Rabbit Hole (2010)

Wat ik deze film wel wat verwijt is dat hij in het middenstuk zowat blijft hangen en eigenlijk flirt met saaiheid.

Het einde daarentegen is echter wel zeer geslaagd. Het besluit dat de pijn nooit weggaat zal wel correct zijn.

In zijn geheel raakt de film echter onvoldoende en dus zat er wellicht iets meer in.

Nicole Kidman kon wel bekoren in haar act.

The only way out is through

Een goed drama kun je dit wel noemen. We krijgen te zien hoe een gezin als het
ware uit elkaar groeit om het verlies van hun zoon.
Beide verwerken het op haar eigen manier. Al kon ik mezelf niet vinden in de manier van
Becca. Al is dat iets persoonlijks, ze vulde haar rol wel heel goed in.
Aaron Eckhart deed het ook heel goed, al zag ik zijn rol op een gegeven moment vervreemden richting Gaby....
Het verhaal met de wroeging richting de dader deed het ook wel goed. Hrt einde laat zien
dat de pijn nooit zal verdwijnen (wat ik geloof) maar dat het toch ook doorgaat...

Een behoorlijk zwaarmoedige film is Rabbit Hole, maar ondanks het goede acteerwerk en wat momenten kon deze film mij toch niet echt bekoren

Rabbit Hole.

Ik kende John al van Shortbus en ondanks de nogal foute film was het wel een interessante regisseur die zich bij mij introduceerde met veel seks en fleurige shots. Nu ben ik eerlijk gezegd de film en naam een beetje vergeten en kwam ik deze toevallig tegen op Film1. Kende de film wel al doordat iemand een vage vergelijking maakte qua onderwerp als met Antichrist (Lars von Trier) wat natuurlijk wat interesse werkt. Hoewel me die vergelijking qua film totaal niet aan staat, is het thema ''rouw om zoon'' natuurlijk wel hetzelfde en verkeerd Nicole ook een klein beetje in wanhopige daden.

Dit soort films weten me altijd wel te bekoren. Juist omdat dit ''klein'' drama is, is het veel intenser en krijg je sneller een band met de personages i.p.v. dat je de film als geheel gaat kijken en kritisch probeert te wezen. Hoewel dat prima gaat, Rabbit Hole heeft naast haar puurheid ook genoeg technische en filmische waarde om daar de film op af te rekenen/te prijzen, maar je kan hier ook echt lekker in het verhaal om gaan en jezelf even verliezen in een verhaal uit je eigen werkelijkheid.

Nicole doet het zoals altijd met stijl en erg overtuigend, maar de echte verassing is toch wel Aaron die zich goed staande weet te houden en nu voor mij eindelijk een beetje af komt van zijn two-face-imago. Muziek en beelden zijn ook prima in orde. Fijn om het op de achtergrond te houden en meer de film te laten focussen op de personages dan om de stijl. Wat ook fijn is aan de film is dat de film niet alles letterlijk vertelt maar juist met beeld en situaties iets probeert te vertellen. Audiovisuele verhalen. Puur. Heerlijk.

Een echte aanrader en voor mij een beetje ondergewaardeerd in. Ik zie hier een klein meesterwerkje in aangezien alles klopt. De film klopt in alles en weet zich beleefd met bescheidenheid te vertonen maar is daarom juist zo meedogenloos en soms best zwaar. Zeker geen feelgood film, maar wel iets moois, humanistisch, eerlijk en interessant onderwerp. Kidman en Eckhart stelen de show. Echt, goed.

4,5 ster

Mooi, sterk geacteerd drama. Het is geen film waar je vrolijk van word, maar je kunt je wel inleven in de ouders. Zij hebben hun 4 jarig zoontje verloren in een stom ongeluk. Persoonlijk ken ik ouders die kinderen zijn verloren en meestal vertellen ze dat het gouden randje van hun leven er wel af is. Zelf ben ik geen ouder, ik ben een trotse oom van een neefje en nichtje. Je kunt het natuurlijk absoluut niet voorstellen hoe het moet voelen voor ouders, maar ik denk dat deze film wel een goed beeld daarvan geeft. Nicole Kidman mag dan haar gezicht vol hebben laten spuiten met botox, acteren kan ze wel. Daarnaast levert Wiest natuurlijk ook weer een uitstekende performance af. 3,5 *

IJzersterk psychologisch drama. Iedere scene is midden in de roos en Mitchell slaagt er in de kijker een emotionele opdonder te geven. Je denkt constant, wat zou ik doen en hoe zou ik reageren op zo´n dramatische situatie. Een gevoel dat blijkbaar nooit meer weg gaat, een leefomgeving die niet weet hoe ze moet omgaan met jouw gevoelens en eigenlijk de draad na 8 maanden weer wil oppakken. En dan is daar ook nog de dader, zelf ook slachtoffer en in dit geval een gevoelige jongen die nauwelijks raad weet met zijn innerlijke demonen, en die samen met de moeder van zijn slachtoffer op zoek is naar de rust en alledaagsheid van een parallel universum.

Prachtig.

Verschrikkelijk saai.

Voor mijn gevoel echt een hele lange zit.

Mijn belangrijkste reden om films te kijken is vermaak maar dat heb je bij deze film in ieder geval niet.

En ook in het overbrengen van emoties blinkt de film niet echt uit.

Zeer matig.

Na half uur afgezet. Kidman boeit niet (meer). En ik raak toch afgeleid door haar nieuwe gezicht en lippen. Als actrice moet je toch minimaal je expressie bewaren. Eckhart is een acteur die mij totaaal niet kan bekoren.

Niet afgezien, dus geen stem.

Eckhart moet inderdaad wat sympathie opwekken, en Kidman bewaart wel degelijk haar expressie, had je maar moeten afkijken Dan krijg je pas expressie!

Ik vind het wel prima zo. Zijn nog genoeg films die ik 'moet' zien.

bijvoorbaat moet je weten dat dit in eerste instantie een toneelstuk was.

dat betekend weinig beweging en veel conversaties.

maar soms stoort dit mij,in dit geval niet.

levens echte mensen over een levensecht onderwerp.

geen vals sentiment,mooie dialogen overtuigend gespeeld.

wel had ik verwacht dat ik ontroerd zou worden.was indrukwekkend,mooi vertelt.

maar het hakte er niet in zogezegd.

goeie drama film.

vanavond op tv. wilde hem opnemen. maar ik heb niks met kidmann,en helemaal niet met het verhaal....dus niet opnemen. Ook de reacties hier zijn niet overtuigend.

Wet een nuttig bericht

De jaren van verstand zullen nog wel een keer komen... hopelijk.

Mooie film. Geweldige acteerprestatie van Kidman. In het begin ook erg moeten lachen om haar. Dat zorgde er mede voor dat het zware verhaal enigszins te behappen was. Fraai om te zien hoe Kidman en Eckhart anders met hun verdriet omgingen. Ook het geweten van Eckhart kwam mooi in beeld.

Goede vertolkingen van beide hoofdrolspelers.

Maar dat verhindert niet dat het toch maar een saaie film is en blijft.

Niet echt mijn ding dus.

intrigerend verhaal waar je stil van wordt. Een schokkend verhaal dat op de juiste manier door de regisseur wordt in beeld gebracht. Niet door te focussen op het ongeval zelf (je krijgt tijdens de film maar enkele flarden te zien), maar op hoe de ouders hiermee omgaan. En dat laat je op bepaalde momenten naar adem happen en laat je op het einde zelfs een beetje verweesd achter. Sterke film met goede acteerprestatie!

3.5*

Mooie film, enkel een raar einde

Nicole Kidman en Aaron Eckhart gaan een heftige tijd door nadat hun zoontje is overleden door een auto-ongeluk. Ieder verwerkt het op zijn of haar eigen manier en dat botst ook zo af en toe. Rabbit Hole is wel een interessante film over rouwverwerking. De scenes waarin Kidman en Eckhart tegen elkaar knallen, neigen naar overacting. Over het algemeen genomen is het acteerwerk toch heel goed en daarvan moet deze film het ook hebben. Jammer alleen dat het niveau degelijk niet verder ontstegen wordt.

De allerbeste verfilming die ik tot nog toe van rouwverwerking gezien heb. Dwars door je hart, dwars door je ziel. Rauw en puur. Peilloos verdriet, woede, onmacht, het verliezen van grond onder je voeten. Afdalen naar plekken die normale stervelingen nog nooit bezocht hebben, afdalen in onmetelijke diepten. Leegte. Abstractie. Terug naar de kern. Wegstrepen. Met heel weinig overblijven. Misantropie. Eenzaamheid. Zinloosheid. En door gaan.

Erg sterk drama.

Niet teveel bombarie, gewoon puur op emotie. Kidman en Eckhart zijn als een vis in het water en weten wel raad met de achtbaan aan emoties. Een realistische kijk op wat rouw met een mens kan doen, en hoe de verwerking kan verschillen per persoon. Visueel bij tijd en wijle mooi. Laatste scène is veelzeggend en raakte me diep.

Ruime 3,5*.

Hoe een koppel het verlies van hun kind niet samen kan verwerken wordt hier subliem weergegeven! Allemaal heel herkenbaar voor wie het van nabij heeft moeten mee maken. Prachtfilm!

Sterke film over het verwerkingsproces. Ik vond het vrij subtiel gedaan met goede acteerprestaties en enkele heel sterke scènes. De focus op het verwerken, en niet op de tragedie, deed de film heel veel goed. De film neemt ook zijn tijd om het inhoud te geven, maar dat loont zeker. Hij pakt zeker, en ik zat toch ook wel bijna met tranen in mijn ogen. Het sterktepunt van de film is dat ik effectief meer begrip heb voor mensen in deze situatie gekregen heb.

Tipje voor John Milton en arno74

Het gegeven van deze film vind ik een zeer gevaarlijk onderwerp. Maar best wel goed uitgevoerd althans de acteerprestaties. Hoe mensen in godsnaam het verlies van een kind eventueel zouden kunnen verwerken....zal niemand ooit een rationeel, goed onderbouwd antwoord op kunnen geven. Deze film betreft wel het rouw proces vanuit 1 koppel en voelt totaal niet raar aan maar ik wil eigenlijk wel zeggen dat voor anderen het rouwproces totaal anders kan verlopen en dat die anderen deze film bullshit vinden.

Vanuit mijn gevoel en gedachtes, een 3

“And so this is just the sad version of us...”

Indrukwekkende film over een stel dat moet leren omgaan met het verlies van hun 4-jarige zoon. Beide doen dat op hun eigen manier, en de onvermijdelijke verwijdering tussen het stel is pijnlijk om te zien. Maar ook realistisch, en fantastisch geacteerd door Kidman en Eckhart.

Ook de band tussen Becca en Jason (Teller), de jongen die (buiten zijn schuld om) verantwoordelijk is voor de dood van het zoontje, wordt fantastisch uitgewerkt. Het mooie aan Rabbit Hole vind ik ook dat het niet in het drama blijft zwelgen maar ook laat zien dat een echtpaar, dat met zo'n dramatische gebeurtenis te maken krijgt, de weg naar elkaar terug kan vinden. Mooi geïllustreerd in die weergaloze laatste scène.

Bijzonder sterke film over het verlies van een kind. Eén van de beste films in het genre dat ik al zag. Alleen de aanpak al. Meestal loopt het vrolijke kind nog in huis rond en geschiedt dan het drama. Hier niets van dit alles zodat het melodramatische gebeuren ons (gelukkig) bespaard blijft. Neen, vanaf de eerste seconde ligt de focus op het omgaan met dit verlies zoveel maanden na het feit.

Je stelt meteen vast dat elkeen anders omgaat met dit rouwproces. De één wil de herinneringen koesteren en vooral aanwezig zien. De ander verdringt alles en wil zo weinig mogelijk linken zien met het kind. Al die kleine opstapelingen doen de boel imploderen.

Ik ben er niet zo in thuis, maar in vele van die rouwfilms lijken praatgroepen het wondermiddel. Ik vind het steeds gruwelijk om naar te kijken die triestige verhalen waar je proper je beurt afwacht en voor de rest luistert. Gelukkig geen intro van een nieuw lid. "Hi, I'm Gary and I am an alcoholic", om dan iedereen in groep "Hello Gary" te horen roepen, brrr ... Ik prefereer dan toch liever de één op één gesprekken met een psycholoog.

Interessant inderdaad om het proces van het koppel te zien. Niemand heeft ongelijk, maar de verwerking bij elkeen is anders. Sterk ook hoe op een serene manier Jason werd opgenomen in het script. Knap en ingetogen!

Becca [Nicole Kidman] en Howie [Aaron Eckhart] verwerken de dood van hun zoontje Danny [Phoenix List] als gevolg van een auto-ongeluk op verschillende manieren. Howie kijkt homevideo’s, hecht waarde aan de tekeningen op de koelkast en het feit dat Danny’s kamer onaangetast is en vindt steun bij Gabby [Sandra Oh] die hij bij een lotgenotengroep heeft leren kennen. Voor Becca zijn de fysieke herinneringen te pijnlijk. Zij keert zich af van de praatgroep en zoekt op eigen houtje contact met Jason [Miles Teller], een tiener die betrokken was bij Danny’s dood. Het helpt niet dat Becca’s jongere zus [Tammy Blanchard] net zwanger is geworden en dat haar moeder [Dianne Wiest] steeds herinneringen ophaalt aan Becca’s broer Arthur die 11 jaar geleden overleed. Rauw, realistisch en uitstekend geacteerd rouwverwerkingsdrama geeft geen gemakkelijke antwoorden, maar legt wel op knappe wijze bloot waarom het moeilijk is voor echtparen om samen te rouwen over de dood van hun kind.

Nicole Kidman marathon 44#

Emotionele beladen, maar ergens heel diepgaand

Deze film al eens gezien, maar voor de marathon nog een kans gegeven om het weer opnieuw te beleven. De film is meer een moment opname in het leven van deze mensen dan een werkelijk afrondend iets. Het vormt zich wel een proces en doorloopt dit, maar het is meer een inkijkje. En dat is prima, maar het einde voelde wat te abrupt als ik het allemaal nog goed herinner. Uiteindelijk doet het me niet heel veel al voel ik wel aansluiting bij de emoties en gevoelens, dus het is erg dubbel.

Goed geacteerd, de verhaallijnen zijn wel een beetje cliché af en toe, maar toch kijkt de film lekker weg.