Tabu, a Story of the South Seas (1931)

De laatste film van F.W. Murnau

Applaus voor het einde! :]

19 November komt hier een versie van uit via het Engelse Masters of Cinema label!

YES! vandaag de MoC versie binnen. ben errug benieuwd. Ik heb snel ff door de dvd geskipt, en de beelkwaliteit is, net als rest van de dvd om van te smullen. enorm boek werk erbij (80 pagina's) met veel interessante feitjes.

zozo, die hakt er wel in!

ik heb de film 3 dagen terug gekeken.

Tabu gaat, net als sunrise, nosferatu en Tartuffe over twee geliefden waar een kwade derde persoon de relatie probeert te breken. In dit geval is die kwade kracht "Tabu": Things or places which are tapu must be left alone, and may not be approached or interfered with. In some cases, they should not even be spoken of. -wikipedia

Reri, de vrouwelijke hoofdpersoon word door een oude man, de personificatie van tabu, als tabu verklaart. Helaas voor Matahi die verliefd is op Reri. ze denken te kunnen vluchten voor deze tabu door de boot naar een naastgelegen dorp te nemen. Dit dorp is minder ouderwets in haar gewoontes, het is stadser. (een tweede verwijzing naar Sunrise) De twee leren kunnen het goed vinden op het stadse eiland. Maar schijn bedriegt: Reri lijkt de tabu niet van haar af te kunnen zetten en Mahati komt in de problemen door het kapitalisme van de stadse omgeving... HOE ZAL HET AFLOPEN????

Tabu is een typische Murnau film. Niet alleen qua thema's, maar ook qua camera werk. Murnau weet door middel van compositie, lichtgebruik en montage een grote meerwaarde te creeeren in het redelijk simpele verhaal.

Naast het verhaal richt heteerste deel van de film zich ook op de exotische leefwijze van de eiland bewoners. (Ik kan me zo niet precies herrineren welk land iets Polynesisch ofzo. ) Dit doet hij door uitgebreid de rituelen en activiteiten te laten zien. dit maakt het eerste deel erg luchtig en vrolijk om naar te kijken. In het tweede gaat het verhaal de diepte in en word de film een stuk spannender en intenser om naar te kijken.

Aanrader dus!

een aanrader voor liefhebber van Murnau en stille film!

Erg goed en weer iets heel anders dan het macabere werk van Murnau zoals bijvoorbeeld: Nosferatu en Faust.

Geweldig, avontuurrijk en sensationeel.

Niet half zo goed als bijvoorbeeld Faust, Nosferatu of Sunrise en ik mis enorm zijn vertrouwde, rauwe schaduwstijl maar toch een goede film. Vooral de vele sterke vondsten en de scenes met de haai waren ijzersterk.

Na Faust en Sunrise vond ik dit toch een beduidend stukje minder. Verhaaltechnisch vond ik het allemaal niet bijster interessant waarbij het einde ronduit melodramatisch en zelfs te moraliserend was.

Er zaten zeker een paar prachtige scenes in, maar, met uitzondering van de onderwaterscenes, voor die tijd nou ook niet echt heel interessant meer.

Het is jammer dat Murnau in hetzelfde jaar overleed, want ik ben zeer benieuwd of, en hoe hij zich in het nieuwe tijdperk van geluidsfilms staande zou hebben gehouden.

het einde is juist niet melodramatisch, en wat bedoel je met moraliserend? Dit is misschien wel Murnau's beste film. Nergens is hij zo puur visueel ingesteld als in deze film, intertitles zijn er vrijwel niet (en als ze er zijn enkel met het geschreven woord) vrijwel ieder shot leert ons iets en ziet er ook nog eens fantastisch uit. Als je op deze manier je verhaal kan vertellen dan ben je gewoon een van de beste.

Ze wordt meegenomen door haar oudere echtgenoot. Haar geliefde duikt vervolgens de woeste golven in om haar te redden, tevergeefs.... Vooral door de vormgeving melodramatisch


Het breken van een gelofte/belofte wordt keihard afgestraft. Boontje komt om haar loontje...


Dit geldt ook voor zijn andere films als Faust, Sunrise, en zeker Der Letzte Mann.
Die films zijn stuk voor stuk beter en veel interessanter dan Tabu. Vergeet niet dat Murnau deze film in eerste instantie met een co-regisseur moest maken. Ondanks het feit dat hij hem uiteindelijk zelf heeft afgemaakt, is wat mij betreft duidelijk dat hij hier niet het kwaliteitsniveau van zijn eerdere films haalt.

Tsjah, zoals jij het beschrijft is het inderdaad melodramatisch. Gelukkig is het in werkelijkheid anders. Het zou melodramatisch zijn als Matahi zou verdrinken onder ogen van Reri, die net het gevecht voor het leven van haar vriendje verloren heeft. Dit einde is juist bijzonder ingetogen: Hitu stopt Reri in de boot, hij snijdt het touw door en wij zien Matahi van een afstand verdrinken.



Goed, dan kan je zo ongeveer iedere misdaad film als moraliserend beschouwen. Als er een toon is die deze film niet aanslaat dan is het wel een moraliserende. Dit is echt onzin.



Tsjah, dat zijn ook goede films, en Murnau heeft inderdaad nooit veel tussentitels nodig gehad, maar als je het gebruik in deze film vergelijkt met bijv. Sunrise, dan is het toch een wereld van verschil. Zo zitten er in de introductie van deze film (het Paradise gedeelte, ong. een half uur) een stuk of vijf (misschien 1 meer of minder) tussentitels (allemaal geschreven woord, geen gesproken!), als je dan kijkt naar Sunrise waar de introductie (ook ong. een half uur) een twintigtal (misschien 1 meer of minder) tussentitels telt (allemaal gesproken woord), dan is dat toch een duidelijke vooruitgang. Wat het voor mij allemaal nog bewonderenswaardiger maakt is dat alles zich afspeelt in een wereld die totaal onbekend is voor de gewone man, maar dat we toch alles begrijpen, zonder dat daar een woord aan te pas komt. Als je naar het ‘echte’ technische gedeelte gaat kijken dan is deze film inderdaad wel wat minder interessant (hoewel er hier en daar echt bijzonder smakelijke belichting is) dan zijn voorgangers die vrij vol zitten met allerlei indrukwekkende effecten. Maar daar staat een lust en vreugde voor het leven tegenover die in geen enkele Murnau film terug te zien is.

Wat je wil zeggen met de inbreng van Flaherty is me trouwens niet helemaal duidelijk. Waarom moet ik dat niet vergeten (waarom zou ik het vergeten zijn?)? Ik heb het idee dat je zijn invloed op het uiteindelijke resultaat een beetje overschat. Murnau heeft Flaherty na het schieten van enkele scènes gedegradeerd tot klusjesman. Voor zover ik weet heeft hij enkel meegeschreven aan deze film en de openingsscène gedaan.

Tabu is een zeer mooie, poëtische film van Murnau. Voor mij een zeer mooie afsluiter van zijn, helaas te korte carrière.
Hoewel de beelden prachtig zijn en het acteerwerk naturel (wat logisch is, want de cast bestond uit louter amateurs), deed dit me net iets minder dan andere Murnau's. Ik miste het experimenteer met beeld-effecten (iets wat alleen even terug kwam in de droom-scene).

4*

ik vond Tabu eigenlijk behoorlijk saai. ik heb de eerste 40 minuten gekeken en dan ben ik gaan eten. twee uur later zette ik het vervolg op. echt enerverende film en het einde vond ik ook al niet helemaal zo goed.

Is dit een stille film?

ik geloof dat er in deze film hier en daar wat geluiden zaten, hoewel het alweer enkele maanden geleden is dat ik het gezien heb, voornamelijk stil toch hoor

Liefhebbers van dit meesterwerk zullen waarschijnlijk ook Moana (1925) van Robert J. Flaherty geweldig vinden!

Mooie film van Murnau, maar hij komt ook weer totaal niet in de buurt van Sunrise. Ik wou het simpele en niet bepaald bijzondere plot de schuld geven, maar aan de andere kant haalde Sunrise juist uit die elementen zijn kracht. Een nadeel hier was in ieder geval dat ik de man niet bijzonder sympathiek vond. Het was mij niet duidelijk hou bewust hij zich ervan was dat zijn redding van het meisje oorlog en de dood van vele mensen zou kunnen hebben. Ik weet zelfs niet eens zeker of hij wist dat het meisje hem verliet om hem te redden. Hoe dan ook, het meisje had meer mijn sympathie. Maar geen van de hoofdpersonen vond ik zo boeiend als die van Sunrise.

Een echte emotionele betrokkenheid bij het verhaal bleef uit, al deed het einde me wel wat. De film moet het meer hebben van zijn uiterlijk. De dvd van Masters of Cinema is erg mooi gerestaureerd en de film ziet eruit alsof hij lang na het somme tijdperk gemaakt is, al omt dat misschien omdat de acteurs minder make-up dragen. Murnaus gebruikelijke schaduwwerk is weg, maar de belichting valt toch weer op en hij weet veel uit de tropische sfeer te halen. Als zomerse film had Tabu op mij misschien nog wel beter gewerkt dat als drama. Ook zit er veel dreiging in de momenten met de oude man. Murnau kon ook als geen ander een stomme film maken met zo min mogelijk tussentitels. De schaarse momenten waarop hij toch iets met tekst moet verduidelijken lost hij dat elegant op door een personage dingen te laten schrijven. Hij is een van de weinige stomme regisseurs waarvan ik betwijfel of dialoog hem beter gepast zou hebben. Het is zijn beeldtaal dat het beste is. Niettemin is de score van de film, die ook al in 1931 erbij zat, erg mooi.

Al met al een prima film, maar van deze regisseur verwacht ik toch net iets meer.
3,5*

Tabu handelt over twee jonge geliefden uit Polynesië. Een stam van een eiland verderop eist een meisje op, maar die wil natuurlijk niet gaan, omdat ze hevig verliefd is op een jongeman. Uiteindelijk slaan ze dus op de vlucht.
Het is geschreven door Murnau en Flaherty en de samenwerking tussen deze twee is goed te merken. Flaherty, bekend van Nanook of the North (een docu over eskimo's) probeert van Tabu een cultuur/antropologisch feestje met uitgebreide dansscenes van te maken, terwijl Murnau veel meer geïnteresseerd is om een indringend drama op het doek te toveren. In beide doelen voelt Tabu een beetje halfbakken aan. Had zelf niet het idee dat ik nou een goed inkijkje in de Polynesische samenleving uit de jaren '30 kreeg en het drama zelf was ook niet zo bijzonder als bijvoorbeeld Sunrise. Anyway,dit was toch wel goed te doen en kan op een ruime voldoende rekenen.

Een goede film van Murnau, die mij met zijn stomme films toch vaak wel weet te boeien.

Net als bij Sunrise gaat het verhaal hier over twee geliefden, die te maken krijgen met tegenslagen en bemoeienissen van anderen. Geen al te moeilijk plot dus, maar Murnau weet het weer op een mooie manier op het beeld over te brengen. De locatie ziet er in ieder geval erg mooi uit. Het heeft iets weg van Honolulu met al die palmbomen, het exotische sfeertje en de bijbehorende kransen. Qua sfeer is het goed geslaagd. In het eerste gedeelte had ik nog enigszins het idee, dat dit een erg luchtige film zou gaan worden. Maar dat had ik mis.

In het tweede gedeelte verdwijnt dat sfeertje echter langzaam naar de achtergrond. Die oude man die de hoofdrolspelers in de gaten houdt, is erg dreigend. Het wordt dan op een gegeven moment zelfs nog behoorlijk spannend. Ondanks dat ik me niet zo heel goed kon verplaatsen in de hoofdpersonen, had ik op het einde wel medelijden met de jongen, omdat hij de onvermijdelijke verdrinkingsdood tegemoet ging. Dat einde is ook wel erg sterk. Verder is het allemaal heel degelijk en goed gemaakt.

Een bovengemiddelde film dus van Murnau, die helaas niet de kans heeft gekregen om een film met pratende mensen te maken.

3,5*

Het heeft voor mij niet de overdonderende kracht van Sunrise: a song of two humans. Die was in het tonen van zijn emoties namelijk diverser en diepgaander. Daar komt bij dat dit bestaat uit twee uitersten: vrolijk antropologisch verslag versus duistere occulte thriller. Die twee tegengestelde tonen matchen niet helemaal lekker en het maakt de film wat tweeslachtig. Toch heeft het tragische einde mij geenszins onberoerd gelaten. In dat opzicht delen de twee hoofdpersonages genoeg chemie om hun liefdesgeschiedenis overtuigend over te brengen.

Na het zien van keurige analyse van twee filmwetenschappers ben ik ook om. Mooie film, veel gelaagder dan je er in eerste instantie uit zou halen.

16mm print a.s. vrijdag te zien in de openlucht bij Museum 't Schip in Amsterdam!

Fraai filmpje van F.W. Murnau. Het verhaal an sich is niet bijster origineel, twee star cross'd lovers die in dit geval door een priester tegengewerkt worden, maar het is mooi uitgewerkt. De idyllische setting op Polynesische eilandjes en prachtige beelden van lokale rituelen, boottochten e.d. hielpen daarmee zeker, ik kan altijd wel genieten van een voor mij wat exotische setting - en zoals hierboven ook al aangegeven contrasteren deze paradijselijke beelden behoorlijk met wat uiteindelijk een donker, dramatisch verhaal is. Geen absoluut meesterwerk, maar zeker wel een mooi liefdesdrama waarin prima geacteerd werd en wat, ondanks dat het vlot wegkeek, toch wel indruk maakte.

Ik zie net dat dit zijn laatste film was voor zijn auto-ongeluk. Die man had ons echt nog een hoop mooie films kunnen geven denk ik.

Wat een afzichtelijke poster trouwens, is dat een originele?

edit: Een kleine zoektocht leert dat de oorspronkelijke posters waarschijnlijk alle quads waren, dus zitten we nu hiermee opgescheept.

Ja die is niet zo heel geweldig inderdaad.

In vergelijking met Murnau’s Sunrise en vooral zijn sublieme City Girl valt diens laatste film mij toch een klein beetje tegen. Het verhaal beklijft minder dan in de voorgaande films, al is het einde er eentje om in te lijsten. Knap om met een cast bestaande uit onervaren eilandbewoners tot dit gedegen resultaat te komen. Ik heb gelezen dat de film op locatie opgenomen is. Dat moet in die tijd een ingewikkeld avontuur geweest zijn, maar aan het eindresultaat is dat niet te merken. Te meer daarom jammer voor ons als filmliefhebbers dat Murnau op veel te jonge leeftijd bij een auto-ongeluk om het leven gekomen is.

Mooie film van Murnau, over twee jonge mensen die hun liefde weigeren op te geven.
Lijkt me ook behoorlijk vervelend als je vriendin tot heilige maagd wordt uitgeroepen dus terecht dat ze hun geluk elders zochten.

De film heeft duidelijk twee gezichten- het idyllische, zorgeloze eilandleven (zorgeloos op de taboes na dan) levert een paar mooie scenes op: de scene dat ze met z'n allen naar de zeilboot peddelen, de scene bij de waterval, de rituele dans. Na de ontsnapping krijgt het drama meer de overhand, en ook hier een aantal mooie scenes, zoals het uitbundige feest waarin champagne wordt gedronken- een bitterzoete scene, aangezien je al voelt aankomen dat de jongen geen idee heeft dat hij dat allemaal moet betalen.

Het treurige einde was ontroerend- vond het totaal niet melodramatisch zoals iemand opmerkt- wel dramatisch natuurlijk. Ten slotte nog een pluim voor de score, die vond ik mooi gebalanceerd, met klassieke stukken maar ook ietwat verwesterde Polynesische (?) zang.

Vond het trouwens wel opvallend dat in deze Amerikaanse film geen enkele caucasian voorkomt, zeker als je bedenkt dat het tot ver in de jaren 50 doodnormaal was voor exotische rollen een blanke te casten, al dan niet geschminkt. Gebeurt nog steeds trouwens nu ik eraan denk, bv in Gods and Kings.