
Quartet (2012)
Verenigd Koninkrijk
Komedie / Drama
98 minuten
geregisseerd door Dustin Hoffman
met Maggie Smith, Tom Courtenay en Billy Connolly
Wilf en Reggie, twee jarenlange vrienden, zijn bewoners van het Beecham House, een bejaardenhuis voor gepensioneerde operazangers. Elk jaar op Giuseppe Verdi's sterfdag geven de bewoners een concert om geld voor hun bejaardenhuis op te halen. Maar nu komt Jean Horton, ex-grand dame van de opera en tevens Reggies ex-vrouw, het huis bewonen en onmiddellijk gooit zij de hele organisatie in het honderd.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=TvPOubBj8jo
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (6,8 / 19113)trailer (YouTube, ondertiteld)Google Play: € 8,99 / huur € 2,99Pathé Thuis: vanaf € 5,99 / huur € 2,99'Hollywood Breakthrough Director Achievement Award'
En dat op 75-jarige leeftijd.

Billy Connolly heeft toch altijd een heerlijk soort humor.
Ik heb er met een glimlach van genoten.

Komedie/feelgood? Daar heb ik niks van gemerkt.
Dit is een film voor 80+.
Ik houd van humor, ook zwarte humor, ik heb al britse humor films gezien maar deze is het al helemaal niet, bah zeg.
Als ik dan toch een film een beetje graag zie mee oude mensen in en die zagen of op elkaars kap zitten is het grumpy old men

Billy Connolly is de topper in deze voor mij.
Ok, het verhaal is afgezaagd en voorspelbaar, maar Hoffman zorgt ervoor dat de film nooit verveeld. Dankzij de soms geniale montage; zoals de eindscène, maar het is vooral de cast die het beste van zichzelf geeft. Vooral Michael Gambon die een geschifte man speelt, springt eruit. Ook Maggie Smith speelt zoals gewoonte de pannen van het dak!
Wie een vertederende, ontroerende en mooie film wilt zien, dan is dit een aanrader. Geen meesterwerk, maar potverdikke toch de moeite om te bekijken!
De setting is ook wel aardig en de combinatie zangers/artiesten/muziek en bejaardenprobleempjes als incontinentie en vergeetachtigheid is ook wel ok, maar het blijft allemaal nogal vlak.
Billy Connolly is wel erg flauwe comic relief met zn overdreven seksgepraat en de rode draad is nogal simpel. Beetje regenachtige zondagmiddagfilm zeg maar.
Dat de legendarische acteur Dustin Hoffman zelfs de meest domme film kan voorzien van sjeu is niet voor niets. Hij is namelijk een groots acteur en markante verschijning. Hetzelfde geldt voor de cast van zijn regiedebuut. Deze film over een rusthuis vol bejaarde muzikanten steunt op de acteurs en actrices. De acteerprestaties zijn dan ook van hoog niveau.
Nu maakt Hoffman dan ook gebruik van de crème de la crème van Groot Brittannië, maar toch. Het is ook zijn verdienste dat alles werkt. En dat doet het. De film kent een tempo dat je niet een, twee, drie zou verwachten bij de oude besjes. Vlotjes trekt het niet al te ingewikkelde verhaal aan de kijker voorbij. Voorzien van snedige en soms dolkomische dialogen.
De ontbrekende traan wordt vermeden want Hoffman houdt het luchtig, maar veel meer kritiek kun je op deze fijne film niet echt hebben. De karakteristieke koppen en de bijbehorende grimassen zijn soms al voldoende om emoties los te weken, ook al zijn die voornamelijk positief gestemd. Feelgood dus, maar dan wel lekker gemonteerd en goed geregisseerd. En bovenal sterk geacteerd.
Zeer goed.
Met dank aan A-film voor het recensie-exemplaar.
Het is origineel en doorheen de film klinkt wel af en toe mooie muziek en zijn decors en setting wel genietbaar maar het plot is al te dun.Geluk boven geluk is er een stel uitstekend acterende "oldtimers", die in een keurig taaltje, vaak doorspekt met Britse humor Dustin redden van een flop.

4*

Dat biljarten weet ik nou wel.
De film zou om 22.30 beginnen.

Gekeken zonder enige verwachting, maar toch positief verrast door deze film. Het is een ontroerende bij wijlen hilarische komedie. Het is niet gemakkelijk om zo'n film te maken, met een goed evenwicht tussen komedie en tragedie. En soms is Hoffman het evenwicht kwijt. Maar dan herpakt hij zich door het personage van de dementerende Cissy. Ik werk zelf in een rusthuis, en het is akelig hoe herkenbaar het is.
Ok, het verhaal is afgezaagd en voorspelbaar, maar Hoffman zorgt ervoor dat de film nooit verveeld. Dankzij de soms geniale montage; zoals de eindscène, maar het is vooral de cast die het beste van zichzelf geeft. Vooral Michael Gambon die een geschifte man speelt, springt eruit. Ook Maggie Smith speelt zoals gewoonte de pannen van het dak!
Wie een vertederende, ontroerende en mooie film wilt zien, dan is dit een aanrader. Geen meesterwerk, maar potverdikke toch de moeite om te bekijken!
De locaties en aankleding zijn echt prachtig, idyllisch bijna. Het minste wat we van Hoffman als debuterend regisseur moeten nageven, is dat hij ons opvallend veel schoonheid toon in een film die in feite gaat over verval.
De cast is echt uitmuntend. De hilarische Billy Connolly en de nuffige Maggie Smith trekken natuurlijk de aandacht, maar Pauline Collins en vooral de (soms te) zacht sprekende Tom Courtenay zijn nog wel meer het hart en ziel van deze film, naar mijn mening. Het rusthuis wordt verder bevolkt door een hele trits veteranen uit de Britse opera- en orkestwereld, die vaak fraaie sfeertoetsen mogen toevoegen aan de scenes.
De aanwezigheid van 'echte' muzikanten komt bovendien de geloofwaardigheid ten goede, omdat we de hoofdrolspelers niet echt zelf zien zingen. Wijsheid komt met de jaren, denk ik, het zou dramatisch zijn geweest als ze, uit een misplaatst soort method acting, wel dachten in een half jaartje even te leren zingen, a la de jazzpiano-kunsten van Ryan Gosling in La La Land.
Helemaal euforisch ben ik niet, al met al had er wel iets meer conflict in de film mogen zitten. Vooral de derde akte, die zich een half uur uitstrekt nadat de karakters geen problemen meer met elkaar hebben duurt wel een beetje lang zo. Het maakt van Quartet soms een beetje een al te beschaafd filmpje. Maar wel een hele mooie.