Way Down East (1920)

Mijn 250e toevoeging!

Zeker niet de beste film van Griffith.

Indrukwekkende eindscene op de rivier, maar verder een vrij matig verhaal over een naief meisje en veel soapserie-perikelen.

Mjah, de intertitel proloog geeft het al aan: een simpel verhaal over simpele mensen. Je moet er maar van houden.

Andere stille films, en dan doel ik met name op Metropolis, Intolerance of het werk van Eisenstein, weten ook vandaag de dag nog te verrassen en te boeien door significant te verschillen met wat we kennen. Deze film leunt echter sterk op dramatische perikelen binnen een logisch oorzaak-gevolg verband. Vroeger misschien spannend en vermakelijk, vandaag de dag door onze filmgeletterdheid alleen maar een trage en vervelende zit.

Wel lof overigens voor de laatste ijsschot scènes, die een flinke spanning op weten te bouwen en als enige element de klassiekerstatus weet te rechtvaardigen.

Ik zou eerder zeggen "Een simpel verhaal voor simpele mensen".

De film blijft best leuk om te kijken, ondanks gebrek aan geluid (dialoog) en ondanks dat deze productie bijna 90 jaar oud is. Melodramatisme wordt afgewisseld met een soort van slapstick humor, wat toch wel een apparte wending geeft. De climax is inderdaad erg mooi gefilmd voor zijn tijd (hier en daar stiekem lachwekkend, maar met de tijdsgeest in gedachte blijft de lach binnendsmonds.) 3,5

Inderdaad, een melodrama met slapstick humor. Maar wel goed, het is een lange zit maar de film is niet vervelend om te blijven volgen. De ijsschotscene vond ik nog een beetje tegenvallen. Het bracht wel spanning, maar echt groots kon ik het niet noemen. Een goede 3*

Lillian Gish laat in deze film zien waarom ze de grootste actrice was van begin vorige eeuw. Buitengewoon knap om, zonder geluid, zo'n scala aan emoties en gevoelens te kunnen tonen.

De film zelf komt qua scope absoluut niet in de buurt van Birth of a Nation of Intolerance, maar dat is eigenlijk wel verfrissend. Griffith laat zien dat ie naast spektakel ook nog wel wat anders kan, hoewel hij voor de spectaculaire finale toch weer even alles uit de kast trekt.

Ik probeer het telkens weer maar ik blijf de stemmen missen , misschien ben ik een beetje verwend.

Ook nog een kleine rol van latere ster Norma Shearer.

Way Down East is nogal een verouderde film, maar het grappige is dat hij dan in 1920 in zekere zin ook al was. Hoewel The Birth of a Nation pas vijf jaar oud was begon Griffith zijn grip op het publiek te verliezen. Erich von Stroheim en Cecil B. DeMille hadden zich aangedient en hun films werden als moderner en sexier beschouwd dan de films die Griffith naar Intolerance maakte (al was Broken Blossoms nog een commercieel succes). Toen Griffith verteld werd dat hij niet meer bij de tijd was maakte hij een onverklaarbare keuze: hij ging een verfilming maken van een toneelstuk dat enorm populair was rond 1890, maar rond 1920 als ouderwets werd gezien. Gek genoeg werd het een enorme hit.

Het gevolg is wel dat je nu dus niet alleen naar een film uit 1920 zit te kijken, erg oud dus, maar ook nog eens naar een film uit 1920 die indertijd al ouderwets was. Het verhaaltje stelt geen klap voor. Enorm voorspelbaar melodrama, ook al voor die tijd. En Griffiths regie is niet zo meeslepend als in The Birth of a Nation of zo mooi als in Broken Blossoms. Dit is meer vakwerk. Toch is het geen echte straf om te kijken. Toen ik er eenmaal inzat keek het aardig weg, mede door de aangename acteerprestaties en dan vooral de aanwezigheid van Gish. Maar waarom deze Griffith uiteindelijk niet in de vergetelheid is geraakt weet ik dan ook niet echt.

3*

Dit hartverscheurende drama over een schijnhuwelijk van een naïef meisje en de verstrekkende gevolgen daarvan heeft mij diep geraakt. Het is mijn eerste kennismaking met D.W. Griffith als regisseur en ondanks het stichtelijke verhaal smaakt het naar meer.

Ik ben vooral onder de indruk geraakt van het acteerwerk van de frêle Lillian Gish. Niet alleen vanwege haar mimiek, maar ook omdat zij zelf de scène speelt op de drijvende ijsschotsen (net als haar tegenspeler Richard Barthelmess trouwens). Naar verluidt heeft Gish door bevriezing van haar polsen aan die scène blijvend letsel overgehouden. Dat heeft haar overigens niet weerhouden om een formidabele carrière op te bouwen, die maar liefst een periode van 75 jaar beslaat.

Redelijk maar veel te lang uitgesponnen melodrama. De erg flauwe humor van een aantal onbeduidende bij-personages doen de film ook geen goed. Lilian Gish blijft wel overeind, en de spannende scène met de ijsschotsen zorgt in ieder geval voor een leuke finale, verder een film die me niet lang zal bijblijven.

Gebaseerd op een 19e eeuws toneelstuk lijkt deze 150 minuten durende film me vooral één lange soap, maar wel een erg onderhoudende. D.W. Griffith is één van de meest controversiële figuren in de geschiedenis van de cinema - filmtechnisch genie met dubieuze politieke opinies - maar in deze film kunnen we als kijker voluit genieten van zijn technisch meesterschap, zij het dat je er een streng christelijk moralistische insteek bij moet nemen. Lilian Gish is de ster van deze film en ben in de wolken over haar performance: de legende maakt het hier waar. Prachtige (gepaste) uitstraling, naturelle acteerprestatie in een medium dat zijn limieten heeft - nu ja - bij gebrek aan sound.

Way Down East heeft een prima tempo waarin de gebeurtenissen mekaar niet te snel maar ook niet te traag opvolgen. De inhoud is in se zeer melodramatisch, maar gelukkig vinden we in het middenstuk van de film ook enkele streepjes comedy die het geheel in evenwicht houden. Ook een onverwacht spannende en heel knap gefilmde finale op ijs. Complimenten voor de mooie fotografie bij het gebruik van diverse buitenlocaties. Griffith maakt eveneens gebruik van filters die de scènes kleuren naargelang binnen/buiten/tijdstip. Verder heeft het ook geholpen dat ik de versie bekeken heb die gerestaureerd is door het Museum of Modern Art, waarin men destijds gecensureerde scènes terug heeft kunnen toevoegen en ook de prachtige orkestrale score heeft kunnen recupereren. Toppie.

Ik wilde deze altijd al eens zien, sinds The Story of Film (Cousins). Stelt niet teleur, die laatste aktes zijn echt wel tof.