Quartet (2012)

Goh, Dustin Hoffman die op 74e gaat debuteren als regisseur.

Nederlandse bioscooprelease ingevoerd: vanaf 8 november in de bioscoop (A-film)

Prijs voor regiedebuut Dustin Hoffman | nu.nl/film

'Hollywood Breakthrough Director Achievement Award'

En dat op 75-jarige leeftijd.

Vanaf 9 mei 2013 in de bioscoop (A-film)

Lijkt me een hele leuke film. Bovendien speelt Maggie Smith mee, dus dan kan het niet stuk wat mij betreft.

Geweldige, komische, Britse humor. Aanrader voor iedereen die een feelgood-komedie wil zien.

Mooie film om lekker bij te ontspannen.
Billy Connolly heeft toch altijd een heerlijk soort humor.
Ik heb er met een glimlach van genoten.

Lekker, zo'n combinatie van melodrama en romantiek. Een supercast: Tom Courtenay als mopperkont en Billy Connolly als positivo en dan ook nog Maggie Smith als omhoog gevallen diva. Pauline Collins maakt als dementerend zangeres op leeftijd, het stel compleet. Was het maar waar dat een zorginstelling tot zoveel kunstzinnigheid leidt.

Mooie integere komedie. Zeker de moeite waard als je bijvoorbeeld ook de film "Marigold Hotel" kon waarderen

Had op meer gehoopt, er miste iets. Zeker wel leuke film, maar geen hoog vlieger.

Sympathieke maar hopeloos oubollige feelgood-film, netjes maar risicoloos geregisseerd door Dustin Hoffman. De film drijft puur op het charisma van de hoofdrolspelers en komt daarmee best een heel eind, maar uiteindelijk is het script te dun en voorspelbaar om te kunnen boeien. Een lach en een traan, je kent het wel. Leuk zolang het duurt, maar direct weer kwijt na afloop.

Slaapverwekkende film mee een bende ouwe taarten die heel den tijd zitten zagen.
Komedie/feelgood? Daar heb ik niks van gemerkt.
Dit is een film voor 80+.
Ik houd van humor, ook zwarte humor, ik heb al britse humor films gezien maar deze is het al helemaal niet, bah zeg.

Als ik dan toch een film een beetje graag zie mee oude mensen in en die zagen of op elkaars kap zitten is het grumpy old men .

Bijna geslaagde film maar de film mist toch op sommige momenten het broodnodige drama.

De ijzersterke cast draagt de film en werkte bij mij als kijker toch positief waardoor ik hem met een krappe voldoende waardeer. Herhaaldelijk moest ik aan 'The Best Exotic Marigold Hotel denken, die ik overtuigender en frisser vond dan dit ouderwets, oppervlakkig en zich moeizaam voortslepend amusement. In de kern staat er te weinig op het spel, de tragische liefdesgeschiedenis komt niet tot leven en er is te weinig typerende Britse humor. De klassieke muziek, gespeeld en gezongen, is natuurlijk prachtig.

Best ok voor 1 keer..

Zeer zeker geen komedie, ik werd zelfs door de trailer op het verkeerde been gezet. Wel aardig.
Billy Connolly is de topper in deze voor mij.

Soms leuk maar vooral erg rommelig. Tegenvaller

Gekeken zonder enige verwachting, maar toch positief verrast door deze film. Het is een ontroerende bij wijlen hilarische komedie. Het is niet gemakkelijk om zo'n film te maken, met een goed evenwicht tussen komedie en tragedie. En soms is Hoffman het evenwicht kwijt. Maar dan herpakt hij zich door het personage van de dementerende Cissy. Ik werk zelf in een rusthuis, en het is akelig hoe herkenbaar het is.
Ok, het verhaal is afgezaagd en voorspelbaar, maar Hoffman zorgt ervoor dat de film nooit verveeld. Dankzij de soms geniale montage; zoals de eindscène, maar het is vooral de cast die het beste van zichzelf geeft. Vooral Michael Gambon die een geschifte man speelt, springt eruit. Ook Maggie Smith speelt zoals gewoonte de pannen van het dak!
Wie een vertederende, ontroerende en mooie film wilt zien, dan is dit een aanrader. Geen meesterwerk, maar potverdikke toch de moeite om te bekijken!

Niet onaardig, maar ook geen hoogvlieger. Vooral leuk om Tom Courtenay weer eens te zien!

De setting is ook wel aardig en de combinatie zangers/artiesten/muziek en bejaardenprobleempjes als incontinentie en vergeetachtigheid is ook wel ok, maar het blijft allemaal nogal vlak.
Billy Connolly is wel erg flauwe comic relief met zn overdreven seksgepraat en de rode draad is nogal simpel. Beetje regenachtige zondagmiddagfilm zeg maar.

Goed geregisseerd.

Dat de legendarische acteur Dustin Hoffman zelfs de meest domme film kan voorzien van sjeu is niet voor niets. Hij is namelijk een groots acteur en markante verschijning. Hetzelfde geldt voor de cast van zijn regiedebuut. Deze film over een rusthuis vol bejaarde muzikanten steunt op de acteurs en actrices. De acteerprestaties zijn dan ook van hoog niveau.

Nu maakt Hoffman dan ook gebruik van de crème de la crème van Groot Brittannië, maar toch. Het is ook zijn verdienste dat alles werkt. En dat doet het. De film kent een tempo dat je niet een, twee, drie zou verwachten bij de oude besjes. Vlotjes trekt het niet al te ingewikkelde verhaal aan de kijker voorbij. Voorzien van snedige en soms dolkomische dialogen.

De ontbrekende traan wordt vermeden want Hoffman houdt het luchtig, maar veel meer kritiek kun je op deze fijne film niet echt hebben. De karakteristieke koppen en de bijbehorende grimassen zijn soms al voldoende om emoties los te weken, ook al zijn die voornamelijk positief gestemd. Feelgood dus, maar dan wel lekker gemonteerd en goed geregisseerd. En bovenal sterk geacteerd.

Zeer goed.

Met dank aan A-film voor het recensie-exemplaar.

Hele lieve, zachte film die rustig naar het einde kabbelt(mede door de muziek). Hield een goed gevoel over na deze gezien te hebben.

Slaapverwekkend... als dat de bedoeling was is de film in die zin toch geslaagd. Ik vond persoonlijk Billy Connolly niet leuk in deze rol, nogal flauwe grapjes. En dan houdt het al snel op bij deze film.

wat een charmante geestige en met liefde gemaakte film. Een leuke sfeertekening van hoe bejaarden thematisch met elkaar omgaan. Wat mij betreft een echte aanrader.

Matige film waarin een bejaardentehuis exclusief voor musici een nieuwe gast krijgt. Een redelijk luchtig geheel dat zich afspeelt op een mooie locatie (een groot oud landhuis). Een laat regiedebuut van Dustin Hoffman die hier ook een goeie cast heeft weten te strikken. Helaas is het allemaal wel wat aan de saaie kant.

Humor is erg braaf. Heeft veel meer ingezeten, wat ik eigenlijk op hoopte.

Heb er in Oostende ééntje gekend voor vissers, maar een bejaardentehuis voor musici, ge bedenkt het maar, en dat deed Dustin Hoffman ( of iemand voor hem) in zijn regiedebuut.
Het is origineel en doorheen de film klinkt wel af en toe mooie muziek en zijn decors en setting wel genietbaar maar het plot is al te dun.Geluk boven geluk is er een stel uitstekend acterende "oldtimers", die in een keurig taaltje, vaak doorspekt met Britse humor Dustin redden van een flop.

Aardig filmpje, leuk vermaak maar niks speciaals origineels of bijzonders.

Hmmm...Vond dit toch wel een erg sympathieke film met uitstekende acteurs. Plot stelt niet veel voor maar voor deze film zijn de thema's ook belangrijker dan het plot. Het gaat over waardig oud worden. Vind het cijfer hier op mm aan de lage kant. FIlm staat vanaf vandaag trouwens ook op Netflix NL

4*

Hoelang nog?
Dat biljarten weet ik nou wel.
De film zou om 22.30 beginnen.

Aandoenlijk filmpje, dat vooral door de prima casting en vormgeving boven zichzelf uitstijgt. Het verhaal stelt verder niet al te veel voor. Een groep gepensioneerde muzikanten woont in een speciaal voor hen ingericht rusthuis, en hun routine wordt verstoord als een diva en ex-vrouw van een van hen (Maggie Smith) in het huis komt wonen. De afloop laat zich raden.

De locaties en aankleding zijn echt prachtig, idyllisch bijna. Het minste wat we van Hoffman als debuterend regisseur moeten nageven, is dat hij ons opvallend veel schoonheid toon in een film die in feite gaat over verval.

De cast is echt uitmuntend. De hilarische Billy Connolly en de nuffige Maggie Smith trekken natuurlijk de aandacht, maar Pauline Collins en vooral de (soms te) zacht sprekende Tom Courtenay zijn nog wel meer het hart en ziel van deze film, naar mijn mening. Het rusthuis wordt verder bevolkt door een hele trits veteranen uit de Britse opera- en orkestwereld, die vaak fraaie sfeertoetsen mogen toevoegen aan de scenes.

De aanwezigheid van 'echte' muzikanten komt bovendien de geloofwaardigheid ten goede, omdat we de hoofdrolspelers niet echt zelf zien zingen. Wijsheid komt met de jaren, denk ik, het zou dramatisch zijn geweest als ze, uit een misplaatst soort method acting, wel dachten in een half jaartje even te leren zingen, a la de jazzpiano-kunsten van Ryan Gosling in La La Land.

Helemaal euforisch ben ik niet, al met al had er wel iets meer conflict in de film mogen zitten. Vooral de derde akte, die zich een half uur uitstrekt nadat de karakters geen problemen meer met elkaar hebben duurt wel een beetje lang zo. Het maakt van Quartet soms een beetje een al te beschaafd filmpje. Maar wel een hele mooie.