La Rafle (2010)

Een verhaal dat nog wel meer mag verteld worden opdat het nooit mag vergeten worden. De film toont mooi aan dat niet enkel de Duitsers meegesleept werden met het nazisme, of deden of hun neusbloed..., maar dat over heel Europa er wel mensen waren die enkel aan zichzelf dachten en het Duitse regime volgden. Of er misbruik van maakte om gesteund door de nazi's hun eigen macht te ontplooien. Een groot deel van de Franse politie was vrij happig toen ze vanuit Berlijn het bevel kregen om alle joden op te pakken. Iets waar president Chirac zijn verontschuldigingen officieel aanbood aan de joodse bevolking in 1995.

De film bouwt op met enkele joodse gezinnen. Ze voelen de spanning soms al in de lucht, al is praktisch niemand echt voorbereid op wat er zal komen. De inval als ze de joden oppakken is dan ook indrukwekkend in beeld gebracht. Zelfde als de volgende stap komt en vanuit de kampen mensen via de trein moeten vertrekken.

Toch nog wat minpunten in deze film. De scènes met Hitler lijken persiflages. Ik dacht eerst dat het een grap was van de joden die in het geheim lachten met die verschrikkelijke man. Ook is de toon soms net iets te luchtig en zoals wel meer in de filmwereld waren de scènes met de kinderen niet altijd even sterk. Ook de verpleegster was er soms wat over. Maar het geeft wel een goeie blik over de gebeurtenissen. La Rafle is soms te braaf voor dit thema, maar laat wel de feiten duidelijk zien en vooral de nadruk op de kinderen en de koude manier van handelen bij zowel de Duitsers als de Franse collaborateurs.

Er zijn al veel films over de 2e wereldoorlog gemaakt maar dit vond ik niet zo'n beste. Voor zo'n keiharde periode in de geschiedenis vond ik dit veel te braaf. Het is allemaal niet hard en rauw genoeg, hierdoor komt het niet authentiek over. In werkelijkheid ging het er veel harder aan toe dan we hier te zien krijgen. Ook het acteerwerk vond ik soms zeer matig, vooral Hitler vond ik niet overtuigend neergezet, het leek meer een karikatuur van de dictator. De scènes met Hitler hadden ze beter achterwege kunnen laten, ze voegen ook niet zoveel toe. Ook de muziek vond ik er niet goed bij passen. Het verhaal is natuurlijk verschrikkelijk en leent zich goed voor een film maar de uitvoering ervan vond ik niet goed gedaan, op de aankleding na dan want dat zag er wel goed uit. Geen voldoende.

Mensen die uit hun huis worden gehaald en in een stadium zonder voeding of de meest basale voorzieningen dagenlang worden opgesloten wachtende op uitzetting naar een vernietigingskamp... lijkt me hard en rauw genoeg... En voorzover we mogen geloven ging het ook zo aan toe.

Tuurlijk is het verschrikkelijk wat er gebeurd is. En toch kwam het niet realistisch op me over. Dat komt grotendeels ook door het script en het acteerwerk, er wordt in mijn ogen te braaf gespeeld. Ook vond ik de mensen iets te vrolijk over komen. Nee dit overtuigde me totaal niet.

Film over de Jodenvervolging in Parijs tijdens de tweede wereldoorlog. Het blijft natuurlijk een verschrikkelijk onderwerp. De film is echter het grootste deel te rechttoe rechtaan. Er zijn teveel personen die gevolgd worden en het ligt er allemaal erg dik bovenop. Dan kan het net zo goed een documentaire zijn. Tegen het einde concentreert de film zich meer op de verpleegster en een klein aantal kinderen. En dan wordt de film gelijk ook een stuk persoonlijker en emotioneler. En dus beter. Al schuift de balans van het emotionele (tranen trekken) aan het einde helaas weer te ver door naar het geforceerde. En zo is de film dus toch geen voldoende geworden voor mij. De scenes met Hitler en de Gaulle snap ik eigenlijk ook niet in deze film. Daarmee hinkt hij ook op twee gedachtes. Wil de maker nou een documentaire maken en een geschiedkundig beeld van de razzia geven of wil de maker de verschrikkingen van de Jodenvervolging laten zien? Ik denk toch vooral het laatste. En dan kan je die historische scenes net zo goed weglaten. De boodschap is toch wel duidelijk.