Track 29 (1988)

Bizarre film met jonge Gary Oldman, Theresa Russell en een volwassen vent die bezeten is van modeltreintjes!

Scenario is van Dennis Potter. Maar het wil niet helemaal werken.

Helemaal niet nee.

Vanavond in Lataarn Venster. Deze week was daar een heel Roeg festival. Ben benieuwd of dat ook rondreist.

Ligt voor een paar euro bij de mediamarkt...

Screenplay van Potter, regie van Nicolas Roeg, cast met oa Gary Oldman, Theresa Russell en Christopher Lloyd, dat moet eigenlijk een geweldige film opleveren maar het mocht niet zo zijn. 1 van de grootste dooddoeners in de film is het ongelofelijk slechte acteerwerk van Theresa Russel. In Roeg's Bad Timing was ze fenomenaal maar hier is het gewoon verbazingwekkend dat niemand destijds ingreep. Theresa krijgt op een dag bezoek van een vreemde snuiter (Gary Oldman) die beweert haar zoon te zijn waardoor een dramatisch verleden wordt opgerakeld. Haar man (Christopher Lloyd) is vooral gek op treintjes en spankings met Sandra Bernhard. Met name de eerste helft is de regie van Roeg nogal futloos en moet hij een flink bord voor zijn kop hebben gehad tijdens de opnames met zijn vrouw. Het laatste half uur zijn er gelukkig nog wat mooie, surrealistische momenten te ontdekken.

De hand van Dennis Potter lijkt in eerste instantie ook ver weggemoffeld maar op den duur schemeren er toch wel herkenbare dingen door. Zo is er een ziekenhuis scene die doet denken aan The Singing Detective, Gary Oldman die acteert als kind lijkt weer op Blue Remembered Hills en verder herken je ook wel de perverse humor, de muzikale momenten en de dramatische flashbacks. Gary Oldman houdt het ook wel vermakelijk met zijn gebruikelijke over the top praktijken, als hij op een gegeven moment de treintjes van Christopher Lloyd te grazen neemt komt er zowaar even een briljante scene tevoorschijn. Een erg curieuze film die nooit echt van de grond komt maar door al zijn rariteiten toch ook wel fascinerend is.

***

Moet ik daar maar eens heen, is het een beetje goede transfer?

pan & scan 4:3

Schande, prachtig 1:2,35 als ik het me goed herinner. (Kan ook 1:1,85 zijn, omdat Roeg's andere films dat ratio hebben, maar dat is niet wat me bijstaat.)

EDIT: effe nagekenen 1:1,85, maar toch jammer, kleuren en scherpte zullen ook wel matig zijn...

Nadat roeg zich bij mij al bewezen had met een paar schitterende cultfilmpjes stamend uit de jaren zeventig die prachtig camerawerk en montage bevatten, zag ik deze film voor nog geen drie euro bij de V&D liggen heb me geen moment bedacht en hem gelijk meegenomen en hem die avond gelijk bekeken.

Dit bleek nogal een vergissing, dit is werkelijk zonder enige twijfel een van de vaagste films die ik ooit gezien heb, nou waren die andere roeg films die ik zag ook niet echt simpel maar hier is werkelijk geen touw aan vast te knopen.

Steeds als je denkt dat je het begrijpt wordt de film steeds vager en vager totdat je op een gegeven moment zo met je zelf in de knoop zit dat je er helemaal deprie van wordt, het klinkt overdreven maar wacht maar tot je hem ziet dan weet je wat ik bedoel.

Verder was het camerawerk en de montage weer prima in orde en in sommige scenes zelfs een lust vor ogen maar dit filmpje vergeet ik liever. 1,5 sterren

Klopt: Het is namelijk een foei lelijke 4:3 versie van Roeg's film die in panavision is opgenomen. Niet kopen die editie! Verder is het voor Roeg niet zo'n erg vage film....

Verder prima film en de ontdekking van Gary Oldman.

Kun je me dan aub vertellen hoe de film nou precies in elkaar steekt, ik vond vooral het einde vaag en er staat me nog een scene in een cafe bij waar geen touw aan vast te knopen was. ??

Wauw twintig jaar geleden al en dan weet je dat nog, maarja goede film vergeet je nooit...

In ieder geval bedankt voor je uitleg dat maakt een hoop duidenlijk, zal de film binnenkort wel weer eens een keertje herzien, kijken of ik hem wat beter kan waarderen..

PS: (effe offtopic) Mooie frank zappa avater heb je (heb zelf de lp ervan)

Hehe, ik heb de videoband gevonden in een magazijn, voor als ik niks ter beschikking heb een keer.

Ooit ook eens gezien, vond het een vreemde film, is kijken of dat nu ook zo ligt.

Alleen het aankijken waard voor Russell.

Het fantastische KOCH komt met een uitstekende dvd a.s. woensdag.

Tamelijk vermakelijke Roeg-curiosum, al mist ie de 'grootsheid' en ernst van een 'Bad timing', 'Insignificance' of 'Don't look now'.

Het is eigenlijk een beetje alsof Roeg een parodie heeft gemaakt op zijn eigen kinetische stijl.

Vermakelijke film, en een opmerkelijke bijrol van Sandra Bernhard ;

Handmade films

Gefinanceerd door George Harrison.

Zag nog een poster boven haar bed van hem in de film.

Begin is Mother van John Lennon te horen.

Film is best vermakelijk.

Binnenkort op blu ray. Wil m graag herzien.

Track 29 (Limited Edition) [Blu-ray] [2019]: Amazon.co.uk: Theresa Russell, Gary Oldman, Nicolas Roeg: DVD & Blu-ray

Roeg, Potter, Oldman, Lloyd en Russell. Kortom een berg talent voor en achter de camera. De doorbraak rol van Gary Oldman en nog steeds een van zijn beste.. Wederom geweldige film van Roeg. Mooi mysterie over de verwerking van een ongewenste zwangerschap en het afstaan van een kind. Zoals het meeste werk van Roeg wordt je als kijker in het diepe gegooid en is het zwemmen tot je boven komt. Naast Oldman zijn ook de altijd sexy Russell en Christopher Lloyd lekker op dreef. Fantastisch!

4,5

Theresa Russel schittert enkel met Roeg achter het stuur lijkt het, in deze en Bad Timing...

De rest is toch meer Whore niveau, imo.

In Black Widow vond ik haar ook erg leuk, maar er is inderdaad niemand die haar zo sexy in beeld brengt als Roeg. Maar vrijwel alles wat die man maakt is ook buitencategorie.

Oh ja idd, Black Widow met Winger, dat zijn er al drie!

In Eureka en Insignificance is ze ook geweldig. Cold Heaven ook, al is die film wat minder. Maar die zijn allen ook van Roeg. Dan is er nog Wild Things, maar verder is haar keuze van rollen niet opmerkelijk geweest. Vooral een gemiste kans.

‘Dit was toch een verdomd aardige film, meen ik mij te herinneren’, dacht ik, toen ik op deze pagina’s het gebrek aan enthousiasme (met de illustere Reinbo als uitzondering) bespeurde. Van beide heren hier vlak boven mij zijn intussen wat meer positieve geluiden gekomen, en dat lijkt me terecht.

De cartooneske grondtoon wordt vanaf minuut één gezet, en ook anderszins gooit Roeg zijn kaarten al in de eerste minuten op tafel. John Lennon die om zijn moeder roept. Cape Fear River. Linda afwezig luisterend naar een populair-wetenschappelijk tv-programma over parallelle dimensies. Niettemin blijft dit tot het einde toe een feestje vol verrassingen.

Opmerkelijk eigenlijk hoeveel dit doet denken aan een jolige (maar ondertussen) aflevering van Twin Peaks. Maar dit zijn geen Frost & Lynch; dit zijn Potter & Roeg. Ha, Lennon mag dan openen, maar verder worden we alleen nog maar getrakteerd op tunes uit de eerste helft 20e eeuw, duidelijk een dingetje van Potter, wiens handtekening sowieso natuurlijk dik onder het scenario staat.

Het gebrek aan weerklank voor dit werk zal dan wel te maken hebben met genoemde ondertoon, aangezet door het nadrukkelijke ‘acteren’ van de gehele cast: Oldman gaat er dik over en heeft daar duidelijk de grootste lol in; Lloyd en Bernhard houden zich ook niet in, en Russell leeft zich uit als een vijftienjarige.

En dat, met name dat laatste, is uiteraard helemaal de bedoeling. Pruilend pretty in pink, nog steeds slapend in een meisjeskamer. Roeg heeft de kont van zijn echtgenote regelmatig wel erg goed in de smiezen, maar de restaurantscène is werkelijk fantastisch. Zie Russell schitteren in licht en schaduw, haar trauma dronken vol angst en lust herbelevend!

De dik in de verf gezette referentie aan Cape Fear is niet te missen; ik moet de originele versie daarvan nog zien, maar het zal te maken hebben met die mengeling van angst en lust, de traumatische family invasion.

Lloyd heeft zijn mooiste moment met zijn toespraak á la Martin Luther King op de modeltreintjes-conventie, waarmee hij de aanwezigen tot extase brengt. Prachtige scène ook. O Amerika. We don’t want to grow up and we are proud of that. Het is ook een modelfilm over chronische onvolwassenheid.

En dan hebben we nog de aanstichter van dit spookverhaal, de trucker, die met zijn kar overal door heen dendert...

Het voelt allemaal in eerste instantie aan als een niet al te subtiele satire, maar bij nader inzien heeft Roeg hiermee een behoorlijk gelaagd werkje afgeleverd. Toch maar eens kijken wat hij in de jaren tachtig zoal nog meer heeft uitgespookt; Eureka ligt hier al boven op de stapel.