
The Sapphires (2012)
Australië
Muziek / Biografie
103 minuten
geregisseerd door Wayne Blair
met Chris O'Dowd, Deborah Mailman en Jessica Mauboy
1968 was het jaar dat de wereld begon te veranderen. Over de hele wereld braken rellen uit in de straten. Het was de tijd van de harddrugs, softdrugs, vrije liefde, psychedelische muziek, de schokkende moorden op Martin Luther King en Bobby Kennedy. De kranten werden gedomineerd door de oorlog in Vietnam. Voor vier jonge Aboriginalvrouwen is 1968 het jaar dat hun leven voor altijd veranderde. De zusters Gail, Julie en Cynthia worden samen met hun nicht Kay ontdekt door Dave, een ongelukkige Ierse muzikant, met een voorliefde voor Ierse whiskey en soulmuziek. Dave stuurt de meisjes naar de oorlogsgebieden in Zuid-Vietnam, waar ze klassieke soulliedjes zingen voor de Amerikaanse mariniers.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=FEMFqFB98Ww
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,0 / 13371)trailer (YouTube, ondertiteld)iTunes: € 3,99 / huur € 2,99Google Play: € 4,99 / huur € 2,99Pathé Thuis: vanaf € 5,99 / huur € 2,99kijk op CinememberGoed gefilmd biografie van deze meiden groep ,die met succes en met gevaar voor hun
leven in oorlogs gebied Vietnam ,de Amerikaanse mariniers met soul muziek vermaken.
'The Sapphires' de Australische variant op de Supremes.
De film is tien keer beter als Pitch Perfect (2012) wat ook een actuele film met als thema muziek heeft.
Al had ik hier liever een langere miniserie van willen zien.
Nu wordt het hele verhaal verteld in zo'n 95 minuten terwijl er zoveel gebeurt.
Het gevolg is de gebeurtenissen snel achter elkaar plaatsvinden.
Dit waargebeurde verhaal had meer indruk gemaakt als er dieper was ingegaan op de aboriginals discriminatie, de oorlog in Vietnam en de persoonlijke intriges van de zussen..
3*
De pogingen tot diepgang zijn af en toe verder wat mwoah mwoah, maar het feel good gehalte geeft uiteindelijk de doorslag.
3,0*
Viel nogal mee, redelijk onderhoudend, Chris O'Dowd speelt een mooie rol
Alleen sloeg de opening nergens op; 1962 en dan speelt ''run through the jungle'' van C.C.R.!
C.C.R. bestond toen nog lang niet, en het is bepaald ook geen soulmuziek, maar ja.....
.....Wel schrijnend om te zien hoe Aboriginals werden(worden?) behandeld.
Bij die scène moest ik gelijk aan Rabbit-Proof Fence (2002) denken.
Jammer dat de vertaling het vaak verloor. De specifieke humor kwam hierdoor bij lange na niet tot zijn recht. Je moet een goed verstaander zijn en de Engelse/Australische humor kennen om echt te kunnen schateren. Niet iedereen om ons gezelschap heen vond ons dus even leuk.
Verhaal zou wat mij betreft of meer om het stolen generation of meer om het vietnam verhaal hebben mogen draaien. Beide verhalen kwamen nu niet tot hun recht.
Deze losjes op een waargebeurd verhaal gebaseerde muzikale komedie, omtrent een groep zingende zussen en hun manager, is zoet. Zeg maar gerust suikerzoet. Het glazuur zou je bijna van de tanden springen ware het niet dat er een paar dramatische wendingen zijn ingelast. Althans een poging daartoe. De meiden, Aboriginals, worden gediscrimineerd in het Australië van de jaren zestig. Het weerhoudt ze er echter niet van een band op te richten. Ze belanden vrij vlot in Vietnam, alwaar ze de troepen voorzien van hun soulmuziek. Het zijn geen Supremes, maar ze komen redelijk dichtbij.
De bekende komiek Chris O'Dowd meldt zich al vanaf het begin als hun manager. Hier zit hem de komische noot want enig gegniffel wordt enkel door deze lanterfantende vertegenwoordiger veroorzaakt. Schaterlachen zit er helaas niet in, maar zonder de acteur zou de film een stuk minder zijn, zo veel is duidelijk. Naast hem is ook de muziek een belangrijke reden van vermaak. Hoe wisselvallig de acteerprestaties ook zijn en hoe doorsnee het verhaaltje ook is, de muziek blijft prachtig. Weliswaar blijken de dames enkel covers te zingen, maar eerlijk is eerlijk: het zijn stuk voor stuk nachtegaaltjes.
Redelijk.
Met dank aan Paradiso voor het recensie-exemplaar.
Redelijk simpele film die vooral speelt op feel-good, maar wel met iets meer pit dan gewoonlijk. Daar zorgen Chris O'Dowd en de grofgebekte dames wel voor. Best wel geinig, het is soms alsof je naar een musical van een Australische Guy Ritchie zit te kijken. Gelukkig weet Blair die mix goed te maken.
Visueel erg kleurrijk. Best mooi in beeld gebracht allemaal, al zorgt het er wel voor dat het typische jaren '60 sfeertje niet helemaal uit de verf komt, daarvoor oogt het net wat te modern. Ik kon me er absoluut niet aan storen. De muziek moet je verder liggen, mijn ding is het niet, maar het wordt wel goed gebracht.
Verder gaat de film in razend tempo door heel wat zaken heen. Het verhaaltje zelf uiteraard (gelukkig eens geen fall, enkel rise), maar ook randzaken zoals de moord op Martin Luther King en de verdrukking van de Aboriginals. Echt ten volle uitgewerkt is het niet, maar het zorgt er wel voor dat het tempo ten alle tijde in de film blijft en het nergens begint te schuren. Veel uitgewerkter had het voor mij dan ook niet gehoeven.
Best oké filmpje dus. Zit een verrassend luchtig sfeertje in, ondanks ietwat zwaardere onderliggende thematiek. En naar O'Dowd kijk ik in het vervolg iets alerter uit, leuk acteur.
3.0*

Enkele goede in beeld gebrachte scènes, zowel uit de beginperiode (de met rassenonderscheid doordrenkte songcontest-scène bijvoorbeeld) als uit de Vietnamperiode waar het muzikaal sukses van de meiden toch aanspreekt.
Overtuigende act van Chris O'Dowd.
Veel meer dan verwacht eigenlijk, ik keek deze namelijk niet echt met hele hoge verwachtingen. Het verhaal is vooral het element dat me trok, omdat ik de oorlog nog nooit eerder door de ogen van een zanggroepje heb gezien, en deze was daardoor alleen maar interessanter.
Uiteindelijk zijn mijn verwachtingen dan ook bovengemiddeld vervuld. Deze film is erg luchtig en weet je gelijk vast te houden. Het neigt even in het begin naar een wat flauwere film, maar na 30 minuten begint de toon langzamerhand wat zwaarder te worden.
De sfeer komt alleen niet helemaal over. Je krijgt niet snel het gevoel dat dit zich in de jaren 60 afspeelt. Daarvoor heeft de film een iets te moderne omgeving, maar het idee snap je wel snel. En eenmaal de dames in Vietnam staan is de film ook echt wel leuk.
Soms prachtige beelden, en een verhaal dat nooit verveeld. Elk karakter krijgt een respectvolle uitdieping zonder dat het maar iets te sentimenteel wordt. Regisseur Blair heeft duidelijk de touwtjes in handen, en weet de genres succesvol te combineren.
De film verveelt ook eigenlijk nooit, en de dames en O'Dowd doen het voor de rest ook heel leuk. Sommige zaken zijn wel een beetje voorspelbaar en de problemen krijgen soms niet genoeg aandacht, maar voor de rest is dit een redelijk doeltreffend maar vooral amusant filmpje over een zwaar onderwerp vanuit een interessant paar ogen.
Zeker vermaakt. Film duurt niet te lang en is erg amusant. Beter, veel beter dan verwacht. Het komt het uiteindelijk resultaat mooi ten goede.
Een pluspunt was nog dat het verhaal op waargebeurde feiten was gebaseerd.