Dishonored (1931)

Voor een ijzersterk gebruik van de beeldtaal in films moet je bij de regisseur Josef von Sternberg wezen. In het begin van Dishonored pakt hij de kijker gelijk bij de kladden. Na de hoofdtitels met de namen van medewerkers komen twee tussentitels. In het kort krijgen we wat ironische informatie te lezen over de politieke situatie in Oostenrijk en over de spionne X-27.

Met begeleidend geluid komt dan een close met het bovenstuk van een straatlantaarn in de gutsende regen. Op de achtergrond iets dat qua vorm aan een bloemstuk doet denken. Het is een soort art deco dakgoot die overloopt van het water.

Dan een close met de onderkant van de straatlantaarn. Er naast een hooggehakt ongeduldig wiebelend damesvoetje in de regen. Boven dit voetje wordt onder een opgetild chique rokje eventjes geroutineerd de bovenkant van een nylonkous en het jarretelletje in orde gebracht. Je weet gelijk wat voor vlees je naast de lantaarnpaal hebt. De dame blijkt in de rest van de film naast verleidelijkheid ook nog te beschikken over de nodige spitsvondigheden in een prachtig spel met liefde en verraad.

Een goede verteller herken je aan de manier waarop hij of zij omgaat met de details. Bij Von Sternberg is het altijd genieten geblazen van de vele rijke kleinigheden die hij in zijn films tevoorschijn weet te toveren. Niet alleen in het beeld maar ook in de dialogen. Wat een verschil tussen Dishonored met Marlène Dietrich en de film Mata Hari, ook uit 1931, met Greta Garbo. De laatste die alleen maar haar tegenspelers in de film probeert te verleiden. En dan Dietrich, die probeert jou als kijker ook te vangen in haar zeer geraffineerd uitgespannen vampnet.

Een zeer rijke en boeiende kijkbeleving geeft deze prachtige film!!!

Geniaal , magisch ! Mijn lievelingsfilm van Josef von Sternberg . Wat waren de cinematografische jaren ’30 van de vorige eeuw betoverend mooi !

***** / *****

DVDreview: met NL subs.

Ik ben niet zo enthousiast over deze film, ik vind het eerlijk gezegd von Sternberg's minste van wat ik heb gezien. Aangezien Dishonored midden in wat wel zijn beste periode wordt gezien valt had ik hoge verwachtingen maar die zijn dus helaas niet uitgekomen. Nu is plot wel vaker een ondergeschoven kindje bij deze regisseur, dit keer vond ik het verhalend wel erg zwak en vooral rommelig. Dietrich vind ik ook minder spelen dan in ander werk dat ik van haar zag, haar tegenspeler McLaglen was dan wel weer OK met die sardonische grijns op zijn smoelwerk.

Daarmee is niet gezegd dat ik het een slechte film vind, met name op cinematografisch vlak is er weer genoeg te zien- vooral de gemaskerd bal-scène vond ik mooi, maar von Sternberg heeft in mijn ogen véél betere films gemaakt.

Wederom een erg fijne Dietrich/Von Sternberg uit de blu ray box van Indicator.

Zoals BASWAS al schrijft is de beeldtaal een van de grote troeven van deze film. Het ziet er allemaal ook prachtig uit.

De stille cinema is nog vlakbij. Het verhaal stelt niet zo heel veel voor, als vond ik het eind verrassend sterk. En Dietrich weet mij wederom met elk moment dat zij in beeld is aan het scherm gekluisterd houden.

3,5

Graag gezien. (Alweer) Prachtige samenwerking tussen Jozef Von Sternberg (regie) en Lee Garmes (fotografie). De wandeling van Dietrich in het begin in het paleis. Wat een shot ! Von Sternberg laat graag de decadentie van de aristocratie samenvallen met een melodramatische liefdesavontuur. Het gemaskerd bal, een man lacht naar Dietrich, schrijft een briefje, hangt het aan de ballon die opstijgt richting Dietrich. Maar Dietrich prikt de ballon door en de boodschap valt naar beneden. Dietrich keldert de versierpoging. Even later. Dietrich en een man blazen op een carnaval fluitje. Ze gaan naar elkaar toe en het carnaval fluitje van de man rolt uit tot aan Dietrich. Metafoor voor een erectie ? Want Von Sternberg zat niet verlegen voor sexuele toespelingen. Helaas dat de kern van het drama nl een verliefde Dietrich valt voor een man in het andere kamp (een spion voor de vijand) en laat hem vrij waardoor ze als verraadster beschouwd wordt. De wisselwerking Dietrich/McLaglen is niet overtuigend, niet gemotiveerd in de scenes. Het einde is dan weer puur goud.