
Berlin Calling (2008)
Duitsland
Drama / Muziek
100 minuten
geregisseerd door Hannes Stöhr
met Paul Kalkbrenner, Rita Lengyel en Corinna Harfouch
De Berlijnse elektronica componist Martin (Paul Kalkbrenner), genaamd DJ Ickarus vliegt met zijn manager en vriendin naar clubs over de hele wereld. Als Ickarus na een optreden na te veel drugsgebruik in een zenuw-kliniek in Berlijn terechtkomt, verstoort dat alle grootse plannen die hij had.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=drdf8OeBUUM
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,2 / 13544)trailer (YouTube)kijk op Netflix
persoonlijk pluspuntje waren de clubscenes die allemaal opgenomen waren in Club Maria am ostbanhof waar ik in het verleden diverse breakcorefeesten heb bijgewoond
daarom 3,5
ik vind het goed weergegeven dat er een tijd is dat je moet stoppen, want anders je helemaal loco gaat worden... en van de kleinste dingen niet meer kunt genieten ( steeds meer willen ... en gewoon een egotripper word ) ... kon me er wel in vinden
toch is ook feit dat drugs + hersenen wonderlijke dingen doen (meeste goede muziek is onder invloed gemaakt ... the doors , depeche mode, joy division om maar iets te noemen )
ik zeg niet dat drugs goed zijn ... maar het hangt er altijd wel rond ... dat is mijn punt
ook het wat open einde vond ik goed, je vult zelf maar in hoe het verder gaat

eindelijk eens een realistische film ( JA ! voor sommige die denken van niet) met een goeie soundtrack (bedankt paul ) en locatie (berlijn... feeststad )
ga deze zeker nog eens herbekijken !!
oke, wat cliché film ... maar natuurlijk drugsgebruik in deze scene hoort er ook wel wat bij natuurlijk
ik vind het goed weergegeven dat er een tijd is dat je moet stoppen, want anders je helemaal loco gaat worden... en van de kleinste dingen niet meer kunt genieten ( steeds meer willen ... en gewoon een egotripper word ) ... kon me er wel in vinden
toch is ook feit dat drugs + hersenen wonderlijke dingen doen (meeste goede muziek is onder invloed gemaakt ... the doors , depeche mode, joy division om maar iets te noemen )
ik zeg niet dat drugs goed zijn ... maar het hangt er altijd wel rond ... dat is mijn punt
ook het wat open einde vond ik goed, je vult zelf maar in hoe het verder gaat

eindelijk eens een realistische film ( JA ! voor sommige die denken van niet) met een goeie soundtrack (bedankt paul ) en locatie (berlijn... feeststad )
ga deze zeker nog eens herbekijken !!
Drugs in het algemeen zijn ook niet per definitie "slecht".
Ik heb deze film meer gekeken vanwege het welbekende en aanstekelijke nummer Sky and Sand. En op zich is het idee wel goed, maar de uitwerking is vlak te noemen.
Wat wel goed gelukt is, is de weergave van de technoscene en het drugsgebruik. De sterke soundtrack gecomponeerd door Paul Kalkbrenner steelt eigenlijk de show en Kalkbrenner zelf zet als DJ Ickarus zeker geen onaardige rol neer.
Alleen blijft het gewoon jammer dat de film nergens de diepte ingaat, het blijft vrij oppervlakkig. Je komt eigenlijk ook niks ook de verscheidene personages te weten, nu kan ik dat ergens wel begrijpen. Maar als je vrijwel geen achtergrondinformatie krijgt over de hoofdrolspeler is er toch wel iets mis.
De ontwikkeling die Martin doormaakt is dan ook nihil. Voor hetzelfde geval zit hij binnen korte tijd weer aan de drugs, omdat hij zelf - tegen het advies van zijn dokter in - zijn medicijngebruik heeft gestopt.
Al met al op zich wel een aardige film die het meer van de mooie beelden en sterke soundtrack moet hebben i.p.v. het verhaal. Wel leuk om een keer gezien te hebben.
Kleine 3,0 sterren.
Maar nu over de film. Deze film ging mijn eerste verwachting te boven. Ik hoorde laatst van deze film, aangezien Paul hier zelf in meespeeld. Om deze reden verwachtte ik dus dat het niet veel zou zijn. Mede aangezien het een in Duitsland geregisseerde film is, welke ook nog eens Duits gesproken is. Dit aangezien ik de indruk heb dat een gemiddelde niet-amerikaanse filmploeg veel minder 'kans' heeft om een kwalitatief goede film neer te zetten.
Zoals velen het voor mij al betogen, is het verhaal op sommige punten cliché, voorspelbaar en/of onorigineel. Voorbeelden hiervan zijn uiteraard de scene in de kliniek, wanneer er grootst gefeest wordt. Ook de terugval wanneer Ickarus uit de kliniek 'ontsnapt' is logisch. Eigenlijk een heel voorspelbare film. Het leven is goed, er gaat iets fout (de slechte pil), het gaat nog erger fout (hij verliest zijn vriendin en verliest zijn platencontract) en uiteindelijk gaat het allemaal weer goed.
Maargoed, deze nadelen wegen voor mij niet zwaar. Het is een film wat om het verhaal, en nog meer om de muziek draait dan om de diepzinnigheid. De muziek is zeer sterk in de film geplaatst (het feit dat ik mezelf als fan van dit genre beschouw, zal ook wel mee spelen). Heel goede overgangen tussen de tekstloze stukken met begeleiding van muziek en de gespeelde en gesproken stukken.
Al met al een film die ik je zeker aan zou raden, ongeacht of je fan bent van de muziek of niet. Het is een leuke film die je met een stel vrienden en een biertje (oid) wegkijkt, en geen film waar je echt in moet gaan zitten.
4*
Oja, en mensen die wél van techno/minimal houden en nog geen Berlijn hebben meegemaakt: ga er heen! De ervaring van de stad met de gigantisch grote scene maakt het de ervaring van je leven! Voor mij, was deze stad de plek waar ik van techno heb leren houden.
Daarnaast bevat ‘Berlin Calling’ ook gewoon te weinig ontwikkeling: geen van de personages doorloopt een interessant proces, er is alleen de wetmatigheid van de scène (op zich ook een cliché, medunkt?) versus de wilskracht van Ickarus (nou ja, hoe symbolisch kan een naam gekozen zijn). En dat einde…straalt daar nu hoop vanaf? Tragiek? Genialiteit? De moed der wanhoop? Enfin.
Fijne cinematografie, degelijke muziek, qua acteren grotendeels stroef. Kortweg: gemiddeld.
2,5*
Melige gekkenhuisfilm die ondanks de jeugdigheid behoorlijk gedateerd overkomt met die eeuwige computer-muziek en hippe dance kleertjes. Beetje Duits ook. Zweeft wat tussen komedie en tragedie zonder duidelijke stellingname. Die Bach muziek in de kerk was wel erg mooi.
Computer-muziek... zie niet in wat er gedateerd aan is.
Daarnaast krijg je een inkijk op het leven van een DJ, de hoge doelstellingen die moeten behaald worden door de platenmaatschappij, het omgaan met roem en succes, de verleidingen van genotsmiddelen die je constant worden aangeboden alsof ze er gewoon bijhoren.
Ook de scènes in de instelling blijven leuk om volgen, komisch zelfs bij momenten hoe Icarus zich opwerpt als een onaantastbare nonchalante pleziermaker. De persoon van Icarus krijgt dan iets meer uitdieping wat het plot ten goede komt. Ben niet zo thuis in de muziekwereld en heb ook niet echt een favoriet genre, maar deze tracks ga ik zeker na deze film gezien te hebben, herbeluisteren.
Cuckoo's Nest denken.
Het personage van Paul Kalkbrenner komt een beetje over als een ongeleid projectiel.
Hij handelt en doet nogal impulsief, waarbij de vele drugs ongetwijfeld een rol spelen.
Kalkbrenner blijkt overigens verrassend goed te acteren, en er rijst natuurlijk ook gauw
de vraag in hoeverre het over hemzelf gaat. In ieder geval komt naar voren dat het
personage zeer overtuigd is van de kwaliteit van zijn muziek.
De film flitst nogal heen en weer van de ene naar de andere rare situatie waarbij
Kalkbrenner geregeld het spoor bijster is, maar dit gaat gelukkig niet ten koste van de
consistentie van de film: De rode draad blijft present en dat is die van een eigenwijze
artiest die leeft voor zijn muziek en waar alles voor moet wijken.
De soundtrack behelst volgens mij ook uitsluitend zijn muziek, en het schijnt dat hij
sedert deze film pas populair onder de liefhebbers geworden is.