Food, Inc. (2008)

You will never look at dinner the same way.

Ik had inderdaad er een beetje moeite mee vanochtend, gister avond eigenlijk al. Een zieke massaproductie, leven de moderne industrialisatie! Alles snel en effectief. Wat al veel hier vermeld is, is de film qua film niet erg bijzonder, er zitten soms tenenkrommende animatie stukjes tussen door en het camera werk is rommelig en alles behalve creatief. Er worden ook spelletjes gespeeld, zoals op The Killer Floor, dat de camera weg draait. Als kijker wil ik dit gewoon zien, al is het te erg voor woorden. Zelfs met een geheime camera, was het resultaat naar mijn idee best wel te kunnen filmen. Maar ach, dat zijn een van de kleine dingetjes waar ik me aan stoorden.

Het is niet zo zeer dat de docu heel veel nieuws op tafel legt, iedereen denkt wel iets te weten over hoe die slachthuizen in zijn werk gaan, hoe plastic onze pizzakaas is en dat tomaten niet het hele jaar door groeien. Toch zit je met open mond te kijken en weet je niet zo goed hoe je moet reageren. Ik schaamde me een beetje, dat je je zo erg toegeeft aan de maatschappij. Er zijn recent zo veel valkuilen dat je op een gegeven moment maar een muur optrekt en je je niet laat beïnvloeden door de coming outs van bepaalde takken. Zo heb ik dat met eten, ik eet het maar gewoon. Je weet dat het slecht is, maar het is zo lekker, goedkoop en daarbij is het overal te verkrijgen. Typering van onze maatschappij dus. Wat ik vooral erg vond was natuurlijk de vetweiderij en het schijnheilige gedrag tegenover de illegalen en de biologische boeren, die er wel iets mee willen doen. Eigenlijk is het allemaal wel interessant en daar doet de film ook zijn voordeel mee.

Toch had ik liever ook de burgers in beeld willen zien. Ik had zelf meer dan een paar losse zinnen op het eind nodig om me echt te overtuigen van een nieuwe manier van leven. Ik ga zeker bewuster eten, maar dat terzijde. Er wordt vooral bij de productie en de slachtoffer kant benadert, maar helaas word er niet aangeklopt bij een burger zoals ik, die het eet, het lekker vind. En op de hak op tak geconfronteerd word met de feiten. Dat leek mij juist een interessant gegeven, omdat de biologische boeren zoveel nadruk leggen op de consumenten, die het verschil kunnen maken.

Zeker iets wat veel mensen nog zullen kijken, raar dat het zo weinig stemmen heeft met toch wel zo'n belangrijk en actueel onderwerp. De boodschap (lol) is in ieder geval duidelijk en werkt ook in een positieve activerende manier. Uitwerking matig, maar toch een ruim voldoende. 3,5 ster

nog een keer een bevestiging van hoe verkankerd de economie in de VS is

Nou niet alleen in de VS hoor.

Klopt!!!

... helaas.

Ik kan je garanderen dat dat in de VS niet het geval is. Alleen die latino die zegt dat ze nooit had geweten dat fastfood slecht is zegt me eigenlijk al genoeg. Amerikanen denken dat aardappelen aan de bomen groeien.

Goede film, keuringsdienst van waren XL

Prima documentaire. Wel was ik het op een aantal punten eerder eens met de bedrijven.

Ik vind het ook primair eigen verantwoordelijkheid om gezond eten te kopen. Gezond eten (zowel voor de ter, als voor natuur en milieu) is misschien iets duurder, maar in Westerse landen gaat maar een beperkt deel van het budget naar voedsel en dus is het gewoon een keuze van mensen om geld naar andere dingen dan gezond eten te alloceren. De voedselindustrie dwingt hen niet om in een benzine slurpende SUV te rijden, en overigens kan je met de $11 die ze bij de Mc. uitgaven ook wel zelf iets koken lijkt me. Na die opmerking 'we wisten niet dat alleen hamburgers eten ongezond is' was ik er helemaal klaar mee...

Met die rechtzaken van Monsanto had ik een beetje hetzelfde. Dat bedrijf heeft simpelweg een product ontwikkeld dat beter is dan andere zaden, waardoor boeren min of meer verplicht zijn zaken met ze te doen. Als je dan contractueel vastlegt dat je die zaden niet bewaard voor het volgende jaar, moet je dat niet alsnog doen. Ik vond het zelf een beetje hypocriet: die zaden zijn zoals uitgelegd in de film zeer belastend voor het milieu, dat halen die boeren ook aan (en is ook op zich een goed argument), maar wat ze vervolgens doen is juist die genetisch gemodificeerde Monsanto zaden cleanen voor het volgende jaar zodat eigenlijk het enige verschil is dat ze zelf die winst opstrijken ipv. Monsanto.

Verder vond ik vooral die verhalen over de vleesindustrie erg schokkend. In het bijzonder die beesten die door hun poten zakken of hardhandig de wagen ingeschopt worden. Grootschalige en efficiënte productie vind ik prima, maar er moet wat mij betreft wel een ondergrens worden gesteld aan dierenwelzijn. Overigens vroeg ik me wel af wat die koeien er van vinden dat ze alleen mais te eten krijgen (werd niets over gezegd). Als die geen sterke voorkeur hebben heb ik op zich geen bezwaar tegen een technologische oplossing tegen Ecoli.

Niet de eerste documentaire die ik de laatste tijd gezien heb over dit onderwerp, dus erg nieuw was het allemaal niet voor me. Wel stuitend om te zien wat er toch allemaal mis is in Amerika en hun voedselindustrie.

Ik vraag me nu wel af, naar aanleiding van alle Amerikaanse docu's en programma's, hoe het er in Nederland en Europa aan toegaat, en of Amerika hier alleen in staat, of de twijfelachtige eer heeft om koploper te zijn. Ik denk dat het bij ons zo erg nog niet is (wel wat dierenleed betreft, maar wat betreft bewerkt voedsel en de macht van grote bedrijven), maar misschien ben ik dan naief. Ik weet ook niet eens of wij bijvoorbeeld dingen uit Amerika geimporteerd krijgen.

In ieder geval is het een prettig wegkijkende documentaire, afgezien van het dierenleed, dat we gelukkig gewoon te zien krijgen zoals het helaas is. Tegen het einde van de documentaire vervalt het helaas wel wat teveel in droog economisch en juridisch gesteggel. Had dat wat over de film verspreid, of wat meer gedoseerd, en de film blijft ook prima kijkbaar voor 'de gewone man', die leuke graphics, grafiekjes en feitjes wil horen en zien.

4*

Aangrijpende en inspirerende documentaire. Zet je absoluut aan het denken.

Ontluisterende docu over de amerikaanse voedselindustrie en de macht die een kleine groep bedrijven heeft over wat de gemiddelde amerikaan eet. De meer persoonlijke (en schrijnende) verhalen zijn het minst interessant; de documentaire is op zijn best wanneer de focus ligt op de multinationals die bepalen wat er wordt geproduceerd en wat er in de schappen van de supermarkt komt te liggen. Hier en daar wat gruwelijke beelden van slachtvee, maar alles wordt overwegend smaakvol (no pun intended) in beeld gebracht. Visueel overtuigend en knap gemonteerd, maar inhoudelijk soms net iets te subjectief, wat ten koste gaat van de impact.

Niks zo fijn dan om een druilerige zondagmiddag door te brengen met een documentaire over de Amerikaanse voedselindustrie. Echt schokkend nieuw is het allemaal niet, maar het herbevestigt het idee dat bedrijven teveel macht hebben over elk facet van ons dagelijkse leven.

Het lastige bij dit soort documentaires is dat ik simpelweg te weinig kennis heb om de zin en onzin van de gepresenteerde argumenten te volgen. Dan valt het vooral op dat hier erg sentimenteel te werk wordt gegaan om een boodschap over te brengen. Gevoelsmatig heeft het iets eenzijdigs om complexe materie als dit te verbuigen tot een simpele strijd tussen goed en slecht. Maar misschien is deze hoogst gekleurde aanpak ook daadwerkelijk nodig om maatschappelijke veranderingen door te voeren in hoe wij ons tot ons voedsel verhouden?!

Goeie documentaire over, zoals de titel al doet vermoeden, de voedselindustrie. Vanaf het begin is al evident dat de voedselindustrie er hier niet goed vanaf komt. Eigenlijk niks nieuws onder de zon, maar desalniettemin wel interessant (ook al gaat het hier alleen maar over Amerika). De documentaire kijkt gemakkelijk weg.

Een veelbesproken docu is dit en logisch! Het is schokkend om te zien hoe sommige bedrijven met voedsel omgaan en dat je dat als consument zomaar op je bordje krijgt. Al vraag ik me wel altijd af bij dit soort documentaires in hoeverre nou het gepresenteerde daadwerkelijk klopt. Een programma als Keuringdienst van Waarde gaat dieper in de materie, terwijl het hier lijkt alsof lukraak er wat klappen uitgedeeld worden aan de voedselindustrie. Zorgt toch voor wat minder impact helaas. Maar goed, het wist me toch best te boeien en ik ben ook razend benieuwd hoe het dan hier in Nederland gaat. De laatste tijd zijn er ook hier wat voedselschandalen geweest, dus zoveel zal het (helaas) niet schelen.

Foodstuff.

Nu elke bobo zowat een documentary kan maken, krijgen we veel van dit soort dingetjes. Ik twijfel niet aan de goede bedoelingen van de makers, maar terwijl je zit te kijken begin je steevast meer en meer vraagtekens te zetten bij wat je voorgeschoteld krijgt, tot je onherroepelijk de juistheid van docus als deze in twijfel gaat trekken.

Dat er aan dierenwelzijn gewerkt moet worden zal best, dat bedrijven iets meer het welzijn van hun consumenten in het vaandel mogen dragen is ook geweten en dat rechtspraak niet altijd even logisch of rechtvaardig is, is ook al jaren geen geheim meer. Maar daarvoor hebben we deze docu niet nodig natuurlijk.

Op zich vond ik de informatie nog wel redelijk gepresenteerd, vooral ook door wat gematigdere standpunten aan het woord te laten (die kerel die liever voor meetbare verbetering zorgde ipv op z'n morele paard te blijven zitten bijv). Maar dan is het toch weer jammer dat die moeder erbij betrokken wordt. Hoe schrijnend zo'n situatie ook voor een gezin, in het grotere plaatje is het alleen maar gemelk dat op de gemoederen van de kijker dient te werken.

Ik weet ook nog steeds niet wat ik met meldingen als "bedrijf X wilde niet meewerken aan deze docu" moet. Ik kan me namelijk 10 andere redenen bedenken dan het uitgerolde "oh, dan hebben ze vast iets te verbergen!" reactie. Punt is ook gewoon dat het constanten zijn in docus als deze, waardoor de eenzijdigheid te hard gaat wegen.

Weinig nieuws onder de zon. Een paar andere accenten die best interessant waren, maar verder niet echt overtuigend genoeg en vooral weer té sentimenteel doorzichtig en teveel éénrichtingsverkeer.

2.0*

Een kijkje in de Amerikaanse voedselindustrie. Op zich interessant, maar... wat is deze film enorm Amerikaans! In de verkeerde zin van het woord. Het leed persoonlijk maken (moeder met overleden kind door poep bacterie) heeft deze film helemaal niet nodig. Ook weinig cijfers of beelden in de fabrieken (ja, oud archief materiaal). Matig! En op het eind nog even advies geven hoe ik moet leven en de wereld kan veranderen... Kan ik niet zo goed tegen. Dan is Our Daily Bread STUKKEN beter. En in Nederland natuurlijk de Keuringsdienst van waren. Die zouden een film moeten maken!