Week End (1967)

Heb je er ook nog zinnigs over te zeggen Thomas?

Ik vond het experimenteel-provocerend-onsamenhangend-ongenuanceerde doordraven op het puberale af, maar filmhistorisch wel interessant... Is dat voldoende "zinnig", mister blonde?

Jean-Luc Godard's 'Week-end' is een hilarische en amorele film die totaal over de top gaat. In lange scenes zien we een aan elkaar ontrouw koppel een moord beramen op de vader van de door Mireille Darc gespeelde vrouwelijke hoofdpersoon. Via een mega-verkeersopstopping op het Franse platteland (met vele doden en uitgebrande autowrakken) komen ze lopend in aanraking met historische figuren als Emily Bronte om zich tenslotte aan te sluiten bij een kannibalistische revolutionaire groepering. Totaal absurd, maar onweerstaanbaar levenslustig en één van Godard's beste.

Ja zo was die tijd...Links gewauwel, absurdisme,surrealisme, anarchie, revolutie, jazz, Jack Kerouac , en heel veel -ismen....Socialisme, Anarchisme...God was dood....klassenstrijd ( er zullen altijd klassen zijn alleen al vanwege opleiding), Links knuffelde met moordenaars zoals Mao, later Castro...(zelfs Mulisch en peut etre Sartre))

En de film...surrealistisch, absurdistisch. Een verzameling van erg veel onzin...Je vindt het goed of helemaal niet goed, afstotend eigenlijk. Ik zelf vind de grappen behoorlijk flauw..Ach een tijdsbeeld, meer niet. Twee keer gezien...ergens 1970 en een week geleden...Inderdaad Deja VU... Terug gaan naar mijn jeugd. EEn soort "boek over jaren zestig....met humor......nou ja humor???Je knapt al af van het politieke gewauwel.....Vooruit...kunstgeschiedenis....3 sterren. O de files ( wel komisch)...die zijn een poep erger geworden in Parijs.....En de Klassen.......nog een groter verschil nu. En een nieuwe Klasse , immigranten....Maar dat voorzag Godard niet.........Veel flauwekul in de film van een linkse intellectueel.....Ach laat de man....Mogelijk zou hij later op Le Pen stemmen.

Kan Godard geen films maken???Natuurlijk wel "A bout de souffle" is een Meesterwerk!!! Deze film is een uitstapje a la Louis de Funes......maar met een stevige joint....of wat sterkers (LSD???). Santeeeee

Ik heb zelden zo'n haatdragende, irritante, giftige film gezien en ik vond het heerlijk. Godard's liefde voor overbodige titelkaartjes is hier nog duidelijker zichtbaar dan in het bijna net zo vervelende King Lear en de provocatieve onzin spat van het scherm af. Tevens kon ik er wel om lachen. Orson Welles heeft wat mij betreft gelijk dat het erg moeilijk is om Godard als denker serieus te nemen, maar alleen al vanwege zijn lef vallen zijn films bij mij al snel in de heeft-wel-watcategorie. Week-end is geen uitzondering.

Lang geleden zag ik Week End bij het onvolprezen Moviedrome op BBC2, met intro door Alex Cox, en dat maakte nogal indruk. Het was waarschijnlijk de eerste Franse film die ik zag, een enkele Louis de Funes uitgezonderd misschien, en er ging een wereld voor me open: film was meer dan de meimaand filmmaand, film kon provocerend zijn, artistiek, cynisch, vreemd etc.

Ik had altijd enige schrik voor een herziening. Ik heb inmiddels meer van Godard gezien maar Week End bleef altijd een bijzondere plaats houden als een van de films die mijn blik echt verruimde. Zou een herziening niet enorm tegen vallen?

Deels wel, zo blijkt. Het is nog altijd een bijzonder filmpje waarin de spot wordt gedreven met de moderne mens, wiens egoïsme, gewelddadigheid en amorele houding ten slotte tot zijn vernietiging leidt. Met name in het begin is Week End sterk: de scène dat Corinne terloops vertelt over haar seksuele uitspattingen, in het halfdonker terwijl muziek haar soms overstemt, ik was de scène vrijwel vergeten maar vond het een van de beste van de hele film. Daarna volgt natuurlijk de beroemde file scène, een geweldig stukje cinema, en ook de ontmoetingen met Emily Brontë, de zingende man in de telefooncel en de pianist mogen er zijn. Helaas begint het dan al wat te slepen en de ontmoetingen worden gaandeweg minder interessant. Het vele gedeclameer doet de film geen goed en het wordt ook te rommelig tegen het eind.

De sterke stukken in het eerste uur houden Week End nog altijd fier overeind maar een onbetwist meesterwerk is het dus niet. Toch blij dat ik hem eindelijk weer heb gezien, het is misschien niet Godard’s beste, het blijft een originele, provocerende en grappige satire met een paar prachtscenes.

Oei, dat viel me niet mee.

Na British Sounds (1970) mijn minst favoriete Godard. Knetter werd ik van dat getoeter, vreselijk.

Nee, ik houd het maar op Vivre Sa Vie, À Bout de Souffle en Bande à Part.

Heel veel mooie Franse auto's uit die tijd en ook heel veel van de weg af geraakte autowrakken. Een film met een hoog absurdisme-gehalte en ook zeker bij tijd en wijle amusant, maar verder heb ik geen idee waar deze film eigenlijk over ging. Misschien over de samenleving in de jaren zestig en wat daar allemaal mis mee was? Ik werd gek van die drummer, van dat geschreeuw en die maar doorratelende en onzin roepende stem. En vooral van het feit dat die vreemde personages steeds hun wil opleggen aan andere mensen, die dat dan gewillig ondergaan. Dat was kennelijk de invulling van het begrip vrijheid. De manier waarop met dieren werd omgesprongen zal niet iedereen kunnen bekoren. Dat kon ze destijds weinig schelen. Maar heel gauw vergeten deze film.