Sommarnattens Leende (1955)

Woody Allan (Bergmanfan) deed dit verhaal ongeveer na in A Midsummer Night's Sex Comedy. En Stephen Sondheim maakte er een musical van : A Little Night Music.
Wordt in Vlaanderen nu gespeeld met Annet Nieuwenhuyzen, Chris Lomme en anderen.

Romantische comedie met veel melancholie.

Een zeer aangename film dit van Bergman, die zijn serieuze films even afwisselde met een wat luchtigere en toegankelijkere film. Sommarnattens Leende is een toneelachtige romantische komedie met enkele dramatische elementen en uitstekende dialogen. Voor echte slapstick is weinig plaats. Zeer goede rollen van Gunnar Bjornstrand en bijna alle aanwezige (beeldschone) vrouwen. Harriet Andersson is erg goed in haar speels en sexy rol. Verder maken de mooie beelden en de zeer aardige verwikkelingen dit tot een uitstekende film. 3,5 sterren

Een nogal verrassende film voor 'een Bergman', érg grappig, en aangenaam om te bekijken. De verwikkelingen tussen de personages zijn vaak nogal déjà vu, maar het wordt met zo'n sérieux gespeeld dat het echt hilarisch wordt. Daar komt nog bij dat het eigenlijk wel leuk is dat je alles van mijlen afstand ziet aankomen. Bovendien is de film op sommige momenten echt poëtisch en zelfs ontroerend, en prachtig geacteerd (en het vrouwelijk schoon is ook zeker het bekijken waard). Een 4 * verdient hij misschien net niet, maar ik zal het voorlopig maar door de vingers zien .

Ik weet niet in wat voor stemming Bergman verkeerde toen hij deze film maakte, maar dat hij in een zwaarmoedige bui was, dat kan ik mij absoluut niet voorstellen. Als romantische komedie vond ik deze film in ieder geval erg geslaagd. Qua sfeer doet deze film mij enigszins denken aan het eerste deel van Fanny & Alexander, dat ook erg luchtig was. Het verhaal was eigenlijk maar flinterdun, maar ja, waarom zou je hier om malen. Het spel van de mooie jonge dames was toch heerlijk om te zien. Ook de russische roulette tussen de edelman en de advokaat was zeer komisch. Film haalt het natuurlijk niet bij zijn latere meesterwerken zoals "Det sjunde inseglet" en "Tystnaden", maar dat waren natuurlijk totaal andere films die toch meer filosofisch en psychologisch waren wat zo kenmerkend is voor het werk van Bergman.
Neen, ik vond deze Bergman een leuke afwisseling tussen zijn doorgaans zwaarmoedige films.

4,0*

Haha. Berman kwam voor de opnames behoorlijk depresief terug van vakantie in Zwitserland (daar moest die een dal delen met de patienten van een sanatorium voor syfilisleiders van adelijke komaf) en had naar eigen zeggen al plannen gesmeed om zich met zijn auto in het ravijn te storten.

Ik citeer even uit Bergmans autobiografische boek 'Bilder' ( ik heb een Duitse versie en ik heb geen zin om het te vertalen):

Ich war während des ganzen Zeitabschnitts (van de opnames) krank und soll eine teufliche Stimmung gehabt haben. (...) ich sei wie ein Teufel mit Aufnahmeleitung, Labor, Tonabateilung und nicht zuletzt mit der Verwaltung umgesprungen. (...) Am letzten Drehtag wog ich 57 Kilo. Alle, ich selbst eingeschlossen, glaubten, ich hätte Magenkrebs.

zwaarmoedig, hoezo?

Wat een lichtheid! En wat een diepte koppelt Bergman daar aan! Magistraal, te meer op groot scherm! Thema's die hier worden aangeroerd zijn in mijn ogen van een enorm belang en van een ontroerende poëzie, denk maar aan de zoon van de advocaat die God smeekt om zijn seksuele remmen te verliezen. Even goed echter de citaten van Luther (bv. over de vogels die mogen vliegen, maar zich niet in het haar van het individu mogen nestelen) of de drie soorten "glimlach van een zomernacht". Ontwapenend zuiver, met een flair geacteerd die ongelofelijk charmeert en in een aanstekelijk, spitante stijl. Film is al bij al iets te traag voor mij, maar dat is bijzaak.
Gulle 3,25*

Romantische komedie in toch wel typische Bergman stijl, dus inclusief de schijnbaar achteloze bespiegelingen over relaties en hoe ze voortvloeien uit persoonlijke emoties.

Prachtige (!!) Jacobsson en Harriet Andersson en een uiterst merkwaardige ontdekking opeens wanneer (kennelijk) het origineel van het Sinterklaasliedje o, kom er eens kijken langs komt . :

YouTube - Freut euch des Lebens ...

Smiles of a Summer Night is een relatief frisse romantische komedie van Bergman. In de vorige zes films die ik van hem zag kon hij me niet overtuigen. Met deze film lukte dat ondanks 3* wel. Reden daarvoor was mijn lage verwachtingspatroon. Het verhaal wordt op een leuke manier gebracht met leuke gesprekken, interessante gebeurtenissen en goed acteerwerk. In deze film vond ik het in vergelijking met de zes eerdere films die ik van Bergman zag, minder afstandelijk. Toch pakte het verhaal me niet. Het geheel is prima maar daar blijft het ook bij. Daarom 3*. De conclusie na het zien van Smiles of a Summer Night is dat ik de moed met betrekking tot Bergman niet opgeef.

Dat Ingmar Bergman af en toe wat minder zware films maakt, wist ik wel, maar toch was ik nog wel enigszins verrast met dit uitermate luchtige tussendoortje, dat verre van zwaar is. Maar dat is helemaal niet erg, en ook wel eens lekker om te kunnen constateren.

Het is een leuke film, die ook enigszins doet denken aan Woody Allen zijn Midsummer Night’s Seks Comedy. Niet geheel verwonderlijk, want Allen haalde in die tijd weleens vaker zijn inspiratie voor zijn films bij Bergman vandaan. Terug naar deze film maar weer. Smiles of a Summer Night is een romantische komedie, die het vooral moet hebben van de interactie tussen de acteurs en de dialogen. Hoewel het soms wat toneelachtig oogt, loopt dat overigens allemaal wel vrij lekker. Niet alles is even goed, maar het niveau is goed genoeg om mij af en toe toch een glimlach te bezorgen.

Wel is het typisch zo’n film, die niet echt lang blijft hangen, maar dat is ook niet erg. Het kijkt allemaal gemakkelijk weg, heeft een aantal erg vermakelijke scenes, en is zeker aangenaam tijdverdrijf. Misschien is het wel de meest ideale film om aan te beginnen, als je nog nooit wat van Bergman gezien hebt.

3,0*

Snap niet dat velen dit zo luchtig vinden, dan moet je de scherpe dialogen wel volledig buiten beschouwing laten. En ondanks dat alle geliefden elkaar aan het einde krijgen is dit toch geenszins te vergelijken met de gemiddelde Hollywood-komedie uit die tijd, daarvoor is Bergman veel te pessimistisch over de liefde en over zijn personages. Prima film verder, Glimlach van een zomernacht bewijst maar weer eens dat ook de vroege Bergmans het aanzien nog steeds waard zijn.

Wie-doet-het-met-wie-komedie waarin het bijeenbrengen van de juiste liefdeskoppels vergeleken wordt met militaire strategie. De mannen denken dat ze de touwtjes in handen hebben, maar eigenlijk zijn het de vrouwen die hen de juiste kant op manipuleren. Bemerk dat het huweijk tussen Fredrik en Anne niet geconsummeerd is. Bijgevolg vormt het geen moreel bezwaar als Anne op haar stiefzoon overschakelt. Dat actrice Desiree haar zoontje Fredrik genoemd heeft, suggereert dat Fedrik Egerman de biologische vader is. Het wulpse dienstmeisje Petra krijgt een volwaardige nevenplot, wat me doet denken aan de komische opera's van Mozart. De graaf is een parodie op de ouderwetse militaire helden die duelleren om een vrouw. Zijn intrede wordt aangekondigd met pompeuze marsmuziek.

Een soort klassieke 19de-eeuwse zedenkomedie waarin minnaars, ex-minnaars en aspirant-minnaars de liefde van alle kanten bekijken en analyseren zonder eigenlijk tot de kern te geraken totdat ze zich er aan overgeven onder de invloed van de wijn die wordt geschonken door de oude mevrouw Armfeldt – en als ze dat eenmaal doen lijken ze bijna te zijn vergeten wat ze ook al weer aan het onderzoeken waren. Onder alle komische verwikkelingen, cynische monologen en wanhopige verzuchtingen liggen kleine inzichtjes die je al dan niet kunt oppikken en/of zelfs navolgen, maar Bergman laat je geheel vrij. Zoals bij hem gebruikelijk subliem geacteerd en prachtig gefotografeerd. Hoogtepunt is voor mij het moment waarop temidden van alle (al dan niet gespeelde) luchthartigheid opeens een masker valt wanneer Anne en Charlotte elkaar de loef proberen af te steken met ontboezemingen over de ontrouw van elkaars echtgenoot – en dan ontsteekt de laatste opeens in een uiterst serieuze en door de intensiteit tamelijk onrustbarende tirade over de walgelijkheid van het andere geslacht.