My Dinner with Andre (1981)

Wat kan film ook zeer interessant zijn als mensen alleen met elkaar praten...

Heerlijke film

Wallace Shawn is zo'n acteur die iedereen kent maar niemand kent. Hij zit in een grote hoeveelheid uiteenlopende films, altijd is er wel ruimte voor een klein bol kereltje met een grote bek.

Hij is ook een toneelschrijver met een flinke staat van dienst. En hij is bevriend met André Gregory, die een tijdje de hottest regisseur was in New York. Hij werkte oa jarenlang aan een fantastische bewerking van Alice in Wonderland [eén van de beste voorstellingen die ik ooit heb gezien : ik ben er drie keer naar wezen kijken en vond het briljant].

Wally en André zijn of waren vrienden. Ze gingen af en toe eten. En Wallace vond die etentjes en de conversatie zó aangenaam dat hij besloot er een stuk van te maken. Een soort readymade. De twee helden speelden zichzelf. Gingen op toneel lekker zitten eten [een ober speelt een belangrijke bijrol] en ouwehoeren, als vrienden.

Succes.

Louis Malle was toen getrouwd met een Amerikaanse (ene Candice Bergen) en zag de voorstelling. En had het lef om er een film van te maken die allesbehalve saai is want 'er is niets tegen geouwehoer zolang er maar gods zegen op rust'.

In Nederland hebben Ramses Shaffy en Hugo Koolschijn het stuk vele malen gespeeld.

En ja hoor... Ook het Cruyfiaans blijkt Hugo opperbest te beheersen.

Wallace Shawn is tevens één van de mensen die het manifest Not In Our Name hebben ondertekend (tegen een oorlog tegen Irak) en tijdens een manifestatie heeft hij met diezelfde André Gregory een parodie gespeeld op My Dinner with André, dat te bekijken is op het internet. Het blijft wel een heel raar mannetje van wie ik me moeilijk kan voorstellen dat hij een prachtige tekst als Rouwklacht heeft geschreven.

Leuk, wist ik niet.

Shawn wordt als toneelschrijver hoog aangeslagen. Van de week zag ik hem weer onverwacht opduiken (als verraderlijke schurk) in het meesterlijke Princess Bride.

Erg leuk !

Twee uur lang op t puntje van je stoel, luisteren naar hoe deze twee op welbespraakte wijze uitdrukking geven aan een hele reeks zeer herkenbare filosofische vraagstukken die ons allemaal bezighouden. Wally en Andre vertegenwoordigen twee uiteinden van het intellectuele spectrum, waarvan we ons perfect kunnen vinden in het standpunt van beide. Fundamenteel bieden ze weinig origineels ter sprake, maar de verwoording is haast poetisch; het is alsof de twee acteurs (die samen ook het script schreven) je gedachten voor je ordenen en in twee duidelijke categorien verdelen - zonder aan de overkoepelende harmonie af te doen. Op het gebied van entertainment levert My Dinner With Andre een grootse prestatie. Dikke 4*

Ouwehoeren op vrij hoog niveau (in die zin dat het voor mij als kijker fascinerend was te volgen). Vriendschappelijk, op het begin wat gespannen (die geforceerde lachjes van Shawn..), ook meer een monoloog, maar naar het einde toe zich steeds verder ontwikkelend en strevend naar een waardig dialoog. Waarbij beide visies (voor zover die zijn uitgekristalliseerd) elkaar mooi aanvullen en er een paar dingen worden verteld die hier best veel impact hebben. Heerlijk minimalisme en alweer een fijne Malle!

Zeker een boeiende film om te kijken en met onderwerpen die zelfs vandaag de dag er nog toe doen.

In het begin had ik moeite om in de film te komen en dat kwam grotendeels door dat alleen Andre aan het woord was, later toen Wallace zich er in ging mengen werden de gesprekken wat voller en interessanter.

My Dinner With Andre is niet de beste dialogen film maar komt toch erg realistisch over.

De onderwerpen zijn vandaag de dag nog steeds aan de orde en de discussie over bijvoorbeeld de dood was erg interessant om te volgen.

Dit is volgens mij typisch een film die je meer dan 1 kijk beurt moet gunnen, aangezien ik in het begin moeite had in de film te komen ga ik hem binnenkort zeker nog eens een kans gunnen.

Deze film mag zeker gezien worden, het gesprek tussen de 2 heren begint misschien een beetje geforceerd maar blijft wel in niveau stijgen.

3,5 voor nu.

Intellectuele praatfilm, die me maar soms wou boeien. Twee vrienden van middelbare leeftijd voeren een gesprek op hoog niveau in een sjiek restaurant. Ondanks wat onboeiende zaken, heeft het gesprek niet zo'n hoog bullshitgehalte. Er werden wel wat interessante zaken op tafel gegooid. Maar desondanks heb ik altijd enige moeite met dit soort films als het onnaturel overkomt en van dat gekunstelde is hier toch ook sprake.

Ik vind hem in dat opzicht (en qua uiterlijk) ook goed te vergelijken met Boudewijn Büch. Klein mannetje, grote bek, lijkt weinig om het lijf te hebben, maar kon prachtig schrijven.

Dit zou een uitstekend hoorspel geweest zijn. Anderhalf uur zit je te kijken naar twee pratende hoofden aan een tafel, iets wat beginnende scenaristen ten stelligste afgeraden wordt. Visueel is er niks aan, of het zouden de spiegels en de oprechte interesse in de gelaatsuitdrukking van Wallace Shawn moeten zijn. Het lage budget zal er wel voor wat tussen zitten.

Desondanks weet de filosofische diepgang van de dialoog de aandacht vast te houden. Uiteindelijk is dit beter dan een inhoudloze film vol special effects. Andre Gregory legt uit dat hij in het buitenland een soort theater heeft ontwikkeld dat zo weinig mogelijk van het leven verschilt, waarin de acteurs zichzelf spelen. Dan stellen de tafelgenoten vast dat mensen in het dagelijkse leven voortdurend acteren, een masker opzetten en een uitgehold, mechanisch bestaan kennen. Het theater wordt het leven en het leven wordt theater.

De twee acteurs spelen zichzelf. Wallace Shawn was in die tijd meer bezig met de beslommeringen van alledag en het financieel overleven als acteur. Andre Gregory had na een jarenlang verblijf in het buitenland diepzinnige ideeën opgedaan.

Andre in de film:

Dat is maar een klein voorbeeldje van de heerlijke gesprekken in deze wel 'bijzondere' film van Louis Malle. 4*

Erg goede film, dat moet een script zijn geweest zeg. Wally was zonder meer mijn held. Hij probeerde zich vast te houden aan de werkelijkheid, waar André me meer terug leek te kijken in zijn vage hippy leven. Waar ik niet wil zeggen dat wat hij zei niet interessant was, integendeel. En hij betaalde de maaltijd, en daar maakte ik me de hele film al zorgen over. Ik ben maar een simpele realist.

Na 6 jaar werd het hoog tijd voor een herziening en wat een herziening dat was! Het gesprek begint behoorlijk zweverig met de hippie achtige verhalen van Andre maar krijgen al snel meer vorm.

Het is het totaal plaatje wat My Dinner with Andre een fijne film maakt, de sfeer in het restaurant helpt hier ook erg aan mee.

Vooral in het laatste uur vond ik de film uiterst interessant, de verhalen over de dood en dat we allemaal een bepaalde rol moeten spelen en in een droom wereld leven vond ik fascinerend en nu (helaas) nog net zo toepasselijk als toen.

My Dinner with Andre is een film die je aan het denken zet en als kijker heb je echt het idee bij de 2 heren aan tafel te zitten.

Een alcoholische versnapering gaat hier ook prima bij!

Van 3,5 naar 4.

Matige film over een acteur die na een aantal jaren een oude vriend en theatermaker ontmoet tijdens een etentje. Een simpele opzet van twee acteurs die in gesprek zijn met elkaar. Vooral de eerste helft is uiterst moeizaam waarbij het meer een monoloog dan een dialoog is. De tweede helft waren er wat meer existentiële dialogen die me sporadisch wisten te boeien.

Mja, wat hiervan te zeggen. Gemengde gevoelens bij de film die alles behalve voor iedereen is weggelegd. 98% van de film bestaat uit een langgerekte scène in een restaurant waar 2 mannen zitten te wauwelen over vanalles en nog wat, het ene onderwerp al wat boeiender dan het andere. Het is zowel de sterkte als de zwakte van de film. Het onderwerp van de conversatie bepaalt hoezeer de film in de smaak (blijft vallen).

Voor de rest wel erg sfeervol met een Gregory die erg op dreef is. Vooral in het eerste deel is het meer een monoloog van hem, later is er toch ook wat meer input van Shawn. Zeer authentiek gebracht ook met doorleefde gezichtsexpressies en conversaties die met plezier gemaakt zijn.

Het doet zowel Wallace als de kijker nadenken over het feit dat hij er best een aangename avond op zitten had. In het begin wist hij niet goed wat hij moest vragen, hoe het gesprek ging verlopen met iemand die hij al lange tijd niet meer gezien had, enz ...

De vermeende conversatie tussen twee oude vrienden bleek bij nader inzien meer een uitwisseling van monologen te zijn. Is dat iets typisch mannelijk? Wanneer Wallance Shawn op het einde van de film verkondigt "when I got home, I told my girlfriend Debby all about my dinner with Andre" vermoed ik dat Debby geantwoord zal hebben: "en je hebt niet eens gevraagd hoe het met zijn kinderen ging? ".

Aanvankelijk vond ik dit gedram best vermoeiend, vooral wanneer Gregory aan het woord is. Over het algemeen heb ik ook erg weinig met experimenteel theater of dat hippiegedoe waar hij zoal naar verwees. Ook allemaal erg van de hak op de tak, met digressies naar Le Petit Prince. Wallance Shawn had weinig in te brengen - wat ik als Wallyhead jammer vond - en vraagt dan zelfs nog volgzaam "and then what happend?", wanneer ik net hoopte dat die pedante Gregory eindelijk z'n snavel eens zou houden. Toen deed de film me echt denken aan de fictieve arcadegame uit The Simpsons ("tell me more!").

De aanhouder wordt echt beloond, aangezien de film naar het einde toe erg interessant wordt. Het gaat met name over hoe men in het westen voortdurend een rolletje speelt en daarom per definitie niet in staat is om een wezenlijke band te vormen met een medemens. Het personage van Gregory heeft een somber maatschappijbeeld en voorspelt een verregaande automatisering van de mensheid. Het personage van Shawn is optimistischer en benadrukt de waarde van het bescheiden genot van ascetische, huiselijke burgermansrituelen - wat ik zeker herkenbaar vond. Wat heeft een mens meer nodig dan een kopje kouwe koffie en de autobiografie van Charlton Heston? Beide heren zijn het er over eens dat een 'verzet' wel mogelijk is, middels een volledige ontkoppeling van sociale conventies door een soort mindfulness ("you need to cut out the noise"). De plek waar dit gebeurt hoeft volgens Gregory niet per se de uitgestrekte natuur te zijn, maar kan in principe ook je huis zijn. Ik vraag mij af of de personages in My Dinner with André anno 2021 een lans zouden breken voor het gevoel van zielsrust en sereniteit dat de alom verguisde lockdown tijdens de coronacrisis teweegbracht. Zou de westerse mens sinds 1981 enkel nog afhankelijker aan 'the noise' geworden zijn?