Wife vs. Secretary (1936)

Jimmy Stewart heeft ook een aardig grote rol in deze overigens niet al te boeiende film.

Het was in het algemeen niet echt een uitblinkende film, nee. Toch heb ik de film in één zucht uitgekeken en genoot ik van de prestaties van de vier legendarische acteurs (Gable, Harlow, Loy, Stewart). Het einde vond ik trouwens er wel uitspringen. Dat zag ik zeker niet aankomen en had wel iets film-noir achtigs. De regisseur die al de beste prestaties uit Greta Garbo heeft kunnen ophalen heeft toch weer een mooie film geleverd.

Playboy Clark Gable en vamp Jean Harlow in een voor hun ongewone rol.
Het in crisis gedompelde Amerika kon zich vergapen op de vertoonde luxe en genieten van de gepromote partnertrouw.
Niet denderend en wat naïf, maar toch best genietbaar.
Raar om James Stewart pas op de zesde plaats van de castlist terug te vinden.

Oppervlakkigheid troef met een van de zwakste komedies die ik gezien heb uit deze periode. Ik verwachtte een screwball comedy, mede dankzij Gable en Loy in de cast. Dat ik dat niet kreeg is nog niet zo erg en dat het een wat meer serieuze film was is ook geen probleem. Veel erger is dat ieder mogelijk greintje venijn uit de personages gezogen is. Alle drie de hoofdpersonen zijn 100% oprecht en de enige reden dat er überhaupt problemen tussen hun ontstaan komt door wat geroddel. Oké, daar kan ik nog inkomen, maar moet er dan echt in een lange reeks aan scènes bevestigd worden dat Gable echt van Loy houdt (hoeveel scènes waarin ze elkaar omhelzen wil je hebben?)? Zijn er echt evenveel scènes nodig die laten zien dat Gable en Harlow slechts een platonische relatie hebben? Hadden de personages van Gable en Harlow niet iets meer ambigu kunnen zijn? Zelfs met het uitgangspunt dat ze geen relatie met elkaar hebben kan veel meer gedaan worden, als de personages maar hun onhebbelijkheden hebben. Een komedie of drama kun je overigens maar moeilijk maken met 100% goede hoofdpersonen, zo blijkt maar weer. Zeker als je drie van zo'n personages hebt en antagonisten nog geen vijf minuten speeltijd krijgen.

Gek genoeg slaagt de film er wel in om tegen het einde aan een uitzichtloze situatie gecreëerd te hebben voor zijn hoofdpersonen. Er is zoveel wantrouwen gezaaid tussen Gable en Loy dat een gelukkig voorzetting van hun relatie onmogelijk lijkt en ook Harlow en Stewart zouden waarschijnlijk nooit meer bij elkaar kunnen komen. De kunstmatige manier waarop alles dan toch nog goedkomt is dan ook weinig overtuigend.

Clarence Brown filmt het zonder ziel en aangezien het script gewoon stomvervelend is lijkt Brown erop te vertrouwen dat de sterren voor alle magie moeten zorgen. In feite zijn Gable, Harlow en Loy zo natuurlijk charmant dat het allemaal nog net uit te zitten valt, maar ze verdienen betere films. En die hebben ze ook gemaakt, dus er is weinig reden om bij deze te blijven hangen.
1,5*

Vond dit juist door de eenvoud een mooie film. Eind jaren 30 is het venijn echt wel weg en zoals Movsin denk ik terecht opmerkt was men wel toe aan meer uiterlijk vertoon. Juist in dit milieu is het wel eens aangenaam iets kleins uitvergroot te zien worden tot iets groots, maar met waar weinig middelen en op relatief rustige toon. Klein drama, nou toch niet iets waar Hollywood om bekend staat. Vond Harlow ingetogen (ook wel eens fijn voor de verandering) en de wisselwerking met Loy werkte erg goed. Helemaal niets mis mee wat mij betreft.

Het manco van deze film is dat je als toeschouwer weet dat er niets aan de hand is tussen Clark Gable en zijn secretaresse Jean Harlow. Het langzaam groeiende wantrouwen van Myrna Loy ten opzichte van haar man is voornamelijk gebaseerd op suggestieve roddels en toevalligheden. Het zou de spanning van de film ten goede gekomen zijn als men ook bij de toeschouwer enige twijfel had gezaaid. Nu is het jammer genoeg een vrij vlak verhaal.
Van de topcast springt Harlow er zonder meer uit. Zij laat andermaal zien dat ze veel meer is dan de blonde seksbom, waarvoor zij vaak versleten wordt. Het lijkt er op dat Gable en Loy de automatische piloot hebben aangezet. Mede daardoor komt het geheel nogal inspiratieloos over. Jimmy Stewart staat nog helemaal aan het begin van zijn carrière en heeft niet meer dan een bijrolletje.