Morocco (1930)

David Lynch heeft op het filmfestival van Venetië de Gouden Leeuw ontvangen voor zijn gehele oeuvre. Over het medium film deed de gelauwerde handelaar in audiovisuele mysteriën op het festival de uitspraak dat film de taak heeft “om je iets dieps te laten voelen, een gevoel dat op geen enkele andere manier tot stand kan worden gebracht, en dat in de beste films ook maar een paar seconden duurt”.

De uitspraak doet mij denken aan een kok die beweert dat eten de taak heeft om je iets ongekends lekkers te laten proeven zonder rekening te houden met het levensnoodzakelijke voeden door een maaltijd naast het automatisch ademen.

Gelukkig zijn er in de loop der eeuwen andere vertellers geweest met of zonder filmbeeld die anders dachten over het scheppen van verhalen als Lynch al was het maar in de uitspraak van Bertolt Brecht in zijn stuk ‘De Driestuiversopera’: “Erst kommt das Fressen und dann kommt die Moral”.

Amusement zou misschien in dit rijtje voor nog wat aanvulling kunnen zorgen om tot een meer evenwichtige drie-eenheid te komen wat het kijken naar films betreft.

Kleine gebaren als smakelijke hapjes worden in de film Morocco continu door Von Sternberg op het witte filmlaken opgediend. Het is één van de acht films die hij met Marlène Dietrich in de hoofdrol maakte. Na Der Blaue Engel is dit de tweede film in een serie van acht die het koppel samen maakte. Bepaalde scènes en gebaren van Dietrich doen nog denken aan de Duitse klassieker met Emil Jannings over onschuld en raffinement.

Morocco is een Amerikaanse film met de jonge Gary Cooper (29 jaar) als tegenspeler van de even oude Dietrich. Cooper speelt een aantrekkelijke levenslustige soldaat uit het vreemdelingenlegioen zonder verleden en toekomst. De liefdeschemie tussen de door Dietrich gespeelde nachtclubzangeres, de soldaat en de filmkijker werkt effectief en is niet door een sympathieke rijkaard in de rol van kaper op de kust te stuiten.

Als dessert heeft Von Sternberg een prachtig melodramatisch toetje aan het eind dat overgoten is met een heerlijk ironisch sausje dat diep doordringt in de papillen van de tong zonder in kunstmatig opgewekte mysteries te blijven steken.

De film Morocco, het is een zeer lekkere voedzame maaltijd.

Als ik dit lees en als gevolg hiervan, terugdenk aan de film, bedenk ik me over mijn waardering van 3.5 sterren.

Opvallend aan de film, is het gebruik van geluid.

Het klinkt in eerste instantie alsof de overgang van 'geluidsloos' naar 'lawaai' hier nog in een tussenfase zit. Er is geen overbodige muzikale opvulling bij het beeld en omgevingsgeluiden blijft beperkt tot een minimum.

Vandaar misschien, dat het getrommel van het Legioen, zowel herkenbaar als hypnotisch werkt. Voor Dietrich en voor ons.

Morocco is als film uit 1930 volwassener in beeld, taal en emotie dan voldoende fims, die de misopvatting van 'datering' niet als obstakel hebben.

En dat zeg ik niet omdat Dietrich toevallig een vrouw kust.

Grappig. In het eigenlijk rustige maar wel sterk karakteriserende geluid is mij niets speciaals opgevallen, behalve de militaire trommels, het Arabischachtige vioolspel en de soms stille, koele of zwoele stem van Dietrich naast de soms wat snauwerige mannenstemmen.

Prachtig hoe het geluid zeer sober gehouden is met toch een breed scala aan klanken. Leuk om een opmerking daarover te lezen en om ook even stil te zijn bij deze kant van Morocco.

Het voorafje (de amuse-gueule) waarmee de film begint is onmiddelijk visueel zeer hartig duidelijk. Een koppige ezel die niet aan de kant wil voor marcherende soldaten als de opmaat voor iets met een onverzettelijke aard.

In het tweede shot (of gang) staat een verleidelijke toeschouwster aan de kant van de weg te kijken naar de van een front terugkerende soldaten. Het is een oriëntaalse vrouw met opgeheven armen en een doodskop boven haar hoofd op een houten paal achter de dame. Liefde en dood, de twee klassieke thema’s.

Het daarop volgende rijke alsmaar bewegende spel met licht en schaduwen op mensen in de prieelachtige straatjes is een lust voor het oog. En dan klinkt het op de plaats rust voor de legionairs. Een militair preekje volgt tegen de soldaten over held zijn en toch ook weer niet. Ondertussen staan op een dak twee gesluierde vrouwen toe te kijken waarvan één even het doekje opzij haalt om haar mond te laten zien. Zo wordt in de film ook wat heerlijk gekruide ondeugd geïntroduceerd.

Met zo’n opening ben ik gelijk helemaal verknocht aan een film. Vanaf het begin meteen een aantal zeer geraffineerde knipogen voor de kijker vol diep gevoel en van de magie van Dietrich is nog geen glimp te zien geweest.

ToNe, bedankt voor je reactie. En ja, over zo’n kus moeten sommige neo-cons nog steeds moeilijk blijven doen. Niet helemaal na te gaan is hoe daar vijfenzeventig jaar terug op gereageerd werd. Het lijkt mij moedig om dat in die tijd gewoon in een film wel even lekker te flikken. De cons toen konden ook al de pot op met hun benauwende ideeën.

Verhaaltechnisch misschien niet hoogstaand, maar op visueel vlak is het genieten.

Dietrich, hoewel nog wat onwennig in haar eerste echte Amerikaanse film, is weer onweerstaanbaar en trekt alle aandacht naar zich toe. In een ondankbare, maar schitterende rol is ook Adolphe Menjou fantastisch bezig. Helaas komt Gary Cooper (daardoor?) niet helemaal goed uit de verf en overtuigt hij niet als Dietrich's 'love interest'.

Het is vooral Von Sternberg die met een aantal fascinerende scenes de bodem onder deze film legt. De opening van de film is fabelachtig. Een garnizoen van het Vreemdelinglegioen komt de stad binnenmarcheren, gadegeslagen door de lokale bevolking. Een aantal vrouwen van lichte zeden probeert de soldaten al direct het hoofd op hol te brengen. Prachtig in beeld gebracht sluit de opening vervolgens af met het moment dat de lokale mannen - allen in het wit - opgeroepen door de Imam op straat in gebed gaan.

Ook daarna is er nog genoeg te genieten, maar het is vooral de slotscene die een diepe indruk maakt. Dietrich verkiest de emotie boven de ratio, en laat haar weldoener in de steek voor de onbehouwen soldaat. De wijze waarop Von Sternberg dat laat zien is echt schitterend. Dietrich ziet haar geliefde vertrekken in de woestijn. Ze staat in vertwijfelde tweestrijd, kijkt hem na en kijkt weer naar Menjou. Dan neemt ze haar besluit en gaat achter Cooper aan door zich aan te sluiten bij een groepje vrouwelijke volgers. De camera blijft op haar gericht totdat ze achter de woestijduinen is verdwenen, opgeslokt door het woestijnzand. Einde Er wordt verder geen woord gezegd in de slotscene, beeld en omgevingsgeluid zijn voldoende. Geweldig!

Na 81 jaar is het nog steeds compleet duidelijk waarom Dietrich een ster was; ze is cool en hot in even grote mate! De cinematografie is bijzonder sfeervol en doet, net als het einde, erg denken aan het poetisch realisme van Marcel Carné

Knap camerawerk en enscenering (1930 !).

Romanthiek is het hoofdthema in deze film waarin toch ook aandacht wordt besteed aan de sfeer in en rondom het vreemdelingenlegioen.

Cast waarvoor men destijds ongetwijfeld, en terecht, storm liep.

Aangenaam verrast door deze visueel mooie prent.

Leuke film met de charmes van de jaren '30. Maar voor mij persoonlijk niet meer dan dat. Het verhaal stelt niet zoveel voor, ondanks de thema's. Het gaat allemaal iets te soepel. Maar de aankleding, zeker voor die tijd maakt veel goed en de dialogen zijn soms (misschien onbedoeld) dusdanig knullig dat het weer leuk wordt. De keuze voor de lange scenes, creeert soms een theatraal gevoel. Overal gebeurd wel wat. En Marlene Dietrich speelt erg goed en is ook echt een klassieke filmster om te zien. De mannelijk tegenspelers pasten door hun knulligheid toch nog enigzins, maar werden gewoon weggeblazen door Dietrich's performance.

3.5*

Ook weer fijne Dietrich/Sternberg. Niet zo sterk als Blonde Venus, maar de setting in Marokko met de ‘kleurrijke’ decors en zwoele belichting geeft de film wat extra’s. Helaas is deze transfer in de Indicator box iets minder van kwaliteit. Maar goed, film is bijna 100 jaar oud. Heb me er toch weer prima mee vermaakt.

3,5

Schitterende film. Vanaf de opening met die mooie score worden we meteen ondergedompeld in een universum van exotisme. Dan begint het verhaal met de terugkeer van het Vreemdelingen legioen in een stad in Marokko. Exotisme en verleiding. De beelden spreken. Met een prachtige fotografie van Lee Garmes als gids. Niet alleen de fotografie maar ook het camerastandpunt heeft een esthetisch doel. Telkens een object op de voorgrond (planten, bomen, zelfs touwen) waardoor er steeds diepte in het kader is. Ook een paar magistrale trackingshots (Dietrich op zoek naar Cooper bij de 2de terugkeer, het vertrek naar Afamo). Sternberg vertelt weinig plot maar des te meer met beelden. Het verkopen van appels na het optreden lijkt verbazend veel op de symboliek van de verboden vrucht. Mede door Dietrich's lied (paradijs). De personages zijn verbitterd, eenzaam, manipulatief. Losse zeden en decadentie vormen de hoofdbestanddelen voor alle personages. Echte liefde dwarsboomt hun geloof in vrijheid, zijn te trots om toe te geven maar op het einde kan niemand van beiden ontkennen. Zo komen we tot die geniale slotscene waarin Dietrich blootsvoets on de woestijn haar man volgt. Er zijn wel meer van die prachtige scenes waarin dramatiek mouter visueel wordt getoond : de parels die Dietrich kreeg van haar verloofde, ze hoort de marsmuziek en beseft dat haar echte liefde Cooper misschien terug is, haast haar naar buiten en de parels worden daardoor kapot getrokken. Nog meer vuurwerk : de tekst van Cooper op de spiegel dat blijft in de volgende scene waarin Dietrich haar liefde probeert te ontkennen tot ze het opschrift opnieuw ziet en haar glas champagne er tegen aan gooit. Seksuele toespelingen bij de vleet. Een aanraking van een pompon door een heer die teruggetrokken wordt door Dietrich, door arm in arm te wandelen met daarop Cooper die Dietrich draagt naar haar huis, van een armband die gegooid wordt naar een dame die het onmiddellijk om haar arm doet ... het zijn de signalen waarin seks wel of niet zal volgen. Decor, beelden, licht en schaduw, objecten ... alles suggereert een verdorven wereld waarin de personages speelbal zijn van hun lusten.

Na 92 jaar, nog altijd een geweldig goeie film. Dietrich spat van het scherm in elke scene, wat ze zowat in al haar volgende films zou doe. Zo'n actrice kennen we nu niet meer, en zo zal er ook nooit meer een komen vrees ik. Samen met Greta Garbo, Bette Davis, Joan Crawford en Katharine Hepburn, voor mij de groten uit Golden Hollywood Years! Nu stelt Hollywood niks meer voor, alle glamour verdwenen!!!

Ongeveer eens met bijna iedereen hier boven, das ook wel eens fijn. Mooie, sfeervolle film. Dietrich is hier wel écht goed hoor.