The Soloist (2009)

Goede film met sterk acteerwerk van Robert Downey Jr en Jamie Foxx. *4

Enkele losse sterke scènes en fraaie beelden worden afgewisseld met vele tergend langzame en vaak ook saaie gedeelten. Dan mag Foxx wel erg sterk zijn als de schizofrene Ayers (en weten zowel hij als regisseur Wright de gekte goed te tonen) en dan mag Downey Jr. ook een fijne rol hebben zonder direct Mr. Coolguy te spelen, maar de film is vaak gewoon niets aan. Jammer, want Wright vind ik vaak goed als het om verhalen vertellen gaat. Die éne scène met de cellomuziek en de vogels die over L.A. vliegen was wel bijzonder fraai. 2,5*.

Matige film die nooit helemaal lijkt te ontbranden of een duidelijke richting krijgt, en na tweede of derde keer inmiddels moet ik tot wel erkennen dat dit uhm niet gaat worden hoewel het me in eerste instantie een buitengewone boeiende film leek van de maker van het prachtige Atonement.

Waar de film opzich een erg interessant onderwerp heeft en de waarheid redelijk wordt nageleefd rond de schizofrene Nathaniel, pakt het me verder totaal niet en sla ik het verhaal voor mijn gevoel van een afstand gade. Mede dat dit komt door Lopez, een personage die ik vanaf het begin stuitend, wereldvreemd en vooral egocentrisch vind. Ik heb constant het gevoel dat de goede bedoelingen toch vooral een goede column dienen. En luisteren naar de man van de opvang doet Lopez al evenmin.

Goede dingen zijn wel de rol van Foxx die na Ray andermaal een getroubleerde musicus neerzet. De beelden van de jeugd, en de langzaam opgebouwde breakdown zijn best heel aardig. En ondanks de kijk op het harde leven in de achterbuurten en opvangcentra's komt de film te mak, traag en zoetsappig sentimenteel over.

Nee, ooit deze film met hoge verwachtingen aangeschaft vlak na uitkomst, maar dit is het definitieve eindoordeel. Matige film jammer genoeg...

Veel beter dan verwacht. Een mooi en boeiend (waargebeurd) verhaal. Het raakte mij en sleepte mij steeds meer mee. Ik zat er niet gelijk in en ik kan ook niet zeggen dat ik er hélemaal in kwam, maar ik vind het wel een goede film. Een 7. 3,5*

Een journalist komt bij toeval een dakloze tegen die erg mooi viool speelt. Hij raakt gefascineerd door de man en duikt in zijn verleden. Dat is het begin van een vriendschap met vallen en opstaan. Want behalve dat de man een enorm muzikaal talent is, heeft hij ook een enorm psychiatrisch probleem en grote moeite met de wereld om hem heen. Het is een mooi verhaal en er wordt prima geacteerd maar als film kabbelt het helaas wat teveel voort en komt het nergens echt los van de grond. Mogelijk is het inherent aan de psychiatrische problematiek van de man. Hij is gewoon zo en hij zal waarschijnlijk ook nooit veranderen. Dus je mag geen al te hoge verwachtingen hebben. En die heb je bij het kijken naar een film wel. In die zin is het dus eigenlijk een hele goede film.