The Curse of the Cat People (1944)

Er is geen enkele kat te zien in dit vervolg op Cat People - alleen een in een schilderij die je voor een ogenblik ziet.

Toch vond ik dit een hele leuke film - meer zo dan het origineel - en heel nostalgisch. Het speelt als zo'n filmpje die ze in de jaren 40 en 50 op scholen (in de vs) lieten zien, waarvan je leerde hoe je vrienden moet maken of dat je andere kinderen niet moet pesten.

Curse of the Cat People is daarom heel leuk om te bekijken - voor mij een camp classic.

Ik heb Cat People (nog) niet gezien, maar daarvan ondervond ik geen enkele last bij het zien van deze film. Toch hoop ik dat de BBC ook de eerste film binnenkort nog eens uitzend zodat ik ook die eens kan bekijken.

De film ziet er werkelijk verbluffend mooi uit (a la The Night of the Hunter), en de houterige acteerprestaties (van de volwassen cast leden, wel te verstaan) en dialogen dragen bij aan de charme van de film. 3,5*

Mooie, warme film vol verbeelding en mystiek. Geschikt voor alle leeftijden en een echte klassieker. 3.5*

grappig voorbeeld hoe sommige kunstwerkjes financieel tot stand kwamen. In dit geval dus door het te presenteren als een horrorfilm.

mooie film. Robert Wise heeft volgens mij zijn beste films in de jaren 40 gemaakt.

De film is - ondanks dezelfde personages en acteurs - niet echt een gerelateerde sequel op "Cat People". Het is een boeiende prent over de droomwereld van een een meisje, dat geen vrienden heeft. Het aangehaalde boek "The Inner World of Childhood" in de film is het werk van de Amerikaanse psychologe Frances Wickes uit 1930. Het viel heel erg in de smaak van Carl Gustav Jung, die er een jaar later een inleiding voor schreef. Er is geen kat te zien in "Curse of the Cat People", maar het verhaal over het verbeeldingsuniversum van een eenzaam kind is echt de moeite waard. Ook de sfeerschepping is bijzonder geslaagd. Ik heb er echt van genoten.

*4*

Dat is niet waar. In het begin van de film zien/spelen de kinderen met een zwarte kat

Mooie sfeervolle film door de ogen van een klein meisje. Er komen gelijk van dat soort films met die thematiek naar boven (Jeux interdits, Innocence), maar de film kan ook prima als vergelijkbare 'horror' titels uit die tijd worden gezien. Veel sfeer en een aangename lengte: niet teveel, niets te weinig.

Een fraai debuut voor Wise, die in de jaren 40 meer van dit soort films maakte, maar wiens oeuvre ik daarna totaal niet meer kan peilen.

Nóg beter dan het eerste deel, hoewel dit vervolg verder weinig te maken heeft met het origineel. Films is erg spannend en het verhaal ontvouwt zich heel mooi. Ik zou het geen camp durven te noemen. Een kinderfilm is het ook niet, want er zit een paar enge momenten in.

Ondanks het feit dat het grootste deel van de cast van Cat People gemobiliseerd werd voor dit vervolg, blijft er geen spaander heel van het oorspronkelijke verhaal. Nochtans wordt sporadisch verwezen naar deel één, waardoor het raadzaam is dit eerst te bekijken alvorens Curse of the Cat People af te spelen.

Dit deel is meer een ode aan de kinderlijke fantasie met bovennatuurlijke elementen, dan dat het een horrorfilm is. Zeker geen foute insteek, maar het mist toch de bepaalde mystiek die van Cat People een topper maakt. Verder mooi gefotografeerd, maar nooit eng.

Dit is dus de sequel op Cat People. Hoewel ik Cat People de betere film vind, heb ik ook van deze kunnen genieten. Neen, een horrorfilm is Curse zeker niet. We zien onze 3 hoofdpersonages terug, Alice en Oliver zijn nu getrouwd en hebben een dochtertje Amy. Irena komt ook weer terug hoewel ze in het eerste deel op het einde overleed. Hier is ze echter geen katmens maar een soort goede fee die als ingebeelde vriendin opereert van Amy die anders erg eenzaam is. Ik vond het een ontroerend mooie film alleen beetje kort. Het verhaal tussen de oude vrouw en haar dochter had wat beter moeten worden uitgewerkt. Er was duidelijk geknipt in het script.

Een prachtig pareltje uit de RKO-stal! Een fantasie met onderliggende thema's coming to age, en ouderschap. Als opvolger van Cat People had ik een heel ander soort - horror - film verwacht maar dit is zeker een aangename verrassing. Mooie sfeerschepping, schitterende acteerprestatie van Ann Carter als de jonge Amy en een bevallige Simone Simon die de gelegenheid krijgt een Frans chanson te brengen. En het eindigt ook nog als een Caprafilm in volle Kerstsfeer. Love it!

Het eerste regie-feit van regisseur Robert Wise (viervoudig Oscar winnaar) was deze film o.l.v. producer Val Lewton op B-horrorfilms georiënteerde afdeling. Al had hij al wel voor RKO-studio als editor meegewerkt aan Citizen Kane and The Magnificent Ambersons. Val Lewton's films onderscheiden zich doordat er op vakkundig suggestieve manier gevaar wordt voorgesteld, en daardoor de verbeeldingskracht van de kijker de lege ruimtes moet invullen. Met veel gebruik van licht en schaduwen om een ​​donkere, broedende atmosfeer te creëren en zo de bedreigingen te suggereren. Met die psychologische angsten en menselijke emoties lag hij de basis voor latere horror meesterwerken zoals The Innocents (1961) en The Haunting (1963) Echter ook de meester van suggesties kan een slechte dag hebben. Want met deze film slaagde hij er niet in om iets wat daadwerkelijk op terreur leek te tonen.

De filmtitel en aanwezige cast suggereren technisch gezien dat het om een sequel gaat van "Cat People" (1942) Echter de associaties met de vorige film zijn domweg te zwak. Het is dus duidelijk een trucje van de studio om mensen naar de bioscoop te lokken. (Dit gebeurde ook bij Lewton's The Leopard Man (1943) We zien dat Oliver(Kent Smith) en Alice (Jane Randolph) de geliefden uit de eerste film nu een dochter Amy (Ann Carter, vond haar een nogal irritant meisje) hebben. Verder is de Vloek verdwenen en komt Irena (Simone Simon) terug als geest maar dan wel van het vriendelijke soort.

Het argument dat dit helemaal niet bedoeld is als horrorfilm, maar eerder als een drama over een kind wiens fantasiewereld het echte leven doorkruist, zou zeker gemaakt kunnen worden. Echter dan had Lewton niet de elementen voor een horrorfilm in de film moeten plaatsen. De kleine Amy krijgt namelijk met bedreiging, dreiging en is overal in mogelijk gevaar. En daar gaat het mis want dat gevaar is luchtig en ongevaarlijk. De "geest" van Irena blijkt een denkbeeldige vriendin te zijn, de griezelige oude dame blijkt een excentrieke, gepensioneerde actrice te zijn en de dreigende dochter die van plan is om Amy te doden, kan verslagen worden met vriendelijkheid.

De enige keer dat de suggestieve horror wel geslaagd was, is in de scene dat Amy de "The Headless Horseman" hoort aankomen. Verder is de echte gruwel het tijdsbeeld van 1944. Dochter Amy wordt door haar vader meegenomen naar haar kamer voor een lijfstraf. Dit is niet in beeld maar een bevriende schooljuf (ja, idd een lerares) maakt de opmerking: "After all, a first spanking, it's an important occasion" gevolgd door de opmerking dat de moeder als vrouw zijnde zich daar niet mee moet bemoeien. Dit was vooral schrijnend.

De mooie beelden van regisseur Robert Wise maken deze film nog enigszins kijk-baar maar de mislukte suggestieve horror en het zwarte vlekje van de denkwijze uit 1944 maken van deze film de minste Lewton die ik heb gezien. Nee geef mijn dan maar de erotisch geladen remake uit 1982!

BBC2 zond hem uit, dus had ik even mazzel. Tenminste, dan heb ik 'm tenminste maar gezien, maar zo geweldig vond ik 'm verder niet. Goede bedoelingen, mooi geschoten, goede cast, maar een verhaal dat niet echt uit de verf komt. Grappig dat hier de legende van Sleepy Hollow hier al voorbij kwam, dus even BoekMeter gecheckt en ja hoor: klik.

After all, a first spanking... it's an important occasion.

Graag gezien. Dezelfde crew en cast (zelfde acteurs, zelfde scenarioschrijver, zelfde fotografie, zelfde componist, zelfde producent) van het sublieme Cat people zodat een vervolg een evidentie lijkt maar er is één belangrijke wissel nl de regie is nu in handen van Gunter Von Frisch (en later overgenomen door Robert Wise) waardoor dit richting gezinsfilm gaat. Met een beetje goede wil kan je inderdaad het vervolg zien. De titel kan misschien zinspelen op het feit dat het trauma van het eerste deel nog weegt op het gezin en waardoor het meisje geplaagd wordt. Toch raakt het verhaal kant noch wal (wat doet de verhaallijn van de oude vrouw er toe ? wat met de legende Sleepy hollow, ?). Maar de film veert recht dankzij de wonderlijke fotografie van Nicholas Musuraca die door gebruik te maken van locaties als de botanische tuin, het park, de weg over het bruggetje, etc een warme sfeer schept mede door in het tweede deel een sneeuwlandschap te introduceren waardoor de kerstboodschap (zowel visueel als inhoudelijk) mooi naar voren komt. Want er is wel degelijk een verhaal (zo zie ik het toch nl de vader Kent Smith komt in het reine met zijn verleden, hij kan eindelijk zijn overleden vrouw zien en daarmee ook de band met zijn dochter terug voelen. Ook de vrouw Simone Simon komt in het reine met het verleden) maw het gezin is spiritueel herenigd en daarmee vind ik het één van de mooiste happy ends in een kerstfilm.

Ai, ik had geen idee dat dit een vervolgfilm was. Hoe dan ook ontvouwt het verhaal zich heel soepel en het is ook wel eens prettig om een compacte film van slechts 70 minuten te aanschouwen. Snap eigenlijk niet dat er niet vaker voor zo’n lengte wordt gekozen.

Maar ja, ook al loopt dat verhaal gemakkelijk, dat betekent helaas nog niet dat het heel boeiend is. Het acteerwerk is ook niet meer dan gemiddeld.