The Oklahoma Kid (1939)

Bogart en Cagney zijn allebei tamelijk miscast in deze western, al proberen ze er nog het beste van te maken. Verder een weinig opmerkelijke film, die het clichematige verhaaltje in hoog tempo afwerkt.

De actie in deze film is helemaal niet onaardig.

Mede door Cagney wordt het wel af en toe wat "komedie"-achtig, terwijl dat toch niet helemaal de bedoeling zal zijn geweest.

Er zit een flink tempo in de film zodat de film voorbij is voordat je er erg in hebt.

3*

Deze ochtend op de WDR.

geen onaardige film. je moet rekening houden met de tijd waarin deze film werd opgenomen. verhaal is iets overdreven. maar toch onderhoudend. verdiend het niet om afgekraakt te worden.

Eigenlijk geen slechte film. De grote loop doet me denken aan het latere How the west was won. Deze film is op zich nergens verrassend, maar geeft wel wat je van een western verwacht. Qua entertainementgehalte zit dit best wel goed. Geen topprestaties, maar Cagney amuseert zich wel en wordt zeker niet opzij gespeeld door Bogart. Een rare rol trouwens voor hem, al heeft het wel iets. Dit heeft wel wat humor in zich, en is in z'n geheel een echte Hollywoodfilm die veel mensen tegenwoordig wel wat zal afschrikken. Het vlotte tempo houdt de aandacht er wel bij en zorgt dat je niet verveelt geraakt.

Verrassend vermakelijke b-western van James Cagney, misschien ook wel omdat ik me er niet teveel bij voorstelde. Het is voor het grootste deel een western die echt als een jongensavontuur gebracht wordt, wat niet altijd de beste films uit het genre oplevert en dit is ook zeker geen meesterwerk, maar net iets meer dan een tussendoortje. Dit komt vooral door de manier waarop de Oklahoma land run erin verweven is. De scène zelf is niet zo speciaal, zeker niet in vergelijking met hoe het in Cimarron uit 1931 gebracht werd, maar als uitgangspunt voor het verhaal is het wel leuk gebruikt, die manier waarop dat het centrale conflict tot stand brengt en Bogart de macht over het stadje krijgt. Het middenstuk is dan ook het beste, als Bogart de middelen heeft en gebruikt om de wet uit zijn plaatsje te houden, zeker de noir-achtige scène waarin die oude man uit de gevangenis gehaald wordt en opgehangen wordt.

Deze film is het meest bekend om zijn casting van Cagney en Bogart, die beiden niet echt aan cowboys doen denken in hun andere rollen. Ik vond het degelijk werken. Hun stadse accenten werden wel met moeite beteugeld merk ik, maar Bogart is wederom een overtuigend dreigende schurk en Cagney stopt een hoop energie in zijn rol, waardoor het een performance wordt die zich onderscheidt van andere westernacteerprestaties. Overigens werkt het niet altijd, want soms is hij wat al te jolig, vooral als hij de lucht begint te voelen aan het begin. Aan de andere kant schijnt Bogart Cagney in cowboykostuum op de set een paddestoel genoemd te hebben, maar dat is wat overdreven. Alsof alle cowboys in werkelijkheid dezelfde fysiek hadden.

Wat deze western niet onder de grote toppers plaatst is het gebrek aan bijzondere regie. Juist bij westerns maakt het gebruik van landschappen al snel een verschil, maar Bacon doet er niets mee. In feite filmt hij alles conventioneel, zonder oog voor detail. Ook het einde is wat al te makkelijk, door Cagneys broer niet alleen te laten sterven zodat Cagney met zijn vriendin kan trouwen, maar ook nog eens door die broer toevallig net een brief te hebben laten schrijven waarin hij een pardon aanvraagt voor alle misdaden van The Oklahoma Kid. Komt dat even mooi uit.

Toch, door de verrassing en het boeiende middenstuk geef ik een kleine 3,5*. Ik ben in een gulle bui.

The strong take away from the weak, and the smart take it away from the strong

Er is een periode geweest dat ik echt fan was van James Cagney. Een tijd die ik ondertussen al wat achter me heb gelaten, maar dat is eigenlijk vooral te wijten aan het feit dat het niet gemakkelijk is om iets nieuws van hem te vinden. TCM zond nog wel eens regelmatig een filmpje uit, die zender is echter ook alweer enkele jaren geleden ter ziele gebracht, en qua DVD releases blijft het een acteur met (onterecht) te weinig aanzien in de Benelux om echt veel releases te rechtvaardigen.

Onterecht als je het mij vraagt aangezien Cagney altijd wel leuk is om te zien. Zo ook in deze The Oklahoma Kid waar hij zowaar het Western genre tackelt. Dat was iets dat hij in zijn carrière niet zo vaak zou doen (Run for Cover en het vermakelijke Tribute to a Bad Man, allebei heel wat later in zijn loopbaan zijn de twee andere films) en er straalt een zeker jeugdig enthousiasme uit zijn rol van Oklahoma Kid. Regisseur Lloyd Bacon doet op zich niet veel bijzonders met het verhaaltje rond één van de vele land rushes die de Hollywoodgeschiedenis rijk is maar weet vooral te overtuigen met één bepaalde scène. De dood van John Kincaid zou qua spanning zomaar uit Fritz Lang's Fury gelift kunnen zijn. Dat, en een aantal erg leuke momenten zorgen er dan ook voor dat The Oklahoma Kid net iets boven de middelmaat balanceert. Hier en daar vreselijk voorspelbaar en afgeraffeld (dat einde ook met het liefje van Ned..) maar het is iets dat ik bij dit soort films makkelijker kan vergeven.

Toffe rol voor Cagney ook. Het is niet het oudste dat ik tot nu toe van hem heb gezien, heb blijkbaar wel wat meer van zijn jaren '30 werk gezien dan ik vermoedde, maar hier lijkt het wel alsof hij net van de schoolbanken de wondere wereld van de cinema is in gekatapulteerd. Af en toe wat te hevig waardoor hij komischer oogt dan eigenlijk de bedoeling is, maar gelukkig is daar nog een stoïcijnse Humphrey Bogart die in dit soort slechterik rollen veel leuker is dan wat hij later zou brengen. Verder nog de gebruikelijke Western bijrollen (Ward Bond draaft altijd wel ergens in de achtergrond rond) en heb je met Rosemary Lane nog een mooie leading lady die haar mannetje weet te staan.

Fijn filmpje dat vooral ook door zijn korte speelduur als een heerlijk tussendoortje beschouwd kan worden. Cagney doet het goed, hetzelfde kan gezegd worden van Bogart en wat overblijft is een ietwat voorspelbaar plot maar wel één dat over de gehele lijn blijft boeien. Hoewel het me een brug te ver is om dit een feelgood film te gaan noemen, moet ik wel zeggen dat ik van dit soort oude Hollywood toch vaak goed gezind wordt.

3.5*