Pickup on South Street (1953)

Geweldig spel van Widmark als vingervlugge zakkenroller die per abuis een waardevol filmrolletje in bezit krijgt. Gelardeerd met een paar intense (knok)scenes, een schitterende fotografie, een stoere femme fatale en de gebruikelijke coole noir-dialogen is dit er ééntje om in te lijsten. De door xav en anderen genoemde scene waarin Candy en Skip op kus-afstand er nog maar eens een vlotte dialoog uitgooien is bijzonder sterk. Curiositeit is verder natuurlijk het duidelijk aanwezige en haast overheersende Koude Oorlogs-denken.

3,5*.

Een communistisch bevlekt plotje dat logischerwijs niet zo verrassend uitpakt, maar de rol van Skip in het geheel is toch wel opvallend. Widmark brengt bovendien de nodige flair met zich mee in verder een, ook al opvallend, op de huid gefilmde, grimmige noir. Fuller is daarbij vrij scheutig met geweld en dat maakt z'n film al met al behoorlijk intens. Ritter is in eerste instantie even wennen, maar bekroont haar rol met een scène die wonderwel aankomt. Iets dat nog eens wordt overtroffen tijdens een ruw onderonsje in de heftige finale. Speciale vermelding voor de blikken waarmee Jean Peters de film opent.

Zo nu en dan vind ik het ontspannend om een ouderwetse film-noir op te zetten en Pickup on South Street was daar zeker geschikt voor.
De film wordt grotendeels gedragen door Widmark, die zijn personage niet alleen overtuigend neerzet maar ook een stuk diepgang weet mee te geven.
Jean Peters was een echte babe die toch onschuldiger bleek te zijn dan ik eerst verwacht had.
Het verhaaltje was vrij simpel maar de uitwerking was netjes.

Best een leuke noir, voor mij persoonlijk niet 1 van de aller beste maar boeiend en vermakelijk genoeg.
3,5*

Wat een beauty was ze he!

gewoon steengoede film , ouderwets ? ja de commies hebben nu wel afgedaan maar we zaten in de tijd van Maccarthy . In zijn tijd zal hij veel beklijvender zijn geweest dan nu maar de spanning zit er wel in

zeer goede film noir

Pickup on South Street blu-ray

Geweldig nieuws.

Inderdaad!

Nu zijn zo'n beetje al zijn klappers op blu-ray verschenen. Heerlijk. Alleen Forty Guns nog. Iedere serieuze filmfan moet een aantal Fuller's op de plank hebben

De gezichtsuitdrukkingen waren belangrijk in deze gestileerde, spannende, boeiende, grauwe en sfeervolle klassieke misdaadthriller/film noir, die voorzien was van een sterke anti-communistische boodschap. De cast speelde sterk met vooral een uitstekend op dreef zijnde Richard Widmark, in de rol van de arrogante zakkenroller (met een kwaadaardige grijns).

Deze vet aangezette patriottische spionagefilm speelt tijdens het McCarthy-tijdperk, toen het openbare leven in de Verenigde staten gedomineerd werd door angst voor het communisme. Of dat zulke onlogische consequenties had als deze film wil laten geloven, weet ik niet. Maar het levert —kijkend met de ogen van nu — in zijn ontknoping een merkwaardig misdaadverhaal op, dat ik slechts matig kan waarderen. Daarbij speelt ook een rol, dat ik geen fan ben van de vaak cynische Richard Widmark. Glamour girl Jean Peters ziet er natuurlijk appetijtelijk uit, maar van haar acteertalent ben ik niet onder de indruk. Alle lof overigens voor Thelma Ritter, maar dat kun je geen verrassing noemen.

Alle ingrediënten van een film noir zitten er in en bovendien kan men genieten van de vele, perfect uitgevoerde close-ups van pientere Richard Widmark, verleidelijke Jean Peters en zelfs van de wet vertegenwoordigende Murvyn Vye. Het was nochtans Thelma Ritter die met een Oscarnominatie ging lopen, dank een paar expressieve scènes.

Achter het verhaal - af en toe flirtend met de logika - schuilt de Amerikaanse angst voor het communisme, alsdan de Amerikaanse samenleving en politiek beheersend.

Hoe dan ook, zondermeer een goede film in zijn genre.

Goede misdaad met een lekkere sfeer. Camera zit erg dicht op de acteurs en dat geeft een spannende sfeer.

Voelt aan als een Hitchcockiaanse thriller als gemaakt door de ideologische tegenpool van Elia Kazan. Het verblijf van de zakkenroller doet, in het bredere zicht van de grimmig belichte haven, sterk denken aan On the Waterfront.

Uitstekende film waarin een zakkenroller in handen komt van een film die de staatsveiligheid in gevaar kan brengen. Een goed verhaal dat verder ook prima in elkaar zit en dat tegen het einde steeds spannender wordt. Behoorlijk gewelddadig voor die tijd. Richard Widmark doet het goed, maar zoals gebruikelijk steelt Thelma Ritter de scenes (vooral tijdens haar sterfscene weet ze te ontroeren). Een kleine 4.0 sterren.

Misdaadnoir waarin drie partijen jacht maken op een MacGuffin in de vorm van een mysterieuze microfilm. De film heeft een duidelijk politieke ondertoon en plaatst de 'Reds' doorlopend in een kwaad daglicht. Naarmate het verhaal vordert neemt de agressie van de 'commies' zodanig toe dat de kijker bijna wordt verplicht om zich aan de zijde van Skip te scharen. Nochtans was Joey veruit het meest interessante personage, maar hij wordt uiteindelijk herleid naar een schraal en inhoudsloos plot device. Het is doodjammer dat er werd besloten om hem niet verder uit te diepen, want zijn scènes staken er met kop en schouders boven uit. De scène met de 'dumbwaiter' was het hoogtepunt en een mooi gebruik van suspense en brutaliteit. De motieven van de vrouw waren naar goede gewoonte ondoorgrondelijk. Haar plotse loyaliteit tegenover Skip kan ik niet begrijpen en ook zij voelt slechts aan als een medium om de politieke boodschap te versterken. Regie was goed, dialogen waren scherp en doordrongen met beeldspraak, enkele bijrollen zoals Moe waren zeer sterk en de korte speelduur was eveneens een goede keuze. Het einde was daarentegen enorm onnozel. Skip kon Joey niet vermoorden, aangezien de Hays Code het verbood. Hierdoor belandt Joey in de gevangenis en leeft Skip nog lang en gelukkig.

Deze film begint nog wel best aardig, maar ik begon mijn interesse al snel wat te verliezen. Wat de film voor mij geheel de nek om draait is de volstrekt ongeloofwaardige romance. Die komt echt totaal niet over. Uiteindelijk een nogal dun en niet al te boeiend plot en een wat teleurstellende film.

Ijzersterke beginscène. De camera zoomt in op twee ongure types en Jean Peters in een overvolle metrowagon. Als kijker denk je dat de mannen kwade bedoelingen hebben. En dan duikt schijnbaar uit het niets Richard Widmark op en besef je op het verkeerde been te zijn gezet, louter door wat ‘simpel’ camerawerk. Een omkering van waarden - wat ook wel typisch is voor noir - dat de ongure types plichtsbewuste flikken zijn. Even later blijkt het hulpeloze slachtoffer Jean Peters betrokken in een onfris zaakje met duister figuur Richard Kiley. Alweer een omkering van waarden. En zo gaat het in deze film nog een tijdje door tot het einde. Richard Widmark is nu eens een alledaagse maar bekwame zakkenroller om dan weer over te hellen naar de patriot die de USA beschermt tegen de commies. In deze noir wordt de onderwereld niet gevormd door de gemiddelde crimineel maar door de ideologische vijand. Het rode gevaar loert om de hoek en aast op de plannen voor een A-bom. Scherper kan het niet. En het moet gezegd. Richard Kiley - als belangrijkste commie in dit verhaal - wordt afgeschilderd als een laffe, gewelddadige en onstabiele pervert. Hij slaat Jean Peters in mekaar op een manier die niet van de poes is. Met dank natuurlijk aan Sam Fuller om dit zo in beeld te zetten. Maar ik heb het zelden gezien dat een vrouw zo in mekaar wordt geslagen: daarvoor moet je wel een verderfelijke communist zijn. En is het nu ook niet ironisch dat de communisten (‘eigendom is diefstal’) het uiteindelijk moeten afleggen tegen de alledaagse pickpocket Widmark? Je voelt aan alle kanten de gretigheid waarmee de commies in een slecht daglicht moeten worden gesteld - ze zijn niet te betrappen op menselijke trekken. De stijl van Fuller leent zich daar uitstekend toe. Zijn close ups van de verwrongen commies laten geen spatje sympathie toe bij de kijker.
Behalve het bij momenten drammerig karakter van de film is het gelukkig wel genieten van bepaalde acteerprestaties - vooral Jean Peters had geen makkelijke rol - en dan toch in de eerste plaats de visuals van Fuller en co. Het is voor mij pas de tweede Fuller maar ik ben wel onder de indruk van de man.

Inmiddels is Forty Guns ook verkrijgbaar op Blu-ray.

Echter alleen in deze Noir (...en in constant dezelfde outfit); in het zelfde jaar speelde Howard Hughes' vlam ook in Film-Noir Niagara, en is van die attractiviteit weinig over, cq. "The girl next door".

I.p.v. Communisten in een Noir als vijand, zie we dat eigenlijk ook al eerder in de Film-Noir This Gun for Hire (1942): ook een microfilm met formules in het spel, ditmaal van een chemisch bedrijf, die hun formules verkopen aan handlangers van de Jappen. En ook die Film-Noir is een topper in het genre, en beiden hebben dezelfde vrij korte speelduur!

Na inmiddels herzien op Blu-ray, blijf ik bij IMDb-score *9/10.

De volgende Fuller is de tweede van drie herzieningen. En een van meestgeprezen films. Ik doe ook hier een halfje bij en het is aan het einde te "danken" danken dat ik er niet nog meer bij doe. Wederom erg genoten van Ritter. Maar ook de opbouw van het eerste uur van het verhaal en de enscenering van het geheel Mijn liefde voor Hollywood in de jaren 40 en 50 en film noir in het bijzonder is in die dertien jaar na ik hem voor de tweede keer zie enorm toegenomen

De openingsscene is briljant, maar mijn favoriete scene is de confrontatie tussen John en Ritters Moe waarin ze aangeeft moe te zijn en haar naderende dood accepteert is pure perfectie op vele niveaus.

Hierna een film die bekend staat als minor Fuller. Heb nog negen films te gaan. Acht voor het eerst en een herziening. Op chronologische volgorde, En ik moet nu echt eens films speciaal voor Ritter gaan kijken.