Berlin Calling (2008)

lekker wegkijk filmpje met chille tunes,
persoonlijk pluspuntje waren de clubscenes die allemaal opgenomen waren in Club Maria am ostbanhof waar ik in het verleden diverse breakcorefeesten heb bijgewoond
daarom 3,5

oke, wat cliché film ... maar natuurlijk drugsgebruik in deze scene hoort er ook wel wat bij natuurlijk
ik vind het goed weergegeven dat er een tijd is dat je moet stoppen, want anders je helemaal loco gaat worden... en van de kleinste dingen niet meer kunt genieten ( steeds meer willen ... en gewoon een egotripper word ) ... kon me er wel in vinden
toch is ook feit dat drugs + hersenen wonderlijke dingen doen (meeste goede muziek is onder invloed gemaakt ... the doors , depeche mode, joy division om maar iets te noemen )
ik zeg niet dat drugs goed zijn ... maar het hangt er altijd wel rond ... dat is mijn punt
ook het wat open einde vond ik goed, je vult zelf maar in hoe het verder gaat
eindelijk eens een realistische film ( JA ! voor sommige die denken van niet) met een goeie soundtrack (bedankt paul ) en locatie (berlijn... feeststad )
ga deze zeker nog eens herbekijken !!

Drugs in het algemeen zijn ook niet per definitie "slecht".

Laakt karakterontwikkeling.

Ik heb deze film meer gekeken vanwege het welbekende en aanstekelijke nummer Sky and Sand. En op zich is het idee wel goed, maar de uitwerking is vlak te noemen.
Wat wel goed gelukt is, is de weergave van de technoscene en het drugsgebruik. De sterke soundtrack gecomponeerd door Paul Kalkbrenner steelt eigenlijk de show en Kalkbrenner zelf zet als DJ Ickarus zeker geen onaardige rol neer.

Alleen blijft het gewoon jammer dat de film nergens de diepte ingaat, het blijft vrij oppervlakkig. Je komt eigenlijk ook niks ook de verscheidene personages te weten, nu kan ik dat ergens wel begrijpen. Maar als je vrijwel geen achtergrondinformatie krijgt over de hoofdrolspeler is er toch wel iets mis.
De ontwikkeling die Martin doormaakt is dan ook nihil. Voor hetzelfde geval zit hij binnen korte tijd weer aan de drugs, omdat hij zelf - tegen het advies van zijn dokter in - zijn medicijngebruik heeft gestopt.

Al met al op zich wel een aardige film die het meer van de mooie beelden en sterke soundtrack moet hebben i.p.v. het verhaal. Wel leuk om een keer gezien te hebben.

Kleine 3,0 sterren.

Sorry, maar ik kan het toch niet nalaten hier op de genrebenaming van deze muziek te bashen... House... Hoewel het officieel wel daarbij zou horen wil ik deze muziek niet in dezelfde categorie zien. (reguliere) House en Techno/Minimal geven zulke verschillende belevenissen, dat ik ze zeer zeker niet in één hokje zou en wil stoppen.

Maar nu over de film. Deze film ging mijn eerste verwachting te boven. Ik hoorde laatst van deze film, aangezien Paul hier zelf in meespeeld. Om deze reden verwachtte ik dus dat het niet veel zou zijn. Mede aangezien het een in Duitsland geregisseerde film is, welke ook nog eens Duits gesproken is. Dit aangezien ik de indruk heb dat een gemiddelde niet-amerikaanse filmploeg veel minder 'kans' heeft om een kwalitatief goede film neer te zetten.

Zoals velen het voor mij al betogen, is het verhaal op sommige punten cliché, voorspelbaar en/of onorigineel. Voorbeelden hiervan zijn uiteraard de scene in de kliniek, wanneer er grootst gefeest wordt. Ook de terugval wanneer Ickarus uit de kliniek 'ontsnapt' is logisch. Eigenlijk een heel voorspelbare film. Het leven is goed, er gaat iets fout (de slechte pil), het gaat nog erger fout (hij verliest zijn vriendin en verliest zijn platencontract) en uiteindelijk gaat het allemaal weer goed.

Maargoed, deze nadelen wegen voor mij niet zwaar. Het is een film wat om het verhaal, en nog meer om de muziek draait dan om de diepzinnigheid. De muziek is zeer sterk in de film geplaatst (het feit dat ik mezelf als fan van dit genre beschouw, zal ook wel mee spelen). Heel goede overgangen tussen de tekstloze stukken met begeleiding van muziek en de gespeelde en gesproken stukken.

Al met al een film die ik je zeker aan zou raden, ongeacht of je fan bent van de muziek of niet. Het is een leuke film die je met een stel vrienden en een biertje (oid) wegkijkt, en geen film waar je echt in moet gaan zitten.

4*

Oja, en mensen die wél van techno/minimal houden en nog geen Berlijn hebben meegemaakt: ga er heen! De ervaring van de stad met de gigantisch grote scene maakt het de ervaring van je leven! Voor mij, was deze stad de plek waar ik van techno heb leren houden.

Het drama over het leven vol stress van een dj, die op zijn hoogtepunt was, was niet bijster origineel en clichématig. Er werd een leven getoond met vrolijke, treurige, succesvolle en eenzame momenten. En natuurlijk is het een leven vol party's en valt de hoofdpersoon voortdurend terug op het gebruik van drugs. Omdat de film te vaak in herhaling verviel, duurde ie te lang. Daarnaast bleef de regisseur te onduidelijk wat hij met deze film voor had. De soundtrack was verreweg het sterkste onderdeel van deze productie.

Het slechte pad dus, van de disco naar EPSI. Met alle psychiatrie-clichés van doen: de onbereikbare behandelaar op een ivoren toren, de therapieresistente gevallen die als zombies door de gangen dwalen en de patiënten die lam worden gelegd, wat dan moet doorgaan voor “terug kunnen functioneren in de maatschappij”. Daar is in de verste verte misschien wel iets van aan, maar het beeld mist nuance. Op m'n erewoord: de waarheid!

Daarnaast bevat ‘Berlin Calling’ ook gewoon te weinig ontwikkeling: geen van de personages doorloopt een interessant proces, er is alleen de wetmatigheid van de scène (op zich ook een cliché, medunkt?) versus de wilskracht van Ickarus (nou ja, hoe symbolisch kan een naam gekozen zijn). En dat einde…straalt daar nu hoop vanaf? Tragiek? Genialiteit? De moed der wanhoop? Enfin.

Fijne cinematografie, degelijke muziek, qua acteren grotendeels stroef. Kortweg: gemiddeld.

2,5*

Bijzonder vermakelijke film. Zeker voor de techno/minimal liefhebber die Paul Kalkbrenner zelf wel eens geluisterd of op een feestje gezien hebben of de Berlijn-ganger onder ons. Het verhaal getuigd niet van grote originaliteit en is voorspelbaar, maar bevat wel een meeslepende ondertoon. De muziek is goed, de acteerprestaties en cinematografie vallen niet tegen en het verhaal blijft boeiend.

Melige gekkenhuisfilm die ondanks de jeugdigheid behoorlijk gedateerd overkomt met die eeuwige computer-muziek en hippe dance kleertjes. Beetje Duits ook. Zweeft wat tussen komedie en tragedie zonder duidelijke stellingname. Die Bach muziek in de kerk was wel erg mooi.

Computer-muziek... zie niet in wat er gedateerd aan is.

Goeie film en redelijk goed geacteerd, Ik ben nog meer fan geworden van Kalkbrenner

Zeer aangename oppompende film met Paul Kaltenbrenner. Een film die je direct in de sfeer brengt van dansen, hippe muziek en plezier maken. Fijn dat er veel aandacht is voor de technobeats die erg uitnodigend zijn om meegezogen te worden in de film.

Daarnaast krijg je een inkijk op het leven van een DJ, de hoge doelstellingen die moeten behaald worden door de platenmaatschappij, het omgaan met roem en succes, de verleidingen van genotsmiddelen die je constant worden aangeboden alsof ze er gewoon bijhoren.

Ook de scènes in de instelling blijven leuk om volgen, komisch zelfs bij momenten hoe Icarus zich opwerpt als een onaantastbare nonchalante pleziermaker. De persoon van Icarus krijgt dan iets meer uitdieping wat het plot ten goede komt. Ben niet zo thuis in de muziekwereld en heb ook niet echt een favoriet genre, maar deze tracks ga ik zeker na deze film gezien te hebben, herbeluisteren.

Het uit de band springen in de kliniek deed mij onwillekeurig aan One Flew Over The
Cuckoo's Nest denken.
Het personage van Paul Kalkbrenner komt een beetje over als een ongeleid projectiel.
Hij handelt en doet nogal impulsief, waarbij de vele drugs ongetwijfeld een rol spelen.
Kalkbrenner blijkt overigens verrassend goed te acteren, en er rijst natuurlijk ook gauw
de vraag in hoeverre het over hemzelf gaat. In ieder geval komt naar voren dat het
personage zeer overtuigd is van de kwaliteit van zijn muziek.
De film flitst nogal heen en weer van de ene naar de andere rare situatie waarbij
Kalkbrenner geregeld het spoor bijster is, maar dit gaat gelukkig niet ten koste van de
consistentie van de film: De rode draad blijft present en dat is die van een eigenwijze
artiest die leeft voor zijn muziek en waar alles voor moet wijken.
De soundtrack behelst volgens mij ook uitsluitend zijn muziek, en het schijnt dat hij
sedert deze film pas populair onder de liefhebbers geworden is.