The Phantom of the Opera (1925)

Erg sterke film. Groots, meeslepend en zeker voor die tijd bijzonder kleurgebruik. De Bal masque scene moet in die tijd als een soort Avatar de mensen visueel overrompeld hebben. Schitterende decors, weiger te geloven dat het niet op locatie is opgenomen, zo impossant zag het er uit.Monster zag er ook waarlijk eng uit. Heb me erg vermaakt met deze.

4*

Dat is en lelijke zwart wit versie. Ik zag een versie met het gebruik van kleur (beelden hadden een rood, blauw of groen zweem afhankelijk van de beoogde sfeer) en bij de bal masque zelfs twee kleuren, waardoor het haast een full color beeld gaf.

Het is me net iets te oud om me echt goed te bevallen, maar hoe dan ook is het wel een goede film. Het enige waar ik echt specifiek meerwaarde aan hecht is de ontmaskeringsscène en zeker ook de make-up van Chaney Sr, die gewoon de beste Erik is geweest.

Een echte monsterfilm. Halcyon schreef eerder een recensie waarin hij een thema ziet over hoe een man met een goed innerlijk maar lelijk uiterlijk verbitterd raakt in een wereld waarin vooral naar het uiterlijk gekeken wordt. Ja, maar dat is de film Freaks uit de jaren '30. Dat thema heb ik hier niet kunnen terugvinden. Er wordt weinig gedaan met het gegeven dat de 'helden' knap zijn. Sterker nog, de helden blijven vooral de helden. En, wat ik enigzins jammer vind, de schurk is ook gewoon echt een schurk. Natuurlijk wordt zijn gedrag bepaald door zijn schaamte voor zijn uiterlijk, maar als de film ergens hint naar een goed innerlijk die onder zijn afstotelijke gedaante schuilgaat dan heb ik dat gemist. Misschien in latere versies van het verhaal. Je kunt hier hoogstens zeggen dat de Phantom doorgedraait is door eenzaamheid, maar hij toont geen enkele goede eigenschap hier. Hij wil Christine van begin tot einde tot slavin maken en meer plannen heeft hij niet. Hij is dus een echt monster.

Uit het verhaal had dus veel meer gehaald kunnen worden. Dat blijkt ook uit andere scenario-elementen, die er vaak vanuit gaan dat de helden zwakzinnig zijn, wat de enige verklaring is waarom ze in de Phantom een waardige tegenstander herkennen. Dat hele idee alleen al om gewoon een voorstelling te geven en daarna te vluchten met de koets slaat nergens op. En waarom heeft een operagebouw zoveel geheime gangen, compleet met valkuilen? En moet ik werkelijk geloven dat een operadirectie besluit om maar nieuwe voorstellingen te geven na een reeks moorden, ongelukken en verdwijningen. Het waren niet de beste scenarioschrijvers die in huis gehaald werden.

Gelukkig werden er wel andere goede vaklui van stal gehaald. Ik heb nog nooit van Rupert Julian gehoord. Dit lijkt zijn enige bekende film te zijn. Maar hij weet goed een sfeer te scheppen. De sets zijn geweldig en ik vermoed dat er goed gekeken is naar Duist-expressionistische voorgangers om te zien hoe je het meeste haalt uit sets, belichting en camerawerk. Zo expressionistisch als de Duitse voorgangers wordt de film nooit, maar de sfeer is nagenoeg perfect en dan voornamelijk in de ondergrondse gangen waar de Phantom woont. Het levert enkele fijne scènes op, zoals de ontmaskering natuurlijk, maar ook de moorden en scènes met de valstrikken werken uitstekend. Eng zou ik ze niet meer willen noemen, maar wel op een goede manier avontuurlijk. Erg mooi shot ook van het opgehangen lichaam, gezien in een schaduw. Het beste moment is echter het gemaskerde bal en het daarop volgende moment waarop de Phantom het koppel afluisterd terwijl hij op een standbeeld zit. Er werd hier voor deze scènes een soort voorloper van Technicolor gebruikt en de rode kledij van de Phantom in contrast met de rest van de omgeving, zeker in de buitenscène op het standbeeld, zorgt voor prachtbeelden. Een spektakel om naar te kijken.

Het is dus vooral een visueel interessante film en daarbij moet ik ook Lon Chaney en zijn zelfontworpen make-up noemen. Hij is een gedenwaardige verschijning. Niet zozeer eng, maar toch enigzins akelig om naar te kijken. En die grote gebaren passen wel bij zijn operageobsedeerde psychopaat. Erg leuk om naar te kijken. Wel jammer dan weer van de masker, dat heeft iets te vrolijks.

Als The Phantom of the Opera een beter scenario en gewoon een intrigerender verhaal had gehad dan was hij een geduchte competitie geweest voor Caligari en Nosferatu voor de titel Beste Horrorfilm van het Stomme Tijdperk. Die strijd kan hij nu absoluut niet winnen, maar desalniettemin blijft Phantom het aanzien meer dan waard.
3,5*

Hierin kan ik je perfect volgen Ringo, maar bij mij pakt de score ietsje anders uit. Dat scenario weegt dan ook extra door bij mij.

Ik was heel enthousiast voor deze film, ik dacht een geniale film aan mijn geziene 'Lon Chaney' filmlijstje te kunnen gaan toevoegen.

Grootste teleurstelling ooit dus. Lon Chaney kan volgens mij wel een goede monsterlijke schurk spelen in hoeverre hij het moest spelen, we zullen alle krediet aan zijn styliste en makeupiste overlaten. Allee ja, das mijn gedacht derover.

De held in het verhaal vond ik een saai en slecht uitgewerkt personage. Ik vond alles eigenlijk een beetje zo wat plattekes en 'saai', ook al haat ik dat woord te gebruiken.. (dan voel ik mij zo een cultuurbarbaar)

Ik geraakte totaal niet in het verhaal en horrorachtig vond ik het al helemaal niet.

Spijtig maar dat resulteert in een 2.

Een aardige griezelfilm uit het stomme tijdperk. Ik heb er al diverse gezien en het grootste probleem bij dit soort films, is vaak dat de horror of engheid wel totaal verdwenen is. Bij deze Phantom of the Opera is dat ook het geval.

Gelukkig is het wel een degelijke wegkijker en valt er nog voldoende te genieten. Ik wist niet dat het bekende deuntje hieruit afkomstig was, maar het is wel sterk en levert in combinatie met de mooie stijl een sfeervol werkje op. De sets en aankleding zien er mooi uit. In de versie die ik zag werden ook bepaalde kleuren gebruikt, die een bepaalde situatie dan vaak weer versterkten of benadrukten. Dat maakte die scene vaak wel een stukje sterker.

Ook de hoofdrolspeler levert vrij goed acteerwerk af. Lon Chaney heeft zich duidelijk goed in zijn rol ingeleefd en is behoorlijk overtuigend als het fantoom. Verder zitten er tussendoor wel wat mindere stukjes en verhaaltechnisch is ook lang niet alles even overtuigend. Maar de manier waarop men het gemaakt heeft, is in ieder geval goed, en vanuit die basis levert het best een degelijke horror op. Horror die anno nu niet meer eng is, maar nog steeds wel erg sfeervol en goed neergezet, waardoor Phantom of the Opera uiteindelijk nog best een redelijk aangename wegkijker is geworden.

Het is trouwens ook de eerste versie van het verhaal die ik ooit zag. Misschien dat ik nog wel eens een keertje een recentere versie meepak, om te kijken hoe ze het later hebben aangepakt.

3,0*

Wordt zaterdag vertoond in de A-kerk te Groningen, met begeleiding op het prachtige Schnitger-orgel!

Gezien dus met live orgelmuziek (door Gijs van Schoonhoven), in een prachtig gerestaureerde versie. Optimale omstandigheden derhalve.

The phantom of the opera maakt vooral in de vormgeving indruk. De decors zijn zeer fraai, er wordt slim gebruikt gemaakt van kleurfilters en de werkelijke kleursequentie is, vooral gezien in z'n tijd, magnifiek. Het enige wat me niet echt kon bekoren was de opmaak van de tussentitels, maar ik denk dat dit een restauratiekwestie is geweest.

De orgelscore was zowel passend als speels (het "Zachtjes gaan de paardenvoetjes" werd er bijvoorbeeld in verwerkt). Erg sterk vond ik het deel waarin het spook zelf orgel speelt; hier koos Van Schoonhoven voor Bachs bekende Toccate en Fuga in D mineur, maar dan bewerkt en wat abstracter, dreigender. Het past wonderwel. Ook bij de opera-scenes en de achtervolging aan het einde vormde de orgelmuziek een perfecte begeleiding. Ik heb nu denk ik in totaal vijf films gezien met live muziek, waarvan twee met orgel, twee met orkest en één met band, en het orgel wint het dan glansrijk. Niet alleen doordat de organist, als enkeling, flexibel kan inspelen op wat er op het scherm gebeurt, maar ook door het enorme bereik van het orgel in toonhoogte, klank en volume.

Qua verhaalinterpretatie schaar ik me eerder achter Halcyon dan achter The One Ring. Er zit wel degelijk een tragische kant aan het spook (ik geloof zelfs dat hij letterlijk zegt dat hij naast een "lelijk" karakter ook een mooie zijde heeft). Christine en Raoul zijn een beetje flauwe figuren, maar die geheim agent is wel een leuk personage, en de scene dat Raoul en hij de onderaardse krochten ingaan (met de hand omhoog vanwege de 'hangman') is zowel grappig als spannend.

De massa-scenes bij het slot vond ik indrukwekkend, zoals wel vaker bij jaren '20 films. Jammer dat er geen aftiteling was waarin het kerkorgel nog eens kon excelleren, maar goed, zeker een gave filmervaring.

Nadat hij al schitterde in de rol van Blizzard in The Penalty was ik benieuwd hoe Lon Chaney het ervan af zou brengen als The Phantom. Dat hij een gemeen karakter op overtuigende wijze kan neerzetten wist ik al, maar dat hij ook nog tragisch kon zijn bewees hij in deze film wel degelijk. Eens dat zijn muze Christine hem letterlijk ontmaskert en walgt van zijn gezicht verandert de houding van The Phantom volkomen. Plots is hij niet meer zo sympathiek maar wordt een duivel die Christine enkel voor zichzelf wil als zijn bezit en hierdoor moord op eenieder die dat wil beletten niet zal schuwen. Daar waar ik Christine eerst oppervlakkig en ondankbaar vond, sloeg mijn gevoel om in medelijden voor haar en hoopte dat Raoul haar zou redden. Die eindscènes vond ik ontzettend spannend. Het bal masqué in kleur was knap, de muziek passend en ja anno 2015 vind ik het gezicht van The Phantom toch nog angstaanjagend.

The Phantom of the Opera vind ik een goede film.

The Phantom vind ik een boeiend personage. Je hebt het met hem te doen. Door zijn enge gezicht moet hij leven in de kelders van de opera. Dermate de film vordert word The Phantom steeds gemener. Toch bleef ik een bepaalde vorm van sympathie voor hem houden…. Lon Chaney zet de rol uitstekend rol neer. Dat gezicht van The Phantom is angstaanjagend. Maar met masker op vind ik The Phantom ook een enge verschijning. Het acteerwerk van de rest van de cast is ook goed.

Indrukwekkend in deze film zijn de decors. Vooral het decor van de opera vindt ik erg goed. Werkelijk prachtig gedaan. Maar de beste scenes vinden onder de grond plaats. Ook die decors zijn erg goed. Het laatste stuk van de film ondergrond en The Phantom die steeds meedogenlozer word is erg goed gedaan. Dit is ook best wel een spannend stuk. Klein minpuntje is wel dat The Phantom op het laatste moment die twee van de verdrinkingsdood redt. Hij doet dit uit liefde voor Christine, maar gezien het voorgaande brute handelen van The Phantom kwam die redding toch voor mij een beetje uit de lucht vallen.

In de versie die ik zag zat er ook erg goede muziek onder. Wel was de muziek een beetje eentonig, maar de muziek paste erg goed bij de film.

Al met al vindt ik The Phantom of the Opera een goede film. Deze film heeft een boeiend verhaal en erg mooie decors en acteerwerk van vooral Lon Chaney is erg goed

4 sterren voor deze film.

The callers have departed

Oorspronkelijk was het het plan om dit een tijd geleden eens op een groot scherm te gaan zien met live muziekbegeleiding, maar wegens ziekte heb ik toen de voorstelling moeten laten schieten. Serieus balen dus... Gelukkig bracht de lokale bibliotheek nog de oplossing. Geen groot scherm weliswaar en ook geen live muziekbegeleiding, maar toch nog de mogelijkheid om hem op DVD te kunnen zien. Nog eventjes zoeken naar een goed momentje, ik ben namelijk niet altijd in de mood voor een silent, en gisteravond dan toch eens opgezet.

En het is toch weer genieten. Ik heb het boek van Gaston Leroux ooit al wel eens gelezen en ik heb al wel eens een verfilming gezien (vreemd genoeg schiet enkel het afgrijselijke Il Fantasma dell'Opera van Dario Argento me te binnen) en toch blijft dit van de eerste tot de laatste minuut genieten. Een aantal visuele leuke dingetjes, ik was nog het meest gecharmeerd door het gemaskerd bal halverwege de film waar er met wat kleurtinten geëxperimenteerd wordt alsook de scène waar het spook (gekleed in een scharlaken rood dat zo uit Edgar Allan Poe's The Masque of the Red Death lijkt te zijn weggelopen) de twee geliefden bespioneerd, en na al die decennia nog altijd niets van zijn spanning verloren. Het gezicht van het spook ziet er vandaag de dag misschien niet zo indrukwekkend uit, maar het blijft toch een enorm sterk staaltje make-up van de grote meester Lon Chaney. Vooral een indrukwekkende performance van Chaney die als het welbekende spook niet veel vrijheid krijgt om te acteren en toch nog een zekere gelaagdheid in zijn rol weet te leggen. Je voelt echt zijn hart verscheuren wanneer hij door Christine wordt verraden.

Eigenlijk wel tof om eindelijk eens iets van vader Chaney te zien. Zijn zoon (met de ronkende naam Lon Chaney Jr.) ben ik al wel meer in films tegengekomen, maar de senior moest het tot nu toe vooral doen met vermeldingen in documentaire's en dergelijke. Geheel terecht trouwens, want Chaney is van een hoog niveau. Van zo'n niveau zelfs dat de andere cast van goeden huize moet zijn om hem te kunnen bijbenen en dat is niet altijd het geval. Mary Philbin als Christine werkt nog goed (alsook Norman Kerry die de rol van Raoul vertolkt), maar Arthur Edmund Carewe als Ledoux, de politieagent, oogt nogal kleurloos en geforceerd. Fijn ook om Buster Keaton regular Snitz Edwards nog eens even te zien passeren. Hij is te zien in de scène waar de ballet danseressen ervan overtuigd zijn dat ze het spook hebben gezien.

De Silent Cinema Collection DVD heeft trouwens ook een degelijke soundtrack. Ken zelf te weinig van dit soort muziek om te kunnen zeggen welk(e) stuk(ken) er werden gespeeld, maar vond het mooi blenden. Soit, The Phantom of the Opera is vooral een film die steunt op een uitstekende Lon Chaney, maar is over de gehele lijn gewoon uitstekend.

4*

Hoewel ik niet zo'n "Silent" fan ben is me deze goed bevallen.

Ik had tot nog toe enkel Argento's versie in het geheugen en die beviel me, in tegenstelling tot de meesten, vrij goed. Dus maar eens een vergelijking van nieuw naar oud

Uiteraard steunde in "oudtijd" alles op sfeercreatie met behulp van decors, licht, mimiek en begeleidingsmuziek. Alles zeer geslaagd moet ik zeggen. De in deze versie veel dreigendere Fantoom wordt prachtig neergezet, de sfeer is prachtig met vooral ondregronds prachtige decors. Ook de tussentijdse eerste kleurexperimentjes waren een zekere meerwaarde voor de film.

Zeker geen spijt van gehad van deze kijkbeurt.

3*

Inmiddels de derde 'Phantom' verfilming die ik zag en ik moet zeggen dat ik deze verreweg de beste vind (in vergelijking met de andere Universal verfilming uit '43 en Argento's versie uit '98).
De decors zien er indrukwekkend uit. Vooral bij de scenes in de zaal en de aankomsthal (tijdens het gemaskerde bal) heb je echt het idee dat ze in het Operahuis van Parijs zijn.
Verder is het acteer werk van de hele cast wel overtuigend, met extra lof voor Mary Philbin en Lon Chaney. Die blik van Philbin bij de ontmaskering is geweldig en Chaney slaagt erin om wat emotie vanonder die laag make-up te tonen.
Ook is het wel leuk om te zien dat er hier al wat met kleur tinten geprobeerd werd (vooral het rood). Vooral tijdens het gemaskerde bal zorgt het wel voor extra sfeer.
Als laatste wil ik de dak scene nog even benoemen, want ook dat was een bijzonder sterk geschoten scene. Vooral het moment waarop we erachter komen dat the phantom daar ook zit vind ik erg goed.
Nooit gedacht dat ik zo van silent films kon genieten. Nadat ik gisteren genoten heb van 'Hunchback of the Notre Dame' ging deze er ook weer in als zoete koek.

"Beneath your dancing feet are the tombs of tortured men! Thus does The Red Death rebuke your merriment!"

De eerste verfilming van The Phantom of the Opera die ik zie, en de eerste Amerikaanse silent (voorheen alleen films van Fritz Lang gezien).

Een mysterieus spook bedreigt operazangeres Carlotta en eist dat ze wordt vervangen door Christine Daaé. Na de opvoering van Faust neemt het spook haar mee naar de catacomben onder de opera...

The Phantom of the Opera is een bijzonder sfeervolle silent, die bij vlagen ook nog vrij modern overkomt. De mysterieuze catacomben onder de opera en de scène op het dak, echt geweldig. De kwaliteit van de film zit hem ook in het sterke acteerwerk. De bij-rollen zijn allemaal prima maar verbleken volledig in vergelijking met Mary Philbin en (vooral) Lon Chaney. Ongelofelijk wat een natuurgetrouwe emotie die man onder een dikke laag make-up kan geven.

Mijn versie had twee geluidsporen. Kon eigenlijk maar moeilijk kiezen, het waren allebei mooie klassieke soundtracks. Heb uiteindelijk voor de modernere gekozen omdat daar mooie orgelmuziek in zat en de oudere een beetje eentonig was.

Een aantal scènes van de film waren al in kleur. Vooral de rode cape op de dak-scène vond ik erg indrukwekkend.

Als Kuifje-fan kon ik niet helpen op te merken hoe één shot achter de coulissen, waar je de duivel uit Faust links in beeld ziet, door Hergë is nagetekend in Kuifje en de 7 Kristallen Bollen als Kuifje en Kapitein Haddock een bezoek brengen aan de opera en een oude bekende tegenkomen.

Misschien lag het aan de manier waarop Chaney het personage vertolkte, maar ik vond The Phantom eigenlijk wel sympathiek. Telkens weer wordt hij bedrogen, vond het eigenlijk maar gemeen. Dat einde was ook echt geniaal, the power of suggestion.

Een echte aanrader deze zwijgende film. De film is erg sfeervol. De setting is heerlijk, je waant je haast in Parijs. Van begin tot einde blijft de film boeien. Ben benieuwt of een latere verfilming deze nog kan overtreffen.

Ik vond er vrij weinig aan.

Sfeervol? Nee. Indrukwekkend? Nee. Spannend? Nee.

Wat vond ik wel de moeite waard? De decors en kostuums zagen er mooi uit in deze silent maar het hele verhaal deed me verder helemaal niks.

De Phantom Erik vond ik eigenlijk een beetje lachwekkend sullig. Ik vond het masker eigenlijk minder plezierig om naar te kijken dan naar zijn echte gezicht zonder neus.

De scène waar Christine het masker van zijn lelijke porem trekt is inmiddels zo bekend dat het geen indruk meer op me maakt. Verder kon ik helemaal geen sympathie opbrengen voor de Phantom. De film duurde me te lang.

In het Beauty & Beast genre geef ik toch de voorkeur aan het verhaal rond Esmeralda en de Hunchback.

Grandioze film! Doordat Andrew Lloyd Webber een musical van de the Phantom Of The Opera heeft gemaakt en Dario Argento een nogal tegenvallende film, durfde ik niet meer een film te kijken over het spook van de opera. Echter nu ik silents aan het kijken ben het toch geprobeerd en dat viel niet tegen! Wat een pracht van een film! Zeker als je dan ook nog lees dat de productie niet soepel verliep. Zo blijkt Rupert Julian een lastige regisseur te zijn geweest met als gevolg dat Lon Chaney en hij niet met elkaar spraken. Na een test-voorstelling moesten er aanpassingen worden gemaakt, die gedaan zijn door Edward Sedgwick. Echter met nieuwe editors zijn er ook weer van die aanpassingen er uitgehaald. Bijna een wonder dat het dan toch nog zo'n prachtig geheel is geworden. Het verhaal gaat over een complexe liefdesverhouding maar heel kort komt erop neer dat: the Phantom (Lon Chaney) houdt van Christine (Mary Philbin) een jonge operazangeres en die is verliefd op Raoul. (Norman Kerry) Een van de meest coole dingen is toch wel de make-up van het spook. Iets wat Chaney, net als in the hunchback, zelf had bedacht. De eerste keer dat we het gezicht zien was, zelfs nu zoveel jaar naar dato toch best wel schrikken. Wat een lelijke mombakkes heeft hij ervan gemaakt! Een scene om nooit te vergeten. Een andere memorabele scene was als de Phantom zijn intrede doet tijdens het The Bal Masqué. Maar ook direct daarna met de mooie romantische maar ook tragische scene op het dak. Lon Chaney overtreft zichzelf hier doordat hij het voor elkaar krijgt om het spook op een zeer menselijke en getergde manier in beeld te brengen. Boeiend van het begin tot het eind en met recht een fantastische klassieker!

Wat mij betreft één van de indrukwekkendste spektakelstukken die er uit de zwijgende cinema zijn overgebleven. De sfeervolle en met decorstukken volgestouwde kelders waar de in het wit geklede danseressen als bosnimfen doorheen fladderen vormen de perfecte achtergrond voor Chaney's demonische aanwezigheid, en Mary Philbin is een mooi slachtoffer met haar heldere en open gezicht. Er zit een behoorlijk tempo in, de paniekscènes bij de val van de kroonluchter zijn effectief, en wanneer het "Spook" Christine bij hun eerste ontmoeting meeneemt doet dat sterk denken aan Charon bij de Styx, maar dit is toch vooral de film van Lon Chaney die er met zijn unheimliche masker tegelijk eng en elegant uitziet. Ik verwachtte dat het masker er pas op het einde af zou gaan, maar dat hij al vanaf halverwege film grotendeels met zijn eigen gelaat zichtbaar rondloopt maakt hem feitelijk menselijker en daarmee tragisch. Zijn maniakale lach op de bok van de koets tegen het einde is goud waard – hij is bijna ècht te horen.

Van het boek van Gaston Leroux zijn er elfendertig versies gemaakt waarvan ik enkel de film met Claude Rains reeds gezien had. Maar de film met Lon Chaney is het origineel en ook de meest gereputeerde. En hij heeft me niet ontgoocheld. Lekker ouderwets griezelen! Omdat we in de 21e eeuw één en ander gewend zijn, beperkt het griezelen zich weliswaar tot het inleven in de personages van een film die intussen 95 j.oud is. En het heeft ook te maken met de fantastische sfeer die over de film hangt, dankzij de locatie van de opera. De zaal en de barokke decors geven grandeur terwijl achter de coulissen en in de onderaardse gangen duistere schaduwen de overhand nemen. Wat dat laatste betreft, lijkt het me dat de makers ook een keer goed naar de contemporaine Duitse films gekeken hebben. Bij de intro zit de sfeer er al onmiddellijk goed in met het schaduwenspel dat wordt veroorzaakt door een trippelend peloton balletdanseresjes en het fantoom aka Erik (wat een grappige naam voor een spook!).

Dit is mijn eerste film met Lon Chaney - als het fantoom - en een alleraardigste kennismaking. Zijn lelijke smoel matcht helemaal met zijn innerlijk dus geen moment heb je hier enig medeleven met dit schepsel.
Zijn entree op het gemaskerd bal is één van de visuele hoogtepunten, net als het letterlijke hoogtepunt wanneer hij zij aan zij met het standbeeld van een engel op het dak van de opera zit. De dualiteit van goed en kwaad verbeeld. De kelders onder de opera blijken een waar labyrint en zijn superbelangrijk voor de claustrofobische sfeerschepping, die nog benadrukt wordt door verschillende kleurtinten naargelang de stemming van het verhaal. Opmerkelijk trouwens dat er noch dooie momenten noch dooien (met uitzondering van Chaney op het eind) vallen in dit grimmige verhaal. De spankracht zit ‘m echt in de suggestie, zoals zo dikwijls bij oudere films, en daar ben ik fan van.

Ben ook niet echt zo'n fan van stomme films, maar vond deze toch wel erg vermakelijk. Een klassieker onder de monster films. En nu weet ik ook ineens waar The Bollock Brothers de foto op hun album "The Slow Removal Of Vincent Van Gogh's Left Ear" vandaan hebben. De decors zijn indrukwekkend. Het spook ziet er wel enorm creepy uit. Vanzelfsprekend zijn de expressies en bewegingen bij momenten enorm overdreven. Maar hoe anders kon men in die tijd dan ook dramatiek overbrengen. Al bij al vond ik het toch een aangename beleving.

Ik heb deze film inmiddels als een release van het British Film Institute uit 2013 gekocht, en uit het begeleidende (zeer informatieve) boekje blijkt dat de restauratie van deze film nogal wat voeten in de aarde heeft gehad vanwege de verschillende versies die hiervan in omloop zijn. Voor wie het hiernavolgende nog niet weet en/of over een aanschaf van deze film twijfelt:

        De oorspronkelijke versie stamt dus uit 1925. Vier jaar later wilde Universal een sequel maken, maar omdat Chaney niet meer beschikbaar was (want inmiddels bij MGM onder contract) werd besloten om dan maar een geluidsversie uit te brengen. Daartoe werd een aantal scènes met nieuwe acteurs en actrices opgenomen, maar omdat nog niet alle bioscopen inmiddels met een geluidsinstallatie waren uitgerust werd er ook een zwijgende versie geprint – echter niet gewoon de oude versie van 1925, maar een nieuwe versie gebaseerd op de "moderne" geluidsversie.

        Die geluidsversie is inmiddels op één spoel na verloren gegaan, dus restaurateurs moeten nu kiezen tussen kopieëen van de versie uit 1925 (die matig tot slecht zijn) of een kopie van de zwijgende versie uit 1929, die behoorlijk goed is en ook nog eens een aantal scènes in kleur bevat. Qua plot verschillen ze niet veel, en hoewel de versie uit 1925 dus eigenlijk de "oerversie" is valt de keuze voor de zwijgende 1929-versie goed te verdedigen. (En wat is die oerversie nou eigenlijk, als dat ten tijde van de première al de derde "cut" van de film was?)

        Hoe dan ook, mijn BFI-uitgave bevat beide versies, met die uit 1929 fraai gerestaureerd (en dus met scènes in kleur) en die uit 1925 flink gehavend (ondanks het feit dat ook díé een opknapbeurt heeft gekregen). Op een bonusschijf staat bovendien de zeer interessante documentaire Lon Chaney: a thousand faces (2000) (4:3, niet ondertiteld). Kortom, wat mij betreft is deze release een aanrader voor wie deze film in zijn of haar privécollectie wil hebben.

Uiterst charmante film uit de 1920s die destijds werd genomineerd binnen de Horrordraft van MM en sindsdien staat de film al jaren op mijn kijklijst. Wat meteen opvalt is de behoorlijke kwaliteit, die naast de prettige details ook nog over een algemeen vlak best duur oogt. De decors en inrichtingen van de opera zijn geweldig, maar de echte showstealer is natuurlijk de ondergrondse schuilplaats. Geweldig sfeervol en dat lijkt regisseur Rupert Julian maar al te goed te beseffen. Het levert een film op die altijd wel weet te boeien, ondanks een verrassend lange speelduur van 107 minuten (US version). Het acteerwerk van Lon Chaney valt uiteraard op, maar voor de verandering (normaal heb ik het niet zo met die theatrale protagonisten) vond ik de rol van Mary Philbin zeer geslaagd. The Phantom of the Opera werkt zich 70 minuten lang naar een finale toe die een onwaarschijnlijk hoog tempo draagt, waarbij de snelle montage ervoor zorgt dat ik het nog serieus even spannend vond. Uiteraard zijn dit soort films op dat vlak niet te vergelijken met hedendaagse horror, maar het blijft leuk om te zien hoe kundig en talentvol regisseurs 100 jaar geleden nog konden zijn.

Pracht van een poster!