The Place beyond the Pines (2012)

mooie film !, kan er verder niets over zeggen.

de cast is goed, het verhaal is treurig, maar heel mooi neergezet.

Best degelijk.

Tevens ook mijn eerste ontmoeting met Cianfrance. Niet dat zijn regiecarrière nu zo verschrikkelijk groot is, maar het is toch een aardige eerste ontmoeting. Deze film stond al langer op mijn lijst maar het kwam er niet van. Onlangs kwam de film op TV en heb ik hem zo gelijk mee kunnen pakken.

De regiestijl is vooral het duwtje wat deze film nodig heeft. Cianfrance maakt het zichzelf namelijk niet makkelijk door een redelijk standaard misdaaddrama concept uit de kast te trekken. Niet dat dit soort films tot in den treurigheid worden herhaald, maar dit soort praktijken hebben we vast weleens vaker gezien. Aan Cianfrance om dit dus verfrissend te brengen.

Ik moet zeggen, daar weet hij goed in te slagen. Deze film voelt nergens aan als een oubollig en onorigineel resultaat. Verfrissende regie die enkele scenes sterker en beter aan laat voelen, en intens gebrachte achtervolgingen. Vooral dat laatste zijn scenes die uitstekend en met de juiste snelheid worden geregisseerd.

Personages zijn ook best boeiend, al is niet ieder personage zo leuk als de ander. Gosling doet het goed, maar Cooper is wat eentoniger en normaler. Ik moet zeggen dat ik DeHaan en Cohen beide beter vond dan de grote heren. Niettemin wordt er door iedereen, zelfs Mendes, aardig geacteerd. Erg realistisch voelt het niet aan, maar humaan genoeg om ook niet te gaan irriteren.

Richting het midden van de film valt het allemaal wat plat omdat het tempo er plots uit knalt, maar de eerste en laatste 40 minuten zijn erg aardig te noemen. Interessante beelden die prima in beeld worden gebracht en verfrissend geregisseerd. Deze film voelt ten alle tijden professioneel aan, en ondanks de flinke speelduur biedt het net genoeg verrassingen om niet saai of langdradig aan te voelen. Een aardige ontdekking, maar tot een favoriet zal het niet komen.

Een bijzondere film die anders uitpakte dan ik verwachtte...

Deze film begint met het verhaal van Ryan gosling . Hij probeert voor de vrouw te vechten waarvan hij houdt , maar verdient niet genoeg geld, waardoor hij criminele activiteiten gaat doen. Oké , dit was het verhaal in het begin en ik dacht bij mijzelf, lekker cliché .

Maar toen ! Gebeurde er iets totaal onverwachts , waarvan ik bij mijzelf dacht , oké wtf en nu dan ?

Toen kwam het volgende deel , Weer met een apart verhaal van het personage van cooper.

Na dit deel , kwam er weer een deel van een personage en zo kwam je eigenlijk in een steeds verassend nieuw deel in het verhaal dat uiteindelijk allemaal op elkaar aansluit .

Verwacht van deze film geen actie en spektakel, want dat is deze film niet . Wel vond ik dit zeer vermakelijk en onverwachts , waardoor je steeds geboeid blijft .

Ik had geen verwachtingen bij deze film. Het zou wel zo'n middenmootfilm zijn. Ryan Gosling, Bradley Cooper en een kleine rol voor Ray Liotta (heeft hij ooit nog grote rollen gehad na GoodFellas?). Grote namen voor een naar mijns inziens onbekende film. The Place beyond the Pines, ik had er nog nooit van gehoord. Toevallig kwam ik op een kleine video uit die Cameron Hanes via zijn Instagram had gedeeld, waarin Ben Mendelsohn en Ryan Gosling tegen elkaar praten.

Mendelsohn: 'If you ride like lightning, you're gonna crash like thunder. [...]'
Gosling: 'Fuck that. Don't be such a fucking pussy.'
Heerlijk. Maar ik had geen context. Ik wilde de film in ieder geval zien, om verdomme te weten waar die twee het in godsnaam over hadden.

Bleek het om een dubbele bankoverval te gaan die Gosling wilde uitvoeren. En die bankovervallen waren allesbehalve spannend. Gosling deed te veel zijn best en brak continu zijn stem. Wilde hij mij te graag bewijzen dat hij eigenlijk helemaal niet zo stoer en sterk was als zijn personage moest doen voorkomen? Gebeurde het per ongeluk? Nee, dat laatste weiger ik te geloven. Zijn acteerwerk voelde onoprecht en overdreven aan. Daarnaast vond ik zijn personage alleen al te bizar voor worden. Een geblondeerde man met tatoeages die niets anders dan nihilisme uitstraalde. Wat voor punt moest hier gemaakt worden? Gosling zag eruit als een meisjesachtige clown. Allesbehalve een stoere bad guy die eens zou gaan zorgen voor zijn meisje.

Dan plots wordt Gosling doodgeschoten na een mislukte bankoverval door Bradley Cooper en krijgt het verhaal een nieuwe wending. We volgen Cooper na het schietincident en maken mee hoe hij zijn politieteam erbij naait en de corruptie aan de kaak stelt. Hier is dan eindelijk die kleine rol voor Ray Liotta waar ik al de hele film lang naar uit keek.
Liotta portretteerde de typische blanke politieagent die heerlijk uit de verf komt - zeker na het hele drama rondom George Floyd. Zitten ze lekker aan tafel, en dan kan Liotta's personage het niet laten een paar racistische opmerkingen te maken.
Opmerking #1, nadat zijn politieteam onaangekondigd (zonder huiszoekingsbevel) een huiszoekingsbevel uitvoert: I have a warrant, so I assume your mother has papers.'
Opmerking #2, nadat Liotta Coopers schot op Gosling bespreekt: He was white, bonus points'
Heerlijk. Een typisch portret van de hard-ass blanke politieagent.

Nadat Liotta en zijn corrupte maatjes zijn opgepakt maken we een tijdsprong en volgen we het verhaal van Dane DeHaan, die Ryan Goslings zoon presenteert. Hij was de typische 'ik-groei-op-zonder-vader-stereotype' tiener en experimenteert met drank en drugs samen met zijn kameraad Emory Cohen (die net zo'n irritant gezicht heeft als in Shot Caller). Het verhaal interesseerde me vanaf dit punt nog maar weinig en naar mijn idee wilde de film te graag laten zien hoe diep Dane DeHaan in de camera kon kijken, of hoe hij maar al te graag de wijde horizon tegemoet wilde gaan met die verlangde blik van hem. Ja, zijn personage had het een en ander meegemaakt, heel treurig, maar het boeide me geen moment. DeHaan ontdekt dat Bradley Cooper zijn vader heeft doodgeschoten en wil nu wraak nemen. Maar hij krijgt het niet over zijn hart Cooper te doden en vergeeft hem. Uiteindelijk zien we hoe DeHaan een motor koopt en in de voetsporen van zijn vader treedt door weg te rijden, en dan eindelijk kan hij die horizon waar hij zo naar verlangde tegemoet gaan.

Er staat me vaag iets van bij dat ik deze film, toen die net uit was, helemaal niks vond. Dat is iets wat ik nu onvoorstelbaar vind. Want het is gewoon een ontzettende mooie en goeie film. Ryan Gosling speelt hier weer een mooie rol, en Eva Mendes blijf ik een super mooie vrouw vinden, wat een beauty zeg!! Ik dacht ook eens ergens gelezen te hebben dat Dane DeHaan een slechte acteur zou zijn. Nou hier vind ik hem toch een behoorlijke goeie rol neerzetten. The Place Beyond The Pines is een film die ik zeker in mijn filmcollectie zal houden.

“Handsome” Luke [Ryan Gosling] leidt een zwervend bestaan als motorrijder in een spectaculaire kermisact. Een jaar na een affaire ontdekt Luke dat Romina [Eve Mendes] is bevallen van hun zoontje Jason. Hoewel Romina’s huidige vriend [Mahershala Ali] goed voor Jason zorgt, besluit Luke zijn verantwoordelijkheid te nemen. Hij vindt een baan bij de garage van Robin [Ben Mendelsohn], die hem weet over te halen om bankroven te plegen. Daardoor kruist de jonge agent Avery Cross [Bradley Cooper], zelf vader van een pasgeboren zoon, zijn pad. Dit fraai gefilmde misdaaddrama toont de impact van die ontmoeting op de beide mannen, maar ook op hun beide zoons [Dane DeHaan en Emory Cohen] wanneer die elkaar jaren later leren kennen. De spectaculaire motorscènes zijn de hoogtepunten van de eerste 45 minuten, waarna het verhaal een verrassende wending neemt en een stuk interessanter wordt. Een sombere, maar goed geacteerde film met sterk ondersteunend werk van Mendelsohn en van Ray Liotta als Avery’s corrupte collega.

The Place Beyond The Pines was vanavond voor een tweede keer aan de beurt nadat ik de film vier jaar geleden, vlak voordat ik hier weer actief werd, al eens gezien had. Destijds bleef ik na bepaalde verwachtingen met een katterig gevoel zitten, en met voortschrijdend inzicht en toenemende filmervaring in the pocket was er toch een hernieuwde interesse voor de film ontstaan en was ik erg benieuwd wat de film me nu deed.

Destijds had ik de verwachting dat de film uitsluitend als een soort neo-noir of misdaad thriller rond Handsome Luke zou draaien. Een behoorlijke teleurstelling is dan ook dat deze op één derde van de film al sneuvelt en de film zich daarna concentreert op agent Avery Cross en zich eigenlijk ontwikkelt als een drama dat zich uitspreid over een kleine 20 jaar. Gewapend met deze kennis ging ik uiteraard al anders voor de film zitten en zie ik al heel anders naar het tweede deel om nog maar te zwijgen over het derde deel dat vier jaar terug in mijn beleving slepend en onnodig was maar nu toch wel de cirkel compleet maakt. Het sterkste blijft toch de eerste fase met de bandeloze en ongeremde Luke die plotseling het gevoel krijgt de boot te missen. Fantastisch is uiteraard de rol van Gosling die onbehouwen tekeer gaat, een indrukwekkend gestalte en voorkomen presenteert en daarmee vooral anders dan de gelikte jongen die hij anders speelt. Het doet samen met de cinematografie regelmatig aan Drive denken. De achtervolgingsscene is trouwens adembenemend te noemen en zeer fraai gemaakt. Een held voelt zich zelden echt een held blijkt maar weer gedurende deel twee, en aan Avery Cross is menselijkheid niet vreemd. Veel steun krijgt hij overigens niet van zijn omgeving en helaas valt hij ook nog eens in de klauwen van een corrupt stel collega's die hem precies manouveren waar ze hem hebben willen. Een typerende rol voor Liotta uiteraard weer en het moet gezegd dat het bedrog aardig is en de wijze waarop Avery zich het lijf redt fraai is. Maar waar dit nu allemaal voor nodig is binnen een film die zich voornamelijk lijkt te concentreren op lot en noodlot en wat acties kunnen aanrichten, een actie die natuurlijk al veel eerder plaats gevonden heeft, lijkt het corruptieschandaal een overbodig subplot waardoor de film misschien net wat te lang duurt. Bovendien, wat voegt dit nu echt toe aan het verhaal?

Het drama lijkt zich in de drie korte verhalen toch te concentreren op actie en tegenreactie, daad en gevolg, alles heeft een oorsprong en wraak lijkt soms het hoogst haalbaar. Het lijkt op een soort rimpeleffect en soms heeft de rimpel heel veel tijd nodig om dingen in beweging te zetten. Hoogst haalbaar en de boodschap ongetwijfeld van deze film is dat er op einde toch één iemand is die niet op gevoel reageert maar op verstand en niet voor het duistere pad kiest dat voor hem weggelegd lijkt. Soms is het een kwestie tussen de slechte dingen ook de goede dingen te willen zien en juist daarvoor te kiezen. Toch stijgt de film niet heel erg qua waardering en maakt de film toch net niet de indruk die ik nu wel gehoopt had. Desondanks oogt The Place Beyond The Pines wel als een product waar met kunde en kennis is aan gewerkt. Het camerawerk is fraai, de sfeer is bij tijd en wijlen sterk, en de soundtrack van Mike Patton, zanger van Faith No More, is erg mooi. Gosling is erg sterk tevens vind ik Bill Mendelsohn niet voor hem onder doen. Tenslotte nog even Mendes en vooral ook Rose Byrne te benoemen als fraaie dames. Toch blijft bij mij nog steeds het gevoel achter dat hier iets meer van te maken geweest was en dat het nu allemaal net niet is.

Tegenvaller. Het eerste deel met Gosling is het beste, qua toon, sfeer, tempo, inhoud. Ik vind Gosling zelf niet eens heel geweldig spelen - Cooper doet het verderop in de film beter- maar de film is op een bepaalde manier aangenaam kijkvoer. Daarna echter begint eigenlijk weer een nieuwe film en dat komt hij nooit meer te boven. Ik kwam er niet meer in. Inhoudelijk minder boeiend en ook weinig bijzonders er meer in te ontdekken. Het derde deel, daar kon ik echt helemaal niets meer mee en stond te ver af om mij erbij te betrekken. 2,0*.

Gave film! Een jaar na Drive.

Een aantal weken geleden eindelijk gezien. Had deze al lang op het oog, maar om een of andere reden omzeild.

Aangenaam verrast en erg mooie shots van de omgeving Albany, New York (grappig dat Goslings character het over Rotterdam had en ik verward was met Rotterdam NL, maar je hebt ook vlakbij Albany, Rotterdam liggen in de Bellevue Area. Net als Amsterdam dat ook daar in de buurt ligt.

Ik vond de gevolgen naar aanleiding van de keuzes uit het begin gespeeld door Gosling's character, zelf erg interessant uitgewerkt.

"He's my son and I should be around him. I wasn't around my Dad and look at the fuckin' way I turned out."

De bovenste quote raakte mij wel, aangezien ik eigenlijk ook ben opgegroeid zonder vader. Hij is ooit melk gaan halen en nooit meer teruggekomen... Ooit deze film wel eens opgezet maar, destijds kon het me niet echt interesseren. Wel is de film altijd in mijn watchlist gebleven, en was het nu eigenlijk gewoon wachten op het juiste moment. En die juiste moment had ik gevonden, stilte voor de storm laten we maar zo zeggen, aangezien het ook direct één van de laatste films gaat zijn die ik deze week kan kijken i.v.m. een aankomend festival.

En ik vond dit echt een hele toffe film. De film begint heel fijn, met een Gosling die eigenlijk direct de show wel weet te stelen. Prachtige rol van hem, en hij acteerde echt heel goed en fijn. Ik vond zijn rol ook best tof. Al ben ik wel van grote mening dat de film in het eerste uur ook direct het beste was. Van mij part stelden ze de dood van Gosling toch wat verder uit en gingen ze toch wat meer in het diepe van de bankovervallen kijken. Jammer genoeg gaat zijn rol dus vrij snel ten einden, en daar baalde ik behoorlijk van. Grappig inderdaad dat hij het had over Rotterdam, en ik dus ook dacht dat hij hier in Nederland naar Rotterdam wou gaan maar, dat blijkt dus inderdaad in de buurt van Albany te liggen, Amsterdam ligt iets verder op. Ik vind dat altijd heel apart om toch zo te zien maar, wel heel leuk.

Bardley Cooper kan in mijn ogen niet de rol van Gosling overpakken, en de film zo goed dragen. Cianfrance weet eigenlijk met het eerste uur een heel goede, vermakelijke en spannende vooral sombere film neer te zetten. En van mij part mochten ze toch dit sfeertje volledig doortrekken. De film creëert daarmee zijn eigen ambiance maar, weet ook ontzettend goed over te komen op mij de kijker. Nadat dus Gosling doodgaat in de film verdwijnt voor mij het sombere aspect ook volledig, waardoor de film eigenlijk zijn hele kracht verloor, en dat is echt wel zonde.

Ik kon er dus ook best moeilijk door komen, door dat middenstuk. Het interesseerde me toch wat minder en mijn stemming kon niet zo gauw veranderd worden. Toch weet Cianfrance er de nodige dingen uit te halen, dat mijn kritische en nogal negatief commentaar misschien wel de das om doet. Want eigenlijk probeert Cianfrance hier ook wel een goede sfeer neer te zetten. Wellicht die van schuld en angst voor wat er is gebeurd. Toch weet het mij minder te pakken.

Wanneer de film zich in mijn ogen volledig herpakt is wanneer we een aardig stukje vooruit in de tijd gaan. De twee opgegroeide kids weten toch weer een goede sfeer te bouwen, en het verhaal interessant te houden. Cianfrance kiest wel een vreemde hoek om met de film naar toe te gaan, het irriteert niet en opzich vond ik het einde nog best tof. Maar ik blijf gewoon bij mijn standpunt, ik mis Gosling gewoon in de rest van de film.

De beelden van Albany en de omgeving daarvan waren prachtig, er zitten heel wat prachtige en nogal sombere scenes in en weet je vaak te raken op de goede snaar. Toch had ik er met vlagen wel wat meer van verwacht, en dat middenstuk weet gewoon mij te weerhouden om de film de volle mep te geven, als de keuze was waar mijn klacht ligt weg te laten, dan was dit echt een ongelooflijke topper geweest.