Me and Orson Welles (2008)

Klinkt goed. Ben benieuwd...

Ik neem aan dat dit zich ergens in een eerdere tijd zal afspelen (gezien Welles al 23 jaar dood is)?

In 1937, volgens IMDB.

op IMDB 8 sterren dus veel belovend

ga ik zeker kijken i love zac efron

Ik ben een groot fan van Welles en Christian McKay weet hem hier echt perfect neer te zetten. Echt een briljant gespeelde rol. Het probleem? Zac Efron is de hoofdpersonage en alhoewel hij het helemaal niet slecht doet (best aardig zelfs) is zijn verhaal zo saai en cliche en nietszeggend dat het helemaal niks met je doet. Je zit gewoon te wachten op het moment dat Orson Welles weer in beeld komt want dan krijgt de film weer vaart en humor. De stukken in het theater zijn ook allemaal geweldig (mede omdat daar dus vaak Welles een grote rol speelt) maar buiten die scenes heeft deze film amper iets te bieden. Dat is dus drie sterren voor alles Welles in deze film, en geen enkele ster voor een ander aspect (oke, het steekt film-technisch allemaal netjes in elkaar, en de meeste acteerprestaties zijn goed maar toch, het doet niks met je).

Wat een lief filmpje!

Gister gezien in Breda (op het filmfestival, met 15 mensen in een zaal?!?) en ik heb genoten van de film.

Leuke dialogen, mooie plaatjes, niet een heel verheffend verhaal, maar erg leuk om naar te kijken!

Ik was en beetje bang voor Zac Efron, vanwege zijn disney-reputatie, (vooroordeel: disney-sterretje, kan dus niet acteren) maar dat viel me erg mee. Hij deed het helemaal niet slecht.

Kwam met een grote glimlach de zaal uit, prettige film.

Enigszins teleurstellende film die het toch vooral moet hebben van het spel van Christian McKay in de rol van Orson Welles. Over het spel van Zac Efron was ik minder enthousiast. Een nadeel vond ik bovendien dat er wel erg veel gepraat werd in deze film. Al die repetitiescènes in het theater begonnen mij op den duur te vervelen. De beelden van New York anno 1937 met al die antieke auto's en ook de muziek uit die tijd vond ik daarentegen best wel mooi en sfeervol.

3,0*

Al dat negatieve geklets over efron begrijp ik niet. Beetje kenner ziet dat er een knap koppie op zit en bordevol acteer talent. Misschien moet je het gaan vergelijken met het acteerniveau in eigen land. dan zou je werkelijk nooit een beter cijfer kunnen geven aan nederlandse films.

Groet

Toch nog in de bioscoop? Erg laat, ik had de hoop al opgegeven.

Gelukkig wel

Helaas één van Linklater's mindere films. Het verhaal trekt aan alle kanten en lijkt maar niet op gang te willen komen. En als het eenmaal loopt is het vrij snel hierna afgelopen. Wat een leuk inkijkje in de wereld van Welles had kunnen worden is nu niet veel meer dan wat gedoe om een meisje en oeverloos veel gepraat...

2*

3,5 voor de briljante vertolking van mcKay als Welles. Hij is het gewoon! Verder interessant om de gang van zaken rond caesar en de mercury theater te zien. Een goed sfeerbeeld en realistisch.

Dit alles vergeeft het matige liefdesverhaal, wat eigenlijk alleen maar in de weg zit.

Een verlate recensie,, die ik nog tegenkwam van mezelf:

Heb ik wat met Welles. Een beetje moeilijk te beoordelen. Ik weet wel dat ik het einde van Citizen Kane nooit gehaald heb. Sterker nog, erg ver ben ik niet gekomen.

Heb ik dan wat met Theater? Ik denk graag van wel, al moet ik hard nadenken of dat wel zo is en in hoeverre ik daar mee in aanraking ben gekomen. Laten we het er op houden dat ik wel iets heb met theatraliteit soms en dat zat ook wel in deze film.

Belangrijker, ik heb wel wat met Linklater. Graag hoor ik de man zijn dialogen scripten in een film. Het liefst als het bijna nergens over gaat (Suburbia), maar zijn Sunset tweeluik was ook erg goed en dan vooral de 2e.

Met deze film weet ik het nog niet zo. Aan de ene kant ben ik blij. Linklater maakt nog wel eens rare tussendoortjes, die weinig met zijn sterke praatfilms te maken hebben, maar dit is wel weer een terugkeer naar die stijl. Aan de andere kant heb ik het idee dat ik hier wat mis. Ik heb me nooit verdiept in de periode waarin de film zich afspeelt en de stijl die de film uitstraalt. Dit zal ik ook niet snel gaan doen. Op zich is dit geen probleem, want het acteerwerk en de dialoog dragen de film wel. Echter, toch voel ik me een beetje een vreemde.

Dit komt ook (of misschien voornamelijk) door Efron. Iedereen staat erg natuurlijk te acteren, met veel emotie, maar hij is maar een houten klaas. Zelfs op de momenten dat hij emotie hoort te tonen, komt het er niet uit. De jongen kan beter in een supermarkt gaan werken ofzo. Beter nog, reclame maken voor haarshampoo, daar zal ie vast goed in zijn.

Toch een fijne film. Linklater is zijn gevoel voor dialoog niet verloren en dat is fijn om te zien. Ook de persoon die Welles speelde stond erg goed te acteren. Stilletjes hoop ik dat hij weer eens een film maakt gewoon over mensen, die elkaar ontmoeten en wat rondhangen, zoals Sunset, Tape of Suburbia. Iets vrijblijvender dus.

Deze film overviel me een beetje. Ben om 23:15 gaan kijken met het idee dat ik halverwege zou stoppen en de rest morgen zou kijken. Nu is het 01:10 en ben ik de recensie aan het schrijven

De film wordt vooral gedragen door een fantastische performance van Christian mcKay als Welles. Charisma kan je niet acteren maar moet je hebben; hij heeft het. Dat is ook noodzakelijk aangezien de film vooral gaat over hoe Welles met de kracht van zijn persoonlijkheid iedereen om hem heen inspireerde maar ook manipuleerde en kwetste. Het resultaat: great art...maar wel ter meerdere glorie van hemzelf. Zac Afron steekt er een beetje bleekjes bij af maar dat maakt niet uit want het gaat eigenlijk niet om zijn karakter. Deze film gaat over Welles en is een buitengewoon boeiend psychologisch portret.

Met pijn en moeite 2.5* voor een film die me echt niet kon boeien , ik heb ook niets met Orson Welles .

Het acteerwerk was dik inorde maar de film is gewoon niet mijn ding.

Orson Welles en de historische uitvoering van Julius Caesar in het Mercury theater - dat is de kapstok voor en de achtergrond van dit verhaal - of is het misschien toch het onderwerp, en is het verhaaltje over Richard/Lucius alleen het excuus om deze film te maken?

Het is een erg mooie maar misschien wel wat erg praterige film, die op momenten meer overkomt als een toneelstuk dan als een film. En, dat is lijkt mij ook zo bedoeld, gezien het script en het onderwerp - de jeugd van Orson Welles, voordat hij wereldberoemd zou worden. Misschien dat veel mensen die deze film zien daardoor op het verkeerde been gezet worden, maar als je de film als een toneelstuk kijkt vind ik het wel een geslaagd geheel.

Christian McKay overtuigt mij volledig als Orson Welles - iemand die erom bekend stond een lastig, overheersend persoon te zijn die als hij dat nodig vond om z'n doelen te bereiken zonder pardon over lijken ging - maar ook een acteur die bekend stond om zijn herkenbare en mooie stem. Zac Efron overtuigt ook als het nieuwste naieve niet-zo-grote 'talent' in het toneelgezelschap - hier en daar acteert hij wat houterig en onnatuurlijk, hij speelt tenslotte ook een jonge, onervaren acteur zonder ervaring - op het toneel of in het leven. En dan Claire Danes, zij klopt ook helemaal, komt helemaal tot haar recht, ik denk dat ik haar niet eerder zo goed in een film vond passen als hier.

Al met al een heel bijzondere film, mooi vormgegeven met veel aandacht voor vooroorlogse beelden en aankleding. Zeker een aanrader als je iets met toneel, Orson Welles of Shakespeare hebt.

Los van het feit dat het meest interessante aan deze film, de Orson Welles-theater jaren, volledig achtergrond is voor een sloppy liefdesverhaal had ik moeite met Efron. Zijn jongens-achtige uitstraling kan ik nog accepteren (en zijn spel is zeer redelijk) maar zijn on-stage performance en zeurdergie over-sentimentele zangstemmetje die in geen andere tijd en plek dan nu gewaardeerd kan worden (en dan zelfs enkel door fragiele 14-jarige pubermeisjes) haalt me constant uit de concentratie die de goed gekozen omgeving met zich meedraagt. Het is erg interessant om te zien wat Welles' negatieve invloed op zijn omgeving was maar wat doet dit sentimentele gereutel er om heen? En die vraag blijft te vaak en te lang hangen bij Me and Orson Welles.

Middelmatig bitterzoet drama, met een interessant maar nogal oppervlakkig uitgewerkt gegeven. Efron mist het charisma om de film te dragen en alles komt erg gekunsteld en theatraal over. Dat laatste is uiteraard opzettelijk, maar het resulteert in ieder geval niet in een meeslepend geheel. Pluspunten zijn er gelukkig ook, zoals de overtuigende Welles-vertolking van McKay, en de leuk getroffen sfeer binnen het theater. Al met al een mindere Linklater-film. De regisseur bewijst hier eens te meer zijn veelzijdigheid, maar period-pieces liggen hem gewoonweg niet zo. The Newton Boys behoorde ook al niet tot zijn beste werk.

Het rare aan deze film is dat het verhaal eigenlijk maar blijft kabbelen en er eigenlijk ook niet bijster veel interessante dingen gebeuren. En toch vond ik het een fijne film om naar te kijken. Gewoon de gehele sfeer die om Orson en het gehele theater heen hangt komt echt zo sterk over. Ik bleef erdoor gebiologeerd. Het charisma van Orson knalde ook van het scherm. Zac Efron heeft me verbaast. Ik vond dat hij zijn rol best goed neerzette. Normaal ben ik niet zo van hem onder de indruk. De hele chemie die er rond een theaterstuk heerst wordt hier heel sterk overgebracht.

Ik vond een redelijk dramafilm...

Ouderwetse langdurig verhaal...

Geen kleurige beeld, komt uit jaartal 1937...

Redelijk acteerwerk (geen bekende)...

Wel mooi HD kwaliteit...

Wel goede muziek...

Geen moeite waard...

Fijne film over het theaterwereldje. Vreemd dat ik hier toch zo nu en dan lees dat er te weinig aandacht aan Welles en het theater besteed zou worden en teveel aan het liefdesdeel. Het theater kreeg toch echt de meeste aandacht en de romance was duidelijk een subplot. Het is niet zo dat Claire Danes opvallend meer schermtijd heeft dan Christian McKay.

Anyway, het volgen van het opzetten van deze theatervoorstelling is gewoon erg boeiend om te volgen en Linklater brengt het meeslepend. De romance stond mij niet echt in de weg. Het was wat voorspelbaar welke kant dat in ging en het was zeker niet het hoogtepunt van de film, maar storend was het allerminst. Het is toch Orson Welles die het tot iets bijzonders maakt. Zelfsals hij niet op het scherm is voel je zijn aanwezigheid. Christian McKay lijkt ook echt op Welles, zowel qua uiterlijk als in zijn mimiek. Ik geloofde hem meteen. De rest van de cast is ook prima en dan tel ik ook gewoon Efron en Danes mee. De casting van de acteur die Joseph Cotton speelt is ook helemaal raak overigens; treffende gelijkenis.

Misschien was het nog interessanter geweest als de focus had gelegen op Welles' eerdere productie van Macbeth met een compleet zwarte cast. Dat klinkt als een spannendere voorstelling. Aan de andere kant moet het gezegd worden dat het bijna jammer was dat niet de hele uitvoering van Julius Caesar te zien was. Logisch natuurlijk, maar ik kreeg er veel zin in door die opbouw. In de toekomst zou ik overigens ook graag nog een Wellesfilm zien met McKay, maar dan een over Welles in een van zijn crisisperiodes. Zou werkelijk vuurwerk op moeten leveren. Nu moeten we het stellen met Me and Orson Welles en dat volstaat voorlopig prima.

3,5*

Film kon me niet bekoren, veel oefen stukjes met een dictatorachtige baas die rondloopt. Ook Efron zou een acteerles mee kunnen pakken voordat ie nog iets doet.

mwoah..niet echt goed..redelijk geacteerd..verhaal was niet al te boeiend maar toch genoeg om af te kijken..hoewel ik films nooit beoordeel zonder ze helmaal gezien te hebben. Orson Welles vond ik erg goed gespeeld worde en het karakter boeit me ook zeker wel..de film mist toch wel veel diepgang en een goed script.

Leuke, vrolijke film die niet echt een indruk maakt maar wel lekker wegkijkt. Het verhaal is leuk bedacht en de cast is prima op dreef. Richting het einde wordt het allemaal wel erg voorspelbaar, maar de spontaniteit van zowel cast als verhaal houdt de film ruimschoots boven water.

Iets beter dan Charlie St. Cloud, misschien omdat het pakkender was qua verhaal, en ik het verhaal van Charlie onbewust gewoon wat vergezocht vond. Claire Danes en Zac Efron zijn goed, hij is toch wel erg leuk. Want wat High School Musical en Hairspray ook voor gedachten meebrachten: Door the Lucky One en Charlie St. Cloud te zien, was het al aardig aan het afbrokkelen. Gisteravond na het uitzetten van deze film, was het dan officieel. Hij is gewoon echt leuk.

Mooi verhaal, heerlijk sfeertje wat geschept wordt. Mooie locatiebeelden, altijd leuk om Ben Chaplin te zien.

Goh, wat was Eddie Marsan (de rij-instructeur uit Happy-Go-Lucky) weer goed, zeg.

Erg leuk, maar nergens bijzonder. Dat is toch wel van toepassing op veel van de films van Linklater en zeker voor Me and Orson Welles. Het is meer dan degelijk, het kijkt wel erg gemakkelijk weg en het is eenvoudigweg goedgemaakte cinema. De toon is heerlijk luchtig en het is fris en beklijvend.

Toch wordt het nooit echt speciaal. Linklater laat zich vaker in met projecten waar voorspelbaarheid en cliches op de loer liggen. Hij is zo vakbekwaam dat ie valkuilen weet te omzeilen en bovengemiddelde producties maakt. Hier wordt bewust gekozen om Orson Welles niet als onderwerp te gebruiken (dat is namelijk het theatherstuk). Het is geen biopic, het is een bladzijde uit de carriere van Welles. Linklater wil geen diepgaande karakterstudie maken met deze film. Hij wil een fijn feelgood filmpje op het doek brengen. Dat is gelukt, maar het is wel de vraag of Linklater zichzelf niet meer mag uitdagen, alsmede zijn publiek. Het is lastig de film iets te verwijten wat het niet wil zijn, maar deze film is veilig en degelijk en zal nooit meer worden dan dat.

Er zijn dan ook weinig minpunten te ontdekken, tenzij je films wilt gaan verwijten dat het geen meesterwerken zijn. De vertelgimmick (vertel het verhaal vanuit de ogen van een eigenlijk niet ter zake doende persoon), de oppervlakkigheden (Welles is een arrogante, maar briljante blaaskaak zonder verdere diepgang) en de plottwist Richard die genaaid is door Welles, weet Linklater op zijn manier voor zich te laten werken. Maar het blijft niet meer dan dat het is. Ik wacht nog steeds op zijn meesterwerk. En uiteindelijk is dat toch wat jammer. 3,5 sterren.

I think some asshole doth stole it

Ik was al langer benieuwd naar Me and Orson Welles maar de toevoeging van Zac Efron hield me altijd een tikkeltje af. Op zich niets tegen de kerel (hij speelt de jonge Simon Tam dus dan kun je weinig verkeerd doen) maar hij heeft een nogal hoog Disney/pretty boy gehalte en ik had het gevoel dat dat niet helemaal in deze film zou passen. Een tijd geleden in de 50% actie van de Free Record Shop gekocht (was nog maar 3 euro en dan ging er nog eens de helft af, dat kon ik niet laten liggen) en gisteren eens opgezet.

De opzet van Me and Orson Welles doet me een beetje denken aan My Week With Marilyn. Beide films gaan over een bekende figuur in de wereld van de cinema maar worden niet echt als een standaard biopic gemaakt. Er wordt meer geconcentreerd op een bepaalde periode (in de Marilyn Monroe film 'verraad' de titel al welke periode) in hun leven. Hier wordt de nadruk gelegd op de theatervoorstelling van Julius Caesar en het bijhorende Mercury Theater en dat is zonder meer de drijvende kracht achter deze film. Daarom is het ook jammer dat Linklater zich laat verleiden om hier een vrij standaard liefdesverhaal rond te bouwen dat zichzelf nooit echt overstijgt. De scènes met Sonja bevatten hier en daar wel wat interessante punten (zeker wanneer Sonja besluit om met Welles naar bed te gaan waarop Richard hem daar mee confronteert) maar de scènes met Greta hadden voor mij niet gehoeven. Het zorgt nu voor een ietwat geforceerd feel-good einde imho. Het klasseverschil met de theaterscènes is dan ook te groot maar gelukkig krijgen die scènes het meeste screentime en is het vaak genieten van de cast.

Want wat voor een indrukwekkende performance zet Christian McKay hier neer! Ik heb al wel wat van Orson Welles gezien (alleen nog niet genoeg naar mijn zin) maar op sommige punten leek het gewoon de acteur zelf te zijn. De perfecte invulling in ieder geval en het is te hopen dat, mocht er nog eens een biopic over Welles komen, ze McKay in hun achterhoofd houden. Het is niet altijd makkelijk om een bekend iemand te portretteren maar naast Welles speelt ook Joseph Cotton een belangrijke rol in het geheel en die wordt ook uitmuntend geportretteerd door James Tupper. Eigenlijk twee acteurs die me niets zegden maar die me erg aangenaam verrast hebben. Over Zac Efron ben ik iets minder te spreken doordat die af en toe verbleekt tegenover het acteergeweld van McKay. Gelukkig wordt hij mee opgetild door de klasse van de mensen in het theater. Daar ontstaat een heerlijke sfeer die eigenlijk schreeuwt om een volledige vertolking van het toneelstuk. Jammer dat ze niet met deze acteurs zijn gaan toeren oid, had wel eens een succes kunnen worden.

Aangenaam verrast, zoveel is zeker. Het is voornamelijk de indrukwekkende McKay die hier de show weet te stelen als Orson Welles. De rest van de cast is van een hoog niveau en het is alleen Zac Efron die hier en daar de bal een beetje mis slaat. Hij past ook niet echt in dit sfeerbeeld maar het kan er nog wel mee door. Zonde van de onnodige romance maar bon, één van de betere Linklaters.

3.5*

Matige film waarin een jonge acteur zomaar wordt gecast voor een toneelstuk van Orson Welles. Alhoewel het personage van Orson Welles niet de hoofdrol is hier, gaat wel alle aandacht uit naar hem omdat hij simpelweg het boeiendst is. Iets wat helaas niet geld voor de rest van de film. Een paar aardige dialogen en een prima cast. Net geen 3.0 sterren.

Een verrassend aardige en gevoelige coming-of-age theaterfilm (backstage), over de heersende genie-cultuur en de hartstocht van het acteren, gezien door de ogen van met een dromerige 18-jarige middelbare schoolstudent, die door schade en schande wijs werd. Hij wilde graag acteren en ontmoette bij toeval de manipulatieve, heerszuchtige, leugenachtige , chaotische en egocentrische Orson Welles. De cast speelde uitermate goed; vooral Christian McKay zette Welles overtuigend neer.

Richard Linklater was duidelijk meer geïnteresseerd in het reconstrueren van de periode (1937) en de perikelen rondom The Mercury Theater onder leiding van de even geniale als veeleisende Orson Welles. Zac Efron mist de emotionele diepgang om zijn karakter, een jonge acteur die na een bizarre bliksemauditie opeens een rol in Julius Caesar weet te bemachtigen, niet volledig te laten overschaduwen door de geniale vertolking van Christian McKay als Welles, waarvoor hij terecht meerdere prijzen in ontvangst nam. De film ziet er prachtig uit, met prachtige sets, kostuums, make-up en belichting, maar de matige uitwerking van het centrale personage is een minpunt.