Love Happy (1949)

Deze Marx-komedie is bijlange geen 'A Night At The Opera', maar zelfs een flauwe Marx Brothers is beter dan geen. De musicalachtergrond dient voor Harpo's dwaasheden met de hulp van Chico. Groucho - die toen al naar de tv was verhuist - zit in een paar niets ter zake doende scènes en Marilyn Monroe speelt hier haar vierde piepkleine filmrolletje. Mede-geproduceerd door Mary Pickford, die rond 1913 met Charles Chaplin een filmstudio bezat...

Een tegenvaller als je op de poster afgaat. Op de poster zie je vooral Marilyn Monroe en Groucho Marx maar laten dat nou net de twee zijn die je in de film het minst ziet. Marilyn heeft echt een klein rolletje en Groucho is de narrator die dan wel 3 of 4 keer in beeld komt en een paar grappen maakt maar je blijft hem missen in de rest van de film.

Voor mij is Groucho altijd de leukste van de broers geweest en ik heb voor mezelf nu echt gemerkt dat ik Harpo en vooral Chico gewoon niet echt leuk vind zonder Groucho erbij. Neemt niet weg dat dit nog een best charmant filmpje is maar toch...

2,5 *

Dat Marilyn Monroe bij de credits wordt genoemd is inderdaad wel erg opportunistisch, want zij is maar iets van 30 seconden in beeld. Maar... zij beschikte toen al over een allure om U tegen te zeggen. Jammer dat haar rol zo beperkt bleef.

Groucho vind ik juist altijd de minst leuke van het stel, wat in deze film dan ook goed uit komt, want Harpo en Chico zijn het meest in beeld. Love Happy heeft verder weinig om het lijf, echt leuk wordt het nergens. Het mooiste vond ik dan nog het muziekstuk met Chico op de piano en Mr. Lyons (Leon Belasco) op de viool. "Well, you noodle on that and I'll macaroni on this."

De laatste film van de Marx Brothers maar de 7e van Marilyn Monroe. Twee iconen in één film.

Oorspronkelijk was het de bedoeling dat dit gewoon een film met Harpo Marx ging zijn en niet met de 2 andere Marx Brothers. Met The Big Store in 1941 hadden ze al aangegeven te willen stoppen en A Night in Casablanca, die 5 jaar later werd gemaakt, was een waardige afsluiter geworden. Het probleem was echter dat niemand de film wou financieren tenzij Chico en Groucho er ook in meespeelden. Zo gezegd, zo gedaan maar je voelt toch overduidelijk dat ze er niet met hun hart bij zitten.

Groucho was ondertussen al overgestapt naar de televisie en deed dit dus eigenlijk alleen maar voor Harpo maar de film zat hem ontzettend hoog. Groucho zou later zelfs in zijn eigen biografie naar A Night in Casablanca refereren als de laatste Marx Brothers film. Begrijpelijk want ergens is dit zelfs geen echte Marx film te noemen. Waarom? Doordat er zelfs geen enkele scène is waarin de 3 broers effectief met elkaar te zien zijn. Chico en Groucho ontmoeten elkaar zelfs nooit! Ontzettend jammer want de gebruikelijke humor van de drie komt dus ook nooit echt volledig tot zijn recht zoals we gewoon zijn. Maar op zich is het nog wel een redelijke film doordat de film zich nog altijd wel concentreert op de humor van Harpo en die blijft toch heerlijk om naar te kijken. Het verhaal rond hem is vrij goed te doen en laat wel wat plaats voor een paar goede jokes. De achtervolging naar het einde van de film is dan ook één van de weinige echte hoogtepunten in de film doordat Harpo zich daar lekker kan los laten gaan. Wel grappig om te zien dat er al zelfs al eind jaren '40 sprake was van product placement, of het valt in andere films gewoon een stuk minder op. Harpo verschuilt zich gedurende de climax achter enorm veel goed leesbare merknamen en dat was natuurlijk mooi meegenomen voor producer Lester Cowan die in geldnood was aan het geraken. Leuke verwijzingen trouwens in de vorm van 'Tootsie frootsie ice cream' en het raadspelletje tussen Chico en Harpo.

Groucho, toch altijd wel mijn favoriet geweest van de 3 broers maar ik kan de rest ook enorm waarderen, komt hier dus jammer genoeg amper in voor. Hij was ook overduidelijk niet in zijn gebruikelijke doen want hoewel de gebruikelijke loopjes er nog altijd wel waren, had hij hier voor het eerst effectief een snor in plaats van die halve verfborstel onder zijn lip maar ook zijn one-liners vinnig dan gebruikelijk. Hij leek het allemaal maar met enorm veel tegenzin te doen en het brengt toch ietwat een domper op de film. Soms zie je een flikkering van de gebruikelijke Groucho maar het blijft jammer genoeg enkel bij een flikkering. Wel zit er een geweldige scène in waarin de Groucho zijn gebruikelijke zelf weer eens kan bovenhalen. Dan heb ik het natuurlijk over de scène waarin Groucho zijn cliënte te zien krijgt, de immer geweldige en prachtige Marilyn Monroe. Love Happy was nog één van de weinige films die ik met Monroe moest zien maar verdomme, zelfs hier weet ze in die paar luttele seconden de scène helemaal naar haar te trekken. Gekozen uit 3 actrices door Groucho hoogstpersoonlijk door gewoon maar eens een keer voorbij te laten lopen, is Marilyn Monroe ideaal gecast. Chico kan hier ook weer zijn gebruikelijke kunstjes boven halen en ook dat verveelt (nog altijd) niet. Meer zelfs, het samenspel tussen hem op de piano en Leon Belasco op viool is lekker opzwepend en een genot om naar te kijken. Blijft toch fantastisch om de Marx Brothers een instrument te zien bespelen. Je verwacht altijd dat er eens een minder stuk tussen zitten maar elke film is al even memorabel als degene daarvoor. Harpo is eigenlijk de lijm die de film aan elkaar houdt want hij red echt de gehele film met zijn zot gedoe. Zijn manier van doen en gelaatsuitdrukkingen blijven gewoon fantastisch om naar te kijken. De rest van de cast is op zich niet zo bijster speciaal maar dat is geen uitzondering in de Marx films.

Het is dat Harpo weer zijn even geniale zelf is want anders had dit echt wel eens een dikke tegenvaller kunnen zijn. Ik zei het daarjuist al maar hij redt de film compleet want op Groucho moet je niet rekenen. Chico is op zich ook nog wel de moeite waard maar het gemis aan Groucho is toch echt wel te voelen. Langs de andere kant heeft hij wel een fantastische scène met de Mmmm-girl. De minste Marx Brothers film maar dankzij Harpo nog wel een degelijke score, al is het wel nipt.

Kleine 3.5*

Ik was van plan hier een lang verhaal te typen, maar alles wat ik wilde zeggen over het vreemde gebruik van Chico en Groucho in deze Marx Brothers film is al gezegd door Metalfist. Van te voren wist ik hier niets vanaf, dus ik was nogal verbaasd om Groucho (die goede one-liners futloos brengt) hier nauwelijks in te zien en Chico toch ook duidelijk als tweede viool te zien (al straalt het gelukkig niet van hem af). Dit is de Harposhow en hij is het beste, maar ook hij mist iets. Hij lijkt wat meer ingehouden. Dan is hij nog steeds drukker dan Jim Carrey op speed, maar evengoed. Vooral bij zijn gebruikelijke harpspel viel het me op. Hij kan daar blindelings mooi op spelen, maar het leefde dit keer niet echt. Hoe hoog de spanningen op de set waren weet ik niet, maar iets ongemakkelijks straalt er vanaf. Als Chico op de piano het hoogtepunt is dan weet je het wel, want dat is gewoonlijk niet meer dan een aardig moment. Toch zijn er enkele leuke scènes, zoals Harpo's gebruik van neonborden in een achtervolging en een geheel eigen vorm van hints. Niettemin zal iedereen wel herkennen dat dit de minste Marx Brotherfilm is.
2*

Ik heb deze ooit op video opgenomen, en alleen het stukje met MM bewaard. Het beste stukje van deze matige komedie.

Dit is gewoon de Marx brothers film van Harpo. Harpo is normaal gesproken vooral leuk als aangever of even tussendoor voor de verandering. Een film die met name om hem draait lijkt vooraf niet zo’n goed idee. De beroemdste en volgens vele beste (mijzelf inclusief) broer, Groucho, hangt er een beetje bij. Dat er weinig waardering is voor de film is niet zo’n verrassing, zeker niet als je weet dat Groucho de film zelfs niet erkende als Marx brothers film. Dat ik het eigenlijk best de moeite waarde vond, ging dan ook tegen mijn verwachting in..

Er zit best veel afwisseling in de film. De muzikale intermezzo’s en musical nummers zijn soms wel aardig, maar houden af en toe wel de boel op. De Harpo slapstick die hier centraal staat is wel aardig. De scène waarin er een complete inboedel uit zijn zakken komt (en tot slot een hondje) is wat dat betreft het hoogtepunt, net als de kleptomanische scène in de kelder. Groucho met zijn verbale grappen en Chico met de voor hem typische zaken zijn minder geslaagd, maar zorgen dus in elk geval voor variatie. De achtervolging op het eind waar ze alle drie samenkomen is het hoogtepunt van de film. Op andere momenten is dit weer de moeite waard door een rolletje van Monroe of wat knipogen naar eigen films.

Vond het tempo (op enkele musical nummers na) goed en heb me er zodoende eigenlijk prima mee vermaakt. Krappe 3,5 sterren.

De kracht van de films van de Marx Brothers is het samenspel tussen de drie broers. Een beetje van dit en een beetje van dat. Een film die bijna helemaal draait op de non-verbale slapstick van Harpo valt dan ook tegen. 't Is wel leuk, maar niet de gehele tijd. De snelle en gevatte one-liners van Groucho Marx die in deze film een ondermaatse rol heeft, worden erg gemist. De momentjes van Chico Marx, die normaal gesproken al niet heel komisch zijn, liften de film zoals verwacht ook niet op. Het valt gewoon tegen.

Het verhaaltje is erg mager. Los zand. Nu is het in de films van de broers wel vaker zo, dat een dun verhaaltje puur en alleen dient als kapstok voor de comedy. Is ook niet erg. In deze film waar de losse sketches vaker niet dan wel leuk zijn, valt het echter gewoon op. En dat is wel erg.

De zang- en dansnummers in musicalstijl die veel tijd in beslag nemen, zijn vervelend. Het lijkt erop dat ze bedacht zijn om de gaten op te vullen die waarschijnlijk door gebrek aan komische inspiratie zijn ontstaan. Zo komt de film nog aan een redelijke speelduur, maar het wordt er niet leuker op.

Ach ja, Monroe is nog even te zien. Wel leuk, maar memorabel is het optreden niet. Wat dat betreft sluit haar optreden goed aan bij het tegenvallende optreden van de broers.

Heel matig dit.

Saaie film. Het zou een komedie moeten voorstellen, maar ik vind het allesbehalve grappig. Ik heb twee relatieve hoogtepunten geteld, waarvan eentje niets met de Marx broers te maken heeft. Het eerste moment is het harpstukje van Harpo. Echt van een hoog niveau en denk dat ik hem hier een veel beter muzikant dan komiek vind. Het tweede moment is de scene waarin Marilyn Monroe even mag opdraven en een half minuutje de saaiheid komt doorbreken.

Ik vind de Marx Brothers na drie films nog altijd niet zo’n toffe peren, al draait het in deze film vooral rond Harpo. Zijn visuele gags werken voor mij voor geen meter, ook de finale achtervolging is een maat voor niets. End Happy wat mij betreft.