Arizona Dream (1992)

Visueel sterk werk, bizarre en wellicht niet voor éénieder toegankelijk en genietbaar.

Verwacht geen verhaaltje van A tot Z maar eerder een daverende aaneenschakeling van kloeke, fantasierijke en nogal absurde scènes, verrassende wendingen in het plot, spitante dialogen, symboliek, overweldigende en de kijker meevoerende muziek en een handvol overtuigende acteurs.

Begint guitig. Ik had niet het gevoel dat Kusturica zelf wist welke richting hij met Arizona Dream uit wilde, en dat is misschien wel de sterkte van de film. Hij rijgt een een aantal interessante ideetjes - noem ze gerust sketches - aaneen, met als rode draad de relatie tussen Depp, de weduwe en haar maffe dochter.

Dat ook de regisseur - net als zijn personages - niet helemaal in touch is met de realiteit, blijkt overigens al snel. Enkele leuke vondsten: de schildpad die de tafelgasten vergezelt, zelfverklaard topacteur Paul (Vincent Gallo) met z'n potsierlijke ode aan North by Northwest ...

Wat mij betreft is het trouwens Gallo die in deze film de show steelt, en dus voor de verandering eens niet Depp. Al komt dat vooral door de geweldige maniertjes van zijn personage Paul.

Ergens halverwege besloot Kusturica dat het tijd was voor wat meer ernst. Dat deed de film toch enigszins de das om. Wat volgde was een occasionele huilbui en een meer 'duistere' sfeer. Het zoog de fun toch grotendeels uit de film.

Voorts vallen er ook wat special effects te bespeuren. Al kan die vliegende vis toch niet meteen opboksen tegen de dino's uit die andere film uit 1993. Nogal gedateerd.

Maar al met al zeker een sympathiek filmpje. 3*

a howling wind is whistling in the night

my dog is growling in the dark

something's pulling me outside

to ride around in circles

I know you have got the time

'cause anything I want, you do

you'll take a ride to the strangers

who don't understand how to feel

in the deathcar, we're alive

in the deathcar... we are alive

I'll let some air come in the window

it kind of wakes me up a little

i don't turn on the radio

'cause they play shit like.. you know

when your hand was down on my dick

it felt quite amazing

and now that that is all over

all we've got is the silence

in the deathcar, we're alive

in the deathcar... we're alive

come on mandolins, play

when I touched you I felt that

you still had your baby fat

and a little taste of baby's breath

makes me forget about death

at your age you're still joking

it ain't time yet for the choking

so now we can own the movie

and know each other truly.

Iggy Pop - in the death car - YouTube

Toen Kusturica een 'nervous breakdown' kreeg, hebben ze een kleine 20 minuten geschoten met de cast van Arizona Dream. Ook Sfeer en camera settings komen dus terug in de clip. Grappig want de acteurs hebben allemaal een andere rol.

Redelijke film over een jongeman die getuige is bij het huwelijk van zijn oom in Arizona. De licht absurdistische toon van de film maakte de personages wat afstandelijk. Bovendien wist het verhaal me ook niet echt te boeien. Daartegenover staan wel een aantal originele en leuke scenes, een goeie cast en mooi camerawerk.

Deze bijzondere film spelen we op 16.06 om 21:00 CINEMATEK - Programma - Arizona Dream

Blijft voor mij een moeilijk bereikbare film, die Kusturicaanse mengelmoes van magisch-realisme, gekheid en tragiek. Je moet er van houden of van leren houden. Want Arizona Dream heeft onder de soms lollige oppervlakte een harde en erg sombere ondertoon. Het leek me een erg persoonlijk werk over mensen met dromen die nooit lijken uit te komen omdat het lot de vreemde neiging heeft om er altijd een stokje voor te steken. Gelukkig maar dat Kusturica nog wat kleur en vrolijkheid brengt, anders zaten we op Lars Von Trier niveau vrees ik. Axel als onvolwassen loser knoopt een relatie aan met een veel oudere maar mentaal getikte vrouw die zowat zijn moeder zou kunnen zijn. Daarnaast heb je nog een suïcidale schoondochter en de cinefiele buddy van Axel. Voor mij was het vooral Vincent Gallo die de show stal met zijn eigen North by Northwest beleving en zijn one man show met Raging Bull op de achtergrond. Hou wel van dit soort dingen. Ook een fijne rol van Lily Taylor die ik graag zie spelen. Het koppel Depp-Dunaway daarentegen vond ik niet echt leuk uit de verf komen. Ze leken niet echt goed op elkaar afgestemd. Best oké dus maar soms een beetje teveel van het goede.

Ik had het moeten weten met de regisseur van Crna Macka, Beli Macor (1998) dat dit niet zomaar een reguliere speelfilm zou zijn. Ik had geen voorkennis vooraf en heb me toch wat mispakt aan deze Arizona dream. Geen doordeweeks drama, eerder komisch tot zelfs absurd van aard zonder kolderiek over te komen.

Geen enkel personage kon me bekoren. Niet de gekke Axel die fladderend binnen als buiten loopt, niet de suïcidale dochter en al evenmin de gekke moeder. Weinig chemie ook tussen de personages voor mij. Ook het plot was maar bizar om van de vliegende vissen nog maar te zwijgen. Bij de openingsscène bij de eskimo’s heb ik na een paar minuten trouwens de DVD uit de speler gehaald om te controleren of het werkelijk de juiste disc was.

Een film over fantasie, over dromen en werkelijkheid met een eigen touch van Kusturica met verknipte karakters en absurde situaties. Kan werken, maar niet met mij deze keer.

We zien hier Dr Jekkyl and mr Hyde in Kusturica. Bij momenten geniaal en bij momenten banaal en flauw. Chaos rules ook in Arizona volgens de cineast. Zijn verteltrant schiet dus alle kanten op, verhaal is soms onbegrijpelijk en onlogisch. Zoals in al zijn films reageren personages sterk impulsief op alle gebeurtenissen. Leven en dood gaan hand in hand en worden gestuurd door passie en levenslust. De troeven blijven die typische Kusturica touch. Poëtische scenes, een geniale score van Bregovic, humor (alhoewel stijl Jerry Lewis botst met stijl Kusturica, vind ik) en surrealisme. Na zijn Gouden Palm voor Beste regisseur voor de film Time of the Gypsies werd hij door producent Claudie Ossard binnengehaald om een Engelstalige film te maken. Maar de shoot verliep zeer gebrekkig en werd zelfs stil gelegd omdat Kusturica een zenuwinzinking kreeg. De indrukken die Kusturica had van Amerika zitten wel in de film verstopt. De cineast kijkt naar een hectisch NY bv (die beelden van dronken Depp in de wagen), naar een desolate woestijn (was dit de ziel van Amerika ?) en naar de immigratie (misschien de reden waarom het personage van Gallo ietwat racistisch overkomt). En Kusturica lijkt een liefde voor Hollywood films te hebben (de poster van The Terminator in de bar NY, de eigenzinnige referentie naar North by Northwest en ook Raging bull komt er in voor). Het is zeker een bijzondere film met beelden die altijd iets oproepen, waarin de grens van het surrealisme iets verder wordt getrokken en waarin een warm pleidooi voor intuïtief leven in verscholen zit. De warrige verhaalstructuur moet je er maar bij nemen (die schildpad op tafel werkte echt op mijn zenuwen), de amour fou verdrinkt in gepraat (ik hou van je/nee, ik hou niet van je x1000). Ik kan die film gemakkelijk een paar keer per jaar zien, zo veel schoonheid vind ik erin terug. Ik weet dat ik ontroerd zal worden maar de weg is hobbelig en lang. De film is dus zeker te wispelturig om als meesterwerk bestempelt te worden doch de cinematografie mag zeker meesterlijk genoemd worden.