Io Sono l'Amore (2009)

Opvallende gelijkenis met Hitchcock's Vertigo.
De achtervolgingsscène door de straten van San Remo met bijpassende muziek...... en de haarkrul van Emma lijkt verdacht veel op die van Carlotta.

Qua artistiek is dit ongetwijfeld van een hoog niveau. Visuele franjes, met bijzonder veel aandacht voor de camerastanden en invalshoeken. Met een soundtrack die helemaal in de beelden opgaat. En met een betoverende Tilda Swinton - door haar acteren, en door de manier waarop ze wordt uitgebeeld: het ene moment een indrukwekkende, imposante en eyecatching dame, het andere moment een rouwend wrak.

Maar wat baten oog en oor, als het verhaal niet boeien kan ?
Ik raakte hier nergens bij betrokken, kon me geen moment inleven, ging totaal niet op in de sfeer die een dergelijke film zou moeten uitstralen. Het gevoel van in het tv-scherm getrokken te worden, en in de scenes op te gaan, en uit te kijken naar wat er aankomt, dat gevoel dat kwam er nooit.
Ik zit me suf te denken aan de titel van een film; het verhaal speelt zich af in een aula of feestzaal, met veel gekostumeerd volk, en ergens na halfweg is er een moord en wordt de dader onder de aanwezigen gezocht; een film die hier vrij hoog scoort op MM: een totaal andere plot, maar deze Io Sono L'Amore roept daar ergens toch herinneringen aan op. Als je er niet 'in' geraakt, wordt het een lange zit, waarbij je bij 'The End' een zucht van verlichting slaakt.

Voor zover je het vergelijk kan maken, is het jammer dat de film La Meglio Gioventù beter in de smaak valt dan deze Io Sono l'Amore. Io Sono L'Amore neemt haar tijd, de regisseur blijft soms even stil staan om een shot mooi in beeld te brengen, en creëert de nodige sfeer. Nergens wordt het echt hoogstaand, maar het blijft genieten. Ik hou wel van dit tempo. Tilda Swinton toont dat ze één van de betere actrices is uit de 21e eeuw. De film zelf neemt ons dan weer terug naar de hoogdagen van de Italiaanse film. Niet dat het zich hoeft te meten met de grootmeesters, maar het is toch een aangename nostalgische ode.

Knappe constructie. Genietbaar camerawerk met verrassende, mooie shots uit verrassende hoeken.
Afwisselend spelen met muziek en geluidloze scènes.
Dat er gebrek aan tempo is kan niet ontkend en het plot niet bol staat van actie evenmin, maar de beschrijving van hoe, ook in stijve, deftige, aristocratisch families, het masker en de facade kan wegvallen, wanneer het om (sensuele) verborgen verlangens gaat, is best geslaagd. Getuige de figuur van "moeder" Tilda Swinton.
Groots is het wel niet maar zekerlijk genietbaar.
De korte scène met de fotos tussen moeder en dochter (een uitstekende Alba Rohrbacher) is knap vertolkt.

mooie film met veel melodrama en sex in softfocus tussen -letterlijk- de bijtjes en de bloemetjes.:)
een sterke rol van tilda swinton, maar echt invoelend maakt ze het niet want ik begreep haar motieven niet echt. de cinematografie is beeldschoon vooral dat stukje in Nice.

Uit Italiaanse hoek komen wel meer verborgen pareltjes naar boven. Nu niet dat dit een topper is, maar kwaliteit is er zeker aanwezig. Ook geen film die ik me jammer genoeg na enkele weken/maanden zal herinneren. Daarvoor boeide hij me net iets te weinig.

Technisch zeker bovengemiddeld met mooie shots en camerastandpunten. Mooie ondersteunende klassieke muziek ook, vooral bij de climax op het einde, net iets te bombastisch (en melodramatisch misschien). Geen echt originele prent: een film over één of andere rijke aristocratische familie met onderhuidse spanningen en geheimen. Naar de buitenwereld toe de perfecte familie. Naar binnen toe verrot van intriges en hypocrisie.

Een uitstekende Tilda Swinton, fraai decor met mooie beelden van Milaan en het platteland, maar qua verhaal net te weinig om me echt mee te zuigen. Ik moet nu zeven films later al eens nadenken wat er nu precies allemaal gebeurd is. Oja, die seksscène! Best sensueel gefilmd, beetje Terrence Malick in The thin red line met zijn natuur en beestjes.

Oei oei oei. Ik denk dat dit de grootste tegenvaller van het jaar wordt.. Ik had hier echt hele hoge verwachtingen van, maar deze zijn absoluut niet gerechtvaardigd.

De eerste 40/50 minuten gaan nog wel, maar daarna kon ik geen enkele seconde m'n aandacht er nog bij houden. Het deed me gewoon niets, en ik kon er niets mee. De eerste 40/50 minuten redden Io sono l'Amore (wel een schitterende titel) van de laagste score.

1*

Ik ben een groot fan van Tilda Swinton. Maar niet van deze film, hoe goed het er ook uitziet. weinig verhaal kan, maar geen verhaal gaat wat ver....

Dit is echt zo’n film die langzaamaan op gang komt. Ik dacht pakweg het eerste half uur zelfs dat het niet mijn ding was, maar toen begon het zich te ontvouwen en werd het een parel. Tilda Swinton speelt haar rol (wederom) fenomenaal, ook de anderen vind ik erg goed en toen ik eenmaal in het verhaal zat, sleepte het mij mee. Zo mooi, ontroerend, artistiek en romantisch, naast al de dramatiek. De muziek vind ik bijpassend en het versterkt de emoties en de gebeurtenissen. Indrukwekkend kunstwerk! 4*

Mooie film om naar te kijken, heeft Visconti elementen en Swindon is goed gecast.
Een vrouw die van nature heel veel uiteenlopende rollen en uitdossingen heeft: in Narnia met een schitterend spel en kop en zo nog veel meer. Met kort, wit haar een sciencefiction uiterlijk en in deze film het aristocratische en koele dat erbij hoort. Halverwege ben ik afgehaakt, toen werd het voorspelbaar, want de affaire met haar zoons vriend zie je van verre al aankomen.
Om naar te kijken een rustige, aangename film die doet denken aan de grote, Italiaanse klassiekers.
Swindon speelt deze rol erg goed. zo'n blanke parel in de Italiaanse aristocratie in verval.

wat een mooie film over het kiezen van de eigen weg in het leven; mooi gemaakt ook!

Prachtig gefilmd allemaal zoals vaker opgemerkt hier. Alleen liet het mij verder koud wat de hoofdpersonen overkomt. Van enige chemie tussen de “geliefden” heb ik niks gemerkt, vooral van de kok vond ik dat helemaal niet invoelbaar, een lustobject voor Emma ja, wederzijdseaantrekkingskracht nee. Ik dacht ook dat hij een oogje had op Eduardo en dat wel wederzijds... zo dat al de bedoeling was en dus mede de oorzaak van het fatale ongeluk, komt dat verder helemaal niet uit de verf.... dat was juist interessant geweest...

De anderen; de zoon en vriendin blijven ook erg op afstand. Ondanks dat het doek geheel gevuld werd met bewegend naakt vlees, voelde het allemaal nogal kil aan.