The Rambler (2013)

Heerlijke film inderdaad die voor mij even op gang moest komen. Het begin vond ik wat saai (of ik kon het gewoon nog niet goed plaatsen), maar hoe verder The Rambler vorderde, hoe meer ik erin gezogen werd. Vergelijkingen met Lynch zijn snel gemaakt en in mijn ogen kwalitatief ook gerechtvaardigd.

Zowel qua vorm als sfeer een mooie rit.

Anchor Bay zegt me niets, maar als ik daar op "Oregonian" zoek kan ik niks vinden. Of kijk ik verkeerd?

Hoe dan ook, ik zou deze film graag (legaal) willen zien, bij voorkeur op blu-ray. Iemand tips?

The Oregonian is niet op Anchor Bay (Amerikaans label), maar op Factory 25 FACTORY 25 - Store - factorytwentyfive.com . The Rambler wel, en wel hier WOW HD Nederland - wowhd.nl Al is hij in tegenstelling tot The Oregonian (die wel), niet regiovrij

The rambler

Na de positieve reacties maar eens aangezet. In eerste instantie dacht ik, waar gaat dit naartoe? Andwoord; nergens! Maar toch is de film wel boeiend en vrij apart zal ik maar zeggen! Heb om sommige dingen echt gelachen!

Het Acteerwerk van onze hoofdrolspeler is buitengewoon goed. Hij zet zijn rol erg goed neer als introverte, gevoelloos type. Petje af.

Het verhaal mag dan vrij vaag zijn, de uitwerking is erg goed.

De gore zag er prima uit

Met al een aparte maar leuke film om eens te bekijken! Ik geef het 3*

Ik ben niet blown away, maar het kijkt lekker weg. De dromerige sfeer geeft een bevreemdend effect aan de horror elementen, wat de film wel uniek maakt. Al zie ik wel duidelijk Lynch elementen verpakt in een eigen jasje, die daar een beetje aan meehelpen. De montage is nogal experimenteel en vernieuwend wat wel wat heeft, al vind ik het soms een beetje overmatig en irritant. Al met al 3.5* toch zeker wel waard.

Elementen van Lynch en Cronenberg in deze aparte film. Horror? Tja, misschien wel. Thriller? Helemaal niet. Komedie? Werkte toch niet voor mij... Ik hou niet echt van dit soort dromerige films. Het moet al helemaal goed zitten om mij te bekoren. Maar over het algemeen is dit soort trip-films zover weg dat het gewoon saai wordt. Ik kan hier niet echt iets mee. Ik had na een tijd echt iets van 'waar zit ik nu naar te kijken'. Zal best z'n publiek hebben, maar ik hoor daar niet bij.

Waar heb ik nu uiteindelijk naar gekeken?

Een hoop losgerafelde fragmenten die elk op zich wat humor, gore en drama hadden maar in hun geheel te langzaam, te saai en vooral nietszeggend waren. Dat is zowat het eindgevoel dat ik had na deze prent.

Niet echt m'n ding,

1,5*

Heerlijk geflipte film.

Ik maakte me, alvorens ik de film keek, wel een klein beetje zorgen. Heb doorgaans een broertje dood aan dat hele cowboygedoe, maar gelukkig geeft deze film er toch een ander soort invulling aan.

De vergelijking met Lynch is hier al meerdere malen getrokken, en het is zeker geen vreemde. Deed me uiteindelijk het meest denken aan een soort Wild at Heart, maar dan moderner, tevens met veel meer (audio)visuele flair. Aanvankelijk wordt de toon van de film al gezet, en naarmate deze nachtmerrie vordert wordt het allemaal alleen nog maar gestoorder. Een aantal geweldige scenes vloeien daaruit voort, zoals de boks-scene, en de scene met dat kruipende gedrocht.

De soundtrack is zeer sfeervol, visueel ook meer dan oké, al had het al met al misschien net wat meer mogen zijn. Heeft wellicht ook te maken met het feit dat de setting me, zoals gezegd, niet zo nauw aan het hart lag. Gelukkig doet het weinig afbreuk aan de film, aangezien het gecompenseerd wordt door de editing, en de nachtmerrie-achtige sfeer er niet echt onder te lijden heeft. Verder een grappige rol van Mulroney, één van de eerste keren dat een cowboy personage zo goed te pruimen valt.

Erg gaaf tripje dus, met veel vakmanschap in elkaar gezet. Kleine 4,0*.

Ach ach, heel veel potentie zat er in. Gemiste kans vind ik het. Maar wel behoorlijk vermakelijk.

Lastig om te verwoorden wat dit nu precies is. Heb hier in ieder geval erg van genoten.

Een combinatie van vele verschillende stijlen en invloeden. Lynch, Cronenberg, Wenders (deed me af en toe wat denken aan Paris, Texas) en vele andere invloeden in deze film. Daarin is het Lynch element heel erg aanwezig en gaat het zelfs nog een stapje verder. In het begin is het al duidelijk dat je niet naar een gewone roadmovie gaat kijken. De editing zorgt voor een behoorlijk "jarring" effect. Dit in combinatie met de geweldige sound design. En die geweldige editing en sound design blijft de gehele film aanhouden. Ook visueel is het erg verzorgd. Een hoop vreemde beelden, mooi gebruik van kleuren, prachtige locaties. Alles om een zo bevreemdend mogelijke sfeer neer te zetten. En dat is zeker goed gelukt. De muziek helpt ook nog eens mee om het zo eigenaardig te maken.

Verhaal, voor zover je het dat kunt noemen is best ok. maar bijna niet van belang hier. Het is meer een leidraad voor een reeks van gebeurtenissen op de weg van een cowboy die eigenlijk geen cowboy wil zijn. Die gebeurtenissen zijn heel variërend. Het begint allemaal als een heerlijke road movie waarin The Rambler in enkele bizarre situaties terecht komt, om uiteindelijk te eindigen in een ware nachtmerrie. En het is vooral te danken aan het audio/visuele en het acteerwerk van Mulroney dat dit zo goed overkomt.

The Rambler is echt zo'n film die je moet ervaren. Het is lastig om aan te geven waar het nu over gaat en wat het doel is. Als dat er al is. Zeker eentje die in aanzien zou kunnen stijgen.

Wat een vage film.. Je hebt geen moment een idee hoe de film zich verder gaat ontvouwen, en ook niet wat de scene erna brengt. Iets van een duidelijk coherent verhaal heb ik er ook helemaal niet uit mee gekregen, maar heb wel ontzettend genoten van deze film. Af en toe keihard, af en toe smerig maar heb vooral regelmatig moeten lachen om de vage scenes die je voorgeschoteld krijgt. Hoofdrolspeler speelt z'n rol ook met een kalmte dat je er ook constant om moet lachen, maar wat een rariteitenkabinet krijgt ie voorgeschoteld.

3 dikke sterren.

Dermot Mulroney speelt wel een coole rol en sommige gore scènes mogen er best wezen. Maar dan heb je het ook wel gehad met deze roadmovie die eigenlijk qua verhaal niks te bieden heeft. Veel saaie momenten dienen zich aan en je vraagt je af waarover deze crazy trip überhaupt gaat. Een mysterieuze of dromerige film kan ik best ook wel eens smaken, maar het moet nog iets zijn. 3/10

Duidelijk geïnspireerd door David Lynch fabriceert regisseur Calvin Reeder een film vol surrealistische scènes die je als kijker het beste kunt bekijken met inzet van al je geestelijke buigzaamheid en fantasie. Zonder die hulpmiddelen is er geen reet aan, want zonder die hulpmiddelen is de spirituele trip van Reeder maar op weinig momenten te volgen. Zelfs met hulpmiddelen is de zoektocht naar begrip soms tevergeefs. Als kijker heb je het moeilijk, maar als kijker heb je het ook erg leuk.

In het begin van de film is het surrealisme nog afwezig. De scènes kloppen met de normale wereldse waarneming. En dan is het er opeens. Opeens gedragen de personages zich ietwat merkwaardig. Opeens zijn handelingen niet meer het gevolg van de rede. Opeens ziet de wereld er iets anders uit. Het verhaal speelt zich opeens af in een vreemdsoortig universum waar de dingen net even anders gaan en net even anders worden beleefd. Opeens worden talrijke warrige flashbacks, abstracte visioenen en bloederige belevenissen van hoofdpersonage ‘Rambler’ in het verhaal ingebed. Onwerkelijke en bizarre hersenspinsels die worden vertaald en weergegeven in prachtige beelden. Rauw en surrealistisch.

Een rode draad is in de mix aan visioenen, tijdsprongen, inktzwarte humor en heftige splatterscènes moeilijk te vinden. Logica ontbreekt. Vraagtekens zijn er des te meer. Duidelijk is dat de film een roadtrip laat zien die langs merkwaardige stops en vreemdsoortige personages voert. Stops die haltes lijken op de weg naar de hel. En personages die zonder uitzondering uit de kelders van een gekkengesticht lijken te zijn geplukt.

Dermot Mulroney houdt stand in deze ongeordende en onvoorspelbare (onder)wereld. Als rambler ondergaat hij zijn noodlot. Schouderophalend en emotieloos sjokt hij voort. De reden waarom blijft duister. Het antwoord komt echter. Op het eind. Een duidelijk antwoord voor de rambler. Het geeft hem gemoedsrust. Voor de kijker ligt dat anders. Die is minder stoicijns en emotieloos. Die zit op dat moment nog middenin in de verwerkingsfase.

'The Rambler' is een prachtfilm en een prachtpersonage.

Geen idee wat Collins bezielde toen hij deze nomineerde voor de horrordraft. Een gemiddelde van 4,9 is op het randje maar af en toe heb je van die turkeys die wel leuk kunnen zijn. Zou je het een film kunnen noemen die zo leuk of fout is dat ie goed wordt? Nou neen, niet echt. Is hij zo bizar dat je gewoon kan genieten van de geflipte karakters of acties die passeren zonder je iets aan te trekken van het verhaal? Dat heb ik geprobeerd maar dat is mij niet gelukt. Ok het is een horrorfilm en er zit gore in, maakte dat de film de moeite waard? Neen, ook dat kon de saaiheid en nietszeggendheid van deze prent niet doorbreken. Dus dan vraag ik me af wat is het punt van de film, welk publiek wilde de regisseur bereiken, wat wilde hij nu eigenlijk vertellen? Waarom is de film nu eigenlijk gemaakt? Kandidaat voor de slechtste nominatie wat mij betreft. De protagonist had precies een gezicht van staal, van zo iemand zou je inderdaad depressief worden.

Het spijt me niet dat ik deze film heb genomineerd. Voor de waardering helpt het wel dat je logische kaders loslaat en dat je je in de somberheid en de absurditeit van de film stort. Het is een merkwaardige surrealistische beleving. De film grijpt je of grijpt je niet.

Nogmaals sorry

Excuus is toch nergens voor nodig. Deze was nog redelijk coherent. The Oregonian (2011) - MovieMeter.nl Dat is pas onnavolgbaar!

Geen excuses nodig maat, voor hetzelfde geld had ik het geweldig gevonden. Ik vond mijnheer The Rambler zelf dus totaal niet cool of interessant. Dus ja dan werd het heel moeilijk om het te kunnen waarderen. Wie weet was the rambler een wulpse rondborstige dame geweest had de wardering helemaal anders geweest Ik vind het nog altijd knap dat je je eigen specifieke (soms bizarre) smaak hebt en daarvoor niet terugdeinst. Soms zijn het films die ik wel erg kan appreciëren. En ach dat gemiddelde moest toch een beetje in evenwicht gebracht worden

Voordat deze film uit kwam was er in 2008 al een korte film over de 'The Rambler' en daarin stelt de mummie-verzamelende professor die dromen van mensen opneemt op VHS-tape, vast dat de snelweg een vreemde plek is en als je daar voldoende tijd doorbrengt, je ook best wat meemaakt. Vijf jaar naderhand is die korte film uitgegroeid tot een lange speelfilm. Waarin we naast elementen uit de korte film ook andere gekke ontmoetingen van die naamloze man te zien krijgen.

Wat deze film precies is, is gewoon niet uit te leggen! Een begin of een einde is er niet echt in deze roadmovie, je duik gewoon in het leven van "The Rambler" En zijn belevenissen variëren van donker, tot gruwelijk, van grappig tot avontuurlijk. Alles wat er gebeurt, gebeurt gewoon. Nu brengen ze dit als een horrorfilm (omdat het vermoedelijk nergens anders past) maar ik heb meerdere keren flink moeten schaterlachen! Het heeft van die fijne verwrongen humor; als een zieke nachtmerrie of de koortsdroom van een schizofreen. Dus zwarte komedie past hier misschien ook goed? Wat de regisseur je met deze film wil vertellen, geen idee maar of dat echt nodig was?

De film is gewoon één grote mindf * ck zonder rijm of reden maar voor mij voelde het als een soort kledingstuk wat je aantrek en direct perfect past. Maar tja... is dat kledingstuk een maatje te groot of te klein... en zo is het ook met de ervaring van elke kijker, het is vooral afhankelijk van je filmische geduld en tolerantie, hoe goed je deze film ga vinden. Echter denk dat niemand kan ontkennen dat filmmaker Calvin Lee Reeder vindingrijk was met zijn ideeën!