The Sapphires (2012)

Clip (Youtube HD)

Première op het festival van Cannes.

Aangekocht door The Weinstein Company.

Vanaf 21 februari 2013 in de bioscoop (Paradiso Film)

Niet slecht en ook niet super goed. Heerlijke soul muziek door de film heen en ook het stukje oorlog werd goed in beeld gebracht.

Prima opening ,die de interesse gelijk weergeeft.

Goed gefilmd biografie van deze meiden groep ,die met succes en met gevaar voor hun

leven in oorlogs gebied Vietnam ,de Amerikaanse mariniers met soul muziek vermaken.

Lekkere weg kijk film die ook nog eens berust op ware feiten en ja de muziek was top.

'The Sapphires' de Australische variant op de Supremes.

De film is tien keer beter als Pitch Perfect (2012) wat ook een actuele film met als thema muziek heeft.

wel aardig niet bijzonder.

Luchtig muzikaal werkje dat prettig wegkijkt.

Al had ik hier liever een langere miniserie van willen zien.

Nu wordt het hele verhaal verteld in zo'n 95 minuten terwijl er zoveel gebeurt.

Het gevolg is de gebeurtenissen snel achter elkaar plaatsvinden.

Dit waargebeurde verhaal had meer indruk gemaakt als er dieper was ingegaan op de aboriginals discriminatie, de oorlog in Vietnam en de persoonlijke intriges van de zussen..

3*

Wat mij betreft een heerlijk filmpje met dito muziek. Wel schrijnend om te zien hoe Aboriginals werden(worden?) behandeld.

Op wat irritante musical trekjes na (ruzies oplossen d.m.v. zingen) wat de geloofwaardigheid niet ten goede komt is the Sapphires een fijne film om naar te kijken. De muziek is erg aanstekelijk, de beelden vanuit Vietnam zijn nog behoorlijk realistisch en ik heb erg genoten van de actrices.

De pogingen tot diepgang zijn af en toe verder wat mwoah mwoah, maar het feel good gehalte geeft uiteindelijk de doorslag.

3,0*

Ik houd ervan. Van teksten, van muziek, van films en van goed spelende mensen. Gooi dat allemaal door elkaar heen, en dan krijg je een explosie van jewelste. Genieten geblazen dus, met aanstekelijke kitsch, die je verwarmt en je hart binnendringt. Om nooit meer te vergeten. Ik genoot ongelooflijk, vond het krachtig en toch ook weer niet krachtig, want op een bepaalde manier is het wel erg eenvoudig. En toch die 5*. Het verhaal ontroerde me namelijk zodanig dat ik met tranen in m'n ogen zat te kijken en al is het zo ongelooflijk sentimenteel, toch liet ik me dus zo meeslepen. Waanzinnig, ja. Ik vind het mooi om muziekfilms te zien, en als je daar dan nog een paar bonuspunten mee pakt zoals de geweldige actrices en een getalenteerde acteur, dan heb je weinig te klagen, vind ik.

Dat ik m in de sneak zag, zelf zou ik van mn leven niet naar een ''zang'' film gaan. En dan houd ik ook nog es niet van soulmuziek, dus dit zou voor mij eigenlijk een ramp moeten zijn.

Viel nogal mee, redelijk onderhoudend, Chris O'Dowd speelt een mooie rol

Alleen sloeg de opening nergens op; 1962 en dan speelt ''run through the jungle'' van C.C.R.!

C.C.R. bestond toen nog lang niet, en het is bepaald ook geen soulmuziek, maar ja.....

Een filmpje dat lekker wegkijkt maar waar je wel voor in de stemming moet zijn. Nu was ik dat toevallig vanavond, kon ook niet anders met dat pokke weer. Die dames vrolijkten mij in ieder geval op.

Bij die scène moest ik gelijk aan Rabbit-Proof Fence (2002) denken.

Thema's: stolen generation en vietnam oorlog zouden samen een loei zware film moeten opleveren. Niet hier. Heerlijke Aussie humor met een lekker stuk muziek. Zelf vond ik de dames als country & western zangeressen het ook niet slecht doen, maar de swingende soul won het op alle fronten.

Jammer dat de vertaling het vaak verloor. De specifieke humor kwam hierdoor bij lange na niet tot zijn recht. Je moet een goed verstaander zijn en de Engelse/Australische humor kennen om echt te kunnen schateren. Niet iedereen om ons gezelschap heen vond ons dus even leuk.

Verhaal zou wat mij betreft of meer om het stolen generation of meer om het vietnam verhaal hebben mogen draaien. Beide verhalen kwamen nu niet tot hun recht.

Suikerzoete Supremes.

Deze losjes op een waargebeurd verhaal gebaseerde muzikale komedie, omtrent een groep zingende zussen en hun manager, is zoet. Zeg maar gerust suikerzoet. Het glazuur zou je bijna van de tanden springen ware het niet dat er een paar dramatische wendingen zijn ingelast. Althans een poging daartoe. De meiden, Aboriginals, worden gediscrimineerd in het Australië van de jaren zestig. Het weerhoudt ze er echter niet van een band op te richten. Ze belanden vrij vlot in Vietnam, alwaar ze de troepen voorzien van hun soulmuziek. Het zijn geen Supremes, maar ze komen redelijk dichtbij.

De bekende komiek Chris O'Dowd meldt zich al vanaf het begin als hun manager. Hier zit hem de komische noot want enig gegniffel wordt enkel door deze lanterfantende vertegenwoordiger veroorzaakt. Schaterlachen zit er helaas niet in, maar zonder de acteur zou de film een stuk minder zijn, zo veel is duidelijk. Naast hem is ook de muziek een belangrijke reden van vermaak. Hoe wisselvallig de acteerprestaties ook zijn en hoe doorsnee het verhaaltje ook is, de muziek blijft prachtig. Weliswaar blijken de dames enkel covers te zingen, maar eerlijk is eerlijk: het zijn stuk voor stuk nachtegaaltjes.

Redelijk.

Met dank aan Paradiso voor het recensie-exemplaar.

Aardige film waarin vier Aboriginal-meiden gaan optreden voor de Amerikaanse troepen in Vietnam. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal weet de film ook een aardig tijdsbeeld neer te zetten. Het blijft allemaal behoorlijk luchtig en kijkt daarom ook gemakkelijk weg. Een fijne soundtrack en de cast doet het leuk.

Best oké.

Redelijk simpele film die vooral speelt op feel-good, maar wel met iets meer pit dan gewoonlijk. Daar zorgen Chris O'Dowd en de grofgebekte dames wel voor. Best wel geinig, het is soms alsof je naar een musical van een Australische Guy Ritchie zit te kijken. Gelukkig weet Blair die mix goed te maken.

Visueel erg kleurrijk. Best mooi in beeld gebracht allemaal, al zorgt het er wel voor dat het typische jaren '60 sfeertje niet helemaal uit de verf komt, daarvoor oogt het net wat te modern. Ik kon me er absoluut niet aan storen. De muziek moet je verder liggen, mijn ding is het niet, maar het wordt wel goed gebracht.

Verder gaat de film in razend tempo door heel wat zaken heen. Het verhaaltje zelf uiteraard (gelukkig eens geen fall, enkel rise), maar ook randzaken zoals de moord op Martin Luther King en de verdrukking van de Aboriginals. Echt ten volle uitgewerkt is het niet, maar het zorgt er wel voor dat het tempo ten alle tijde in de film blijft en het nergens begint te schuren. Veel uitgewerkter had het voor mij dan ook niet gehoeven.

Best oké filmpje dus. Zit een verrassend luchtig sfeertje in, ondanks ietwat zwaardere onderliggende thematiek. En naar O'Dowd kijk ik in het vervolg iets alerter uit, leuk acteur.

3.0*

Onderhond: Cuban Fury is ook heel leuk met Chris.

Weet ik, net als The Boat That Rocked. Fijn acteur

Vlotte biografie, smaakvol naar de hand van het grote publiek.

Enkele goede in beeld gebrachte scènes, zowel uit de beginperiode (de met rassenonderscheid doordrenkte songcontest-scène bijvoorbeeld) als uit de Vietnamperiode waar het muzikaal sukses van de meiden toch aanspreekt.

Overtuigende act van Chris O'Dowd.

Leuke film. Enkele plattelandsmeisjes uit de outback schoppen het tot een populair viertal entertainers voor soldaten in de Vietnamoorlog. De sprankelende meisjes werken aanstekelijk en de wat bizarre doch sympathieke manager sleurt hen met zijn aangeboren nonchalance erdoor. De soundtrack is lekker soulful. Dat romantische gedoe rond die meisjes sprak me wat minder aan en op het einde na tussen Gail en Dave, werkte het ook niet zo goed. Op een paar zeldzame momenten flatert de film. Die scène waar dat blanke meisje Kay die Vietnamese soldaten in het Aziatisch aansprak en ze dan door de checkpoint konden gaan vond ik volslagen nutteloos. En er zijn nog van die momenten waar alles misschien net te makkelijk verloopt. De rassenkwestie relativeren hoort er ergens wel bij en gaf de film enig niveau. Heb me er desondanks toch echt goed mee vermaakt, met het volume lekker hoog. Zeker eentje die ik aan enkele mensen ga aanbevelen.

Het is geen komedie zoals hierboven vermeld wordt maar meer een komisch drama over aboriginal zusjes en een nichtje die gaan optreden voor soldaten in vietnam en daar hopen door te breken. Niet heel erg origineel, zo zijn er al veel films over zangers en zangeressen die willen doorbreken gemaakt (en beter), bovendien vond ik de humor ook niet leuk. Het acteerwerk is niet geweldig maar kan er mee door. Er wordt wel mooi gezongen. Redelijke film maar meer ook niet.

Leuk.

Veel meer dan verwacht eigenlijk, ik keek deze namelijk niet echt met hele hoge verwachtingen. Het verhaal is vooral het element dat me trok, omdat ik de oorlog nog nooit eerder door de ogen van een zanggroepje heb gezien, en deze was daardoor alleen maar interessanter.

Uiteindelijk zijn mijn verwachtingen dan ook bovengemiddeld vervuld. Deze film is erg luchtig en weet je gelijk vast te houden. Het neigt even in het begin naar een wat flauwere film, maar na 30 minuten begint de toon langzamerhand wat zwaarder te worden.

De sfeer komt alleen niet helemaal over. Je krijgt niet snel het gevoel dat dit zich in de jaren 60 afspeelt. Daarvoor heeft de film een iets te moderne omgeving, maar het idee snap je wel snel. En eenmaal de dames in Vietnam staan is de film ook echt wel leuk.

Soms prachtige beelden, en een verhaal dat nooit verveeld. Elk karakter krijgt een respectvolle uitdieping zonder dat het maar iets te sentimenteel wordt. Regisseur Blair heeft duidelijk de touwtjes in handen, en weet de genres succesvol te combineren.

De film verveelt ook eigenlijk nooit, en de dames en O'Dowd doen het voor de rest ook heel leuk. Sommige zaken zijn wel een beetje voorspelbaar en de problemen krijgen soms niet genoeg aandacht, maar voor de rest is dit een redelijk doeltreffend maar vooral amusant filmpje over een zwaar onderwerp vanuit een interessant paar ogen.

Zeker vermaakt. Film duurt niet te lang en is erg amusant. Beter, veel beter dan verwacht. Het komt het uiteindelijk resultaat mooi ten goede.

Een gezellige film met een mooi, deels op waargebeurde feiten gebaseerd verhaal. De aanstekelijke humor, het acteerwerk, de fraaie cinematografie en de lekkere soundtrack maken dit in veel opzichten tot een topper. Ik was enorm verrast en eerlijk gezegd vond ik het jammer dat film afgelopen was, want ik heb mij reusachtig vermaakt.

Deze was een tijdje geleden op tv en nu ook maar eens meegepikt. Het was wel een toffe, muzikale film. Het verhaal verveelde niet en de cast deed het ook wel prima. De soundtrack was wel leuk.

Een pluspunt was nog dat het verhaal op waargebeurde feiten was gebaseerd.

wat een leuke film zeg echt van genoten muziek was top

de beelden in vietnam waren ook goed

echt een aanrader

Heerlijke film met lekkere muziek.

Misschien een wat dun verhaaltje maar ik heb er van genoten.

Gemengde gevoelens.

Laat ik beginnen met het goede nieuws: de cast. Chris O'Dowd (aka Roy uit The IT Crowd) zet opnieuw een fanatische schlemiel neer en de dames zingen erg mooi.

Ook het verhaal is best interessant natuurlijk, temidden van al het tumult van de jaren 60. Er valt flink wat te beleven, het tempo ligt hoog, so far so good …

Ik vond de film echter nogal nep en geforceerd, een probleem waar wel meer musicals mee kampen. Vooral als de zusjes “spontaan” in gezang uitbarsten, wordt het echt behoorlijk tenenkrommend.

De beelden ogen bovendien zéér afgeborsteld, alsof de film niet in Vietnam maar in Disneyland werd opgenomen. Ik heb een tijdje geleden ook Hearts and Minds gezien (aanrader!) en daar ogen de steegjes toch net iets minder idyllisch.

Maar goed, echt enerverend wordt het gelukkig zelden. Ik vrees dat ik gewoon niet tot de doelgroep behoor. 2,5*

en weer heb ik genoten van deze film

goed muziek humor lekkere meiden

aktie realistish

echt een toppertje