Seven Psychopaths (2012)

Een heerlijke soundtrack, fantastisch acteerwerk van een waanzinnige goede cast, heerlijke humor afgewisseld met lekker grof geweld en ook zo nu en dan een beetje diepgang. Voor mij een van de beste films van de afgelopen 5 jaar. .... Zo van genoten ...... En ja wat de trailer betreft, die vond ik juist heel slecht ....

Ben sowieso niet zo'n fan van die uiterst absurde Britse humor. Door Britten zelf uitgevoerd is het totaal niet grappig en in Amerikaanse setting wordt het er ook niet echt beter op. Ik bedoel hiermee dan vooral die suffe al dan niet onderkoelde dialogen. Wat wel bij mij aansloeg was het ingenieuze verhaal an sich met Sam Rockwell die als volstrekte idioot de show stal. Wat een stoere rol ! De rest van de acteurs deden het ook prima overigens. Anyway ben niet echt onder de indruk geraakt door Seven Psychopaths. Van Martin McDonagh sla ik In Bruges dan wel wat hoger aan.

Aardige film waarin een scenarioschrijver moeite heeft met zijn nieuwe script, totdat hij hulp krijgt van zijn vriend. Zeker wel een origineel verhaal, en ondanks dat het zelfbewuste karakter van de film een aantal vermakelijke scenes en dialogen oplevert, had daar wel wat meer in gezeten. Op het begin doet de montage nogal rommelig aan, waardoor het even duurt voordat je door hebt welke richting het verhaal op gaat.

Briljante film, briljante regisseur, briljante acteurs.

Enkel voor de echte cinefielen onder ons denk ik.

Mooie combinatie van Ritchie/Tarantino/Coen brothers.

Het plot is misschien wat dunnetjes maar dat wordt goedgemaakt door de geweldige dialogen en uitmuntende acteerprestaties.

Persoonlijk vindt ik dit Sam Rockwell zijn beste prestatie tot nu toe als een psychopaat waar je geen vat op krijgt.

Walken is zoals altijd super in een bijrol.

Dit wordt binnen enkele jaren ongetwijfeld een cult-klassieker.

Misschien is het omdat ik niet veel affiniteit met gangster-films heb en dat ik komedie ook niet zo erg ziet zitten. Want deze gangsterkomedie van regisseur Martin McDonaugh valt voor mij vooral tegen. Dat wordt mij aan het begin al duidelijk als in de proloog twee gangsters discussiëren over een vrouw die ze door haar oogbal moeten schieten. Een letterlijke en figuurlijke afrekening met Tarantino-achtige films of juist een hommage? Echter is deze dialoog tussen de twee het begin van nog veel meer irritante knipogen en doet het vooral geforceerd overkomen. Hierna maken we vervolgens kennis met twee kleine criminelen, Hans (Christopher Walken) en Billy (Sam Rockwell), die in parken honden stelen en ze terugbrengen om de beloning te incasseren. Het gaat goed met de dognapping-business, tot ze het hondje stelen van gangster Charlie (Woody Harrelson) Daarnaast is er dan nog Billy’s vriend Marty (Colin Farrell), een alcoholistische scenarioschrijver, die worstelt met een nieuw script met de titel "Seven Psychopaths" Als kijker ben je zowel getuige van het schrijfproces van het filmscript als van de uitvoering van datzelfde script. Alle opgevoerde acteurs (op Farrell na) zijn karikaturen die lustig proberen om humoristisch te zijn, geen enkele keer lukt dit ook echt. Waarbij Sam Rockwell voor mij veruit het meest irritantste persoon was. Ik keek de film omdat het werd vergeleken met Adaptation (2002) Nu is Charlie Kaufman zijn absurdisme geniaal en moeilijk te evenaren maar hier moet ik concluderen dat het nog niet eens in de schaduw kan staan Het deed me veel meer denken aan de film Get Shorty (1995) Een film die ik toentertijd niet eens heb afgekeken. Af en toe was er nog wel iets leuks te zien (zoals bv. de Quaker) maar te vaak verzandt het in een weinig leuke, over-geacteerde parodie.

Helemaal mee eens. Én, laten we de volslagen idiote rol van de in geen enkel hokje passende Tom Waits niet vergeten. Zelfs na twee keer kijken, verliest deze waanzinnige film niets aan kracht. Top.

Je hebt films die heel erg cool en geflipt wíllen zijn (*kuch* Fear and Loathing in Las Vegas *kuch*), en je hebt films die het gewoon zijn. Seven Psychopaths is een voorbeeld van dat laatste.

McDonagh gooit alle klassieke regeltjes overboord en speelt gewoon een geestig spel met de kijker. Een geweldige cast, coole beelden en een hoop zwartgallige humor doen de rest. Bonuspunten voor de “verrassing” net na de credits, al zal de oplettende kijker dit wel zien aankomen …

Noem dit gerust Adaptation op steroïden. Heb me prima vermaakt 4*

Typisch zo'n film waarvan je denkt: er zitten leuke ideetjes in maar er het had allemaal beter gekund. Sam Rockwell en Christopher Walken trekken deze film boven de middelmaat. En ik heb vaak met een glimlach zitten kijken!

Deze misdaadfilm eens bekeken en het was wel een toffe film. Wel redelijk bloederig, maar de film had ook wel wat humor. Ook nog een indrukwekkende cast: Colin Farrell, Sam Rockwell, Woody Harrelson, Christopher Walken, ...

De film duurt wel nog redelijk lang, maar verveeld gelukkig niet.

Een prima film.

Leuk.

Wederom een film van McDonagh die me weet te overtuigen. Als regisseur gaat hij redelijk langzaam te werk. Zo verscheen de volgende film na deze pas jaren later, maar als hij dit pad blijft volgen qua stilering heb ik er geen problemen mee. Ook deze Seven Psychopaths is namelijk een film die de sfeerzetting perfect reflecteert.

Zo is het eerste uur, waar alle psychopaten één voor een worden geïntroduceerd, erg intrigerend te noemen. De opening is sterk, het geweld is heerlijk en de balans tussen verhaal en visuele weergaves hangt er perfect. Tel daar dan vervolgens nog een sterk spelende cast bij op en je bent een heel eind op weg. Vooral Rockwell valt in deze film positief op.

Wat ik ook kon waarderen is dat McDonagh de overgangen van genres perfect weet te hanteren. Als er een fictie-psychopaat wordt geïntroduceerd verandert de toon van de film nagenoeg direct. Zonder dat het een compleet andere film wordt weet McDonagh dit heerlijk onder de controle te houden en nog altijd te laten blijken dat we niet naar een andere film kijken maar naar een psychopaat.

Wel jammer is dat de tweede helft van de film wat minder pakt. Eenmaal alle introducties zijn gedaan en het verhaal zelf de voorrang krijgt pakt het eigenlijk gewoon wat minder. Nog steeds zitten er genoeg momenten tussen die de aandacht vasthouden, maar eigenlijk blijft er wat minder verrassing over ondanks enkele pogingen. Dat is jammer, maar het is niet anders.

In 't algemeen kon ik de film waarderen dankzij de personages, de sfeerzetting maar vooral het heerlijk vlotte eerste uur. McDonagh mag ik wel qua stijl. Ik vind deze film niet zo sterk als zijn meest recente film, maar sterker dan zijn misdaadfilm uit 2008 vind ik het wel. Leuk dat hij als regisseur ervoor kiest binnen hetzelfde vaarwater te blijven, maar wel hele andere films kan regisseren.

Schitterende film en ongelooflijk onderhoudend en leuk. Toch vreesde ik initieel dat dit de zoveelste oppervlakkige maar gestileerde film zou zijn, soort films dat slim en creatief uit de hoek komt om een scene in elkaar te zetten, met humor en knipoogjes. De eerste scene met Michael Pitt en Michael Stuhlbarg (beiden uit de gangster serie Boardwalk empire - toeval ?) is namelijk precies zo eentje. Maar gaandeweg ontplooit Seven psychopaths zich tot een intelligente Hollywood spoof waarin 'the do's and don'ts' van een actie flick de revue passeren met het geestig commentaar als backing vocals. Het is dus vooral het scenario van Martin McDonagh (een voormalig toneelschrijver) dat opvalt. Het bulkt van one liners maar ook mooi uitgeschreven ontroerende scenes (de ontmoeting in het ziekenhuis tussen Walken en Harrelson bv). Het plot is wat nodeloos complex en te veel ideeën ineens maar dat kan de pret niet drukken. Graag verwelkom ik ook terug op het witte doel Tom Waits & Christopher Walken (nooit echt weggeweest maar het niveau van hun films was wel gezakt tot aan vriespunt) die terug het beste van zichzelf laten zien (die scene waarin Waits zijn verhaal doet aan Farrell is ook zo'n magistraal geschreven scene). De lange sequentie in de woestijn is tegelijk emotioneel (vriendschap staat centraal), grappig (Walken met de 'ik zou een goede paus geweest zijn' zin) én een reflectie op de actie film in het algemeen door plots de actie te laten wegvallen voor dialoog. Seven psychopaths is de ideale verkoeling voor die talrijke hitte dagen. Ze mogen dit gerust tijdens het weerbericht als tip meegeven.

Herzien en een halfje erbij tov van mijn vorige review/rating uit 2013. Met name Walken en Rockwell zijn echt geweldig. Het afwijkende sfeertje met een leuk zwart randje is top. Het film-in-film idem. Ik hou hier wel van.

Een film over zeven psychopaten. Het is een behoorlijk absurde film met vooral hele grappige dialogen en leuke humor.

Geweldige film met een excellerende Sam Rockwell en Walken. Goed verhaal met hilarische momenten. Score op IMDB met 7.1 op het moment van schrijven is echt te laag vind ik persoonlijk.

Als kijker word je ingedompeld in de wereld van een alcoholistische schrijver ( Colin Farrell ) waarbij het scenario van zijn nieuw script met als titel "Seven Psychopaths" ongeveer dezelfde lijn volgt als de hondenontvoeringszaak waarin hij door zijn twee vrienden verzeild geraakt. Alleen probeert hij wat door fantasie en knipoogjes het verhaal voor zijn nieuw boek wat aantrekkelijker te maken. Eigenlijk krijgt hij ook heel wat ideeën van zijn maten Sam Rockwell en Christopher Walken die door de ontvoering van de hond van maffiabaas Woody Harrelson achtervolgd worden. De kijker krijgt heel wat ellenlange dialogen te verteren die niet interessant zijn en komisch is het helemaal niet. Het eerste deel met de verschillende introducties vallen nog wel mee, maar daarna gaat de film als een nachtkaars uit. 4/10

Sublieme humor

Best tof.

Iets uitbundiger dan de andere films die ik van Martin McDonagh gezien heb. Iets kleurrijker en frivoler ook. McDonagh biedt daardoor in ieder geval veel vrijheid aan z'n acteurs, waarvan bijvoorbeeld Sam Rockwell gretig tekeer gaat. Toffe acteur voor dit soort films, maar ook van Christopher Walken heb ik best genoten.

Maar de film kent geen lijn. Het is een verzameling toffe scènes, maar er valt amper een écht geheel in te zien. Een echte climax ontbreekt. Het eerste uur is beduidend beter dan het tweede. Dat klinkt nogal als een anticlimax, maar hoeft niet per se een spelbreker te zijn. De humor en soundtrack is verder wel oké en al bij al is dit best een toffe film.

3

Quentin Tarantino is toch wel voor een hoop nieuwe filmsjablonen verantwoordelijk: criminelen die culturele of pseudo-filosofische discussies voeren, bizarre personages die in hun eigen logica leven, zwarte humor die voortspruit uit doodlopende dialogen, en heel veel achteloos bloederig geweld. Als ik de trailer van Seven psychopaths terugkijk denk ik: goh, als ik die hoogtepunten zo zie was het toch eigenlijk best een vermakelijke film met goede rollen voor iedereen, en wat weet Christopher Walken zijn waardigheid toch altijd knap te bewaren en wat kan Sam Rockwell goed een ongeleid projectiel spelen en wat was Tom Waits hilarisch, maar op het moment zelf zat ik voornamelijk aan Tarantino en Guy Ritchie en Smokin' aces te denken, en de slotakte in de woestijn sloeg eigenlijk nergens op. Toch wel een beetje de vleesgeworden meligheid.

Eerste kennismaking met deze film, met toch wel een ferme cast. Met het label komedie-misdaad, doe je deze film aardig tekort, 't is gewoon meer en ook anders tegelijk daarvoor. Ik kon het geheel ten zeerste smaken en daarom keek ie ook vlotjes weg. 8je.

Flauwe Quentin Tarantino-imitatie.

Ik ben verschrikkelijk teleurgesteld. Wat een topcast!

Individueel doen de acteurs ook meestal hun job perfect (vooral de griezel) Christopher Walken maar wat is me dat voor een zootje.

Het gaat over een regisseur met writer's block en blijkbaar had de regisseur dit ook en heeft hij dan maar gekozen om een lappendeken, een collage van leuke ideetjes en dialogen te maken, wat in sommige films werkt maar hier dus absoluut niet.

En naarmate de film vordert wordt ie alsmaar slechter...

Vooral eens geprobeerd vanwege regisseur Martin McDonagh die toch al verschillende redelijke tot knappe films heeft gemaakt. Maar een onverdeeld succes werd deze film niet van de regisseur die toch al twee keer Oscar beste film in de wacht sleepte. Tja, het kan niet altijd goud zijn dat blinkt....

Toch startte ik met goede moed betreffende deze film die zeker de interesse trekt vanwege de sterke cast met ondermeer Sam Rockwell, Woody Harleson en Colin Farrell die ik allen graag zie spelen, en Cornish uiteraard als prettige eyecandy. Het verhaal was wat dat betreft even zoeken rond het concept van een scenario schrijver met writers block. Het daaruit voortkomende plot over psychopaten met allemaal korte verhaaltjes komt in de beginfase toch vooral op mij over als een beetje rommelig. Want wat is nu belangrijk, wat is nu echt, en wat is nu fictie...? Het is twijfel allom, zo ook het gevoel bij deze film.

Maar de film schrikt zo rond de helft op uit zijn eigen warigheid als men zich concentreert op Jack of Diamonds met diens ontmaskering, waarop ik het gevoel heb dat de film eindelijk los barst, maar niets is minder waar. De film stort daarnaar toch wel erg in rond het drietal op een roadtrip en kamperende en al, buiten de finale om die best oke en grappig is net als de andere humor en karakters in de film die toch regelmatig aan Guy Ritchie doet denken. Één van die ideeën rond deze film zal ongetwijfeld zijn het idee dat er in ieder een beetje psychopaat schuilt. Opvallend is dan nog wel het beste sterke idee dat rond de Vietnamese psychoot met My Lai wordt geweven. Ook best aardig de Amish psychoot en het stel Zach en Maggie. Maar buiten het interessante middenstuk lijdt de film teveel afbraak onder het rommelige begin en de saaie aanloop naar het einde en kan Seven Psychopaths niet anders omschrijven dan een rare film, en een volgende turfje achter mijn naam. Verder had ik hier best wel weinig mee.

Opmerkelijke film vol zwarte humor. De film heeft een absurdistisch karakter dankzij een vreemd verhaal en een boel excentrieke personages. De film deed me qua stijl denken aan In Bruges, en ik lees net dat de regisseur daar ook aan mee werkte.

Het verhaal balanceert op het randje van een meta-film over scenario schrijven, maar gaat er niet overheen, wat ik kan waarderen. De tweede akte duurt wat lang en sleept nogal, maar naar het eind komen er een paar verassend sterke scenes voorbij.
Mooie locatie ook, de Mojave desert. Misschien wel de mooiste plek waar ik ooit was.

Harrelson en Walken stelen de show, en ook leuk om Tom Waits te zien in deze prent. Walkens eind monoloog vond ik één van de hoogtepunten.

3,5*