22 Mei (2010)

Teleurstellende film.

Had meer verwacht, had iets meer Ex Drummer's verwacht.

Deze was grauw, het pakte me niet. Waardeloze film.

vond Ex drummer Beter vond deze maar matig de meeste acteurs uit Ex drummer zijn ook te zien in deze film .

Zelf heb ik Ex Drummer nog nooit gezien.

Ik wist daarom ook niet zeker wat ik van 22 mei moest verwachten.

Het eindresultaat is teleurstellend.

Het verhaal gaat over Sam die als bewakingsagent in een winkelcentrum werkt.

Op 22 mei vindt er een verschrikkelijke gebeurtenis plaats waarbij een jongen zichzelf opblaast.

Sam krijgt een enorm schuldgevoel, omdat hij diverse verwijten naar z'n hoofd krijgt geslingerd.

Hij herbeleeft de dag vanuit diverse perspectieven, en probeert de aanslag te voorkomen.

Een opmerkelijk details is dat diverse acteurs en actrices hun eigen voornaam bleven behouden.

De eindscène is mooi in beeld gebracht, maar helaas blijft het hierbij.

2,0 *

Prachtig drama waar je, mede en vooral door de sfeervolle soundtrack, helemaal in wordt gezogen.
Interessant hoe de film zich, beetje bij beetje, ontluikt. Schuldgevoelens van de bewaker, pijnlijke herinneringen van de doden en verklaringen en aanleidingen van de dader; al komt aan bod in een soms dubbelzinnig plot. Het vertrekpunt van de film is volgens mij uniek en maakte ernstig indruk op mij, waar uiteindelijk niet elke handeling expliciet verklaard wordt, maar waarbij vertrouwd wordt op de kijker.
Het hele idee (of: verlangen) dat je na een dergelijke dood iets had kunnen veranderen is natuurlijk groot en het pijn van een dergelijke aanslag wordt droevig goed verbeeld. De titel van het laatste klassieke stuk 'O haupt voll blut und wunden' is een geweldige afsluiter van deze emotionele prent.
Al met al een klein pareltje. 4*.

Deze passeerde op tv en ook maar eens gekeken. 'k had er eigenlijk wel wat meer van verwacht. De film begon nochtans veelbelovend, maar jammer genoeg werd de film nogal gauw langdradig. De film eindigde wel weer met een knaller.

Wel opvallend dat de film niet werd ondertitels, ondanks dat er West-Vlaams werd gesproken, haast een unicum op tv

De cast deed het zeker niet slecht.

Tja 'k vond het goed om eens mee te pikken via tv, maar toch niet veel meer.

Wát een sounddesign Zeldzaam sfeervol, op het niveau van een Grandrieux. Dat einde is echt de kers op de taart.

Deze film pakt me geen moment!

Het is allemaal zo langzaam en dromerig...

Er zijn zeker betere films uit Belgie.

2 sterren

Niet echt toegankelijk deze in het opgekuist westvlaamse lowbudgetfilm. Verhaallijn is er amper en namen worden in de film ook al niet genoemd. Naar het einde toe wordt het wat duidelijker en uiteindelijk durf ik besluiten dat de film het "kleine" dagelijkse leven met zijn frustraties, relatieprobleempjes en wat dan ook in het niet ziet verpulveren en aldus elke vorm van importentie verliezen door een terroristische daad (zelfs door een ongeval). Zag veel liever "Lola rennt".

Geen slechte film, maar echt bij je klote pakken doet ie helaas niet....

Impressive.

Stuk volwassener dan Ex Drummer, de tweede van Mortier. Tevens een pak beter. Krachtige film, die niet slechts handelt over een bom, maar er ook als één inslaat. De explosie aan het begin greep me al bij de kladden, en vanaf dat moment liet de film me niet meer los. In latere fasen worden er weliswaar misschien wat onnodige zijpaadjes bewandelt, en divageert het een klein beetje, maar aangezien de film grossiert in zijn sfeer stoorde dat niet al te veel. Denderend sounddesign en uiterst sterke visuals.

Doet wat denken aan Elephant verder, al is dat vooral omwille van het routineuze karakter. Draagt uiteindelijk toch een heel ander soort - vooral zwaardere - sfeer met zich mee. De spectaculaire eindscene in slow-motion is echt de klap op de vuurpijl, en zorgt ervoor dat de film na afloop nog even een tijdje na resoneert.

Vlaamse topfilm wat mij betreft. 4,0*.

Een beveiligingsmedewerker maakt een bomexplosie van een zelfmoordterrorist mee in het winkelcentrum waar hij werkt. Wat volgt is een vage en experimentele film over de reconstructie van zijn schuldcomplex, zijn gevoelens en zijn gedachtes. Bijzondere film dat wel. Ook vaak mooie beelden en bijzondere locaties. Maar verder weet ik niet zo goed wat ik met deze film aan moet.

Wel opvallend hoeveel mensen hier op moviemeter deze film gezien hebben. Meestal blijven dit soort experimentele films heel obscuur, en is er maar een handjevol mensen die dit soort films wil zien.

Ik zou dit zo graag beter vinden dan ik het uiteindelijk vond!

Want het concept is erg sterk en audiovisueel zit dit goed in elkaar. Lekker grauw, grimmig en poëtisch. Jammergenoeg valt Mortier's film al vrij snel in een dip, wanneer de structuur helder wordt en de getoonde invalshoeken minder interessant. Maar zeker hats off voor de ballen om een film zo te vertellen!

Bijzondere film die volgens mij een iets hogere score verdient. Dromerig en surealistisch. De laatste 5 minuten zijn prachtig in beeld gebracht.

Zal wel een "intelligente" film zijn. Noem mij dan maar dom, ik vond het helemaal niks.

Koen Mortier kleurt buiten de lijnjes, in deze sombere schets over een bewakingsagent en zijn schuldgevoel na een niet-verijdelde aanslag. Toch is het vertellen via flashbacks op zich niet nieuw, en net daar wordt iets teveel op gespeculeerd om de kijker geboeid te houden. Hoewel een erg goeie, atmosferische film evenwel niet vlekkenloos. De slow motion finale lijkt op een op hol geslagen MTV clip.

Ex Drummer staat ook nog op mijn lijstje van Mortier. Deze 22 Mei verhaalt het leven van Sam, een bewakingsagent wiens leven in een seconde verandert nadat een bomaanslag wordt gepleegd in zijn winkelcentrum.

Vooral op visueel vlak is 22 Mei erg sterk. Camera en geluid zijn top. Ook de opbouw van de film is goed: spannend en intens. Ijzersterk begin dus van de film, jammer dat het nadien maar wat aanmodderde en ik mijn aandacht niet meer 100% bij kon houden. Sam heeft na de aanslag schuldgevoelens over wat er er is gebeurd en tracht na te gaan hoe hij het allemaal kon vermijden.

De rol van De Voogdt blijft door mijn kop spoken. Het motief is wat magertjes. De situatie is zelfs ongeloofwaardig, al is het wellicht politiek incorrect en provocerend om met een religiefanaticus aan te draven.

Tegenvallende film helaas.

Ik vind het gewoon niet echt vlot gaan, te weinig een geheel vormen en het lijkt alsof dat de film nergens naartoe gaat. Ik denk dat je de film op 2 manieren kunt bekijken. Ten eerste gaat het dieper in op het schuldgevoel van Sam de bewaker. Ten tweede is het een mozaïekverhaal, waarin we dieper ingaan op de levens van mensen die allemaal samenkomen met als centraal punt de bomaanslag in het winkelcentrum. Wie mij kent, weet dat ik daar absoluut geen fan van ben. Als er één iets is, waar ik een hekel aan heb, is het dat. En nu kan ik het niet op de taal steken. Thema's die het behandelt zijn: rouw, verlies, het proces van verwerking: shock, woede, ontkenning, aanvaarding en ook onmacht (wat samenvalt met de ontkenning). Ik denk dat de gehele film zelf echt duidelijker ingaat op het verwerkingsproces. Het is een zware, grauwe en rauwe film. Veel bekende acteurs passeren de revue, er zijn wel mooie scènes en de muziek is wel oké, maar ik heb achteraf niet het gevoel dat ik hier veel heb aan gehad. Voor mij blijft het wat aan de oppervlakte. Het is niet het type film voor mij, helaas. Kan gebeuren, want ik vind het toch wel een stijlbreuk met Ex Drummer op veel vlakken.

Aardige film over een beveiliger in een winkelcentrum die aan het werk is als er een bom ontploft. De film is zeker mooi in beeld gebracht met goed camerawerk. Ook een heerlijke soundtrack die samen met de beelden soms een hypnotiserend effect hebben. Inhoudelijk wist het me echter niet altijd te boeien en is het geheel wat langdradig.

Wat een flutfilm, ahzo saai *geeuw*. Goedkoop in elkaar geflanst en op de kop toe nog wa West-Vlaams *kots*

Tweede Mortier.

Ik vond zijn eerdere film toch wat beter, maar dat neemt niet weg dat 22 Mei platform mag hebben om op te staan. Het was zeker in de eerste 30 minuten een erg geslaagde film, en daarin kan je een regisseur herkennen die echt om zijn film geeft. We krijgen zeker genoeg sfeer en duistere beelden voorgeschoteld op die manier.

22 Mei is niet de gebruikelijke film die wordt gemaakt op het gebied van terrorisme. Toch krijg ik het idee dat ze niet helemaal wisten waar ze precies mee bezig waren tijdens het schrijven, want er komt toch een hoop misplaatst sentiment in voor. Zoveel dat het de sfeerzettingen in de weg gaat zitten. Wanneer het namelijk aankomt op het tonen van echte emotie voor deze namen, valt de film plots dood neer.

Verder wordt er de nadruk gelegd op allerlei thema's zoals schuld en verlies. Het weet aardig te werken in het begin, maar begint zichzelf daarna wat te herhalen. Het voornaamste probleem is toch dat het sentiment zelf niet zo wil aanslaan in combinatie met deze stijl, waarvan dat tweede toch wel aardig briljant te noemen is. Erg knap geluid, sterke cinematografie en mooie filters. Het loopt soms over van passende sfeer.

Toch kwam ik maar moeilijk door het middenstuk heen, maar dat wil niet wegnemen dat het een intrigerende en sfeervolle film is. Misschien dat Mortier zich beter tegoed kan doen met een iets pakkender verhaal, want ik kreeg niet het gevoel dat dit narratief en deze stilering nu echt goede vriendjes waren. Eerste halfuur is sterk, net als de finale, maar met dat niveau kan de rest van de film zich nergens meten.

Blijft pijnlijk,

Alhoewel het eigenlijk beter is dat je zo'n type film maar 1x kijkt, is het vrij lastig om dan een objectief beeld te blijven houden. Zo knalde ik Dogville bijvoorbeeld jaren na de eerste kijkbeurt omhoog omdat ik de film in mijn hoofd simpelweg beter had gemaakt dan hij was (we weten allemaal waarom). Nog steeds een fenomenale film overigens, daar niet van. Mja, een dergelijk aangrijpende film blijft nu eenmaal wat makkelijker hangen dan een actie/comedy of iets dergelijks.

Zodoende vreesde ik een klein beetje voor de herziening, maar al snel bleek dat ik me eigenlijk nergens zorgen over hoefde te maken. Audiovisueel (met name het sounddesign) zeer fraai, maar ook de vertelstructuur weet langzaam op de emoties van de kijker in te beuken. Het neergeslagen sfeertje, de sombere personages, en grauwe looks van de film zorgen voor een zeer beklemmende ervaring die je vooral terug ziet in het werk van Grandrieux en Noé.

4.5* blijven staan.