Tinker Tailor Soldier Spy (2011)

Wat vooral opvalt is het erg sterke acteerwerk van o.a Oldman, Hurt en Hardy en de erg goede muziek van Alberto Iglesias. Het camerawerk van Hoyte van Hoytema valt ook in positieve zin op. Het tempo had wat hoger mogen liggen, maar de film weet wel goed een beklemmende sfeer neer te zetten.

3,5*

Filmpje die ooit wel eens grotere indruk maakte, en heden ten dage vooral oerdegelijk overkomt.

Bijzonder spannend is het allemaal niet, verdraaid goed in elkaar zit het wel mede door het boek van Le Carré. Overigens niet om door te komen dat boek, maar dat heeft betrekking op het meeste dat hij schrijft naar mijn bescheiden mening. Verder mag de uitmuntende en grootse cast er zijn, is de soundtrack meer dan prima en is de authenticiteit qua aankleding ook goed.

Achter liggende gedacht is naar mijn mening toch wel dat men elkaar de tent uitvecht met valse insinuaties bij gebrek aan een echte oorlog en spionage. De politiek ziet het nut er niet meer van in en allemaal proberen ze het wiel opnieuw uit te vinden. Tijdens hun machtstrijd en onderlinge wedijver blijkt er dan nog echt wat loos en lijkt alle achterdocht en schimmigheid ook nog terecht. Toch tot een vage afspiegeling met pijnlijke flashbacks naar beteren tijden geraakt het niet voor de mannen. Vergane glorie is het en blijft het ondanks de afloop en het trieste relaas van Prideaux die vertelt in feit dat het spionnen bestaan geen helden kent, slechts slachtoffers, mensen die breken en mensen die ondanks volk en vaderland de zwarte piet toegeschoven krijgen veelal door volk dat zelden de veiligheid van hun bureau of kantoor verlaat.

Een aantal prima geregiseerde scènes vallen op zoals wanneer Cumberbatch telefoon verwacht in het archief en de uiteindelijke ontmaskering. Toch biedt de film verder net wat te weinig verassing en spanning om een top beoordeling te krijgen. Leuk weer eens gezien te hebben, maar dat is het dan ook wel weer.

Heel raak. Thema is trouwens bijna nostalgie in het algemeen. Veel spionnen hebben in de jaren '70 al heimwee naar de jaren '50 toen KGB'ers bij bosjes overliepen of zelfs naar de Britse gloriedagen toen het nog een wereldmacht was. Verder een boeiend vormexperiment. In veel opzichten de anti-James Bond en visueel fraai. Erg goed camerawerk en met auto's van toen aerodynamica de vormgeving nog niet had verknalt, de geheime dienst vooral in kantoren met donkere houten meubels en volle asbakken werd geleid en als film niet zo gericht op spanningsopbouw, Ik hou het nu op 3.5 maar daar kan wellicht nog wat bij als hier bij eventuele herziening het verhaal (dat niet echt boeide) nog verder los kan laten.

Verfilming van de complexe spionageroman van John Le Carré die één van de uitvoerende producenten was. Control [John Hurt] stuurt begin jaren ’70 Jim Prideaux [Mark Strong] naar Budapest voor een gesprek met een Hongaarse generaal die weet wie de mol is binnen MI. Wanneer Jim tijdens een ontmoeting met zijn contactpersoon [Zoltán Mucsi] wordt neergeschoten door een ober [[Péter Kálloy Molnár], besluit Control zijn topagenten bijeen te roepen. daar op straat wordt neer geschoten roept Control zijn belangrijkste agenten bijeen om de verantwoordelijkheid op zich te nemen en zijn eigen vertrek en dat van George Smiley [Gary Oldman] aan te kondigen. Enkele jaren later krijgt Smiley de opdracht te onderzoeken wie nu eigenlijk de mol was. Het scenario bestaat uit een overdaad aan dialoog en introduceert zoveel karakters dat het niet meevalt om het allemaal te kunnen volgen. De niet-chronologische structuur helpt bepaald niet, al doet Alfredson zijn best om enige dynamiek toe te voegen en levert de indrukwekkende cast (waaronder ook Tom Hardy, Toby Jones en Benedict Cumberbatch) prima werk af. De gelijknamige miniserie uit 1979 met Alec Guinness als Smiley is een stuk beter.