Samson and Delilah (2009)

Klinkt tof... altijd de moeite waard om in de gaten te houden.

dit is echt een film waar je van moet houden. typisch filmhuis film. deed me veel denken aan "BirdWatchers - La Terra degli Uomini Rossi". de sfeer die die film uitstraalde kwam in deze film ook bij mij bovendrijven. het verhaal is duidelijk en geeft weer hoe de situatie nu is in aboriginal-gemeenschappen. klein beetje romantiek en een kei-harde realiteit. de stilte in deze film maakte me soms zelfs kwaad en dat was denk ik ook de bedoeling.

niet voor iedereen deze film.

3

Met name de eerste anderhalf uur is Samson and Delilah een prachtige film. Een schitterende en tegelijkertijd ook verschrikkelijke omgeving waarin Samson en Delilah opgroeien. Een plek waar je niet veel meer kan doen dan niks doen en lijm snuiven.

Dat de film pakweg het laatste half uur een beetje begint te slepen is jammer. Wanneer hierin is scherper vertelt zou zijn, was het een tig keer krachtige film geweest. En dan had ik het einde in deze vorm waarschijnlijk ook wat beter gepikt, alhoewel de twee het wel verdienen, na alles wat ze hebben meegemaakt....

4*

Ik had min of meer een romantisch verhaal tegen een bijzondere achtergrond verwacht, maar de toon van deze film bleek toch wel anders te zijn. Vrij nare film eigenlijk, met een grote neerwaartse spiraal. Ik vond het redelijk interessant, maar echt indruk maakte het nooit. Ik denk ook dat het beter werkt als je beter bekend bent met de huidige leefsituatie van de Aboriginals, dan zou het best een stomp in de maag kunnen zijn. Bijvoorbeeld zo'n moment als waar Delilah haar schilderwerk probeert te verkopen en niemand op het terrasje er maar iets voor over heeft, terwijl vergelijkbare kwaliteit voor duizenden euro's in de winkel liggen.

Dus een aardig debuut van Thornton, maar ik denk dat de impact groter is als je wat meer van de achtergronden kent.

Goede film. Stillistisch interessant, vooral door bijzonder mooi gebruik van natuurlijk licht en een fraai sounddesign (lijkt trouwens echt iets van de laatste jaren, arthousecinema waarin met geluid gespeeld wordt komt echt steeds meer voor, tot mijn vreugde overigens). Samson en Delilah is bepaald geen droge registratie.

De film an sich begint als een film over gevangen zitten in een bestaan waar je niet uitkomt. Elke dag is hetzelfde, er veranderd niks. De eigenheid van de aboriginals is voor een groot deel weggezakt in isolement en sociale achterstand en er is niks voor in de plaatsgekomen. Het leven is lamlendig en Samson trekt Delilah (de film verwijst verschillende keren naar het bijbelverhaal) ineens uit de vicieuze cirkel, maar dan komen ze in neerwaartse spiraal

Even lijkt de film wel heel makkelijk een een twist te maken naar een gefoceerd happy end. Had van mij wat ambivalenter gemogen. De scene begon trouwens erg fraai, met Delilah als een religieuze verschijning. Het einde is gelukkig ook weer niet zo makkelijk en past eigenlijk ook wel bij de rest van de film. Liefde kan bijna alle ellende overwinnen.

De film raakte me niet zo sterk als wellicht had gemoeten, maar een boeiend en sterk debuut is dit zeker.

3.5*

Dit is echt één van de gaarste en saaiste films die ik ooit heb moeten zien. Het enige wat goed neergezet word is hoe de aboriginals leven.Zo heb ik er ook genoeg gezien maar goed geloof me ga deze film niet kijken. Snap er niks van dat mensen deze film zo'n hoog cijfer geven. 0,5 ster van mij

Indrukwekkend beeld van een kleine Aboriginal samenleving en schokkende confrontatie met de Australische samenleving. Mooi verstild en prachtig van tempo. Het einde had imo wel beter gekund, maar geeft toch ook wat hoop.

Een tragedie, met een kleine glimlach op het eind.

Een film met een langzaam tempo, maar dat past ook.

Was zeer geboeid, veel mooie momenten, al moet je er voor open staan.

Een redelijke drama/romantische film...

Wel prachtig omgeving...

Ze zeggen niet zoveel...

Dat weet je hoe Aboriginal samenleving is?

Prima acteerwerk...

De trailer spreekt mij enorm aan. Vanmiddag zeker maar eens gaan kijken.. Oh en de trailermuziek vind ik pakkend klinken!

Prachtige film! Rauw en puur. Vooral drama ...

Ik krijg meestal de kriebels van films waarin je aldoor naar statische shot's aan het kijken bent terwijl er een absolute stilte hangt. Het doet mij niks als ik eerst een halve minuut naar iemand kijkt die een rolstoel vooruit duwt over een lege vlakte, vervolgens een halve minuut waarin iemand op een stoel in de leegte zit te staren, daarna een shot van weer een halve minuut dat diegene met de rolstoel weer terugloopt over diezelfde vlakte enz enz. Okee, er wordt de uitzichtloosheid en troosteloosheid van deze mensen uitgebeeld maar om nou de helft van de film in deze shot's te blijven hangen is mij wat te gortig.

Daarnaast ergerde ik me best wel aan de manier waarop de Aboriginals worden weergegeven. Ik vind ze echt overkomen als een onderontwikkeld en dom volk. Misschien niet de intentie van de filmmakers maar helaas kwam het bij mij wel zo over. Het laatste half uur is wel wat beter als ze op straat leven en verslaafd raken aan benzine snuiven. Maar helaas, ik ben geen fan van deze film.

Een verhaal over armoede vertellen aan de hand van twee ronddwalende geliefden is niet echt origineel, maar Samson and Delilah onderscheidt zich door zijn sterke uitwerking en dan met name het spaarzame geluid van dialoog (in een scène met de oudere zwerver werd gesuggereerd dat Samson zelfs een spraakgebrek heeft, wat verklaard waarom hij, in tegenstelling tot Delilah geen echte dialoog heeft). Woordeloze communicatie kan bijzonder fascinerend zijn als het goed gebracht wordt en hier werkt het schitterend. Het dagelijksleven van de aboriginals die in dergelijke kampen leven wordt dan ook geheel visueel getoond, zonder uitleg. Ook dat is niet eens echt uniek voor arthouse, maar wat vooral fijn is dat het geen registrerende film is, maar een juist wat meer gestileerde en vaak wat subjectievere film is. Dat maakt het ook wat makkelijker om op te pakken.

Het verloop van de gebeurtenissen verraste mij niet echt, maar veel van de kleine momenten zijn mooi geobserveerd, van de kerk in de gemeenschap, via Delilah's pogingen om haar kunst aan de man te brengen tot aan de erg mooie eindscènes, waarin Delilah huiselijkheid creërt met een kraan die modder stroomt en met een verdorde boom. Ik had waarschijnlijk uren kunnen kijken naar het duo die op zo'n bijna hopeloze, maar optimistische manier een bestaan opbouwde. Wel vreemd vond ik het dat de vrouwen Delilah met dikke takken begonnen te slaan na de dood van de oma, omdat Delilah volgens hun niet goed genoeg voor de oma gezorgd zou hebben, ondanks dat we tot dan toe Delilah nauwelijks iets anders hadden zien doen dan aandacht schenken aan haar grootmoeder. Het zal wel uit een overdreven angst voor de dood bij die vrouwen komen, maar het kwam wat over-the-top over allemaal.

Verder een knappe film die vooral ook weet te ontroeren.
4*

de telefoon

Bij vlagen ontroerende film over twee jonge Aboriginals, die hun mistroostige bestaan in het middle-of-nowhere willen verruilen voor een leven in een “beschaafde” omgeving en daarbij van de regen in de drup belanden.

Een rauwe registratie van het uitzichtloze bestaan van Aboriginals, geaccentueerd niet alleen door de mooie beelden, maar ook door de vele stiltemomenten en het nagenoeg ontbreken van dialogen.

Een prima regiedebuut van cinematografer Warwick Thornton (Sweet Country), van origine zelf een Aboriginal.

Een aboriginal jongen en een aboriginal meisje wonen in een kleine gemeenschap in de bush. Daar hebben ze een saai en eentonig leven. Op een gegeven moment ontvluchten ze naar de stad. Maar daar blijkt het leven zo mogelijk nog veel erger. Het is een film die het vooral van de beelden moet hebben. De dialogen zijn minimaal. En dat geldt eigenlijk ook voor het verhaal. Geen film voor een groot publiek dus. Maar toch heeft de film wel wat en weet hij me wel enigszins te raken. Het is waarschijnlijk ook een film die symbool moet staan voor het leven dat de aboriginals in het Australië van de blanken moeten lijden. Al wordt dat niet zo expliciet gebracht.