Some Came Running (1958)

Prachtige rollen van de twee van een van de beste zangers ooit Frank Sinatra en Dean Martin. Het is een rustige film met een dramatische Shirley Maclaine, met 'ol blue eyes als een aan drank verslaafde schrijver, en Dino als een gokker, in een stadje waar de schrijver heeft gewoont in zijn jeugd!

Heel goede acteerprestaties 4**** sterretjes

Dit is een goed voorbeeld voor de moody, donkere films die in de tweede helft van de jaren 50 werden gemaakt, met steeds terugkerende thema's: noodlot vs. heft in eigen handen nemen, problematische familierelaties, post-war trauma's, onmogelijke liefdes, etc. Echt vrolijk wordt je er niet van. Zeker als je weet dat er op het einde altijd iemand wordt doodgeschoten dan wel zelfmoord pleegt . De schrijvers die hier allemaal voor verantwoordelijk waren, de Pinters en Tenessee Williams van deze wereld, keken echter elke maand weer met een glimlach...naar hun bank account. Goed beschouwd zijn deze films nauw verwant met film noirs van een tiental jaren eerder. Met als allergrootste verschil (afgezien van de geweldige Panavision en Technicolor) dat het focuspunt van de film verschoof van de zelfkant van de samenleving naar dde zelfkant van het individu. En dus voert in Some Came Running het gepsychologiseer de boventoon.
Hoewel erg op niveau wordt geacteerd, met uiteraard Shirley MacLaine verantwoordelijk voor de beste prestatie, krijgt de (te lange) film nergens echt vlees en bloed. Met name de liefde van Sinatra voor Martha Hyer (Gwen) is ongeloofwaardig; en omgekeerd al helemaal. Daar gaat het eigenlijk ook allemaal niet om; het gaat om de woorden niet om de handelingen (ook typisch voor de 'play era', toneelstuk periode). Het gaat erom dat de resencente valt op het boek van de schrijver, en de schrijver op de vrouw die resenceert. Het gaat niet om de geuite "I Love You's" (en das te merken, want die komen er wel zeer met de scriptschrijver papllepel ingegoten uit...ingegoten uit...ook fraai ).
Minnelli, toch een begenadigd regisseur met zijn zwierige, melodieuze cameravoering, kan het allemaal ook niet meer warmte geven. Zijn klasse komt zelden naar voren, maar het allerlaatste beeld, bij het graf van Ginny, is wel wonderschoon van mis-en-scene; iedereen staat als geportretteerd op een schilderdoek, waarbij Minnelli ze liefdevol een voor een even 'aanraakt' met de camera. Dean Martin doet zijn hoed af (uiteraard!). Wat wel opviel is dat Minnelli bijzonder weinig kiest voor close shots, dan wel close-medium; bijna alles is medium-totaal. Dat is jammer, maar niet ongebruikelijk in panavison jaren 50.
O ja, mooiste scene is wanneer MacLaine valst zingt in een nachtclub.
*** op 5

De liefde in deze film oogt inderdaad niet 'echt', maar de keuzes die Sinatra maakt op amoreus vlak zijn erg interessant. Het script laat nogal te wensen over, het melodrama is wat langdradig, maar sommige dialogen en scene's zijn wel ontieglijk goed en MacLaine steelt echt de show met haar ontwapenende vertolking. Ook de Noir-elementen die de film binnensluipen zijn zeer welkom en de climax van de film is zelfs erg goed, ook op visueel vlak. 3*

Interessant verhaal, verkeerde regisseur, verkeerde hoofdrolspelers (op de geweldige Shirley MacLaine na).

Regisseur Minnelli was weer veel te veel bezig met zijn technicolor kleurenschema's. Op de een of andere manier slaagt hij er niet in diepte in het verhaal te krijgen en laat hij het verhaal op zijn beloop door simpelweg de ene scene achter de andere te plakken. Slechts in enkele scenes komt er ook echt visuele spanning naar voren, en zelfs dan heeft het meer te maken met de prestaties van de acteurs dan de (niet)regie van Minnelli.

Sinatra heeft goede dingen gedaan, maar deze rol had hij niet moeten doen. Ik geloofde geen seconde dat hij in staat zou zijn MacLaine of Martha Hyer (als Gwen French) het hoofd op hol te brengen. Op enkele scenes na kon ik hem ook niet plaatsen als de 'hard-drinking' intellectuele opstandige schrijver; te vlak, te strak in het pak.
Martha Hyer vond ik ook niet veel, een beetje weeë tante die op geen enkel moment duidelijk maakte waarom Sinatra op haar zou vallen. Kortom, zero chemie tussen die twee.

Shirley MacLaine als Ginnie vond ik wel goed, heel erg goed zelfs. In de scene waarin Ginnie bij Gwen French op bezoek gaat om over hun relatie tot Dave Hirsh te praten vond ik haar ronduit fantastisch.

Het eerste uur vond ik zeer vermakelijk, maar daarna werd het allemaal net iets te en was het wat moeilijker om de aandacht er bij te houden. Wel een goede rol van Sinatra.

Zag de film vele jaren terug en nu nog eens en eigenlijk kon hij me weinig bekoren.
Hij lijkt me allemaal zo onecht, met geforceerde passies en zoals iemand al schreef : een collage van scènes.
Shirley is veruit de beste, Dean Martin heeft het niet moeilijk als drunky en Sinatra....: als zanger is hij uniek (zekerlijk vocaal in de 40-iger en 50-iger jaren), maar als acteur viel hij heel dikwijls tegen. Ook nu, waar vele aspecten van zijn personage precies uit zijn privé bestaan zijn gegrepen.[ Er is zelfs een scène - totaal overbodig - waarin hij de juwelierszaak binnentreedt en om neusringen vraagt waarop hij er aan toevoegt "Not too expensive. I know a little kid in the Congo. She gets restless". Zonder twijfel een sneer naar Ava Gardner (film "Mogambo") van wie hij op dat ogenblik aan het scheiden was. Eigenlijk ontoelaatbaar door Minnelli, maar ja, wat wilt ge, ook dat is motion picture.]

Erg sterke film, waarvan me vooral de geweldige acteerprestatie van Shirley McLaine bijgebleven is. Ook erg mooi gefotografeerd.
Ik zou deze graag weer eens zien.

Some Came Running is een ietwat onderschatte film en makkelijk de beste die ik tot nu toe zag van Vincente Minnelli. Je moet even door een zwakte heen, het absurde tempo waarin Sinatra verliefd wordt op Hyer en hoe snel en direct hij haar ook de liefde verklaard. Dat is waarschijnlijk het gevolg van een heel dik boek terugbrengen naar 137 minuten. Maar dit is ook de enige vergissing die er gemaakt wordt op dramatisch gebied wat mij betreft. Melodrama's waren bijzonder populair in de jaren '50 (zie vooral Douglas Sirk), maar geen een die ik gezien heb uit dat decennium heeft zulke interessante en driedimensionale personages.

Let alleen al op Sinatra's Dave, die zichzelf tussen wal en schip bevind aangezien hij niet behoort tot de lagere of hogere klassen, maar in beiden betrokken raakt en in beiden herkenning zoekt en niet vind. MacLaine die verliefd wordt op Sinatra ondanks dat ze hem totaal niet begrijpt en uiteindelijk haar leven voor haar geeft. Sinatra die meer uit sympathie en verwarring met haar trouwt dan uit liefde. Dean Martin die dat doorheeft en hem probeert te waarschuwen, maar het verpest door zijn persoonlijke afkeer voor haar de boventoon te laten voeren. Hyer die tegelijkertijd aangetrokken en afgestoten wordt door Sinatra en zich niet aan haar gevoelens kan overgeven, omdat ze te lang afgeschermd van de wereld heeft geleefd. Het is allemaal nogal wat, al klinkt het als een goedkope soap als ik het zo opschrijf helaas. Zo voelt het niet aan bij het kijken zelf. Een naturalistisch drama wil ik het nou ook weer niet noemen, maar vergeleken met bijvoorbeeld Sirk is dit ingetogen en dat heeft wat meer mijn voorkeur.

Na wat zoekwerk op het internet (en ook hier op MovieMeter) vind ik vrij veel kritiek op de film en die critici nemen vaak voor waar wat ze direct zien, dat Sinatra werkelijk aan het einde verliefd is op MacLaine bijvoorbeeld of dat Hyer gewoon een hypocriet, maar ik zag genoeg hints die erop wijzen dat het allemaal ingewikkelder ligt. Dat maakt goed drama. Sterker nog, het idee dat Hyer hypocriet was kwam pas in me op na het lezen van andere recensies. Ik zag haar meer als een onwaarschijnlijk onzeker iemand die niet weet wat ze moet doen als ze het leven buiten de boeken kan omarmen. Opmerkelijk genoeg wordt Arthur Kennedy vaak als pluspunt aangehaald, maar hij was dan voor mij de enige die eendimensionaal bleef. Hij overtuigd wel als oppervlakkige hypocriet, maar er zit totaal geen nuance in zijn personage, in tegenstelling tot de rest.

De film kwam ik tegen in de top 1000 van They Shoot Pictures, maar dat heeft me altijd wat verbaasd aangezien ik altijd de indruk dat dit vooral een over het algemeen slecht beoordeelde film was. Dat valt mee, hij kreeg goede recensies in zijn tijd en onder andere Peter Bogdanovich, Martin Scorsese en Richard Linklater (die het de beste film ooit vind volgens Sight and Sound) zien er een meesterwerk in. Meesterwerk is misschien overdreven, maar het verdient wat meer aandacht. Sinatra was nooit beter. MacLaine is aanvankelijk irritant, maar uiteindelijk hartveroverend. Dean Martin brengt diepgang in zijn coolheid. En Minnelli's herkenbare stijl komt hier sterker naar voren dan ooit. Niet alleen qua kleurgebruik en de inzet van CinemaScope, maar vooral in zijn spel met ruimte. Let op hoe vaak personages los van elkaar over de ruimte verspreid zitten en we ze in afgescheiden delen van een kamer zien, in één shot. Op een simpele manier erg knap gedaan en buitengewoon gebruik van zo'n schermformaat. Ik heb Minnelli's status niet altijd even goed begrepen (ik vind hem vaak een lege stilist, met ook nog eens een stijl die mij niet altijd ligt), maar hier maakt hij zijn reputatie waard.
4*

Het klikt niet echt tussen de films van Vincente Minnelli en mij. Ook hier zijn alle ingrediënten aanwezig voor een mooie film: een intrigerend verhaal over botsende, wispelturige karakters en menselijke relaties, plus een prima cast. En alweer valt het eindresultaat tegen.
De film schiet alle kanten op en blijft daarbij veel te veel aan de oppervlakte. Het acteerwerk kan er over het algemeen wel mee door, maar is ook niet bepaald om over naar huis te schrijven. Daarbij wil ik een uitzondering maken voor Shirley MacLaine, die er in positieve zin bovenuit steekt, zoals zo vaak trouwens.

Ik ben geen fan van het werk van Minnelli en ik ben geen fan van Sinatra.

Dan lijkt het me logisch, dat ik toch met enige huivering aan deze Some Came Running begon. Hoewel het allemaal nog redelijk goed door te komen is, ben ik hier zeker niet van onder de indruk. Hoewel Sinatra hier redelijk speelt, zal ik nooit fan van de man worden. Qua acteren is het aardig, waarbij vooral Shirley MacLaine de boel omhoog weet te duwen met haar energieke spel.

Voor de rest wordt het eigenlijk nooit echt heel boeiend. Het verhaal kabbelt soms maar wat voort, zonder dat ik het idee had, dat er nu echt iets heel interessants aan het gebeuren was. Hierdoor voelde het op sommige momenten ook nog wel wat langdradig aan. Alleen de laatste tien minuten waren nog wel aardig sterk.

Some Came Running is redelijk, maar ook niet meer dan dat.

2,5*

De enige die in deze film letterlijk "kwam aanrennen"(titel) was Denny Miller, al had hij maar een kleine rol, zijn eerste, maar wel al met enige tekst.
(Denny is al vele jaren een bijzonder prettige en humoristische correspondentievriend )

Te lang, te wijdlopig en te conformistisch.
Nog afgezien van de verschrikkelijk rol van Shirley MacLaine als uitermate dom wicht en geschminkt alsof ze zo uit De Poppenkraam komt gelopen en de intelligente dame is natuurlijk weer zo seksloos als de neten.
Frankie komt na 16 jaar terug in zijn geboortedorp en dat alleen is als genoeg om de boel in rep en roer te brengen, maar het blijft allemaal zeep.
Enige aardige scenes zijn nog die met Sinatra en Martin, maar de dames krijgen veel meer aandacht dan Dean.

Niet best.

Eerste Minnelli drama dat ik kijk, dan vind ik z'n vrolijkere films toch een stuk aangenamer om uit te zitten. De combinatie van het stuntelige plot, de onbeholpen personages en de lang uitgesmeerde scenes (137 minuten voor dit?) is niet bepaald positief.

Ondanks de lengte van de film zitten er toch stukken in de onbehoorlijk snel verlopen. Vooral de relaties tussen personages lijken op vijf minuten helemaal te kunnen keren. Er is een hoop boos gedoe en verliefd gedoe, maar als kijker geloofde ik eigenlijk nergens in. Het voelt vooral erg gescript aan.

De relatie tussen Sinatra en MacClaine voorop. Sinatra is wel érg boers tegen haar, dus moet haar personge wel érg lomp zijn om nog steeds voor hem te vallen. Dan wordt dan ook zonder enige subtiliteit ingevuld door MacClaine, die als lompe trien doorheen de film dendert. En zo is elk personage eigenlijk een cliché van zichzelf, veelal om één of ander zinloos plotpuntje in de hand te werken.

Niet bepaald het soort drama dat ik graag kijk. Doe mij dan maar de vrolijke, luchtige films uit die tijd. Kwalitatief misschien niet zoveel beter, maar die hebben ten minste niet de pretentie iets serieus te brengen.

1.0*

Best wel een vermakelijk geheel, het verhaal voelde hier en daar wel een tikkeltje langdradig en wist niet altijd even veel te boeien maar de sfeer en de acteerprestaties van Frank Sinatra & Dean Martin maakte erg veel goed! Er wordt ook aardig wat afgedronken door de hoofdpersonages, maar dat doen Frank & Dean in de meeste rollen die ze spelen wel. Het was voor mij in ieder geval wel een fijne drink film, een drankje erbij gaat sowieso goed samen met films zoals dit.

Het verhaaltje was helaas wel iets te veel van de hak op de tak, daardoor blijf ik toch steken op een 3.