La Mariée Était en Noir (1968)

Mooie wraak film van Truffaut, op haar trouwdag wordt haar man - per ongeluk dood geschoten - , er waren vijf mannen bij betrokken, die zij opspoort en allemaal vermoord.
Met een mooie rol van Jeanne Moreau.

Tja kan niet zeggen dat ik onder de indruk was, paar leuke momenten maar meer niet. Vooral interessant om te zien hoe QT "geleend" heeft van deze film.

Tarantino heeft de film nog nooit gezien (gelezen in een interview). Hij houdt niet van Truffaut, wel van Godard.

Een hommage van Truffaut aan Hitchcock met muziek van Herrmann.

3,5*

Ik vond m vrij aardig, lekker to-the-point. De kerk is volgens mij dezelfde als die in Femme Fatale van De Palma.

Yep! Maar dat is dan ook alles. Ik vind Truffaut's manier van filmen simpelweg niet geschikt voor een echte lekkere wraakfilm.

Deze poster is prachtig, zeg.

Nogal wat onpreciesheden in deze franse film die aansluit bij de "série noire" (je weet wel, Jean Gabin etc).
Het thema kon wel wat geloofwaardiger zijn uitgewerkt en bovendien vind ik Jeanne Moreau, bijwijlen naast haar rol vallen.

Welke onpreciesheden bedoel je dan precies?

Het plot hierboven vermeldt "spoort vijf mensen op...".
Dit gedeelte is volgens mij onvoldoende uitgediept : hoe ?,locaties ? inbreng van het gerecht - er werd toch een moord gepleegd - ?.
Onder onpreciesheden versta ik ook onlogica en onrealisme.
Ik kan me niet inbeelden dat een vrouw die zodanig wanhopig emotioneel is dat ze tot zelfmoord bereid is, plots de moed opbrengt om tot 5 moorden te besluiten.
Verder zijn er in de film nog van die onlogische gedragingen, die ik hier niet kan in detail beschrijven, die mij deden citeren (misschien onrechtvaardig haar de schuld te geven) dat Moreau bijwijlen naast haar rol viel.
De slotscène is volgens mij totaal onrealistisch en zelfs belachelijk.
Ik wist van het bestaan van deze film af en had vele jaren terug reeds fragmenten gezien en had eindelijk de kans hem volledig te zien. Het werd een tegenvaller.
Van actrice Jeannne Moreau (en ook haar tegenspelers Dener, Brialy, Rich...) had ik reeds meerdere goede filmprestaties gezien en Truffaut liet uitstekende films na. Uiteindelijk zijn het tijdgenoten.
Mijn ontgoocheling verklaart de bittere toon van mijn commentaar.
Sorry.

Klik svp op de 'Corrigeren' tab hierboven om het plot te verbeteren.

Er is geen enkele reden om het plot zoals Moviemeter het stelt, te veranderen.
In antwoord op wat Chiel schreef wou ik alleen maar zeggen dat het gedeelte in de film waar het hoofdpersonnage vijf mensen opspoort in de film onvoldoende is uitgediept.

Waanzinnige film. Truffaut’s ode aan Hitchcock en daarmee een erg mooi beeld van de Nouvelle Vague en de invloed die Hitchcock daarop heeft gehad. Jeanne Moreau zet een kille maar fascinerend karakter neer en mag wat mij betreft de geschiedenis ingaan als één van de sterkste vrouwelijke personages. Het is ook prettig om te zien dat Truffaut zich in deze film voor de verandering vooral bezig hield met voornamelijk gebeurtenissen, waar hij zich anders veel meer toespitst op emoties en hoe deze de film leven. Dat laatste (en gebruikelijke) is absoluut zijn beste kwaliteit maar de liefde voor film(s van Hitchcock) weet La Mariée Était en Noir bijzonder fris en tot een prettige film te maken.

Goeie spannende film van truffaut, en Jean moreau is weer zo overtuigend echt een meesterlijke actrice vind ik dat!

Voor ik deze draad doornam wist ik al dat er geklaagd zou worden over narratieve illogica en plotholes.Dat klopt natuurlijk ook,maar het wordt pas storend als je deze film serieus neemt,wat ik dus niet doe.
Zoals we allemaal weten was Truffaut de man die Hitch salonfähig maakte voor intellectuelen en slissende Slovenen,maar deze film benadrukt juist dat Hitch niet meer of minder was dan de koning van de b-film.We hebben ook eerder te maken met een tamelijk dodelijke spoof die net zo is geworteld in de realiteit als de Hitchcocks zelf,dus niet.Truffaut schijnt zich te hebben gegeneerd voor deze achterbaksheid en de film als mislukking te hebben verworpen.Voor de duidelijkheid:itt bv De Palma citeert Truffaut zijn idool niet letterlijk.
Wat overblijft is een uiterst amusante pulp fictie die wordt gedragen door Moreau die wel geknipt was voor deze rol, die duidelijk is geinspireerd door Marnie,en goddank in het geheel niet lijkt op Truffauts latere dramatische lulfilms( al had ik wel willen zien hoe Leaud van tig hoog naar beneden werd geflikkerd of aan het mes werd geregen)
Dat Tarantino deze film niet heeft gezien is net zo waarschijnlijk als dat hij TSLP niet zou hebben gezien.Maar beter goed gejat dan slecht verzonnen.
De soundtrack tenslotte:de gebruikelijke bombast van Hermann is hier zo nadrukkelijk en vaak ongepast,dat deze de parodistische feel nog versterkt.

Truffaut troef !
De vermakelijkste film die ik van hem gezien heb.
En voor Jeanne Moreau ..

Goeie film waarin een vrouw vijf schijnbaar willekeurige mannen vermoordt. Qua verhaal, cameravoering en muziek ademt deze film Hitchcock (vooral dat laatste, aangezien de muziek van Hitchcock's huiscomponist Bernard Herrmann is). Helaas valt een en ander wel in herhaling, en is hierdoor wat langdradig. Bedoeld als hommage aan Hitchchock, en in dat opzicht ook wel geslaagd.

Deze vind ik beter dan "Jules et Jim". Bernard Herrmann is wellicht de enige filmcomponist die ik herken zonder te weten dat hij het is. Sommige akkoordwendingen lijken zo uit "Vertigo" te komen.

Een minpuntje is dat de politie wel heel erg dom is in deze film. Alhoewel... In werkelijkheid begaan ze ook zulke flaters.

Truffaut zou geen thrillers kunnen maken? La Sirene du Mississippi, La Femme d'à Côté en Vivement Dimanche zijn toch zeker wel geslaagde pogingen. En op een wat vreemder manier Une Belle Fille comme Moi toch ook, misschien wel de film die het meest bij deze aansluit.
Okay eerste poging van Truffaut om een Hitchcock te doen valt niet helemaal geslaagd uit, plot is er nauwelijks, karakters ook niet, dus blijven we zitten met een wraakfilm, waar we ons soms ook nog afvragen of het serieus of komisch bedoeld is. Geen probleem an sich maar na 2 delen van Tarantino's Kill Bill is dit toch allemaal wat ingehoudener en beschaafder en ietwat aangetast door de tand des tiijds...en kom op iemand vermoorden door hem op te sluiten in de kelderkast?!
Te genieten valt er wel van de mooie sixties-interieurs en Jeanne Moreau doet haar best, Bernard Herrmann op de soundtrack, maar het blijft allemaal wat vlak.

Totaal ongeloofwaardig maar toch best vermakelijke thriller. De aanleiding voor de moorden, in feite een noodlottig ongeluk waarbij sowieso maar één schuldige aan te wijzen valt, viel nogal tegen, en hoe de bruid de mannen heeft weten op te sporen- iets wat de politie kennelijk nooit was gelukt anders hadden ze de link tussen de moorden wel gelegd- is volstrekt onduidelijk. Maar Moreau is ijzig goed in de hoofdrol, en de manier waarop ze met haar slachtoffers in contact komt is best creatief. De soundtrack wordt hier een aantal keer genoemd maar die is me eigenlijk niet opgevallen, op het "Daar komt de bruid"-walsje na.

Wel jammer dat ik nu nooit meer onbevangen een anoniem gegeven concertkaartje zou kunnen accepteren, mocht dat heuglijke feit zich een keer voordoen.

Jeanne Moreau kan het ene moment poeslief zijn, dan plots een harde tante, wat haar perfect maakt voor deze rol. Ze draagt afwisselend wit en zwart, of een combinatie van beide. Wit is de kleur van de bruid; zwart de kleur van de rouw of van de wraakengel. Bij haar slachtoffers is er vaak een combinatie van blauw en rood. Zo heeft het kleutertje een rode trui en een blauwe bal.

Truffaut deed in die periode een uitgebreid interview met Hitchcock, en er zitten heel wat knipoogjes in naar de master of suspense. In een aantal flashbacks wordt de motivering vroeg onthuld, zodat de kijker zich in kan leven in de dader en de dreigingen aan ziet komen voor de slachtoffers. Het geschilderde portret dat op de bruid lijkt, doet denken aan Vertigo. Bernard Herrmann schreef muziek in z'n herkenbare stijl, met dreigende dissonanten en een afwisseling tussen dromerige, kolkende en hamerende passages. Op de vinylplaat staat een mandolineconcerto van Vivaldi. De bruiloftsmars van Mendelssohn past bij het onderwerp.

Het begint met het geluid van een fotokopieerapparaat, dat het schilderij van Julie als odalisk vermenigvuldigt, wellicht voor een opsporingsaffiche. De huwelijksgetuige van het eerste slachtoffer herkent haar wanneer hij zich herinnert dat ze haar glas in een bloempot leeggoot. Dat ze zich laat pakken en meteen de eerste vier moorden bekent, is om twee redenen. Ten eerste wil ze als katholieke vrouw boeten voor haar zonden, zoals blijkt uit de biechtscène. Ten tweede wil ze naar de gevangenis omdat haar vijfde doelwit daar opgesloten zit. Haar slachtoffers worden voorgesteld als nietsnutten die voornamelijk geïnteresseerd zijn in dieren jagen en rokkenjagen. Ze pleegt vijf moorden met vijf verschillende methoden, wat ongebruikelijk is. Het is geen bijster realistische maar wel stijlvolle thriller die een goed evenwicht vindt tussen spanning en kunstzinnigheid.

Vandaag te zien op TV > ARTE 20:15 uur