The Iron Giant (1999)

Ik vindt de tekenfilm erg goed. Ook zeer goede moraal van het verhaal maar ik vindt het soms zeer heftig gaan voor kinderen. Mijn jongste zoon van 7 jaar moet elke keer huilen op het einde omdat hij het zo zielig vind dat de Robot zich opoffert om de mensen te redden.

Wat een ontzettend lieve film zeg, ik was zowaar ontroerd richting het einde. Deze komt zeker in de kast voor de kinderen over een jaar of 10

4*

Wat The Iron Giant redt, is de leuke stijl en de dikke, vette knipoog naar science fiction uit de jaren vijftig. Heerlijk, zo’n gigantische robot met vreemde kuren, maar verhaalinhoudelijk is de film vrij zwak. De opbouw van The Iron Giant is te vaak gebruikt. Een goede cartoon voegt een beetje onvoorspelbaarheid toe. Hier is het alleen aftasten hoe de ijzeren reus zich gedraagt, maar eigenlijk weet je wel hoe het gaat aflopen. De humor is redelijk, maar het wordt wel snel duidelijk dat de film alleen geschikt is voor kinderen (die natuurlijk nog te weinig gewend zijn en niet veeleisend zijn) en volwassenen die echt iets met die stijl kunnen. Ikzelf vind dat namelijk wel erg leuk, maar ik ken veel mensen die ik de film niet zou aanraden. Daarnaast zijn er toch teveel clichés en het gebruikelijke zielige einde. Dan zijn de andere producties van Brad Bird (The Incredibles, Ratatouille) toch leuker.

Ooit als kleine jongen nog gehad van mijn oma, leuk om te weten dat Vin Diesel een stem inspreekt (ondanks alle haters hier op deze site )

Grappig animatie filmpje. Niet meer dan dat.

Grappig en niet meer dan dat? Dit is gewoon een film met een enorme emotionele impact.

Die impact heeft het bij mij anders niet gehad. Doe mij dan maar de 101 Dalmatiërs ofzo.

Best aardig totdat het wel heel nadrukkelijk op het gevoel gaat beuken en z'n lesje in goed en fout uitspeelt. Daar wordt zo'n typetje als Mansley ook erg vervelend. Het is simpelweg niet innemend genoeg om dat allemaal op te kunnen vangen. De animatie rondom de robot valt wat magertjes uit voor een ambitieus project als dit, maar de ijzeren reus mag er zijn. Zeker de eerste paar keer dat hij opdoemt en wanneer hij de wapens trekt. Gelukkig geen al te dolle typetjes, de beatnik komt zelfs verrassend goed uit de verf, maar stilaan verliest het toch wat aan charme.

The Iron Giant heeft een behoorlijk hoog gemiddelde en schijnt toch wel een behoorlijke klassieker onder de animatiefilms te zijn. Ik heb er in mijn jongere jaren nog nooit wat van gehoord en gisteravond was mijn eerste kennismaking.

Ik ben er niet kapot van. Het begint allemaal nog best wel goed. De animatie is aardig. Soms best wel mooi en gedetailleerd, soms houdt het wat te wensen over. Het verhaaltje is wel aardig, maar kon mij toch ook niet echt meekrijgen. Het heeft hier en daar wel wat weg van E.T., maar daarin vond ik de band tussen de jongen en het wezen toch wat sterker uitgewerkt. Ik vond het hier vooral een poging om de kijker voor je proberen te winnen met sentimentele momenten. Dat stoorde soms best wel en zorgde ervoor dat ik niet echt kon meeleven met de jongen en vooral de ijzeren reus.

Ik vond het einde ook niet echt geweldig. Het was een einde waar erg nadrukkelijk naar gestuurd wordt en me totaal niets deed. Ik snap best dat een heleboel mensen hier wel voor vallen, maar het pakte me niet. Op zich wel jammer, want Bird heeft met Ratatouille later toch wel één van mijn favoriete animatiefilms aller tijden gemaakt.

2,0*

Was hier vroeger echt helemaal fan van.

Volgens mij was hij toen een paar keer op Nickelodeon te zien,. Had ze elke keer gezien.

Viel me nogal tegen. Had iets veel subtielers en complexer verwacht. Dit is allemaal nogal cliché en voorspelbaar. Ontroerde me niet en verraste me niet.

Deze was aan herziening toe. Dit is immers een vrij geliefde animatiefilm geworden door de jaren heen. Deze heb ik indertijd in de bioscoop gezien, maar sindsdien niet meer. Toen viel hij tegen, nu gaat het al wat beter, maar een meesterwerk zie ik er niet in.

Het is ook moeilijk om echt indruk te maken als je zo duidelijk leentjebuur speelt bij een andere film. Iedereen merkt op dat The Iron Giant wel erg lijkt op E.T. en laat dat nou niet meteen een favoriet van mij zijn, ook al niet als kind. Daarnaast ligt er wel erg veel nadruk op de moraal, wat het ook niet allemaal even leuk houdt. Ik heb ook niets met een einde als dit, waarin de hoofdfiguur zichzelf opoffert voor de mensheid, maar vervolgens nog leeft.

Niettemin, je merkt dat dit met hart gemaakt is en het heeft een zekere charme. Vooral het tijdsbeeld is leuk, met veel verwijzingen naar de koude oorlog in de jaren '50 en sciencefictionfilms uit die periode. Toch niet een moment uit de geschiedenis waar je vaak kinderfilms omheen gebouwd ziet worden, maar het pakt leuk uit. Vooral die instructiefilmpjes bij wat te doen als er een atoombom valt zijn erg leuk. Verder is het gewoon goed uitgewerkt en is de relatie tussen jongen en robot ondanks de voorspelbaarheid wel aandoenlijk.

Ik blijf echter wel bij mijn oude kritiekpunt van dat de achtergrond van de robot wat te vaag blijft. Mysterie is leuk, maar een van de weinige dingen die me bijgebleven was van de eerste kijkbeurt was dat ik met het gevoel zat dat er waarschijnlijk zo meer robots naar de Aarde zouden kunnen komen om de boel te vernietigen. Wat onze reus precies kwam doen en of het gevaar nu afgewend is had wat duidelijk gemogen.
3*

Ik houd toch nog steeds het meest van deze oldschool animatie. In the Iron Giant ziet het er bij vlagen erg fraai uit. Toch knap om in zo'n korte tijd veel sympathie te krijgen voor getekend schroot.

Het tempo ligt lekker hoog, vooral halverwege de film, waardoor de tijd voorbij vliegt. Het ventje is hier en daar nogal irritant, maar dat mag de pret niet drukken.

Kleine 4* voor deze grote reus.

Een goede drama/animatie/actie/avontuur/komedie/

familie/SF/misdaad film...

Prima verhaal...

Redelijk gemaakte animatie...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Prima achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Ik irriteer me echt aan veel ouders die zeggen dat de film niet geschikt is voor kleine kinderen vanwege het einde, jezus laat je kind ook eens wat 'confronterender' zien dan alleen maar bloemetjes en mooie kleurtjes en waar alles altijd een goed einde heeft. Zo raken ze ook aan niks gewend. Ik kreeg de film toen ik 5 was en moest ook huilen, maar het was mn lievelingsfilm en keek de film echt 3 keer per dag ofzo. Heb ik er een trauma van overgehouden omdat de robot dood ging op het eind? Uhhhhhm ..... nee. Dat je kind huilt bij de ijzeren reus is hetzelfde als toen jullie huilde bij Titanic. Please ouders, stel je niet zo aan en grow up, de wereld is niet alleen maar mooie eindes. censuur niet teveel voor je kind.

Zelfs op de oude sesamstraat afleveringen die jullie keken toen jullie kind waren, staat nu 'for adults only and should not be viewed by children' vanwege wat innuendo's waar een kind toch niks van snapt so...whats the freaking problem.

Kiekena
"Heb ik er een trauma van overgehouden omdat de robot dood ging op het eind? "
Heb je de film wel uitgekeken??? En je relaas gaat nergens over maar goed.

Prima filmpje voor een zondagmiddag. Niet meer niet minder.

Deze Animatiefilm (een van mijn minst favoriete filmgenre) heb ik vroeger eens gezien op ik meen Film 1 (destijds Canal+) en nu zenden ze hem weer uit op Film 1.

Als Animatie is het geslaagd en ook als familiefilm (geschikt voor jong en oud. Vooral ietwat geïsoleerde kinderen zullen dit verhaal enorm waarderen en mooi vinden). Het verhaal en de opbouw zitten zeer mooi in elkaar en het is ook aandoenlijk en lieflijk. De lieve "IJzeren Reus" steelt natuurlijk de show in het verhaal met zijn capriolen en gedrag. Het negenjarige jochie "Hogarth" vond ik persoonlijk wat minder en is zoals hierboven ook al iemand aangeeft soms best irritant. Het einde vond ik overigens best mooi (uiteindelijk is de "IJzeren Reus" toch niet dood).

Visueel gezien is dit natuurlijk niet de beste Animatiefilm (ziet er eigenlijk behoorlijk retro uit voor 1999, maar goed het verhaal speelt zich dan ook af eind jaren 50), maar het verhaal en de uitvoering compenseren dat ruimschoots. Gezien de speelduur van circa 70 minuten kijkt deze animatie zich ook nog eens lekker weg.

Mooi gemaakt, leuke film

Wat een geweldige film. Ik heb 'm nooit gezien toen ik klein was, want eigenlijk ken ik hem pas sinds kort. Maar dat maakt voor mij blijkbaar niet uit, want ik was echt ontroerd aan het einde van de film.

Eén van de sterkere jeugdfilms.

Wat The Iron Giant voor mij een goede film maakt is de uitstekende personage ontwikkeling: grotendeels van de personages krijgen een fatsoenlijke introductie waardoor ik hun manier van denken begreep, en met name de interactie die ze tussen elkaar hadden kon lijden tot goede scenes. Zo zijn de scenes tussen Hogarth en Manley sfeervol en spannend, scenes tussen Hogarth en The Giant meestal grappig en de interactie tussen Dean & The Giant heeft ook zijn leuke momenten.

De animatie is kleurrijk en gedetailleerd. Ik vind de designs voor de personages en omgevingen mooi vormgegeven, doet me denken aan een moderne variant van de jaren 50/40 tekenstijl, waar de film zich hoog waarschijnlijk afspeelt. Jammer dat we weinig sterk geanimeerde westerse tekenfilms hebben gezien in de laatste paar jaar, want films als Iron Giant of Dreamworks films als El Dorado zijn prachtig om naar te kijken en hebben mijn persoonlijke voorkeur qua vormgeving.

De film stootte nu en dan af door kleine minpunten die minder goed aansloegen. Wat me bv minder doet is de morele kant van het verhaal: ze proberen de ‘wapens doden mensen’ boodschap er dik in te wrijven, maar ik ben het er niet zozeer mee eens. Een ‘goed persoon’ kan ook wapens gebruiken en het leven afnemen als ie in extreme omstandigheden verkeerd, maar deze film verteld zwart op wit alsof goeie mensen noot zoiets kunnen doen.

Het enige wat ik nog wil aankaarten is het einde. Mijn persoonlijke favoriete manier om een film eindigen is wanneer een film voldoende details meegeeft om een verhaal af te ronden maar wel voldoende details weglaat zodat je zelf kunt invullen wat er verder gebeurd. De eind scene in The Iron Giant is daar een goed voorbeeld van, en ik vind het de perfecte manier om het verhaal af te sluiten.

4*

Inmiddels heeft deze 'Iron Giant' een behoorlijke status gekregen. En ik kan me best voorstellen dat dit bij kinderen echt precies goed valt allemaal. Typisch kinderverhaal en een einde die veel traantjes veroorzaakt heeft. Dat de Giant daarna gewoon nog leeft past er precies in. Persoonlijk deed het me niet zoveel, ondanks dat ik me prima vermaakt heb. De animaties zijn mooi (al lijkt het wel gemaakt in de jaren 80) en je merkt dat er veel liefde in deze prent is gestopt. Inhoudelijk stelt het niet zoveel voor.

Iron Giant is niet echt goed getekend en de figuren zijn vrij clichématig. Maar het verhaal zelf valt zeer goed mee en is een ode aan de 50's films met de koude oorlog, de kernwapens en het idee van buitenaardse wezens. Het is een verhaal voor kinderen bedoeld, en feit dat ik het nu pas voor de eerste keer zie, zal wel meespelen in mijn oordeel. Geen nostalgie voor mij. Wil niet zeggen dat ik hier niet van genoten heb, maar meer dan een leuke animatie is het ook weer niet.

‘Iron Giant’ New Scenes: Remastered Edition Back in Theaters Sept. 30 | Variety

Leuk dat inspelen op die jaren '50-sfeer met al die paranoia over buitenaardse wezens! En zo'n ijzeren robot die qua design ook prima past in die tijd,zag er ook tof uit. Maar deze animatiefilm kent helaas ook zwakheden. Het verhaal zelf is niet heel boeiend en bewandelt de welbekende paden. Het wordt ook steeds minder boeiend toe naar het eind, ook al ziet het er qua animatie nog wel heel aardig en spectaculair uit. Vond overigens dat die acteur die Hogarth van zijn stem heeft voorzien, erg goed geluisterd heeft naar John Connor uit Terminator 2. Die klonken echt hetzelfde, zeker bij de scenes met actie.

Toevalligerwijs hoorde ik gisteren nog hoe het aantal kinderen met ADHD is verviervoudigd en lijkt me dat aannemelijk als ik kinderfilms zie zoals Hotel Transylvania blah blah blah. Ik had niet verwacht dat de Iron Giant uit 1999 een vertrouwd stapje terug in de tijd is en daarmee bedoel ik niet alleen die vijftiger jaren wapenwedloop met de 'commies' en het Roswellincident.
Het is nergens overdreven en flitsend druk als in CG-animatiefilms van de laatste jaren waarmee de hersentjes van kinderen tegenwoordig van wegrotten en ik zag bepaalde gebeurtenissen in het verhaal zelfs niet aankomen. Dat wil zeggen dat het toch origineel genoeg bedacht is. Ik vond het helemaal waanzinnig dat die robot op het laatst overschakelt naar oorlogsmodus en al zijn wapenarsenaal activeert. dat vond ik echt ongelooflijk waanzinnig, wauw hoe kun je nou niet aan de Flashback-oorlogen van Terminator denken?! Van mij had het happy end niet gehoeven, maar ik snap uiteraard dat tere kinderzieltjes niet beschadigd mogen worden. Ik doe daarom net of dat een deleted scene is.
Er zitten natuurlijk wat schoonheidsfoutjes in hè, niet alleen had dat knulletje al tot vijf maal toe op slag dood moeten zijn, maar ook de grootte van die ijzeren reus klopte gewoon niet. De ene keer is hij groter dan de huizen en de bomen, hij houdt ook een hele naaldboom in zijn ene hand, de andere keer past hij met gemak in huis of een schuur en ik neem ook aan dat hij niet door de deur kan. Dat moet toch opvallen?

Wat een lieve animatie, leuk verhaal.

Degelijke animatiefilm. De animatie zelf is zeer behoorlijk en het plot is onderhoudend genoeg. Het blijft allemaal grotendeels binnen de lijntjes en weet nergens echt te verrassen. Toch kijkt het wel lekker weg.

Vermakelijk en niet meer dan dat. De animatie op zichzelf ziet er prima uit, het verhaal is echter dunnetjes en weinig origineel. Ik zie echter wel in waarom de film bij sommigen op het gemoed werkt. Aardig om eens gezien te hebben.

“The Iron Giant” speelt zich af in 1957 en begint met het nieuws dat de Russen de Sputnik – de eerste satelliet – met succes hebben gelanceerd. De Koude Oorlog domineert het leven in de VS en leidt tot paranoia bij de overheid die zich wantrouwig of vijandig opstelt tegenover alles wat ‘vreemd’ is. De 9-jarige Hogarth Hughes [Eli Marienthal] is gefascineerd door de ruimte en wanneer hij ’s nachts iets ziet neerstorten, sluipt hij naar buiten en gaat hij op onderzoek uit. Daar ontmoet Hogarth de ‘Iron Giant’ [Vin Diesel, die pas een jaar later zou doorbreken met The Chronicles Of Riddick], een gigantische robot die hij redt wanneer die onder hoogspanning komt te staan. Er ontstaat een vriendschap tussen de twee, maar Hogarth weet dat hij zijn nieuwe vriend moet verstoppen voor de buitenwereld. Hij krijgt daarbij hulp van schroothandelaar Dean [Harry Carey Jr], maar kan niet voorkomen dat de gluiperige Kent Mansley [Christopher McDonald] lucht krijgt van het bestaan van een buitenaards wezen. Wanneer Kent een aanwijzing vindt dat Hogarth meer weet, neemt hij contact op met Hogarths moeder [Jennifer Aniston] en huurt een kamer in Hogarths huis zodat hij hem constant in de gaten kan houden.

“The Iron Giant” valt op doordat het de periode waarin het zich afspeelt uitstekend reconstrueert. Dat zit ‘m niet in de animatie, maar in de karakterisering en de algehele sfeer van de film. De toen pas 13-jarige Eli Marienthal geeft een indrukwekkende stemvertolking in een rol waarin hij een keur aan emoties op geloofwaardige, realistische wijze aan de man brengt. De keuze voor Jennifer Aniston als de typische Amerikaanse moeder lag destijds niet voor de hand, maar ze klinkt volkomen naturel en de keuze blijkt een schot in de roos. Connick Jr, McDonald en ook John Mahoney (beter bekend als de vader van Frasier in de gelijknamige serie, hier in de rol van General Rogard) geven prima acteeprestaties weg.

Maar de grootste verdienste is wel het ontwerp van de reusachtige hoofdfiguur, die het resultaat is van CGI. De makers stonden voor de uitdaging om de CGI-robot te verwerken in een handmatig getekend animatiefilm en het verschil in animatietechniek is absoluut niet zichtbaar. Los van deze technische triomf is het ook bijzonder kanp hoe de makers erin geslaagd zijn om ons te doen geloven dat een metalen wezen menselijke karaktertrekken en vooral menselijke emoties heeft. Waar je bij mensen de emoties kunt aflezen gezichtstrekjes, in het bijzonder de ogen en de mond, moesten de animators hier die emoties op een andere manier overbrengen. Het onherkenbare, maar effectieve stemgeluid van Vin Diesel draagt hier behoorlijk aan bij, maar er zijn bijzonder veel inventieve momenten.

De eerste ontmoeting, waarbij de enorme robot probeert op de grond te zitten, is een geniale vondst waardoor je meteen de menselijke trekjes in de robot erkent en hij de sympathie van de kijker wint. Destijds maakte “The Iron Giant” al erg veel indruk op mij, maar in de 18 jaar die er sindsdien zijn verstreken richten de animatiefilms die we in de bioscoop zien zich meer op simpel vermaakt en zijn de karakteriseringen simplistisch. “The Iron Giant” herinnert ons eraan dat animatiefilms ook kunnen en mogen ontroeren.

Aangrijpende tekenfilm die vooral het 6 tot 12 jarige jongentje in ons -én /of van ons- weet aan te spreken, noteer het avontuur met multifunctionele reuzenrobot. De Spielbergiaanse vertelstructuur ontpopt zich bijzonder charmant, en ook de algemene plotkeuzes kennen opvallend veel stijl en finesse waardoor het zich van menig soortgenoten onderscheidt. De jaren '50 setting, met bijhorende nucleaire randjes en hysteria, is een voorbeeld van hoe de film zichzelf diepte geeft alsook sfeerrijke meerwaarde biedt.

Bovengemiddelde animatie, vooral prima voor kinderen. Leuk dat het zich afspeelt met de jaren '50 als achtergrond, de tijd dat men bang was voor een alien-invasie, en op de voorgrond is de relatie tussen de jongen en de reus aandoenlijk. Prima animatie dus, maar waarom deze film een status heeft opgebouwd ontgaat me. Ruime 3*.

“It's bad to kill. Guns kill. And you don't have to be a gun. You are what you choose to be. You choose. Choose.”

Leuk. The Iron Giant is een animatiefilm die ik in mijn jeugd heel vaak heb gezien en die nu, na jaren niet te hebben gezien, weer indruk maakt. Het is duidelijk een kinderfilm en de band tussen Hogarth en de Iron Giant is soms wat overdreven sentimenteel, maar voor mij werkte het wel. Vooral het laatste gedeelte is uitermate feel good, maar dit is een kinderfilm die natuurlijk maar op één manier kan eindigen. Het is wel bitterzoet, en dat kan ik wel waarderen.

Weer eens teruggevonden ergens in de kast, een film die ik vroeger ook erg leuk vond, dus nostalgie speelt hier ook aardig in mee. Het is dan wel een kinderfilm, maar ook nu kan ik er nog wel van genieten. De setting in de jaren 50 met de angst voor ufo's en dergelijken zie je niet vaak terug in tekenfilms, en dat maakt de film ook wel uniek. De reus is dan wel het hoogtepunt van de film, hij ziet er cool uit, en de band die Hogarth met hem opbouwt is erg lief. Verder zijn het verhaal en de rest van de karakter ook prima, en het einde van de film waar de reus zichzelf opoffert is ook mooi.

Leuke, schattige tekenfilm die hier een beetje nostalgie opwekt, en de reus blijft een cool karakter, 3,5!