaagde films, want helaas staan Duck Soup, Cocoanuts of Monkey Business er niet op) voor amper 10 euro tegenkwam, besloot ik hen toch maar een herkansing te geven. A Day at the Races was de eerste film uit de box die ik bekeek.

Het is een leuke film waarbij ik me niet heb geërgerd aan de te lange speelduur, zoals de meesten hier dat blijkbaar wel deden. Wel schrok ik soms dat bepaalde muzikale intermezzo's of één sketch (bv. de tootsie-frootsie sketch) bijna 10 minuten voor hun rekening namen, maar op zich vond ik ze allemaal best wel geslaagd (op het liefdesnummer en het Busby Berkeley-dansnummer na, voelde echt aan als pure opvulling en om het toenmalige bioscooppubliek een beetje van alles te kunnen voorschotelen; maar Chico op de piano en Harpo op de harp vond ik wel erg mooi).

Nog steeds had ik het gevoel dat sommige grappen te oubollig waren of compleet de mist ingingen (bij Harpo en vooral bij Chico, die ik eigenlijk zelden grappig vind), maar gelukkig zitten er nog genoeg geslaagde en behoorlijk chaotische scènes in de film. Allicht te denken aan het hoge tempo waarin de one-liners en andere grappen elkaar opvolgen.

Voor het verhaal moet je het niet doen, dat vond ik niet al te geloofwaardig (vooral dat Dr. Hackenbush ziveel over zou hebben voor Judy, terwijl hij duidelijk weet dat hij bij haar niets zal bereiken). Sowieso is Groucho de ster van de film (van zowat elke Marx Brothers-film die ik al zag) en maakt hij veel goed.

A Day at the Races was een leuke en geslaagde herintroductie tot het werk van The Marx Brothers; ze zullen nooit mijn favoriete komieken worden, maar me entertainen lukt hen best.

3,5*

Don't point that beard at me! It might go off!

Ik zit weer eens volop in mijn examenperiode en er is geen betere ontspanning dan een film van The Marx Brothers. Ik heb ze altijd al geniaal gevonden maar nu ben ik bezig om alle films eens in de juiste volgorde te zien (niet dat dat iets uitmaakt maar de evolutie is wel leuk om te zien) en A Day at the Races was de volgende in rij. De 2e film zonder Zeppo en de 2e film onder begeleiding van Irving Thalberg.

Hoewel, lang heeft dat niet geduurd want Thalberg liet het leven midden in deze film op 37 jarige leeftijd. Wel heeft hij weer zijn stempel gedrukt op deze Marx Brothers film, net zoals met A Night at the Opera, is deze film een stuk minder sketcherig en onsamenhangend. Een tikkeltje jammer want ik prefereer de meer chaotische en anarchiste Marx Brothers. Let wel, het is niet dat A Day at the Races (en dat geldt ook voor A Night at the Opera) niets waard is want het zijn films die nog altijd bol staan van die typische Marx humor. Ook hier zijn er weer een aantal geniale scènes te zien (zoals de verkoop van de code boeken door Chico aan Groucho) maar het tempo wordt af en toe onderuit gehaald door de vele muzikale intermezzo's. Normaal gezien kan ik dit altijd wel waarderen bij de broertjes en ook hier is het in het algemeen wel de moeite waard (Chico's geweldige pianospel en Harpo die een piano omvormt tot een harp blijft fantastisch) maar het jazzy nummer dat ongeveer 10 minuten duurt in de stal verveelde me wel. Simpelweg doordat het eigenlijk niet grappig is. In de films die de Marx Brothers met Paramount maakten, waren de nummers vaak niet meer dan Groucho's one-liners maar dan onder muziek gezet. Hier is dat niet het geval en het zorgt ervoor dat de film iets te lang duurt. Het plot is heeft ook iets te weinig om handen om de gehele speelduur vol te houden. Een beetje een misser van Thalberg maar hij weet ook wel een aantal goede ideeën in de films te introduceren zoals het uittesten van scènes zoals het dokstersonderzoek van Upjohn. Met uittesten bedoel ik dat ze er eigenlijk een theatershow van maakte met een live publiek en dat er perfect werd getimed wanneer er werd gelachen en hoeveel pauze ze tussen de zinnen moesten laten. Maxine Marx, de dochter van Chico, zou later zeggen dat ze nog altijd perfect wist wanneer hoeveel seconden er tussen elke zin van Chico en Groucho zat in de boekenverkoopscène doordat ze er zo vaak is bij geweest wanneer de routine werd geperfectioneerd.

Gedurende de film waren er echter ook wel wat problemen. Natuurlijk was er de dood van Irving Thalberg, de wonderboy die de Marx Brothers bij MGM had gebracht wanneer Duck Soup bij Paramount was geflopt. Groucho had enorm veel respect voor Thalberg (hij zou zelf in zijn laatste jaren het nog erg vaak over hem hebben) maar toen Thalberg stierf kwamen de broertjes terecht bij de 2e M van MGM, namelijk Louis B. Mayer. En die was Groucho liever kwijt dan rijk doordat die hem vroeger ooit eens beledigd had doordat Mayer aan Thalberg vroeg "How's the picture going" en dat Groucho zich in het gesprek mengde en tegen Mayer zei "You don't need to know, we're not working for you" en dit schoot bij Mayer in het verkeerde keelgat. Groucho had ook problemen met de regisseur Sam Wood doordat die elke minuscuul detail correct wou hebben en scènes zoals het openen van een deur verschillende keren moest worden geschoten. Groucho zou zijn spitsvondigheid gebruiken naast de camera om de regisseur wat belachelijk te maken door op diens opmerking "You can't make actors out of clay' het gevatte antwoord "And you can't make a director out of Wood" te geven. De besnorde Marx Brother zorgde dus voor heel wat problemen tijdens het filmen. Ook Chico, die altijd graag een weddenschap afsloot, zorgde voor problemen door effectief op de paarden te gokken tijdens de climax van de film en er zo voor te zorgen dat die scène meerdere keren moest worden opgenomen. Ach, zelfs met al deze problemen en ergernissen is A Day at the Races nog altijd wel een film die bij de klassiekers van The Marx Brothers hoort. Groucho, Chico en Harpo zijn weer hun eeuwig hilarische zelf maar ook de bijrollen zijn wel weer goed verzorgd. Ik blijf het wel jammer vinden dat Allan Jones wederom zo'n typische Zeppo rol vertolkt maar Margaret Dumont is er wederom weer bij en heeft op zich ook wel een leuke rol. Ze is altijd al een geweldig klankbord geweest voor de grappen van Groucho maar nu is ze zelf vaak een leuke aangever. Groucho vond het personage Dr. Hackenbush (oorspronkelijk zelfs Quackenbush maar toen er tientallen dokters bleken te zijn onder die naam, werd er van dat idee afgestapt) zelf het leukste personage dat hij ooit heeft gespeeld en zou de naam later nog vaak gebruiken in brieven naar vrienden.

Een mindere Marx Brothers, MGM heeft me tot nu toe nog niet overtuigd dus ik neig meer naar het Paramount werk met Zeppo, maar nog altijd wel één die het waard is om gezien te worden. Een aantal hilarische scènes, de broers die weer lekker op dreef zijn en Margaret Dumont die weer een uitstekende straight lady is. Alleen jammer van de speelduur en de muzikale intermezzo's die niet allemaal geslaagd zijn. In ieder geval weer een erg fijn avondje.

4*

Het publiek van vroeger lag aan een stuk door vast helemaal dubbel om deze komedie van de Marx Brothers. Zo biljant vind ik ze niet, eerder erg flauw, al blijven een paar grappen alleraardigst in elkaar gezet. Maar deze film ging nog best wel. De typetjes zijn wel aardig gedaan door de drie broers. Ze weten wel hoe je een goed showetje moet neerzetten! Daarbij heeft het leuke diverse muzikale intermezzo's. Ik vond ze bijzonder knap en tof gedaan, ook al houden ze de film natuurlijk hardstikke op. Maar goed, dat boeit toch niet heel erg, omdat A Day at the Races nog het meest wegheeft van wat bij elkaar geraapte sketches. Al met al nog redelijk oke, deze film.

Mijn 3e Marx Brothers film en net als A Night in the Opera beviel mij deze goed, terwijl Duck Soup destijds juist tegenviel.

Het verschil tussen de drie films is vooral de rol van Harpo. Daar waar ik hem bij Duck Soup vervelend vond, voegt hij in de andere films juist veel toe. In A Day at the Races, is Chico juist de mindere van de drie. Groucho is de constante factor. Groucho is hier ook wel lekker op dreef moet ik zeggen. Erg leuk om te zien hoe hij de ene na de andere droge opmerking afvuurt. Harp heeft hierin een aantal leuke achtervolgingsscènes, en het moment waarin hij een piano omtovert tot een harp is niet minder dan geniaal te noemen. De drie broers vullen elkaar goed aan met hun verschillende vormen van humor. Maar die van Chico kwam bij mij niet altijd even goed door.

Nu valt me ook echt op dat alles draait om de Marx Brothers. Iedereen en alles fungeert als aangever en alles staat volledig in dienst van de grappen en grollen van het drietal. Hoewel het absoluut niet vervelend was om naar te kijken, zaten er soms ook wat mindere stukjes tussendoor. De muzikale stukjes waren niet echt sterk en voegden ook niet zo heel veel toe. Maar gelukkig maken het hoge tempo, de vele chaotische scènes en de diverse geslaagde grappen, dat meer dan goed.

Het is geen topper, maar als de rest van hun oeuvre ook van dit niveau is, zal ik graag nog wat films van ze meepakken.

3,5*

Het werd weer eens tijd voor een film van de gebroeders Marx, maar wel geestig dat ik het format nog steeds kan dromen. En ook A Day at the Races is eigenlijk niets anders dan het andere werk van Groucho, Harpo en Chico; Een mooie dame en haar even mooie geliefde zitten met een probleem, een paar slechte mannen met snorren en altijd boze stemmen zijn iets slechts van plan en het Marx trio komt alles in de war schoppen. Groucho met zijn altijd gevatte commentaar, Chico met z'n gladde praatjes en Harpo met zijn slapstick en kinderlijke mimiek. Deze chaos wordt afgewisseld met de nodige muzikale intermezzo's.

Bijzonder in het oeuvre van de Marx broers is A Day at the Races dan ook niet. Net zoals bij zoveel van hun films zijn de bijpersonages ook echt een kleine bijzaak en beginnen de muzikale stukken van zang en dans vrij snel te vervelen. Ze zijn goed gedaan, daar is geen twijfel over mogelijk, maar het doet het verhaal en de pacing alles behalve goed. Dan toch liever de vloedgolf aan slapstick en complete chaos, aangevuld met Groucho's sarcasme; dat zijn de Marx broers op hun best. A Day at the Races bevat een paar fantastische scènes en goede grappen. Alleen duurt de film inderdaad wel iets te lang.

3 sterren.

Ik vind A Day at the Races juist de leukste film van de Marx Brothers. Het is voor mij alweer de zevende film van de gebroeders (vandaag zag ik de achtste, The Cocoanuts, die ik een stuk minder leuk vind) en hoewel ik besef dat mijn hogere score wel eens te maken kan hebben met een zekere gewenning aan hun komische stijl en filmstructuur, denk ik toch dat het voornamelijk komt door een aantal duidelijke verschillen ten opzichte van hun andere werk.

De rol van Groucho is anders in deze film; waar hij in andere films voornamelijk een aangever is van zichzelf resulterend in monologen die meer aan stand-up komedie doen denken, integreren Groucho's verbale grappen en grollen in A Day at the Races meer in daadwerkelijke dialogen en interactie met de andere acteurs. Dat bevalt me wel.

Verder wordt er nu een keer iets origineels gedaan met het verplichte piano- en harpnummer van Chico en Harpo; de manier waarop Harpo zijn harp verkrijgt is echt fantastisch! Harpo is de enige Marx broer waar ik altijd om kan lachen.

Ook de zang- en dansnummers van derden zijn in deze film beter dan in alle andere films van de broers die ik zag; het ballet/musical nummer is echt wervelend, en ook het energieke Lindy Hop dansnummer raakt de juiste snaar al is het wel jammer dat die scene eindigt met een suffe 'blackface' routine.

Het laatste gedeelte van de film, waarin de broers een paardenrace saboteren, vind ik misschien wel de leukste scène uit het oeuvre van de broers. 3,5*

Een geslaagde film van "The Marx Brothers ", en tevens de langste met een totale lengte van 1 uur en 50 minuten. Verder was dit de enige film die een Oscarnominatie mocht ontvangen.

Helaas overleed executive producer Irving Thalberg op 37-jarige leeftijd, en heeft de film nooit mogen meemaken. In 2000 stond deze komedie op de 59e plaats als zijnde "Funniest film of all time. " Acteur Richard Farnsworth maakte hiermee zijn acteerdebuut. De destijds onbekende Britse actrice Greer Garson sloeg het aanbod af om een rol te vertolken.

De film is voor die tijd zéér onderhoudend. De humor van Groucho Marx is geweldig, maar ook de rest van de cast weet te overtuigen.

3,5 *

Mijn zesde Marx Brothers' film. Soms erken je de kunde, het vakmanschap voor die tijd, zonder er veel mee te hebben. Dat is doorgaans hoe ik me voel terwijl ik naar The Marx Brothers kijk. Te snelle screwball is niet voor mij, en deze humor ook niet helemaal, al kon ik McCarey's Duck Soup (1933) juist wel waarderen.

Doe mij maar Gold Diggers of 1933 (1933), King Kong (1933) of 42nd Street (1933), waar het op 1933 aankomt.

Breng twee locaties bijeen die je normaal niet met elkaar zou associëren: een sanatorium en een paardenrenbaan. Gebruik beproefde typetjes, zoals de hypochondrische dame die aan allerlei kwaaltjes lijdt en de kwakzalver die op haar geld uit is. Groucho's personage zou eerst Dr. Quackenbusch heten, maar er waren echte dokters met die naam die zich beledigd zouden voelen. De drie broers zijn oplichters, maar uiteindelijk helpen ze de sympathieke personages winnen. De plannetjes van de slechteriken doen ze in het honderd lopen door chaos te creëren. Het draait minder om oneliners dan gewoonlijk, meer om uitgewerkte grappen zoals met die boeken in de ijskar. Chico moet de gebarentaal van Harpo interpreteren, bijvoorbeeld wanneer deze het woord fired uitbeeldt met een aansteker. Bess Flowers is even te zien als toeschouwer bij het wedrennen.

De muziek zit samengeperst in twee grote intermezzo's. Harpo speelt harp op het raamwerk van een uiteengevallen piano. De lyrische tenor Allan Jones zingt de aria Tomorrow Is Another Day - een titel die twee jaar later gejat zou worden. De broers zijn even in blackface te zien tijdens het jazzgedeelte. Daarin zingt Ivie Anderson All God's Chillun Got Rhythm, met muzikanten van Duke Ellington en een lindy hop, een springerige swingdans die toen een rage was. De jonge Dorothy Dandridge zit in het koor. Via allerlei absurde kronkels en omwegen valt het uiteindelijk allemaal op z'n pootjes.