Hakuchi (1951)

Ik geef het toe, ik had vooraf geen hoge verwachtingen. Het gaat om een versie waarin zwaar geknipt is, en het is een familiedrama; wat kan daar nu aan zijn? Maar wat werd ik verrast door deze film! Vanaf het moment dat De Idioot (Masayuki Mori) voor het eerst in contact komt met Taeko Nasu (Setsuko Hara) en niet alleen haar schoonheid maar vooral ook haar (verborgen) verdriet opmerkt, is het een aaneenschakeling van magistrale momenten. Ik was overdonderd! Kurosawa hanteert een ontzettend fraaie stijl van erg lange scènes, met veel aandacht aan de omgeving (o.a. prachtige beelden van een besneeuwd Hokkaido), en met op de achtergrond mooie (bijna altijd aanwezige) muziek van zijn vaste componist (althans, tot diens dood) Fumio Hayasaka (dit is de beste score die ik van 'm gehoord heb). Allemaal verbazingwekkend goed gedaan, en het zorgt voor een prachtige, meeslepende sfeer. Opvallend zijn ook de stuk voor stuk meesterlijke vertolkingen, die ook nog eens zeer realistisch zijn (i.t.t. bv. veel van de period pieces van Kurosawa, en films uit die tijd in het algemeen); iedereen is geweldig: Setsuko Hara (ik had haar nog nooit eerder in een film gezien) is onwijs betoverend, en het is niet onbegrijpelijk dat zij in Japan destijds als de ideale schoondochter werd beschouwd. Masayuki Mori is ook erg sterk in de moeilijke en toch wat rare titelrol als De Idioot (een erg mooi karakter), en Mifune (die pas later in de film belangrijk wordt) is natuurlijk altijd goed. Alle karakters die in de film voorbijkomen (en dat zijn er nogal wat) zijn verbazingwekkend goed en diep uitgewerkt (en dan te bedenken dat de originele versie ruim anderhalf uur langer duurt), zoals bijvoorbeeld de gehele Ono-ke: Ayako (de latere love interest van De Idioot), diens zus, moeder en vader (Takashi Shimura). Ik heb zelden karakterontwikkeling van zo'n niveau en omvang gezien.
De uiteindelijke ontknoping is meesterlijk en zelfs haast ondraaglijk spannend; bij een dergelijk type film heb ik nooit meer op het puntje van m'n stoel gezeten. Uiteindelijk blijkt dat De Idioot alleen maar meer verdriet en pijn veroorzaakt heeft, en de mensen om hem heen worden eigenlijk het tegenovergestelde van wat hij wil dat ze worden. Heel droevig. De scènes die na deze ontknoping volgen komen helaas een beetje afgeraffeld over, en het is dan ook te hopen dat de originele versie van 265 minuten ooit wordt uitgebracht. Zou wel op z'n plaats zijn bij dit meesterwerk. 4,5*

hm, ben wel benieuwd...

is deze de HK-import van Ro-Direct?

Ja, klopt.

ok,

misschien even checken dan.

in de tussentijd, hopen dat het criterion-waardig is...

Na de lovende woorden van JayLunar heb ik deze dvd dan ook direct besteld. Vandaag is ie binnengekomen, ben zeer benieuwd!

Heel lang geleden heb ik deze film op de nederlandse televisie gezien en deze heeft een enorme indruk op me gemaakt. Sindsdien ben ik (tevergeefs) naar deze film op zoek en ik ben danook blij dat ik via deze site achter het bestaan van de HK-versie ben gekomen. Wordt vervolgd.

Masters of Cinema brengt dit in Juni op DVD uit. Ik denk niet dat het de 265 minuten versie zal zijn (ik denk dat de geknipte scenes niet meer bestaan). Maar ondanks dat ben ik hier ook al blij mee. Een van de Kurosawa's waar ik het meest naar uitkijk.

Erg goed! Vannacht gezien en ik werd er alleen maar meer wakker van.

Een met zorg gemaakte film, zoals alle films die ik tot nu toe van Akira Kurosawa gezien heb.

Dit lijkt me echt briljant: een Russisch meesterwerk van Dostojewski in het Japans verfilmd. Is er iemand die deze film heeft gezien en ook het boek gelezen, en zo ja, is de film net zo goed?

Ik heb de film (de 160min versie) gezien, maar het boek niet gelezen. Wel meen ik dat Kurosawa's oorspronkelijke onverknipte versie zo'n 4 uur duurde en dat hij het boek nogal trouw bleef. Hij verplaatste enkel de settings van Rusland naar Japan en van zomer naar winter. De 160 min versie heeft dus enkele lelijke cuts en rare verhalende jumps die niet voor Kurosawa's rekening zijn.

Bedankt.

Die verplaatsing van Rusland naar Japan vind ik erg interessant. Maar 160 minuten lijkt me inderdaad wat kort voor een meesterwerk van 500 pagina's. Ben wel zeer benieuwd en zal zeker proberen deze film te gaan kijken.

(Het boek is in ieder geval aan te raden.)

De 265-minuten uitvoering is waarschijnlijk voor altijd verloren gegaan. Kurosawa zelf heeft op het eind van zijn leven (ten tijde van Rhapsody in August) de Schochiku-archieven van voor tot achter doorzocht en niets kunnen vinden.

Je kunt hier en daar merken dat er veel uit de film is. Zeker in de eerste helft lijkt er veel verdwenen. Sommige scenes worden bruut afgekapt, andere stukken worden met een paar hele korte scenes samengevat. Bepaalde bijfiguren (zoals de jongen die de brieven afleverde) hadden ongetwijfeld in het origineel een grotere rol. Het verhaal loopt ook niet bepaald altijd even soepel.

Wel is dit weer een film waar ik de zoveelste kant van Kurosawa leren kennen. De hele film is ingetogener dan andere Kurosawa's uit deze tijd, ook het spel is veelal kleiner en ondanks de schaar die erin ging is de film ook nu nog prettig traag, met veelal lange scenes, zeker in de tweede helft. Het decor is schitterend en prachtige verhaal blijft me nog wel even bij.

Zeer mooie film ondanks alles.

4.0*

Hakuchi liet mij in verbijstering achter. Wat een heerlijk meesterwerk deze film. Magnifiek hoe Kurosawa het werk van Doestoevsky hier op het witte doek heeft weten te toveren.

En dan Setsuko Haras, zij speelt werkelijk de sterren van de hemel.

Hakuchi betreft mijns inziens één van die meesterwerken in de film geschiedenis die thuishoort in categorie beste films ooit geproduceerd maar door weinig mensen gezien.

5.0

Een van de beste actrices ooit, naar mijn bescheiden mening.

Daar zou u weleens gelijk in kunnen hebben.

Ik zag trouwens dat u 9. Hadaka no Shima (1960) op nummer negen heeft geplaatst in uw top tien lijstje, die film heb ik gisteren aangeschaft en ga ik morgenavond voor het eerst bekijken, ik ben benieuwd.

Tja,

Ik kan me goed verplaatsen in de verhalen alhier opgetekend. Mixed feelings overheersen. Dat er geknipt was in de film was duidelijk, maar 166minuten (Eureka! versie) waren ook wel lang.

Absolute pluspunten:

Mori Masayuki in de hoofdrol en Hara Setsuko in een geweldige bijrol (zonder haar gekende Ozu-subtiliteiten is ze ook in zo'n Vivien Leigh achtige feeksrol adembenemend)

De door sneeuw en kou bepaalde omgeving

De absoluut Dostoyevskiy herkenbaarheid in karakterschetsen,

maar er waren voor mij ook minpunten:

De springerigheid door de enorm lelijke cuts en jumps (zoals hier overal te lezen is)

Een voor mij niet inleefbare/invoelbare katharsis

Enkele oeverloze, eindeloze scenes met weinig subtiel uitgewerkte bijfiguren.

Gelukkig gekocht op DVD dus dit ga ik later nog eens proberen te waarderen. Van de grote klassieke Japanse regisseurs is Kurosawa mij het minst lief en wel, vanwege dit soort films. Hij bezit wel de eigenschap om menselijke portretten neer te zetten (meestal van ontwortelde individuen), maar zijn stijl daarin (ik noem het houterig) is niet diegene die mij het meest aanspreekt.

Bijzonder, dat wel.

Hakuchi komt 3 december in NL uit. (tegelijk met Ningen no joken)

Opgegeven speelduur: 204 min. Foutje of een verrassing?

Hier is weer een mooie uitgave van Masters of Cinema van verkrijgbaar en dat zegt niet niks want het is een van de meest intressantste film in je collectie, het is echt een heel mooi en goed verhaal en daarnaast zijn de zwart/wit samurai beelden van het stenen tijdperk ook erg mooi.

Samurai? In deze film? Volgens mij ben je in de war met een andere Kurosawa-film. Dit is en Dostoyesvkiy verfilming over moeiljike relaties, schuld en vergiffenis.

Niet mijn soort drama,

Kameda wordt afgebeeld als een zielepoot. Iets wat hij zelf ook onderschrijft door zich telkens nederig te gedragen en nimmer keuzes te durven maken. En dat bijna 3 uur lang. Niet dat ik gelijk een doos aan karakterontwikkeling verwacht maar 3 uur lang rond blijven draaien om de gunsten van 2 vrouwen, zonder daarbij enige vorm van chemie te voelen vind ik vrij funest voor een film. Kurosawa maakt weinig gebruik van verbeeldingskracht of andere elementen die de film wat opfleuren, iets wat hij in Drunken Angel al wel voor de dag wist te leggen.

Daar waar de buitenscenes vaak voor aardige zwart - wit contrasten zorgden die soms even een sprookjesachtig gevoel opriepen, verslonst Kurosawa de scenes binnenshuis nogal, slechts de aanzichten door het raam waren soms fraai. Kortom een film die mij soms verveelde maar die mij vaak weer bij de hand nam dankzij een paar aansprekende personages zoals de moeder, wiens gezicht ik gelijk linkte aan de (groot)mama in Tokyo.Story. Hara Setsuko vond ik redelijk spelen, maar ver verwijderd van haar niveau in Ozu `s eerder genoemde film. Toshirô Mifune `s allesbehalve ingetogen rol scoorde qua amusementswaarde, mede dankzij het contrast met die slome duikelaar van een Kameda ook goed. Op Yojimbo na, Kurosawa `s slechtste film. Miniscule 2,5*

O ja, laat je niet foppen. De recent uitgegeven Nederlandse release van Hakuchi duurt niet 203 minuten zoals achterop vermeld staat, maar gewoon 166 minuten. Het betreft dus nog steeds de versie waar behoorlijk in geknipt is.

Hoewel Hakuchi mijn waardering voor Akira Kurosawa niet zal verminderen, denk ik toch dat dit project deels mislukt is. De 200+ versie zal daar waarschijnlijk ook weinig aan kunnen veranderen. De film is voor mij iets te theatraal, daarnaast worden veel zinnen en ontwikkelingen een aantal keer herhaald. Dit wordt uiteindelijk vervelend, vooral als de film op zichzelf al vrij langzaam is.

Visueel is het geheel een dikke voldoende waard en de acteur die Kameda speelt is zeer sterk. Het uitgangspunt van de film is best interessant en ambitieus, maar mijn waardering was waarschijnlijk hoger geweest wanneer een aantal scènes ingekort zouden worden.

Tsja,wat mot je met dit torso.Zoals reeds gezegd is deze film door de producenten dusdanig verminkt dat hij als zelfstandig kunstwerk niet adequaat kan worden beoordeeld.

Dan nog lijkt het erop dat K. de sfeer van D's meest bizarre en vreemde roman,ondanks de verplaatsing van zomers Sint-Petersburg naar winters Hokkaido ,aardig benadert,er wat vreemdheid betreft zelfs nog een schepje bovenop doet,met dank ook aan die winterse setting die alles een irreele sfeer geeft..Toppunten daarvan zijn de scènes in Mifune's spookhuis en de schaatssequentie die je zonder meer expressionistisch kunt noemen.Door het knip-en plakwerk heb je vaak de indruk dat je naar een Suzukifilm met extravagante montage zit te kijken,wat op zich niet verkeerd is.

Het k*tte is echter dat de meest interessante verhaallijn,in de roman die van Ippolit,er radicaal lijkt te zijn uitgehaald.Aan bepaalde details kon ik opmerken dat deze er oorspronkelijk wel in zat.

Het lijkt me dat wie het boek niet gelezen heeft aan deze film geen touw vast kan knopen,en hoewel zowel de techniek als het acteerwerk zeer goed zijn,het niet valt aan te bevelen om er dan 2,5 uur voor uit te trekken.

Wat dat acteren betreft:Toshiro laat zien dat hij ook zonder baardje,zwaard en samurai-outfit een bad guy kan neerzetten(zie trouwens bovenste avatar) terwijl Setsuko hier niet bepaald een ideale schoondochter speelt.

Het beste boek ooit geschreven, verfilmd door Kurosawa. Dat een stelletje stumperts bij Shochiku het ooit in hun botte kop hebben gekregen om hiermee te gaan rommelen is een van de grootste naaistreken in de filmgeschiedenis. De geknipte 100 minuten zijn verloren, en wat er overblijft is enkel een testament aan wat had kunnen zijn. Maar ook met de resulterende sprongen in het narratief is Hakuchi een meesterwerk. Mifune is perfect als de door permanent lijden belaagde Rogozhin, maar ook de rest van de cast is uitstekend en heel goed 'in tune' met de dubbelzinnige emoties uit het boek.

Ik ben niet zo van de boekverfilmingen die het boek tot op de letter volgen. Ik vind dat filmmakers er vooral hun eigen ding van moeten maken, anders houd ik het wel bij het boek. 'Gelukkig' las ik in dit geval nog niet het boek, maar ben dat nu wel van plan. Zou voor mij voor het eerst zijn dat ik eerst een verfilming zie en dan pas het boek lees. Dat het verhaal “De Idioot” een geweldig verhaal is, is me al direct duidelijk. Vooral als je bedenkt dat het deels autobiografisch is, is het eigenlijk heel bijzonder. Ik kon me tijdens de lang uitgesponnen dramatische 'binnen'scenes, heel goed een voorstelling maken hoe het op papier zou kunnen staan. Eigenlijk ook wel een minnetje. Ik ben ook benieuwd of ik na het lezen van het boek de film wat af moet waarderen, of juist niet.

Vooral op het begin is goed te merken dat de film verminkt is. Die tekstbordjes zijn echt een misdaad tegen de kunst. Doodzonde. De tweede helft (waar dan ook minder is gesneden) is een stuk beter. Het loopt een stuk beter en de onschuld van de idioot tegen het gekonkel van de meeste andere personages is schertsend. Het verhaal is wat dat betreft ook niet heel subtiel. Hoogtepunten zijn de treinreis op het begin, carnaval op het ijs, de laatste ontmoeting tussen Kuga en Hara en het voortreffelijke einde. Sowieso werkt de setting heel goed, iets wat Kurosawa in elk geval in zijn zak kan steken. Vooral de buitenopnamen zijn heel fraai.

Verder valt met name de masterclass van acteren op. Vooral de hoofdrollen zijn erg goed, maar ook de bijrollen. Setsuko Hara (geweldig actrice, hier laat ze vooral op momenten zien hoe geweldig ze is), Masayuki Mori (speelt de onschuld perfect), Toshirô Mifune (altijd goed- begin langzaam fan te worden van zijn overacting), Yoshiko Kuga (kende ik geloof ik niet, kan zo lekker boos kijken), Takashi Shimura (heel veelzijdig, als je kijkt naar bijvoorbeeld Ikiru), Chieko Higashiyama (wat een sekreet, werd er echt boos van).

In vergelijking met de andere van Kurosawa vind ik deze minder goed, maar dat zegt eigenlijk verbazingwekkend veel over de rest. Kleine 4 sterren.

Eén van mijn favoriete romans, verfilmd door Kurosawa en meteen ook maar omgezet naar een Japanse setting; genoeg redenen om al erg lang benieuwd te zijn naar Hakuchi. (Ik zag overigens de uitstekende versie van Masters of Cinema, de beeldkwaliteit hiervan is echt opvallend goed.)

Misschien wel het belangrijkste bij een boekverfilming is het goed weergeven van de personages, en juist daarin is Kurosawa uitstekend geslaagd. Allereerst vorst Mysjkin / Kameda zelf (hoewel het handgebaartje misschien is te nadrukkelijk is, en er een paar keer te vaak zijn goedheid wordt benoemd), vervolgens Natasja / Taeko Nasu (niks op aan te merken), Rogoshin / Akama (idem) en tenslotte mijns inziens de minst geslaagde, Aglaja / Ayako (ondanks haar wispelturigheid en haar hardheid soms is ze in het boek toch iets zachter en lieflijker voor mijn gevoel).
Het verhaal verloopt met name in het begin wat stroef, en door de dichtheid aan grote scenes voelt de film in het eerste uur enigszins overladen aan. Bijvoorbeeld het verjaardagsfeest bij Taeko Nasu thuis, dat staat zo bol van de emoties, wisselende stemmingen, karakterduiding, dat het bijzonder moeilijk is dit in film behapbaar te houden. Over het algemeen vind ik echter dat Kurosawa een goede balans gevonden heeft, met ook regelmatig wat rustmomenten. Het einde komt niet helemaal uit de verf, en vooral is het jammer dat Ayako zich niet vergooit, zoals Dostojewski beschrijft, en wat mijns inziens cruciaal is voor de duisterheid van de thematiek: alle vier de personages die rechtstreeks onder invloed staan van de goedheid van vorst Mysjkin, inclusief hijzelf, worden uiteindelijk te gronde gericht.

Naast de voor het grootste gedeelte perfecte karakterweergave is de tweede grote verdienste van Kurosawa's Hakuchi het stilistische aspect. De cameravoering is dynamisch en inventief, zowel in de binnenshots als buiten in de sneeuw, met soms ook gedurfde, nouvelle-vague achtige montage (bijvoorbeeld de voorbijlopende paarden). Alleen jammer van de wipes, een montagemiddel dat gelukkig bijna helemaal in onbruik is geraakt. De score is, zeker voor die tijd, vrij vooruitstrevend (een paar stukjes Grieg zijn herkenbaar).

Een geslaagd project, deze Dostojewski-verfilming door Kurosawa. Het blijft natuurlijk wel in de schaduw staan van de roman, maar dat is onvermijdelijk. Bijna vier sterren.

Ik ben totaal niet bekend met de roman, waarvan Hakuchi een verfilming is, dus ging ik er vrij onwetend in, hopende dat Kurosawa er iets moois van gemaakt heeft. Dat is gelukkig wel gelukt, al is de film zelf zeker niet foutloos. Dat er ooit een langere versie bestaan heeft verbaast mij niet. Vooral in het begin kun je soms duidelijk merken dat er geknipt is. Het loopt niet altijd even lekker en “loze stukjes” worden opgevuld met muziek en tekst.

Toch duurde het niet heel lang voordat ik goed in het verhaal zat. Kurosawa schets de zaken vrij duidelijk en zijn fijne dynamische camerawerk is hier duidelijk een meerwaarde. Daarnaast wordt er buitengewoon goed geacteerd. Toshirô Mifune is erg sterk als de goedzak Denkichi Akama en het is ook altijd fijn om Takashi Shimura te zien spelen. De show wordt echter gestolen door Setsuko Hara. Wat een enorm goede actrice is zij toch. Ik heb haar nog nooit een slechte of middelmatige rol zien spelen en was dan ook aangenaam verrast te ontdekken, dat zij hierin zit, omdat ik haar buiten het werk van Yasujiro Ozu nog niet was tegengekomen. Ook de rest van de cast is meer dan in orde.

In de tweede helft loopt het verhaal duidelijk vlotter. Er is enorm veel dialoog, maar dat lijkt geen probleem te zijn. Ik zat ook behoorlijk mee te leven met de personages en heb me gedurende de ruim 160 minuten geen moment verveeld. Wederom bewijst Kurosawa hiermee zijn enorme veelzijdigheid, door ook in dit genre prima werk af te leveren.

4,0*

Dostojevski's roman heb ik tweemaal gelezen, vorig jaar nog voor het laatst. Die roman is vermakelijk maar ook gemankeerd en soapachtig. Deze film is dan weer een gemankeerde versie daarvan en legt de nadruk op de intermenselijke aspecten, minder op andere passages uit de roman. Hoewel sfeer en boodschap goed worden overgebracht vind ik de roman wel beter en leuker en boeiender. Niettemin is deze film wel boeiend genoeg, zeker voor 166 minuten dat deze duurt. Mede door het goede acteerwerk. Mifune komt enorm krachtig over en Hara is perfect gecast.

De setting is wel anders, van het grootstedelijke Sint Petersburg naar een besneeuwd dorp op Hokkaido en dat dorp voelt als een eiland op een eiland, afgesneden van de rest. Daardoor kan ook veel meer de nadruk worden gelegd op de personages omdat ze zijn afgesneden van de rest. En het levert mooie plaatjes op. Ik klaag nogal eens tegenwoordig over een krap beeldormaat dat men weleens gebruikt, omdat dat benauwend werkt. Maar Kurosawa toont aan hoe je ook weidse shots ermee kan hebben. Veel mooie plaatjes en scènes, van die laand met hoge slanke bomen tot dat schaatsen met vuur direct aan het begin van deel 2.

Maar goed, ondanks het acteerwerk vond ik de film op dramatisch vlak niet altijd even sterk. Ik denk mede door de gemankeerde delen, maar ook de wat trage momenten waarin het drama afspeelt. Zeker richting het einde met lange statische shots. In ieder geval greep de film me niet echt en begon om momenten wel de aandacht te verliezen. Er zit genoeg moois in maar de beleving was op momenten stukken minder dus krap aan 3,0*.