Post Tenebras Lux (2012)

Tegenvaller. Het begon fantastisch zoals Ferdydurke en Wibro al beschreven. Helaas vond ik grote delen van de film ronduit saai. Dat gedoe met zo'n Mexicaans gezin die kennelijk iets te vieren hebben, een man die zit te schaken, een zeikerd die een boom om wil hakken.

Reygadas zoekt de walging iets te graag op in de sauna-scene. Had niet per se gehoeven wat mij betreft.

Een zwaarwegend autobiografische element in de film zou de fles rum en de joints kunnen zijn, dat zou in ieder geval de rugbyspelers verklaren.
3*

Dromerig, broeiend, sfeervol. Vond het allemaal erg mooi. Bijna alle individuele scènes waren boeiend. Werden op het juiste tempo op het juiste moment op de kijker afgevuurd. Erg knap. Prachtig geschoten. Bizar filter rondom de lens maakte het extra sfeervol. Moet er nog wel een nachtje over slapen maar geef het 4* misschien morgen 4,5*. Heb het beginshot (vóór de titels) gemist, Rialto was voortijdig begonnen, zonde.

Moet snel meer van Reygadas kijken, exceptioneel boeiend regisseur. Deed me denken aan Kim Ki-Duk en Uncle Boonmee

Afgrijselijk, ik heb ontdek deze film nu pas, nu hij nergens meer draait in een straal van 100 km... Guess my TV will have to do wanneer hij uitkomt

Ja, mooie film. Veel herkenbare gevoelens van onderdrukt verlangen, moeilijke communicatie, schuld, spijt en twijfels. Heel treffend, heel menselijk, en heel naturel geacteerd.

Dingen als die paddotrip-vervorming op het beeld en de 4:3 beeldverhouding, trek ik vaak niet zo ('kunstgrepen', 'aandachttrekkerij'...), maar hier voelt het allemaal heel intuïtief aan, en daardoor echt, en daardoor oprecht. Wat er op het beeld verschijnt raakt me ook. Niet altijd maar vaak wel.
Het stuk in de seks-sauna in Frankrijk (surrealistisch en een beetje creepy), de man die zijn eigen hoofd eraf trekt terwijl hij kijkt naar bomen die zichzelf om lijken te hakken (beste moment van de film imo), de duivel in het huis, de opening... Maar ook het spelen aan de zee, en papa die met de zoon speelt op bed, terwijl het buiten giet. De film zit vol met prachtige scènes.

Ik vond het mooi, en dat komt van iemand die De Spiegel en The Tree of Life niet trok. Waarom deze film dan wel? Deze film is gemaakt door een mens zoals mezelf, niet door een professor.

Jammer dat de (poetische) kwaliteit van de openingsscene niet meer gehaald wordt in de rest van de film. Interessante materie maar de vormgeving wordt naar verloop van tijd een trucje. Verschillende ideeen en scènes vallen echt buiten de toon en krijgen iets gekunstelds; het optische effect, de rode duivel (ziet er echt niet uit), de man die zichzelf onthoofdt, het rugby in Engeland... het past niet echt. Al snap ik de functie meestal wel. Reygadas lijkt iets te willen zeggen over onze primaire behoeftes (of 'zonden'): zuipen, neuken, geweld, het kan allemaal wel maar enkel in een gecontroleerde, 'beschaafde'' omgeving. Of misschien wil ie ons tonen hoe hypocriet of duaal dat juist is. Ook de onderliggende boodschap om weer meer één te worden met onszelf en de wereld om ons heen ligt er ooit een beetje te dik op. De film eindigt zelfs met een bijna letterlijke CDA boodschap.

Interessant genoeg voor een 3,5*, maar niet alles werkt.

Bejubeld en uitgejouwd in Cannes en gefilmd in tilt-lens-o-vision (gefocust in het midden, vertekend in de hoeken).
Centraal staat het echtpaar Juan en Natalia met hun kinderen, daaromheen de mensen in hun directe omgeving.
Regisseur Reygadas (Japon, Stellet Licht) is bepaald niet wereldvreemd: internetporno, Buzz Lightyear, Spiderman, R2D2, The Pink Panther en het laatste dat je verwacht in deze stevige arthouse-movie: één entiteit in CGI.
Daarnaast een nummer van Neil Young nog ontoonvaster dan hij het zelf zou kunnen en de meest bizarre zelfmoord ooit in een film.
Pas in het laatste half uur begint er iets van een plot te ontstaan, niet dat het uitmaakt, alle scenes zijn fascinerend en een flink aantal zelfs briljant.
Meesterwerk!

L'art pour l'art.

flauw om het flauwdoen

wat bedoel je daarmee? Die uitdrukking heeft namelijk geen negatieve connotatie (je 1 ster waardering in ogenschouw nemend, lijkt het enigszins aannemelijk dat je iets zou willen zeggen als 'kunst om het kunstzinnig willen doen'. I could be wrong, maar dat is niet wat L'art pour l'art betekent )

Volgens mij heeft het die negatieve connotatie inmiddels wel en is het een poging om voorstanders van het autonome kunst concept (het oorspronkelijke L'art pour l'art dus) op hun eigen gebied aan te vallen. Het probleem is dat het een onweerlegbaar argument is, omdat er bijna alles onder kan vallen. Meestal is een een uiterste poging om het eigen onbegrip te verhullen en getuigt het van gemakzucht en gebrek aan interpretatievermogen - in het algemeen dus, ik val niemand persoonlijk aan hier. Vandaar dat ik al niet meer de moeite neem om er serieus op in te gaan. Ik weet het: dat is van mijn kant net zo gemakzuchtig. Maar goed, ik sta altijd open voor argumenten, dus kom maar op aSMoDeuS.

Wat zou ik deze film graag nog eens vanuit mijn luie zetel terug zien op mijn eentje. Iemand al enig idee wanneer deze zal uitkomen op dvd in Nederland of België?

Nope, en dat zie ik zo snel ook niet gebeuren. Zou gewoon de Blu-Ray importeren.

Niet duur! Staat echter niets over subs. Engelse subs? Extra's?

Uiteraard met Engelse ondertiteling. Enige extra's zijn twee interviews (met regisseur en actrice) en een trailer. Daar hoef je het dus niet voor te doen.

Zou me toch sterk verwonderen want al zijn vorige films zijn hier toch uitgebracht dacht ik.

Een film met een voor mij hoog 'rrright..' gehalte. Al dat onsamenhangend gedoe bracht weliswaar prachtige beelden op maar zorgde er ook voor dat ik heel moeilijk mijn aandacht erbij kon houden. Het meest heb ik me nog vermaakt met dat dochtertje dat heel aandoenlijk was, maar de rest was me veel te langdradig en kon er geen zinnig woord van maken. Zelfs de plotbeschrijving die mijn nieuwgierigheid wekte kon ik niet in de film terugvinden. Daarbij heb ik me op een zeer onaangename manier geirriteerd aan sommige, of eigenlijk aan de meeste personages. Nee, dit was em echt niet voor mij!

Post Tenebras Lux is pas de tweede film die ik zie van Reygadas. Stellet Licht was aardig, maar ik zag er wel elementen, die mij erg bevielen. Post Tenebras Lux is in ieder geval een kleine verbetering en bij vlagen boeiend contemplatieve cinema, al zitten er ook momenten tussen, die minder goed zijn.

De openingsscène is in ieder geval uiterst fraai en gaf mij even de hoop een nieuwe Tree of Life ontdekt te hebben, maar die hoop vervloog echter al snel. Ik vond de vorm in ieder geval best mooi en cinematografisch waren ook af en toe ook fraaie momenten, al miste ik soms wel de samenhang ertussen. Zo’n scène in depornosauna was dan weer wel minder en ook de scène waarbij die honden mishandeld werden, vond ik duidelijk minder en er ook niet helemaal tussen passen. Sowieso houd ik niet zo van dat laatste en daarmee proberen te scoren is toch wel een soort van zwaktebod.

Maar gelukkig overheerst het positieve gevoel en ziet de film er over de breedte gezien toch wel erg goed uit. Als Reygadas hier en daar wat bijslijpt, sluit ik niet uit dat er nog een meesterwerk in hem zit. Post Tenebras Lux is dat niet, zal ook zeker niet iedereen kunnen waarderen, maar is in ieder geval toch wel bovengemiddeld goed, met een paar fraaie momenten.

3,5*

Een matige dramafilm...
Matig verhaal...
Geen goede acteerwerk...
Geen breedbeeld, alleen 4:3...
Redelijk HD kwaliteit...
Prima achtergrond geluid
(Dolby Digital)...
Geen moeite waard...

Fantastisch goede film! Terecht op één in mijn persoonlijke top van de huidige Mexicaanse cinema:

Best Mexican films 2010-2014 - The Filmtransition
Er staat ook een klein stukje geschreven over de film en zijn fantastische regisseur.

Teleurstelling.

Batalla en el Cielo was een gave film, daarom ook wel benieuwd naar deze. Zonder voorkennis ingegaan (zoals altijd eigenlijk) en dat had ik deze keer waarschijnlijk beter niet gedaan. De opzet is er namelijk eentje die me niet echt boeit. Reygadas zet zichzelf centraal en da's niet zo mijn ding, al helemaal niet wanneer snel blijkt dat ik weinig heb met de persoon Reygadas.

Visueel vond ik het érg lelijk. Sowieso al geen 4:3 (1.37:1 om precies te zijn) fan, maar dat bijna continue ring effectje was niet om aan te zien. Vaak storend ook. Enkel tijdens de schemerscenes had het een meerwaarde. Er zijn er geloof ik 3, meteen ook de meest boeiende van de hele film. De openingsscene (1 van de 3) is dan nog het best, vooral omdat de muziek daar ook zo geweldig uitgespeeld wordt.

Maar verder veel loshangende scenes rond personages die me niet boeienden en settings die ik saai vond. Naarmate de film vordert komt er iets meer samenhang maar eigenlijk maakte dat het alleen maar erger, aangezien het hele gebeuren me toch niet wist te raken.

Resten wat opvallende momenten. Sommige echt wel mooi (de schemerscenes dus), sommige té lelijk maar wel grappig (de CG duivel). Wat mij betreft mag hij weer doorgaan met gewone films, met Reygadas' zelfstudie ben ik niet veel.

2.0*

Beetje een tegenvaller na het geweldige Stellet Licht

"Post Tenebras Lux", ik hoop het voor de volgende Reygadas.......

'Post Tenebras Lux' kent een aantal geweldige scenes, zowel de openingsscene, maar ook momenten in het midden en einde van de film, maar helaas wordt niet constant hetzelfde niveau gehaald in deze prent voor mijn beleving als kijker. Ik mis een bepaalde flow die ervoor zorgt dat ik echt in een soort trip kom, zodat ik de film kan ondergaan. Dat gevoel lijkt me essentieel om de film echt te beleven. Voor nu hangen er teveel losstaande / oninteressante scenes bij voor mijn gevoel en dan doel ik o.a. op het rugby in Engeland. Wat overblijft is een film die me weinig doet, zelfs niet de Neil Young-piano scene. Misschien in de toekomst.

Ik begrijp goed dat niet iedereen even enthousiast is, maar voor mij is dit wel de laatste film die ik zag die me echt van de sokken wist te blazen (ongeveer een jaar geleden). Onversneden meesterwerk wat mij betreft, en het lijkt me ook wel een film waar je kunt in blijven verdwalen als je hem opnieuw bekijkt.

Compleet weggeblazen.

Een film die erg veel te vertellen heeft zonder daarbij een echte vaste verhaallijn in te verwerken. MAar het werk erg goed. De film heeft een prachitge dromerige sfeer wat extra wordt versterkt door het onconventionele camerawerk. Zoals vaker hier gezegd zijn de randen in soft focus en het midden in focus geschoten. Dit zorgt voor een wat vertekent beeld die toch net dat beetje extra aan de film kan toevoegen. Maar als het conventioneel was geschoten was het voor mij minstens zo imponerend geweest. De situaties en scenes zijn allen uniek en allen ook een klein kunstwerkje op het scherm. Alles is een klein meesterwerk verpakt in een heel groot meesterwerk.

Geweldige ontdekking en kennismaking met Carlos Reygadas

Ik vond het al een irritante film maar toen hij zomaar dat hondje molesteerde was ik er wel aardig klaar mee.

Kan ik me best heel goed in vinden, kos Opvallend eigenlijk dat ik nog op 2.5* ben uitgekomen..

Prachtige film!

4,5

Blijft overeind als een stormbreker. Wat is is me dit toch een sterke film.

Staat al een tijdje in de MM-top 1000 en al een tijdje in de planning om te kijken, maar 't kwam er nooit van. Nu dan eindelijk!

En WTF! Wat een WTF-film! Enerzijds irritant, bijvoorbeeld dat ringeffect van de lens (ik dacht dat het aan mijn apparatuur lag?), de verhaallijn die heen en weer springt en het af en toe geen chocola van het geheel kunnen maken.

Anderzijds weer enorm intrigerend en met geweldige visuele hoogtepunten. De film spookt nog behoorlijk door mijn kop en zal daarin lange tijd blijven hangen. Toch ook Stellet Licht en Batalla en el Cielo maar eens een kans geven.

Veel stof tot nadenken. Knap hoe Reygadas en z'n dop me de gehele film het idee geven dat ik naar een luchtspiegeling zit te kijken, waarin plotse overgangen van wild geraas (de zee) naar stilte (huiskamer) het associatieve karakter van de film treffend benadrukken. Het meest intrigerend? de Satan-eske figuur met gereedschapskist.
Wordt ook nog eens geïnsinueerd dat het kind hem kan zien? Het grootste pijnpunt: dat ik de eerste keer juist door de fragmentarische insteek maar met veel moeite in het narratief kon komen. Jammer, want de prachtige beelden lenen zich bij uitstek voor een filmervaring die bijblijft. Dat gebeurt nu ook wel, maar ik denk dat herziening alsnog wel een pre is. Misschien wel de belangrijkste scène van de film werd voor mij nu verstoord door een ongetwijfeld zeer flauw feit: er werd écht heel erg vals gezongen. Stoor je je daaraan, dan weet je dat je niet genoeg 'in' de personages en hun emoties zat, al was ik in eerdere scènes wel compleet mee. Voor nu ruim 3.5*.