Les Deux Anglaises et le Continent (1971)

Heel aardig kostuumdrama in de stijl van Austen en de gezusters Bronte. Aan het einde gaat het allemaal een beetje mis en wordt de film te lang uitgerekt. Ook de voice-over had ik wel kunnen missen. Al met al toch 3,5*

Geen echte hoogvlieger van Truffaut.
Helaas wordt bij sommige regisseurs de lat zo hoog gelegd dat sommige goede films als slecht worden bestempeld.
Slecht is deze film zeker niet, eerder mooi.

3, 5

De koning van de driehoeksrelatie

Eigenlijk is het echt erg. Op gebied van DVD's zijn er in mijn collectie zo'n 100 films die ik nog altijd niet heb gezien (en dan reken ik de collectie van mijn broer nog niet mee), ook nog eens een hoop videobanden en dan nog altijd kan ik niet kiezen welke film ik ga zien. Soms word ik er gewoon pissig van en ga ik iets anders doen maar daarstraks viel mijn oog op mijn 2 François Truffaut boxen. Daar moest ik er ook nog een groot deel van zien dus werd het hoog tijd om daar maar eens in te snoeien. Gewoon de eerstvolgende film gepakt die ik nog niet had gezien en die in de DVD speler gestoken.

En direct wist ik weer waarom ik Truffaut altijd interessant heb gevonden. Twee van zijn films staan op 4* (Jules et Jim en La Femme d'à Côté) en Le Dernier Métro staat op 2.5* maar die moet ik nog eens dringend herzien want ik denk dat ik toen echt niet in de goede mood was. Soit, qua stijl is Les Deux Anglaises et le Continent een film die perfect in het rijtje van bovenstaande films want wederom wordt er een driehoeksrelatie aangesneden, alleen is het dan ook jammer dat de film nooit echt het niveau van een pakweg Jules et Jim haalt. Het verhaal heeft echter wel potentie maar wordt iets te lang getrokken om nog echt boeiend te blijven. De DVD hoes sprak over een speelduur van 108 minuten en volgens mij had het verhaal ook beter tot zijn recht gekomen als Truffaut een kwartiertje in de film had gesnoeid want nu komt de climax eigenlijk iets te laat om het verhaal kracht bij te zetten. Jammer want het had allemaal nochtans echt wel potentie. Truffaut, die zelf fervent lezer was van Emily Brontë, begint de ontknoping met een hommage naar de schrijfster en bouwt dan voor de rest de teloorgang van Claude op. En dat is iets wat in Truffaut films vaak de moeite is want net zoals in praktisch elke film die ik al van hem heb gezien, heeft het einde erg veel symboliek. Claude die uiteindelijk er in slaagt om Muriel te veroveren, niet uit liefde maar gewoon om haar te hebben, gevolgd door de epiloog waarin we dezelfde Claude vele jaren later zien en dat het ongeluk er gewoon van afdruipt. Zijn laatste woorden waarin hij in de autoruit kijkt en beseft hoe oud hij er uitziet maken veel van het trage middenstuk goed. Alleen jammer van de voice-over, die dan überhaupt van Truffaut zelf is, de sfeer van de film soms echt serieus verpest. Het tempo van de film wordt hier ook wel serieus door verkloot want de ene moment lijkt een scène enorm lang te duren terwijl Truffaut het vervolg emotieloos van blad afleest..

De Franse film is een fenomeen waar ik eigenlijk niet zo enorm hard mee bekend ben. Ik weet dar Truffaut mee één van de grondleggers is van het Franse Nouvelle Vague maar ik zou niet direct andere regisseurs kunnen opnoemen. Ik ben eigenlijk ook alleen maar in contact gekomen met Truffaut dankzij de wondermooie Catherine Deneuve in Le Dernier Métro en door het interview dat Truffaut van Hitchcock afnam en in een boek vastlegde. Soit, ook de cast is me meestal compleet onbekend en dat is hier niet anders. Dat neemt echter niet weg dat Truffaut wederom een aantal sterke acteurs heeft weten te strikken. Heel de film steunt op de driehoeksverhouding tussen Jean-Pierre Léaud, Kika Markham en Stacey Tendeter en gelukkig is de chemie tussen die drie soms erg duidelijk aanwezig. Léaud weet niet helemaal in de scènes apart te overtuigen maar in combinatie met Markham (Ann) en Tendeter (Muriel) is het soms echt genieten. De rest van de cast is dan ook maar bijna beeldvulling te noemen want daar springt er nooit echt niemand tussenuit. Truffaut concentreert zich enkel en alleen op deze drie en het is het gelukkig een goede gok geworden.

Redelijk moeilijk te beoordelen eigenlijk. Les Deux Anglaises et le Continent is geen slechte film, verre van, maar Truffaut heeft in dit genre betere films gemaakt (Jules et Jim o.a.) waardoor dit niet altijd even geslaagd overkomt. Gelukkig is er weer sprake van een uitstekende cast en heeft de Nouvelle Vague toch een interessante sfeer. Ik moet maar dringend eens werk gaan maken van zijn ander werk maar dan hoop ik wel dat Truffaut het bij regie houdt en niet meer besluit mee te spelen in de vorm van een voice-over.

Kleine 3.5*

Deze film deed me ook vaak denken aan The age of Innocence van Scorsese.

Mooie film, maar behoort zeker niet tot het beste werk van de geniale François Truffaut.

Negen jaar na zijn "Jules et Jim" kan Truffaut het niet nalaten nog eens het thema van een driehoeksverhouding aan te snijden.
Het is een verhaal over romances, voor een deel platonisch, voor een deel sensueel en fysiek.
"Het kan niet dat er over een jong meisje wordt gesproken, want dat schaadt haar reputatie" schetst de puriteinse ingesteldheid die wordt aangesneden in het begin van de film, terwijl in de verdere afwikkelingen veel meer de toon van de sexuele revolutie uit de 60-jaren wordt gevolgd, wat, naar verluidt, destijds niet altijd met onverdeeld sukses werd onthaald.
Eigenlijk een prachtige film, waarbij naast de rustige verteltrant, de overtuigende acteerprestaties met de gevatte dialogen, de wondermooie beeldcomposities te bewonderen zijn.

Vreemd genoeg had ik nog nooit gehoord van deze Truffaut. Het is in mijn ogen zeker niet zijn beste. Het verhaal over een gedoemde driehoeksverhouding is tamelijk zweverig en wordt daarnaast afbreuk gedaan door het dit keer dubieuze acteerwerk van Jean-Pierre Léaud, die weggelopen lijkt te zijn Madame Tussauds. Doet qua sfeer wel wat denken aan de verfilmingen van de boeken van de gezusters Brontë, maar blijft tamelijk ver verwijderd van dat niveau.

Ik had het niet beter kunnen verwoorden dan BBarbie hier. Ik kende deze Truffaut niet, maar dat is ook geen groot gemis. De gedoemde driehoeksverhouding ontwikkelt zich uiterst moeizaam en heeft ook wel wat tragisch, als je het geduld op kan brengen om het tot het einde te volgen. Dat kostte me veel moeite.
De vraag die bij me opkwam is, zegt deze film nu iets over de omgangsvormen aan het begin van de vorige eeuw, of is het op en top een jaren zeventig film. Ik vrees het laatste. Ik weet uit ervaring dat moeizame liefdesverhoudingen vol onbegrip, met grote gebaren en theatrale keuzes, nogal populair waren. Ze zijn in meer Franse films uit die tijd terug te vinden.

Maar waar deze film het meest onder lijdt (behalve het hemeltergend slechte spel van houten klaas Jean-Pierre Léaud) is de 'Franse ziekte', de overdaad aan tekst; er wordt wat afgeluld in deze film, in oeverloze dialogen en dan ook nog met een rappe voice over er overheen. En ik moet het allemaal maar zien te volgen. Zou er destijds bij die Nouvelle Vague-jongens (de term zegt al genoeg) wel eens het idee geopperd zijn dat een film vooral beweging is en dat je ook heel goed een film kunt maken zonder veel tekst, als je het beeld zijn werk laat doen?

Toegegeven, de plaatjes van de huisjes aan de kust (van Normandië) zijn idyllisch en de interieurs zijn prachtig, maar daar kijk ik geen film voor. Nee, een Truffaut die wat mij betreft de tand des tijds niet heeft doorstaan.