
Tabu, a Story of the South Seas (1931)
Alternatieve titel: Tabu
Verenigde Staten
Drama / Romantiek
84 minuten
geregisseerd door F.W. Murnau
met Anne Chevalier, Matahi en Ah Fong
Op het eiland Bora-Bora is de parelduiker Matahi verliefd op Reri. Ze leiden samen een idyllisch leven, totdat een afgezant van een naburig eiland Reri tot heilige maagd verklaart en geen enkele man haar meer mag aanraken. Wie dat toch doet, wordt ter dood veroordeeld. Reri en Matahi besluiten samen te ontsnappen naar het vasteland.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=BmHQjE_YCGw
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
ik heb de film 3 dagen terug gekeken.
Tabu gaat, net als sunrise, nosferatu en Tartuffe over twee geliefden waar een kwade derde persoon de relatie probeert te breken. In dit geval is die kwade kracht "Tabu": Things or places which are tapu must be left alone, and may not be approached or interfered with. In some cases, they should not even be spoken of. -wikipedia
Reri, de vrouwelijke hoofdpersoon word door een oude man, de personificatie van tabu, als tabu verklaart. Helaas voor Matahi die verliefd is op Reri. ze denken te kunnen vluchten voor deze tabu door de boot naar een naastgelegen dorp te nemen. Dit dorp is minder ouderwets in haar gewoontes, het is stadser. (een tweede verwijzing naar Sunrise) De twee leren kunnen het goed vinden op het stadse eiland. Maar schijn bedriegt: Reri lijkt de tabu niet van haar af te kunnen zetten en Mahati komt in de problemen door het kapitalisme van de stadse omgeving... HOE ZAL HET AFLOPEN????
Tabu is een typische Murnau film. Niet alleen qua thema's, maar ook qua camera werk. Murnau weet door middel van compositie, lichtgebruik en montage een grote meerwaarde te creeeren in het redelijk simpele verhaal.
Naast het verhaal richt heteerste deel van de film zich ook op de exotische leefwijze van de eiland bewoners. (Ik kan me zo niet precies herrineren welk land iets Polynesisch ofzo. ) Dit doet hij door uitgebreid de rituelen en activiteiten te laten zien. dit maakt het eerste deel erg luchtig en vrolijk om naar te kijken. In het tweede gaat het verhaal de diepte in en word de film een stuk spannender en intenser om naar te kijken.
Aanrader dus!
een aanrader voor liefhebber van Murnau en stille film!
Geweldig, avontuurrijk en sensationeel.

Er zaten zeker een paar prachtige scenes in, maar, met uitzondering van de onderwaterscenes, voor die tijd nou ook niet echt heel interessant meer.
Het is jammer dat Murnau in hetzelfde jaar overleed, want ik ben zeer benieuwd of, en hoe hij zich in het nieuwe tijdperk van geluidsfilms staande zou hebben gehouden.

Ze wordt meegenomen door haar oudere echtgenoot. Haar geliefde duikt vervolgens de woeste golven in om haar te redden, tevergeefs.... Vooral door de vormgeving melodramatisch
Het breken van een gelofte/belofte wordt keihard afgestraft. Boontje komt om haar loontje...
Dit geldt ook voor zijn andere films als Faust, Sunrise, en zeker Der Letzte Mann.
Die films zijn stuk voor stuk beter en veel interessanter dan Tabu. Vergeet niet dat Murnau deze film in eerste instantie met een co-regisseur moest maken. Ondanks het feit dat hij hem uiteindelijk zelf heeft afgemaakt, is wat mij betreft duidelijk dat hij hier niet het kwaliteitsniveau van zijn eerdere films haalt.
Ze wordt meegenomen door haar oudere echtgenoot. Haar geliefde duikt vervolgens de woeste golven in om haar te redden, tevergeefs.... Vooral door de vormgeving melodramatisch
Tsjah, zoals jij het beschrijft is het inderdaad melodramatisch. Gelukkig is het in werkelijkheid anders. Het zou melodramatisch zijn als Matahi zou verdrinken onder ogen van Reri, die net het gevecht voor het leven van haar vriendje verloren heeft. Dit einde is juist bijzonder ingetogen: Hitu stopt Reri in de boot, hij snijdt het touw door en wij zien Matahi van een afstand verdrinken.
Het breken van een gelofte/belofte wordt keihard afgestraft. Boontje komt om haar loontje...
Goed, dan kan je zo ongeveer iedere misdaad film als moraliserend beschouwen. Als er een toon is die deze film niet aanslaat dan is het wel een moraliserende. Dit is echt onzin.
Dit geldt ook voor zijn andere films als Faust, Sunrise, en zeker Der Letzte Mann.
Die films zijn stuk voor stuk beter en veel interessanter dan Tabu. Vergeet niet dat Murnau deze film in eerste instantie met een co-regisseur moest maken. Ondanks het feit dat hij hem uiteindelijk zelf heeft afgemaakt, is wat mij betreft duidelijk dat hij hier niet het kwaliteitsniveau van zijn eerdere films haalt.
Tsjah, dat zijn ook goede films, en Murnau heeft inderdaad nooit veel tussentitels nodig gehad, maar als je het gebruik in deze film vergelijkt met bijv. Sunrise, dan is het toch een wereld van verschil. Zo zitten er in de introductie van deze film (het Paradise gedeelte, ong. een half uur) een stuk of vijf (misschien 1 meer of minder) tussentitels (allemaal geschreven woord, geen gesproken!), als je dan kijkt naar Sunrise waar de introductie (ook ong. een half uur) een twintigtal (misschien 1 meer of minder) tussentitels telt (allemaal gesproken woord), dan is dat toch een duidelijke vooruitgang. Wat het voor mij allemaal nog bewonderenswaardiger maakt is dat alles zich afspeelt in een wereld die totaal onbekend is voor de gewone man, maar dat we toch alles begrijpen, zonder dat daar een woord aan te pas komt. Als je naar het ‘echte’ technische gedeelte gaat kijken dan is deze film inderdaad wel wat minder interessant (hoewel er hier en daar echt bijzonder smakelijke belichting is) dan zijn voorgangers die vrij vol zitten met allerlei indrukwekkende effecten. Maar daar staat een lust en vreugde voor het leven tegenover die in geen enkele Murnau film terug te zien is.
Wat je wil zeggen met de inbreng van Flaherty is me trouwens niet helemaal duidelijk. Waarom moet ik dat niet vergeten (waarom zou ik het vergeten zijn?)? Ik heb het idee dat je zijn invloed op het uiteindelijke resultaat een beetje overschat. Murnau heeft Flaherty na het schieten van enkele scènes gedegradeerd tot klusjesman. Voor zover ik weet heeft hij enkel meegeschreven aan deze film en de openingsscène gedaan.
Hoewel de beelden prachtig zijn en het acteerwerk naturel (wat logisch is, want de cast bestond uit louter amateurs), deed dit me net iets minder dan andere Murnau's. Ik miste het experimenteer met beeld-effecten (iets wat alleen even terug kwam in de droom-scene).
4*
Een echte emotionele betrokkenheid bij het verhaal bleef uit, al deed het einde me wel wat. De film moet het meer hebben van zijn uiterlijk. De dvd van Masters of Cinema is erg mooi gerestaureerd en de film ziet eruit alsof hij lang na het somme tijdperk gemaakt is, al omt dat misschien omdat de acteurs minder make-up dragen. Murnaus gebruikelijke schaduwwerk is weg, maar de belichting valt toch weer op en hij weet veel uit de tropische sfeer te halen. Als zomerse film had Tabu op mij misschien nog wel beter gewerkt dat als drama. Ook zit er veel dreiging in de momenten met de oude man. Murnau kon ook als geen ander een stomme film maken met zo min mogelijk tussentitels. De schaarse momenten waarop hij toch iets met tekst moet verduidelijken lost hij dat elegant op door een personage dingen te laten schrijven. Hij is een van de weinige stomme regisseurs waarvan ik betwijfel of dialoog hem beter gepast zou hebben. Het is zijn beeldtaal dat het beste is. Niettemin is de score van de film, die ook al in 1931 erbij zat, erg mooi.
Al met al een prima film, maar van deze regisseur verwacht ik toch net iets meer.
3,5*
Het is geschreven door Murnau en Flaherty en de samenwerking tussen deze twee is goed te merken. Flaherty, bekend van Nanook of the North (een docu over eskimo's) probeert van Tabu een cultuur/antropologisch feestje met uitgebreide dansscenes van te maken, terwijl Murnau veel meer geïnteresseerd is om een indringend drama op het doek te toveren. In beide doelen voelt Tabu een beetje halfbakken aan. Had zelf niet het idee dat ik nou een goed inkijkje in de Polynesische samenleving uit de jaren '30 kreeg en het drama zelf was ook niet zo bijzonder als bijvoorbeeld Sunrise. Anyway,dit was toch wel goed te doen en kan op een ruime voldoende rekenen.
Net als bij Sunrise gaat het verhaal hier over twee geliefden, die te maken krijgen met tegenslagen en bemoeienissen van anderen. Geen al te moeilijk plot dus, maar Murnau weet het weer op een mooie manier op het beeld over te brengen. De locatie ziet er in ieder geval erg mooi uit. Het heeft iets weg van Honolulu met al die palmbomen, het exotische sfeertje en de bijbehorende kransen. Qua sfeer is het goed geslaagd. In het eerste gedeelte had ik nog enigszins het idee, dat dit een erg luchtige film zou gaan worden. Maar dat had ik mis.
In het tweede gedeelte verdwijnt dat sfeertje echter langzaam naar de achtergrond. Die oude man die de hoofdrolspelers in de gaten houdt, is erg dreigend. Het wordt dan op een gegeven moment zelfs nog behoorlijk spannend. Ondanks dat ik me niet zo heel goed kon verplaatsen in de hoofdpersonen, had ik op het einde wel medelijden met de jongen, omdat hij de onvermijdelijke verdrinkingsdood tegemoet ging. Dat einde is ook wel erg sterk. Verder is het allemaal heel degelijk en goed gemaakt.
Een bovengemiddelde film dus van Murnau, die helaas niet de kans heeft gekregen om een film met pratende mensen te maken.
3,5*
Fraai filmpje van F.W. Murnau.
Ik zie net dat dit zijn laatste film was voor zijn auto-ongeluk. Die man had ons echt nog een hoop mooie films kunnen geven denk ik.
edit: Een kleine zoektocht leert dat de oorspronkelijke posters waarschijnlijk alle quads waren, dus zitten we nu hiermee opgescheept.
Wat een afzichtelijke poster trouwens, is dat een originele?
edit: Een kleine zoektocht leert dat de oorspronkelijke posters waarschijnlijk alle quads waren, dus zitten we nu hiermee opgescheept.
Ja die is niet zo heel geweldig inderdaad.
Lijkt me ook behoorlijk vervelend als je vriendin tot heilige maagd wordt uitgeroepen dus terecht dat ze hun geluk elders zochten.
De film heeft duidelijk twee gezichten- het idyllische, zorgeloze eilandleven (zorgeloos op de taboes na dan) levert een paar mooie scenes op: de scene dat ze met z'n allen naar de zeilboot peddelen, de scene bij de waterval, de rituele dans. Na de ontsnapping krijgt het drama meer de overhand, en ook hier een aantal mooie scenes, zoals het uitbundige feest waarin champagne wordt gedronken- een bitterzoete scene, aangezien je al voelt aankomen dat de jongen geen idee heeft dat hij dat allemaal moet betalen.
Het treurige einde was ontroerend- vond het totaal niet melodramatisch zoals iemand opmerkt- wel dramatisch natuurlijk. Ten slotte nog een pluim voor de score, die vond ik mooi gebalanceerd, met klassieke stukken maar ook ietwat verwesterde Polynesische (?) zang.
Vond het trouwens wel opvallend dat in deze Amerikaanse film geen enkele caucasian voorkomt, zeker als je bedenkt dat het tot ver in de jaren 50 doodnormaal was voor exotische rollen een blanke te casten, al dan niet geschminkt. Gebeurt nog steeds trouwens nu ik eraan denk, bv in Gods and Kings.