Ik had het niet beter kunnen verwoorden dan
BBarbie hier. Ik kende deze Truffaut niet, maar dat is ook geen groot gemis. De gedoemde driehoeksverhouding ontwikkelt zich uiterst moeizaam en heeft ook wel wat tragisch, als je het geduld op kan brengen om het tot het einde te volgen. Dat kostte me veel moeite.
De vraag die bij me opkwam is, zegt deze film nu iets over de omgangsvormen aan het begin van de vorige eeuw, of is het op en top een jaren zeventig film. Ik vrees het laatste. Ik weet uit ervaring dat moeizame liefdesverhoudingen vol onbegrip, met grote gebaren en theatrale keuzes, nogal populair waren. Ze zijn in meer Franse films uit die tijd terug te vinden.
Maar waar deze film het meest onder lijdt (behalve het hemeltergend slechte spel van houten klaas Jean-Pierre Léaud) is de 'Franse ziekte', de overdaad aan tekst; er wordt wat afgeluld in deze film, in oeverloze dialogen en dan ook nog met een rappe voice over er overheen. En ik moet het allemaal maar zien te volgen. Zou er destijds bij die Nouvelle Vague-jongens (de term zegt al genoeg) wel eens het idee geopperd zijn dat een film vooral beweging is en dat je ook heel goed een film kunt maken zonder veel tekst, als je het beeld zijn werk laat doen?
Toegegeven, de plaatjes van de huisjes aan de kust (van Normandië) zijn idyllisch en de interieurs zijn prachtig, maar daar kijk ik geen film voor. Nee, een Truffaut die wat mij betreft de tand des tijds niet heeft doorstaan.