Dilwale Dulhania Le Jayenge (1995)

De reden waarom ik zo laat ben met deze recensie (ik zag de film maar liefst vier dagen eerder al) is omdat het erg moeilijk is om The Brave Heart Will Take the Bride in de juiste context te beoordelen. Uiteraard wist ik dat ik helemaal niets met de film had en dat het een negatieve recensie moest worden. Maar dit is de eerste Bollywoodproductie die ik zag en dat is toch een filmsoort apart. Ik ken het fenomeen Bollywood al langer en The Brave Heart voldoet aan alle stereotypen: de lengte, de dansen, het simpele en voorspelbare plot, het feelgood-gehalte. Het zit er allemaal in. Maar dat hoort onderdeel te zijn van het vermaak en de reden waarom die films zo populair zijn in India.

De film maakt het mij echter niet makkelijk door zo vast te zitten in stereotypen. Ondanks dat dit mijn eerste Bollywoodfilm is kwam het me allemaal al veel te bekend voor. Het plot komt ook gewoon voor in veel romantische komedies en hoewel de muziek zeer oosters is, zijn de musicalscènes toch ook voor een groot deel duidelijk geënt op Hollywoodmusicals van de jaren '30 tot de jaren '50. Ik had niet sterk de indruk dat ik echt iets aan het kijken was dat voor mij nieuw was. Integendeel, ik zag de oude clichés die gewoonlijk leiden tot een speelduur van anderhalf tot twee uur opgerekt worden tot na dik drie uur. De gebeurtenissen volgen elkaar gelukkig vlot op, maar toch gaat de rek er op een gegeven moment uit. Er was voor mij te weinig om me bezig te houden, waardoor vooral het laatste half uur het toch wel begon te slepen. Op een gegeven moment is genoeg ook echt genoeg.

Take One schrijft hierboven dat je niet moet letten op "acteerprestaties, verhaallijn, decor, etc." Volgens mij valt er hier veel onder "etc." Hoe dan ook, dit is bijna gelijk aan te stellen dat je alles wat een film goed kan maken moet vergeten en je gewoon moet laten meevoeren. Dit kun je voor iedere film laten gelden, maar haal je er dan meer plezier uit? The Brave Heart scoort op zo'n beetje ieder punt laag. Shahrukh Khan heeft charisma en kan dansen, maar dat maakt hem nog geen goede acteur en hij is vooral slecht in de komische scènes. Of hij hier zelf zijn zang doet is onduidelijk, want alle zang is (slecht) overgedubbed. Kajol zingt duidelijk niet zelf, kan kennelijk niet dansen (let er op dat ze in de musicalscènes vooral moet rennen en gekke, maar statische poses moet aannemen) en is slechte actrice. Meer dan een knap gezichtje is het niet. De bijrollen zijn allemaal slecht acteurs. Het verhaal is veel te simpel voor drie uur. Het hele visuele gedeelte is gewoon lelijk, alsof het, zoals Verhoeven al speculeerde, in recordtempo gefilmd is. Ik moest ook bij enkele scènes denken aan clips van Duitse schlagermuziek die je in de jaren '90 nog wel eens tegen kwam (bestaan die nog?), vooral de scènes in de Alpen. Zelfde esthetiek. Je moet er van houden, zal ik maar zeggen. De muziek is oké, maar de zangstemmen van de vrouwen vond ik moeilijk te verdragen. Misschien iets waar je aan moet wennen.

The Brave Heart is onpretentieus vermaak voor een groot publiek. Iets anders wil het ook niet zijn en ik beoordeel dit dan ook niet als een artfilm. Maar ook een vermaakfilm moet zich onderscheiden en goed gemaakt zijn en dat is wat me uiteindelijk het meest stoorde. Het hele onverzorgde van de film. Het is moeilijk om ergens hier plezier uit te halen, zelfs als je er naar kijkt als een fenomeen van een andere cultuur. Feit is dat ik alles hier gewoon ergens anders beter kan vinden, en met een normale lengte. De pluspunten zijn dan ook mager. Wat dit van de allerlaagste stemmen afhoudt is voornamelijk dat de twee hoofdrolspelers wel chemie hadden. Dat maakt een romantische film al snel draaglijker, maar het is niet genoeg voor een totale redding.

1,5*

Ik kan niet anders concluderen dat het zien van deze film een kleine kwelling is geweest. The One Ring verwoordt het wat mij betreft prima. Zeer amateuristisch, over the top, een matig en voorspelbaar verhaal, een oneindige tijdsduur, verschrikkelijke muziek/geluidseffecten en zeer slecht acteerwerk. En dan nog dat einde met die zeer slechte choreografie… Het is dat Lagaan: Once Upon a Time in... mij goed is bevallen, anders had ik mij nooit meer gewaagd aan een dergelijke film uit India.

Wel 192 minuten volgehouden dus, Co ?

Deze versie ging tot 189 lange minuten

Ik beoordeel een film dan ook alleen als ik hem volledig gezien heb, hoe moeilijk dat soms ook is. Helaas werd The Big-Hearted Will Win the Bride er niet beter op.

De film werd er juist wel beter op... een film in twee delen, voor en na de intermission. Het verschil in irritatie en plezier kon haast niet groter zijn.

"Dilwale Dulhania Le Jayenge" start als hoogst irritante tienerkomedie met de reeds 30-jarige Bollywood-ster Shakrukh Khan als dieptepunt. Nog nooit werkte komedie zo slecht, castreren met die handel. Lieve hemel. Langzaam maar zeker ontpopt het niemendalletje zich naar een opposites attract love story met voor Bollywood-begrippen schandalige scenes (met als 'hoogtepunt' onze heldin die dronken is, oei oei...het levert wel een leuk, aanstekelijk liehiehiehiedje op).

Gelukkig komt er na de soap-cliffhanger de intermission, en de film kantelt een andere kant op. Juist, die van een Bollywood-film. Want eenmaal in India aangekomen, is daar kleur en de ambiance waar dit soort films het echt van moet hebben, zoals de bekendste scene in het mosterdzaad-veld. Khan is nog steeds met vlagen irritant, maar de serieusheid begint op een gegeven moment de doorslag te geven (ook al valt dit te betwisten met een opmerkelijke vechtpartij dat meer lijkt op een mislukte balletvoorstelling).

De film heeft een klassieke status, en wel door de volgende punten:

1. De film draaide maar liefst onafgebroken 16 jaar in de Indiase bioscopen na release in 1995. Een wereldrecord.

2. De eerste film die de Indiase mystiek samen weet te smelten met de Indiase samenleving in het westen (GB). Een gevonden niche. De film werd ook een blauwdruk voor wat nog volgen zou aan Bollywood-films die zich afspelen in het westen.

3. De maatschappij-kritiek. Ook coherent aan puntje 2. Nu in het bijzonder het gedwongen huwelijk + eerverlies. Ondanks de lichte aanpak, hakt dit er wel in bij het traditionele publiek.

Het levert echter geen goede film op, ondanks het omhakken van de fundamenten van de Punjab-tradities en de veelal overheerlijke muzikale intermezzo's. Geheel te danken aan het personage gespeeld door de veels te oude Khan. Chemie tussen hem en Kajol is ver te zoeken, met uitzondering dus van de mosterdzaad-veld scene. Lekker geel.

Er bestaan veel betere Bollywood-flicks, maar dat deze 'klassieker' geheel omarmd wordt door 'de doelgroep' is eigenlijk ook niet helemaal verwonderlijk.

Niet iedere cinema-mijlpaal behoeft te leiden naar iets briljants.

En de dvd-kwaliteit van dit soort films blijft bedroevend en onbegrijpelijk slecht. Au au.

De klassiekerstatus ten spijt, ook deze meuk onderscheidt zich op geen enkele manier van al die andere Bollywood-produkties.

Ik heb er nu een aantal gezien, maar mijn vrouw, met wie ik deze film samen heb gekeken, is een ervaren Bollywood-watcher en kon tijdens de film vrij nauwkeurig vertellen wat er ging gebeuren:
"Nu komt de vader", "Nu staat ze op.", "Nu gaan ze vechten" , "Nu gaat iedereen huilen", etc. etc.
"Het is altijd hetzelfde" lachte ze terwijl ze het eigenlijk toch wel weer leuk vond om te zien.

Ik keek mee, en moest ook lachen. Bij knokpartijen (slaan) werden de special effects in geluid uitgedrukt in een raar "ge-ssshh" wat uit een soort keyboard lijkt te komen, en in beeld zaten er duidelijk enkele centimeters tussen vuist en het gezicht van degene die in elkaar wordt geslagen, gevolgd door een overdreven valpartij die op een breakdance leek, maar eigenlijk de indruk moest wekken dat de klap raak was.

De ogen van de boze vader zagen er aanvankelijk dreigend uit, maar de man bleef erin, en die enge uitpuilogen werden ineens lachwekkend, wat vermoedelijk niet de bedoeling was.
Aan het einde van de film gingen zijn ogen plotseling weer in een normale stand staan omdat de man EINDELIJK besefte dat Raj toch echt wel van zijn dochter Simran hield, de mooie vrouw die na goedkeuring van haar vader uiteindelijk achter een trein aan rent waar haar geliefde in zit, die haar net op tijd weet vast te grijpen om samen de rest van hun leven zielsgelukkig te worden... ...hoe cliché wil je het hebben? Hilarisch bij het belachelijke af.

Het energieke dansen tijdens de liedjes was wel aardig om te zien, maar redt de film niet, voor mij althans.

Leuk weetje: De vader was die enge griezel met een fetish om bij mensen organen uit de borstkas te grabbelen uit Indiana Jones and the Temple of Doom. Een (inmiddels overleden) legende in India.

Inmiddels befaamde Bollywood-klassieker, die sinds z’n première als bijna 17 jaar (!) lang onafgebroken elke middag te zien is in een filmtheater in Mumbai (India). Naast de romantiek zou het succes o.a. te wijten zijn aan het feit dat in de film op subtiele wijze kritiek geleverd wordt op aloude familietradities, zonder dat mensen aanstoot nemen aan die kritiek.

Nochtans vind ik dit een van de mindere Bollywood romcoms. Allereerst omdat het gedeelte voor de pauze niet alleen wat slapjes is, maar bovendien te veel beelden bevat over Zwitserland en de spoorwegen daar, die niet kloppen met de werkelijkheid. Maar ik kan best aannemen dat dat de bioscoopbezoeker in India niet opgevallen zal zijn.

Pas in het tweede deel komt de film echt op stoom, maar ook dan is de chemie tussen Shah Rukh Khan en Kajol veel minder dan in de latere films, waarin zij samenwerken: Kuch Kuch Hota Hai (1998), Kabhi Khushi Kabhi Gham (2001) en het wonderschone My Name Is Kahn (2010).

Ondanks deze minpunten is het nog steeds een zeer aangename, kleurrijke en vrolijke film, met een prachtige cinematografie en leuke liedjes, zoals we dat inmiddels van Bollywood wel kennen.

Nog nooit een Bollywood gezien, dus geen idee hoe deze zich verhoudt tot de rest. En ook geen idee wat ik ervan moet vinden. Heel vaak vond ik het flauw, raar geacteerd/gemonteerd en leek het een flauwe soap. Op andere momenten was het wel weer aardig. De liedjes vond ik leuk, hoewel ik dacht dat er wel meer in zouden zitten.

Ik heb me een béétje vermaakt, hoewel het uiteraard wel veel en veel te lang ging duren. En het verhaal heeft allemaal niet zoveel om het lijf, en is verre van geloofwaardig. Ik weet dus niet hoe Bollywood-films normaal zijn en of je ze kan beoordelen naar Westerse maatstaven.

Laat ik er een ruime 2,5 voor geven

Eerste Bollywood film voor mij! Mijlpaal!

Leuke film hoor, aardig wat humor, en veel verassend leuke liedjes. De soudtrack is zelfs mooi te noemen. Een paar scenes zijn mooi en springen boven de drie uur uit, maar de meeste handelingen en strenge blikken zijn zo episch dat het tegen het einde wel een beetje té episch wordt en niet echt meer serieus te nemen was. Maar het blijkbaar typische Indiase liefdesverhaal (zag ik paar jaar geleden op ohm tv op NL 2) is over het algemeen mooi in beeld gebracht.

Dilwale Dulhania Le Jayenge mag dan in eigen land de ultieme klassiekerstatus hebben, maar ik vond er weinig genietbaars aan. Zo af en toe kijk ik eens een film uit Bollywood en soms zit er zowaar wat goeds tussen, maar vaak ook niet.

Wel valt het me op dat Aamir Khan of Shahrukh Khan steeds de hoofdrol speelt. Die laatste doet dat hier ook, maar het is vooral zijn rol die het allemaal moeilijk uit te zitten maakt. Hij zet echt zo'n ongelofelijk vervelend personage neer, dat het soms echt niet te harden is.

Ook voor de rest valt er weinig te genieten. De kleurencombinaties zijn bij vlagen spuuglelijk en ook visueel houdt het allemaal niet over. Daar komt nog eens bij dat de film ruim drie uur duurt en de muzikale intermezzo's ook niet geweldig zijn.

Gelukkig is de tweede helft, dat zich wel in India afspeelt, op elk vlak een tikkeltje beter, al blijft het bij vlagen lichtelijk vervelend en blijft het niveau erg laag.. Dilwale Dulhania Le Jayenge is voor mij dan ook de minste moderne Bollywood film, die ik tot nu toe zag.

1,0*

Het is even omschakelen, zo'n Bollywoodfilm. Toch is het de moeite waard je te laten meeslepen door kleur en beweging. Onverwachts is er dan dat magische moment waarop hoofdrolspeler Shah Rukh Khan iets verrukkelijks tot zich neemt. Meteen is duidelijk dat de vrijbuiter die hij portretteert onder al zijn branie een fatsoenlijke jongen is.