Sorry, Wrong Number (1948)

Nogal curieus : deze film is gebaseerd op een hoorspel (van Lucille Fletcher). Als hoorspel is het onderwerp natuurlijk perfect (veel suggestie). Ook in Nederland op de radio geweest en in tachtig andere landen. Ook nogal es gespeeld als monoloog voor 1 vrouw. Populair bij het amateurtoneel !

Komt op DVD uit met Nederlandse ondertiteling.

Verhaaltje doet me hier een beetje aan denken:

http://us.imdb.com/Title?0059297

http://us.imdb.com/Title?0095344

Destijds de nodige Barbara Stanwyck drama films gezien. Net als deze toch best de moeite. Misschien wat gedateerd allemaal maar heb vaak de indruk, oud en vergeten.

Film waarbij je niet echt sympathie krijgt voor één van de hoofdpersonages. Hun karakters worden uitgewerkt in verschillende flashbacks waarin je de goede, en de meer duistere kanten van iedereen te zien krijgt. Dit maakt een groot deel van de film uit en zorgt voor een complexere vertelstructuur. Eigenlijk zit het hele verhaal wel eenvoudig in elkaar maar de vertelwijze zorgt voor de noodzakelijke spanning. Vond de flashbacks na verloop van tijd toch wat langdradig worden en dit weerhoudt de film er dan ook van een echte topper te zijn. 4*

Niet bepaald subtiel, maar wel effectief en dreigend. Stanwyck is erg goed. Helaas raakt ze op een gegeven ogenblik wat buiten het verhaal door de flashbacks (waar een jonge Burt Lancaster redelijk overtuigt), maar het einde is een regelrechte chiller.

Lastig hoor om de hoofdrolspeelster (Stanwyck) alleen maar in het bed te laten liggen met een telefoon tot haar beschikking. Daarmee probeert ze wel een spannend moordcomplot te doorgronden met tussendoor ook allemaal flashbacks. Het kwam niet helemaal uit de verf vond ik, maar het einde (behoorlijk dramatisch aangezet) was wel weer tof gevonden.

Een slim geschreven en boeiend verteld moordverhaal dat oorspronkelijk een hoorspel was. Deze film noir had een spannend plot dat langzaam, onder meer via flashbacks werd opgebouwd. Het camerawerk zorgde voor een claustrofobische setting. De cast speelde uitstekend, met centraal een nog jonge Burt Lancaster en een melodramatische, arrogante en feitelijk onuitstaanbare Barbara Stanwyck. Eind jaren veertig was de telefoon een belangwekkender communicatiemiddel dan nu.

Goeie film waarin een vrouw een telefoongesprek hoort waarin twee mannen een moord beramen. Een prima opzet waarbij het verloop zich niet gemakkelijk laat voorspellen. Kleine beetjes informatie worden vrijgegeven dmv flashbacks. Op sommige momenten zakt het wat in, maar vanwege het uitstekende einde nog net 3.5 sterren.

Goeie en spannend opgebouwde film noir over een vrouw die toevallig een telefoongesprek afluisterd niet wetend dat het gesprek over de beraming van haar eigen moord gaat
De flashbacks geven de nodige backstory en onthullen gaandeweg steeds meer over het hoe en waarom .
Het eind was wel verassend en niet echt verwacht .

Ik ben wel een fan van claustrofobische films die zich grotendeels op één locatie afspelen, dus het idee achter deze film ligt me wel, maar het werkt hier niet echt helemaal voor mij. Ik denk dat ik het toffer zou vinden indien we eigenlijk veel meer bij Stanwyck bleven en vooral dat er niet zo veel werd uitgelegd via flashbacks, dat haalt je elke keer weer weg uit die kamer en dan is de sfeer weg. Vrij dom voor een slimme film. Het achterliggende plot is me ook wat rommelig en toevallig om echt te blijven boeien. Op Stanwyck zelf valt weinig aan te merken, Lancaster geeft me iets te veel de indruk dat hij er geen zin in heeft.

Mee eens. Soms zelfs iets als een "flashback ín een flashback" gezien geloof ik. Ik moest dan ook (weer) erg goed opletten, maar het was net te doen dit keer (bij sommige noirs loopt het nl. echt uit de hand).

Geen gekke film, met een best wel ongewoon en dramatisch einde.

Het resultaat na 89 minuten speelduur: 3 afgebeten nagels.

Dat zegt genoeg over de door mij ervaren spanning en dreiging die door Barbara Stanwyck behoorlijk goed werden neergezet.

Ze komt gaandeweg de film steeds meer in gevaar en werkt zichzelf hopeloos in de nesten.

Soms dacht ik: "Mens, hoe kun je nu zo dom zijn."

De ouderwetse telefoongeluiden dragen bij aan een gevoel van claustrofobie binnen de situatie waarin de hoofdrolspeelster echt geen kant op kan vanwege haar bedlegerigheid.

Prachtig gerestaureerde transfer van de film op een regiovrije blu-ray-uitgave met Engelse ondertiteling is te bestellen bij viavision.com.au/imprint-films.

Vandaag te zien op TV > ARTE > 20:15 uur

Deed het goed in de zalen in 1948, met een wat omstreden Oscarnominatie voor Stanwyck, die hier nochtans niet op haar hoogtepunt zat. Litvak gebruikte de telefoon als rode draad voor deze suspense film. Stukje bij beetje wordt het verhaal opgebouwd vanuit een flashbackvertelling. Een wat berooide gast, Henry Stevenson, trouwt met de verwende dochter van een rijke industrieel. Het is al snel duidelijk dat het niet voor de liefde was maar met het idee om zijn opties af te tasten om zo snel mogelijk rijk te worden, uiteraard achter de rug van zijn vrouw. Cinematografisch best ingenieus maar op de eindscène na vond ik hem niet spannend genoeg en ook de acteurs lieten een onopvallende indruk na. Voor mij in de categorie "leuk om eens gezien te hebben".

Het enige dat de bedlegerige en neurotische Leona Stevenson (Barbara Stanwyck) die alleen thuis is, wil weten is waar haar man Henry (Burt Lancaster) blijft die al uren thuis had moeten zijn. Als de telefoniste haar wil doorverbinden met Henry, valt ze midden in een conversatie tussen twee mannen. De mannen bespreken de moord op een vrouw. Een moord die dezelfde avond nog zal plaatsvinden.

In de huidige tijd waarin iedereen met elkaar verbonden is, werkt het plot wellicht enigszins merkwaardig. Alleen al het idee dat je een tussenpersoon nodig hebt om je telefonisch te verbinden met degene die je wilt spreken, is curieus. Wellicht is het ook curieus om je voor te stellen dat Leona in een isolement kan verkeren terwijl ze midden in New York woont. In huidige films wordt dat geïsoleerde effect met kunstgrepen bereikt. Door iemand naar een buitengebied zonder bereik te sturen of door iemand met een lege telefoon op te zadelen. In die tijd was het gewoonweg voorstelbaar zonder kunstgrepen. Wat ik wil aangeven met dit stukje tekst is dat het enige inleving van de kijker vergt om plezier te kunnen beleven aan deze film die wordt gedomineerd door oude techniek.

Een groot deel van de film speelt zich af in de slaapkamer van de aan haar bed gekluisterde Leona. Die setting roept wanhoop en beklemming op. Zij probeert hulptroepen in te schakelen om zo een moord te voorkomen. En dat valt niet mee. Af en toe brengt regisseur Anatole Litvak de gesprekspartner en zijn locatie in beeld waarmee hij de film van iets meer dynamiek voorziet. Dat gebeurt heel natuurlijk en heeft geen effect op de benauwende sfeer. De flashbacks die in het script zijn ingebouwd, hebben dat effect wel.

Behalve een spannende thriller is Sorry Wrong Number een schets van een huwelijk tussen twee mensen die elkaar niet kennen. De flashbacks tonen twee eerzuchtige, inhalige, jaloerse en egocentrische personages die ooit om volledig verschillende redenen een relatie begonnen. Twee interessante hoofdrollen voor Barbara Stanwyck en Burt Lancaster in deze film noir die visueel heel genietbaar is. Het camerawerk dat schaduwrijke en dreigende beelden produceert, is indrukwekkend. De muziek van routinier Franz Waxman die de beelden van een extra sfeervolle laag voorziet, is wellicht wat dramatisch maar is effectief ondersteunend.

De film is gebaseerd op een hoorspel met een lengte van 30 minuten. De schrijfster daarvan is Lucille Fletcher. Zij draagt tevens zorg voor het filmscript en zag zich genoodzaakt haar verhaal met een uur te verlengen. Dat doet zij door flashbacks in te voegen. Op die manier ontstaat meer diepgang in de personages. Altijd goed. De keerzijde is echter dat de flashbacks afleiden van de zorgelijke toestand waarin Leona verkeert. De kijker wordt van de beklemmende locatie weggerukt en belandt in een ander type spanningsveld dat ook intrigeert, maar op een andere manier. Door de vele wisselingen was het in beginsel enigszins lastig om meegesleept te worden in het totale plaatje. Uiteindelijk lukte dat gelukkig.