Born on the Fourth of July (1989)

Damn! wat een mokerslag blijft deze film toch

Al een paar keer gezien, maar hij blijft fantastisch.

Ik heb niet gestemd ik kon hem niet uitkijken wat een langdradige film vol medelijden en gejank bah

Oliver Stone baseerde zijn pakkende, aangrijpende verhaal op een autobiografie: een soldaat komt verbitterd, mentaal kapot en lichamelijk gebroken terug uit de oorlog in Vietnam en sluit zich aan bij de anti-oorlogsbeweging.

Een betekenisvolle film en tegenpool van de Amerikaanse propagandamachine, die het waard is om gezien te worden. De regisseur focuste op het noodlot van een individu, die symbool stond voor een hele generatie oorlogsveteranen. De medische, psychologische en maatschappelijke nazorg die ze kregen was ronduit slecht. Daarnaast werden ze geconfronteerd met een anti-oorlogsstemming. Tom Cruise speelde zijn rol met overtuiging

Na toch al een aantal oorlogs- en Vietnamfilms gezien te hebben kwam Born on the Fourth of July op m'n bord. Het eerste wat ik vind is dat met het verhaal véél meer te doen valt. Stone maakt het oversentimenteel (mede door soms erg bombastische muziek). Een voorbeeld hiervan is wanneer Kovic plots teruggaat naar die Prom Night. Verder zoals ik zei een verhaal dat wel goed zit en waarin de sluimerende protestbeweging steeds meer de overhand krijgt. Een fijn detail hierbij is ook dat de zwarte revolutie rond die tijd ook aandacht krijgt.

Cruise speelt voor een keer erg goed, net zoals velen uit de cast. Een topmoment vond ik zijn tirade die hij tegen zijn moeder begon na een dronken avond. Daar zat alles in wat uit een gefrustreerde Vietnamveteraan moet.

Mindere momenten vond ik het (voor mij) overbodige Mexicostukje en het verhaal rond Donna was ook vis nog vlees.

Conclusie: een bij momenten goede film met een goede plot, maar er kon veel meer met gedaan worden.

Nee, Oliver Stone zijn brandmerk werkt hier niet. Jammer dat hij zonder omzien zijn bekende formule - de drukke beelden, de camera die af en toe in een draaikolk terecht lijkt te zijn gekomen en het weelderige kleurenpalet- op dit an sich zeer interessante verhaal projecteert. Mede daardoor komt het allemaal niet bijster authentiek over. Dat hij Cruise als de protagonist neemt, werkt ook al niet mee. Die hoge uithalen van hem doen de tenen krommen. Verder drijft het door in zijn moraliserende boodschap. Bijvoorbeeld Tommetje die bij terugkomst een speech moet geven voor de goegemeente en daarbij terstond tot inkeer komt; veel te ingestudeerd. De enige film die de impact van de Vietnamoorlog op de Amerikaanse samenleving weet over te brengen, en daarbij op succesvol op de emotie speelt, is en blijft The Deer Hunter.

Best een memorabele oorlogsfilm inderdaad.
Het indrukwekkende verhaal over de zin en nasleep van de Vietnam oorlog wordt weer uitstekend overgebracht door Stone. Cruise speelt ook erg overtuigend als gebroken veteraan, die bij thuiskomst uitgejouwd werden door het volk.

Toch wel sterke film over de zin en de onzin van de Vietnam-oorlog.

De oorlogstaferelen met de gekende wreedheden zijn niet nieuw, des te indrukwekkender zijn enkele scènes die het naoorlogs leed op menselijk vlak onderstrepen.

Sterke film,

ondanks dat ik geen Tom Cruise fan ben, is hij hier echt top.

4 sterren en ga ik zeker nog eens herbekijken

Born on the fourth of July is Oliver Stones tweede film over Vietnam na het geweldige Platoon. Beide films liggen echter mijlenver uit elkaar. In deze film wordt voornamelijk gefocust op het leven vóór Vietnam en dat erna. De periode in Vietnam en de gevechten aldaar beslaan maar een klein stukje van de film. Dat de film erg vaderlandslievend is en bulkt van de Amerikaanse vlaggen mag op zich niet zo verbazen als je de filmtitel in beschouwing neemt.

De film begint met een jonge Kovic die naar een veteranenparade gaat kijken. Hij is erg onder de indruk van een armloze man. De sfeer wordt erg goed weergegeven tesqmen met de bombastische muziek die zo eigen is aan de jaren 80-films. Nadat een officier nog later zijn college toespreekt, is, hij vastberaden om zijn land te dienen. De klemtoon van de film ligt vooral na de oorlog waarbij Kovic het gevoel krijgt bedrogen te zijn door de politici en een heuse vredesactivist wordt. Dit wordt hem niet door iedereen in dank afgenomen. Alvast een geweldige Cruise hier die het beste geeft van zichzelf en deze scènes extra kleur geeft.

Stone geeft het personage van Kovic veel aandacht en het personage wordt uitstekend uitgediept. Geen propagandafilm alvast voor de VS. De appreciatie voor Vietnamveteranen is soms ver te zoeken (de onverschilligheid van de maatschappij) en tegelijk is het ook not done om zich tégen de oorlog uit te spreken want dan ben je een communistische verrader. De film doet me dan ook wat denken aan Forrest Gump en de passages van Captain Dan.

De film wisselt uitstekende momenten af met minder goede. Voor mij blijft voornamelijk het derde deel overeind en quoteer ik de film met een sterke 3,5*

Prachtige film over een jongeman die gaat vechten in de oorlog en gewon terugkeert. Het tweede en misschien wel beste deel van de Vietnam-drieluik van regisseur Oliver Stone. Een prima opbouw en de ontwikkeling/reis van het hoofdpersonage wordt geloofwaardig neergezet en levert een aantal aangrijpende momenten op. Tom Cruise weet de film met gemak te dragen in één van zijn beste rollen. Een mooi tijdsbeeld en prachtige muziek van John Williams.

Qua thematiek een goede film, qua uitwerking iets minder. Dit zou kunnen liggen aan de leeftijd van de film, hij is alweer heel wat jaartjes oud. Tom Cruise speelt goed maar al die jongens, met wat leek opplaksnorren te zijn stoorde me en was voor mij niet overtuigend. De film had een halve of misschien wel een hele ster meer gekregen met een ander einde. Als Ronnie aan het einde zelfmoord had gepleegd was het veel realistischer geweest. Er zijn namelijk nu meer oorlogsveteranen die zelfmoord hebben gepleegd dan dat er gestorven zijn tijdens alle oorlogen zelf. Maar dit wordt heel stil gehouden en elke film met een helikopter of tank wordt zwaar gecensureerd door de CIA aangezien je anders geen gebruik mag maken van die voertuigen. Nu krijgt de film een typisch Amerikaans Hollywood einde wat veel afbreuk doet aan de film.

Dan kan ik je de 18 uur durende documentaire The Vietnam War van Ken Burns zeker ook aanraden. Te vinden op o.a. Netflix.

The bitch thinks it's funny I can't move my dick!

Een tijd geleden gaven ze JFK in Cinema Canvas en in het bijhorende interview was regisseur Adil El Arbi enorm lyrisch over Oliver Stone. Een regisseur waar ik wel eens iets van had zien passeren, maar waar ik eigenlijk weinig interesse in had getoond. JFK was effectief een indrukwekkende film en ik nam me voor om eens wat meer van hem te gaan opzoeken. Ik wist dat ik nog ergens Born on the Fourth of July had rondslingeren dus dat leek me dan de volgende logische stap te zijn.

Jammer genoeg is dit tezamen met Natural Born Killers het zwakste uit Stone's oeuvre dat ik tot nu toe heb gezien, al is het bij die eerste trouwens wel erg lang geleden dat ik die nog heb gezien. Het probleem bij Born is dat het melodramatische aspect zo enorm hard door je strot wordt geramd. De soundtrack speelt daar voor een groot deel de hoofdrol in, maar ook heel die 'Amerika, fuck yeah' vibe kon mijn aandacht verre van vasthouden. Wat zonde is, want hier zit op zich wel een interessant verhaal in. De evolutie die Kovic doormaakt van jonge tiener die vastbesloten is om een held te worden tot een soldaat die gehandicapt uit de oorlog terugkomt om dan uiteindelijk anti-oorlog te worden is boeiend, maar te fragmentarisch gebracht. Stone heeft in zijn carrière (ongewild?) een Vietnam trilogie gemaakt - Platoon/Born on the Fourth of July/Heaven & Earth - maar ik had eigenlijk wel is willen zien wat het had gegeven mocht het verhaal van Kovic verspreid worden over een trilogie. Soit, puur hypothetisch en het resultaat zullen we nooit weten natuurlijk. In ieder geval resteert vooral het gevoel dat hier meer in had kunnen zitten als een grootschalige reeks in plaats van één uit de kluiten gewassen speelfilm.

De DVD kent wel een interessante extra trouwens in de vorm van Backstory: Born on the Fourth of July. Fragmenten uit de Today show met Bryant Gumbel die Tom Cruise, Ron Kovic en Oliver Stone interviewt + archiefmateriaal toont. Duurt in totaal zo'n 20 minuten en het is indrukwekkend om de fysieke gelijkenis tussen Cruise en Kovic te zien (alsook hoe getrouw Stone aan sommige gebeurtenissen is gebleven) maar dan nog is Cruise niet altijd de beste keuze geweest. Het zal nooit mijn favoriete acteur worden en hier gaat hij soms echt wel serieus uit de bocht. Langs de andere kant is hij echter wel de constante in het geheel en geraakt hij op een manier met veel weg. Verder veel acteurs uit Platoon die in een kleine bijrol komen opdraven en dan is het eigenlijk vooral Willem Dafoe die als Charlie in Mexico nog het meeste indruk weet te verwerven. Veruit één van de meest interessante stukken in de film en jammer dat hij verder niet meer in het verhaal voorkomt.

Beetje een tegenvaller dus, maar het zaadje om Stone eens wat meer te gaan opzoeken groeit nog wel verder. Interessante regisseur die er precies altijd wel wat dezelfde aanpak op nahoudt, maar dat op zo'n manier doet dat je je wel eens wilt wagen aan dik 2 uur film. De keuze van Cruise is een aan twee kanten snijdend mes wel, de ene moment indrukwekkend en 5 minuten later lachwekkend. Je moet het maar kunnen.

3*

Born on the Fourth of July is zo'n film met een lange speelduur en die toch eigenlijk nergens gaat vervelen. Het stukje oorlog weet zich heerlijk te vermengen met het nodige drama. Het komt hier erg goed samen. Tom Cruise speelt hier een van zijn beste rollen.

Onbegrijpelijk lage score voor wat mogelijk de beste anti-oorlogsfilm is die ooit werd gemaakt. Deze film hoort thuis in top 250 aller tijden en eigenlijk ook in mijn top 10. Tom Cruise in de rol van zijn leven. Het meesterwerk van Oliver Stone. Alles klopt in deze film. Prachtige muziek ook. Een absolute must voor iedere filmliefhebber. 5 sterren

Die is GEWELDIG! Zitvlees wel vereist.

Best wel lage score overigens voor een film als deze met zoveel kritiek en sarcasme, en die als geheel prima uit de verf komt. Van het suikerzoete 'The All American Dream', tot de 'ontnuchterende' strijd tegen het communisme, tot de schokkende staat en behandeling in het veteranenziekenhuis, tot de verandering en Kovic die uiteindelijk het 'licht' ziet. Het is het vakkundig op de hak nemen door Stone van het land dat zich zelf zo groot vind maar kennelijk ook 'groots' is in het laten vallen en vergeten van mensen die ballast zijn voor de Amerikaanse droom. Niet alleen speelt het hele verhaal rond Kovic maar brengt het ook een meer dan prima beeld van de onrusten en raciale geschillen in het land zelfs destijds. Waarom een oorlog 20.000 km verderop uit vechten terwijl het al oorlog is in je eigen land?

Een meer dan prima gestileerd plaatje komt voorbij met een uitermate goed spelende Cruise. Begrijpelijk dat hij hier voor in de prijzen gevallen is, echter dat lange haar en die plaksnorren zijn verschrikkelijk. Never the less...de vlucht naar Mexico is ook allemaal zo zo en had wellicht iets korter gekund, desondanks brengt het wel goed het maatschappelijk probleem rond zulke gevallen. Mooie kleurenfilters, in het begin nostalgisch, Vietnam hysterisch en eenmaal terug in de States realistisch. Meest beklijvende toch wel de ontnuchterende scenes in het veteranenziekenhuis waar de boel aan elkaar hangt van amateurisme, viezigheid en ach who cares? Grappig dat veel acteurs uit Platoon hier ook weer inzitten zoals Berenger, Dafoe en Mark Moses. Bij tijd en wijlen ook prima soundtrack van Williams die doorgaans niet zo hoog zitten heb. Prima rol tevens ook van Caroline Kava, de moeder van Kovic, die goed gestalte geeft aan de godsdienstige en bekrompenheid zelf over hoe alles hoort. De hele schare aan kinderen doet niet de indruk wekken dat ze zelf stil gezeten heeft maar het woord penis is uit den boze.

Anyway, prachtige spottende film, weliswaar niet altijd overal even veel vaart als enige echte minpunt. Enuh...voor diegene die hier boven stelt dat Kovic beter zelfmoord had kunnen plegen omdat het dan indrukwekkender geweest was, de beste man leeft nog steeds. Inmiddels 74, maar hoe dan en waarom dan? Zijn biografie wordt meer dan prima nageleefd, dus waarom zou je het einde dan veranderen?

In het geval van Kovic is dat natuurlijk lastig als hij nog leeft. Dat wil niet zeggen dat er precies zo'n verhaal verteld had kunnen worden met een ander of gewoon een fictief figuur. Het zou niet indrukwekkender geweest zijn maar meer realistisch met de werkelijkheid gebaseerd op de cijfers van Vietnam veteranen. Indrukwekkend was het nu ook, zeker hoe Kovic blijft knokken voor erkenning.

Ik weet niet of je van het lezen bent maar mocht je geïnteresseerd zijn in indrukwekkend en realistisch op het nare af, dan zou je Zwarte soldaten in Vietnam van Wallace Terry eens moeten proberen. Verslagen uit Vietnam van Michael Herr is ook erg goed. Herr heeft meegeschreven aan Full Metal Jacket en Apocalyps Now en dat kun je merken.

Wat een drukke film. Ik las hier veel lovende woorden voor zowel de film als Tom Cruise. Het is een hoop drukte in mijn ogen, soms op het randje van een parodie en net als in de meeste films kan Tom Cruise mij als acteur niet overtuigen. Het onderwerp is nochtans boeiend, in de trend van het gekende concept. Een jonge man die zot is van de oorlog, zijn vlag even hard aanbidt als zijn god, en dan ten oorlog trekt omdat het zijn verdomde plicht is. Geen aandacht voor het lijden, voor gevaar, voor de dood. Wel het heroïsche, patriottische en anticommunistische voorop.

De boodschap komt helaas niet over, de oorlog zelf komt niet echt goed in beeld en je gelooft langs geen kanten dat Kovic ooit gevochten heeft (wat de echte man wel gedaan heeft natuurlijk). Oliver Stone wil tegelijk de liefde voor Amerika weergeven en de weerstand tegen oorlog. Maar het is meer een verhaal over Kovic geworden dan een verfilming van de belevenissen van Kovic. De boodschapper ivp de boodschap dus.

Niet echt een mooie film, lelijke kostumering (al hoort dat bij dit Amerikaanse conservatieve volk van toen zeker?) en geforceerde muziek die niet echt werkt.

Mwah.

Echt slecht is het niet en de waanzin van een oorlog wordt eens te meer luid en duidelijk verfilmd. Dat luidruchtige is meteen ook het grootste manco. De film is eigenlijk over de ganse speelduur vrij lawaaierig. Qua pacing lijkt mij niet alles goed te zitten.

Tom Cruise is bovendien echt matig. Uiteindelijk heeft hij na z'n doorbraak in Top Gun toch genoeg deftige rollen gekregen om te bewijzen dat hij wel echt kan acteren, maar ook hier overtuigt hij niet. Veel geroep en veel frustratie die van z'n gezicht staat af te lezen, dat zeker, maar het komt toch niet echt tot z'n recht.

Mede dus de fout van de regie van Oliver Stone, die met Platoon wél een echte Vietnamklassieker scoorde.

2,5

Mooie film die ons wel aansprak. De oorlog in Vietnam is eigenlijk nooit begrepen door het Westen en ook niet door ons en veel andere Nederlanders.

Het bombardement van de havenstad Hải Phòng (Tonkin) op 23 november 1946 door Franse oorlogs- schepen was het begin van de ellende. Het toenmalige Vietnam was onderdeel van de Unie van Indochina, een kolonie van Frankrijk. Frankrijk kon de kolonie niet behouden en vertrok terwijl hun grote steun Amerika het land binnentrok. Dat is dus een misrekening geweest, alles wat fout was en wat fout kon gaan, gebeurde ook in de werkelijkheid. Even een voorbeeldje: de Amerikanen veroverden een stuk grond maar liepen over de Vietcong strijders heen die ondergronds zaten en hen dan in de opvolgende nacht van voren en van achteren aanviel.

Dan de film, een fanatieke jongen met even fanatieke vrienden nemen dienst bij de mariniers en denken de oorlog wel eventjes in korte tijd te slechten. Ze schieten op alles wat Vietnamees aandoet en hierbij komen vele burgers om het leven. Ook baby's en kleine kinderen met hun moeders.

Terug in de Verenigde Staten komen ze langzaam aan tot het besef dat ze voorgelogen zijn en dat de oorlog niets anders opleverde dan verdriet aan vele kanten. Het verhaal was dus om het communisme te stoppen maar de manier waarop dat ging zie je onder anderen in deze film terug.

Ron Kovic kreeg een ander inzicht dan het gevecht om iets voor elkaar te krijgen en ging daarom te demonstreren met zijn voormalige vrienden die ook in Vietnam hadden gediend.

Persoonlijk hebben wij veel respect voor deze mensen, hun mening willen bijstellen als ze de andere zijde zien, zoals Ron!

Een 7,5.

Ach ja, mezcal. Da’s een tijd geleden dat ik dat gedronken heb (en misschien is dat maar goed ook eigenlijk), maar ik heb het leren kennen door deze film. Net van school en m’n eerste baantje, van de provincie naar de grote stad en dan dit soort film en mezcal. En dan dit soort film in de bioscoop. Da’s wel even wat anders dan wat ik daarvoor gewend was, al vond ik mezelf daarvoor ook al heel wereldwijs.

Goed om dit meesterwerk weer eens te zien, en ik was ook precies in een bui voor de volle kracht van Stone’s visie op het levensverhaal van Ron Kovic. Zet dat eens af tegen wat er het laatste jaar in de VS gebeurd is - wat een absurd land is dat toch. Je zou denken dat ze van zo’n film zouden leren dat het anders moet - en er zijn nogal wat enorm sterke films met dezelfde boodschap ook. Maar nee, er verandert niks. De American Dream is niet kapot te krijgen, ondanks dat ieder weldenkend mens onmiddellijk doorheeft dat het grote onzin is. In Europa leren we tenminste nog dat wie voor een dubbeltje geboren is nooit een kwartje wordt - een veel gezonder uitgangspunt dan een droom die niet realistisch is.

Een van de laatste ‘grote’ Vietnam films - ik noem maar even The Deer Hunter (1978), Apocalypse Now (1979), Platoon (1986, en ook van Stone), Full Metal Jacket (1987), Good Morning Vietnam (1987). Waarmee Stone wel duidelijk al in een al bestaand sentiment kom aanhaken, en daardoor wellicht makkelijker zijn hardhandige boodschap kon brengen. En hij had aan het verhaal van Ron Kovic ook wel een erg sterk uitgangspunt vanzelf. Maar toch, het vermindert de kracht van het verhaal nergens - de nationalistische stoere praat is niets anders dan een heel dun laagje goud over een enorme hoop stront, en die vergelijking komt er in het ziekenhuis nog eens erg duidelijk uit. Geen budget voor gewonde soldaten, en ook niet als ze net gehoord hebben dat ze in een ‘rich man’s war’ hebben gevochten.

Zo vertelt Stone het verhaal. Rauw, hard, en zonder opsmuk - echter en geloofwaardiger zal je het niet snel vinden. Met een welhaast perfecte cast om dat perfect over te brengen, en als hoofdrolspeler Cruise - die tot dan toe eigenlijk alleen maar rollen had gespeeld die op zijn smoeltje waren geschreven en verder niet veel van enig talent vroegen. En dan zet hij zoiets neer - ongetwijfeld voor een belangrijk deel onder de bezielende invloed van Stone, maar dan toch. Er zitten toch echt een aantal scenes in die de meeste acteurs niet zouden aankunnen, maar Cruise doet dat onwaarschijnlijk goed. Onbegrijpelijk achteraf dat hij daar geen Oscar voor heeft gekregen - net als dat dat voor de muziek echt verdiend was geweest.

Nog wat iconische shots er bij, en een soundtrack die als een omen, een duistere wolk over het narratief heen hangt - en die ik na een week nog steeds niet uit mijn hoofd heb. Ik noemde dat woord al eerder - een meesterwerk. Zo werkt dat.

Naarmate de gezichtsbeharing van Tom Cruise groeit in deze film gaat hij steeds beter acteren. Herziening heeft me goed gedaan. Waar het lijkt op Amerikaans chauvinisme zit er natuurlijk veel meer achter. Ik kon uiteindelijk zelfs genieten van het lange zoetsappige begin, zolang je er met een Cynische blik naar kijkt.