La Femme d'à Côté (1981)

Niet erg bijzonder. Dit verhaal over een man die zijn oude liefde weer tegenkomt. Het script is niet zo denderend, maar het heeft allemaal een prettige sfeer en er wordt heel aardig geacteerd (al viel Ardant me nogal tegen). Kijkt lekker weg, maar ik vond het bepaald geen hoogvlieger. Ook, met name door Ardant, wat lichte geloofwaardigheidsproblemen.

3.0*

Een mooie film die ook mooi geacteerd is.

Zeker de moeite om te kijken.

Aardig filmpje. Acteerprestaties waren van Depardieu wel goed, maar Ardant heeft hier zeer zeker geen topprestatie neergezet. Einde vond ik jammer.

Een middelmatige film met een aangename sfeer, en vooral een prachtig einde. Ik vond de acteurs best wel overtuigend.

Zeker de moeite waard

Saaie film die zelfs een Depardieu niet op niveau kan tillen.

Ni avec toi, ni sans toi

Ik had een tijd geleden Jules et Jim gezien die me redelijk hard wegblies. Na deze ervaring ben ik achter meer van zijn films gegaan en zodoende een box set gekocht met onder andere Jules et Jim. Jules et Jim had ik dus al gezien en werd de volgende in rij deze Femme d'à Côté.

Truffaut lijkt in zijn films wel meestal hetzelfde thema aan te snijden, namelijk dat van verboden liefde. Dit was in ieder geval al zo in Jules et Jim en Le Dernier Métro. Het kan misschien saai lijken om films te zien die altijd rond hetzelfde thema draaien maar dat is het niet doordat Truffaut het altijd wel verfrissend weet neer te zetten. De eerste 90 minuten lijken nochtans het tegendeel te bewijzen. La Femme d'à Côté is vooral in de eerste plaats een dialoogfilm zonder weinig actie. Het is zoals Madame Jouve zei: je hebt een plaats, de twee huizen die over elkaar staan, en de situatie daarrond. Die situatie, waar Bernard zijn oude jeugdvlam tegenkomt, is in het begin boeiend maar lijkt na een tijd wat in te zakken. Gelukkig slaagt Depardieu er dan in om met een geniale uitbarsting de film terug op een hoog niveau te brengen. Vanaf dan lijkt het allemaal weer wat bergaf te gaan om dan uit te gaan met een knaller van formaat als einde. Het valt me op dat Truffauts films vaak een destructief einde hebben en dat is hier ook het geval. Ik zag het in ieder geval langs geen kanten aankomen dat Mathilde een pistool uit haar handtas ging halen en zelfmoord ging plegen na eerst Bernard te hebben neergeschoten. Daar hou ik echt van en het is een einde dat de film gewoon verdient.

Ik kende Gérard Depardieu vroeger echt alleen maar vanuit de Asterix en Obelix films maar dankzij Jean de Florette heb ik hem eigenlijk herontdekt. Sindsdien ben ik hem al in een aantal rollen tegengekomen en is hij gewoon elke keer steengoed. Ook hier is hij van hetzelfde niveau. De scène waar hij toegeeft aan zijn verlangens en Mathilde half verkracht voor iedereens ogen is gewoon geniaal en goud waard. Van Fanny Ardant had ik nog nooit gehoord maar ze zet een meer dan uitstekende rol neer, vooral dankzij het lekkere samenspel dat ze met Depardieu heeft. Henri Garcin en Michèle Baumgartner spelen de wederhelften van Ardant en Depardieu maar verdwijnen eigenlijk bijna in het niets ten opzichte van die twee. Wel verdient Véronique Silver nog een vermelding voor haar leuke rol als Madame Odile Jouve.

Derde Truffaut die ik zie en wederom een zeer goede. Het verhaal is bij vlagen saai maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de cast en het einde.

4*

Vrij goede film van Truffaut. Het is allemaal niet opvallend geschoten. Qua camerawerk en montage heb ik interessantere dingen van Truffaut gezien. Hier wordt veel meer gesteund op het script en de acteurs. Hoewel dit een minder bijzondere film oplevert dan Jules et Jim, Les Quatre Cents Coups en L'Enfant Sauvage is het eindresultaat toch een vrij intense film.

Verhaallijnen over geliefden die niet met en zonder elkaar kunnen leven heb ik al meer gezien, maar mits het goed uitgewerkt wordt kan ik het wel waarderen. Hier is het vooral opvallend dat als de ene persoon de relatie voor gezien houdt, de andere kennelijk geprikkeld wordt om de relatie weer vuur te geven. Zo gaat dat steeds heen en weer, maar wel met telkens andere nuances waardoor het niet vervelend wordt. Depardieu heb ik eigenlijk nog nooit beter gezien. Bij die scène waarin hij Ardant aanvalt tijdens dat feestje kon ik bijna niet meer kijken uit plaatsvervangende schaamte. Ardant haalt dat niveau niet, maar heeft een zekere mysterieuze uitstraling die wel past bij de rol. Het einde past bij de film, al komt het wel op een erg kunstzinnige wijze tot stand. Had iets eleganter en geloofwaardiger gemogen. Een kleine smet op een verder prima film. Truffaut kan echter beter.
3,5*

Af en toe kan het eind van een film een bijzonder grote rol spelen in de waardering voor de film als geheel !

Stevig liefdesdrama, maar voor een Truffaut niet erg opmerkelijk. Jammer dat al aan het begin min of meer verteld wordt hoe het gaat aflopen. De hoofdpersonen vragen zich met enige regelmaat af wat er nou precies aan de hand is tussen hun tweeën. Ik blijf ook zitten met die onbeantwoorde vraag,

Truffaut heeft wel betere films gemaakt (de Antoine Doinel-serie, Une Nuit Américain, Le Dernier Métro, L'Argent de Poche, Le Peau Douce etc.).

Fanny Ardant is best goed, maar ik vind Depardieu niet erg sterk in deze film.

Prima drama film, goed geacteerd

Mooie studie van een vernietigende passie, misschien niet eens qua intensiteit destructief maar wel wanneer hij plaatsvindt tussen twee mensen met zo'n gemeenschappelijk verleden als Mathilde en Bernard. Het verhaal is misschien wat gewoontjes, maar door het superbe naturelle acteren van Ardant en Depardieu wordt het moeiteloos op niveau gebracht, en ook nu ik deze film voor de derde keer (met steeds lange tussenpozen) heb gezien komt hij nog (en weer) hard binnen. Goed spel ook van Michele Baumgartner en Henri Garcin in ogenschijnlijk ondankbare rollen als de "kleurloze" want tegenover de zwarte romantiek van het overspelige paar wegvallende echtgenoten, maar op zich houden ook zij zich toch goed staande, ook al omdat ze verder niet als saaie trutjes worden weggezet, laat dat maar aan Truffaut over. Knappe film. (Henri Garcin maakt overigens ook regelmatig zijn opwachting in Nederlandse films, o.a. Tonio, Boven is het stil, en Abel en andere films van Alex van Warmerdam.)

Mathilde is gehuwd met Philippe. Ze huren een afgelegen huis aan een weg. Aan de andere kant van de straat staat nog een huis. Daar wonen Bernard en Arlette. Beide echtparen raken bevriend en komen bij elkaar over de vloer. Het blijkt echter dat Mathilde en Bernard elkaar al van vroeger kennen en al snel laait de liefde weer in alle hevigheid op. Er volgen geheime afspraakjes in een hotelkamer en de onvermijdelijke leugentjes om de ontrouw te verbergen. Uiteindelijk gaan beide geliefden aan de situatie onderdoor, en wat volgt is een noodlottig einde.

La Femme d'à Coté ('de buurvrouw') is een mooie film waarin goed wordt geacteerd, met name door Gerard Depardieu als de wanhopige Bernard. Het is een van de laatste films van de grote regisseur François Truffaut. 3,5*