Sugata Sanshirô (1943)

De debuutfilm van Akira Kurosawa is duidelijk nog niet z'n sterkste. Vooral in het begin is het acteerwerk onder de maat, maar gelukkig wordt dat naarmate de film vordert wat beter. Verder getuigden de tussenteksten nog van het gebrek aan enige verhalende kwaliteiten. Het talent wat Kurosawa heeft is in een aantal scenes wel degelijk aanwezig. Met name de scene na het gevecht met Takashi Shimura is mooi. Uiteindelijk is ook judo een stuk minder spectaculair op het witte doek dan bijvoorbeeld kung fu of samurai gevechten. ***

Eindelijk het debuut van Kurosawa gezien en hij is me zeker niet tegengevallen. De beelden en muziek zijn mooi (hoewel niet zo goed als Kurosawa's latere werk) en hoewel het verhaal erg simpel is, is het toch ook erg vermakelijk.

3.5*

Verhaaltechnisch nogal rommelig, wat ook niet werd geholpen door de slechte ondertiteling bij de versie die ik zag (met vertalingen als 'He dropped but became recovered, because of the rules from the master'), maar op visueel gebied zitten er een aantal erg mooie composities in (als Sanshiro in de vijver ligt, de scene op de trap met de paraplu's, het gevecht in het open veld tegen de donkere stormhemel). Het feit dat dit Kurosawa's debuutfilm is maakt m natuurlijk voor iedere filmfanaat sowieso het kijken waard. 3*

Ik ben niet zo enthousiast over deze film.

De personages zijn interessant, maar worden niet echt mooi uitgewerkt. Ik heb het idee dat ik de hele film naar een onontwikkeld verhaal zit te kijken waar Judo centraal staat, maar totaal niks overbrengt. Het is niet echt spectaculair en komt veel te weinig aan bod.

Inderdaad zitten er wel een paar mooie scenes in waar Poisenonthewell ons al over heeft verteld.

Redelijke slechte film van Kurosawa maar goed het was ook zijn eerste en nog wel in een periode van oorlog.

2.5*

De debuutfilm van Akira Kurosawa is de twintigste die ik te zien krijg. Een film waarin de rivaliteit tussen jiujitsu en judo centraal staat. Erg spectaculair zijn de gevechten niet, maar dat is niet erg want de film heeft wel wat meer te bieden.

Kurosawa staat er nogal om bekend dat hij als geen ander weersomstandigheden op het scherm kan toveren. En dat laat hij hier al in zijn eerste film zien. Bij het eindgevecht raast de wind over het veld en de wolken vliegen voorbij. Erg sterk en sfeervol gemaakt. Ik kon de wind haast voelen en heb er dan ook een warme deken bijgehaald als bescherming.

De acteerprestaties zijn prima, zoals we in een film van deze regisseur mogen verwachten. Een aantal bekende namen waaronder Takashi Shimura, en een erg knappe actrice met de naam Yukiko Todoroki. Maar de allerbeste is de hoofdrolspeler Susumu Fujita die de rol van Sanshiro Sugata op zich neemt. Deze man heeft een enorm sterke uitstraling. Zelfs tijdens de staredown voor het eindgevecht blijft hij erg rustig en emotieloos. Net zoals Fedor Emelianenko dat ook zo goed kan.

Het is dan wel niet zijn beste film, maar de liefhebbers van Kurosawa hoeven niets te vrezen. De beste regisseur was tijdens zijn debuutfilm niet zoekende, maar levert met Sugata Sanshiro meteen een prima film af.

Herzien.

Hoewel ik het nog steeds niet een hele goede film vind, heb ik mijn beoordeling na het herzien met een halve ster verhoogd.

Het verhaal mag dan wel niet heel erg uitgewerkt zijn, toch treft het zijn doel. Judo heeft inderdaad de pure vorm van Jujutsu rond die tijd weten te vervangen, maar Jujutsu leeft weer helemaal op zins de Gracie familie uit Brazilië het geperfectioneerd heeft. Pure Jujutsu is ook nog steeds in Japan te vinden.

Aniways, mocht je benieuwd zijn naar het eerste werk van Kurosawa dan kun je deze gerust gaan kijken, want je schrikt er niet voor weg in ieder geval.

3.0*

Altijd leuk om de debuutfilm van één van je favoriete regisseurs te zien. Sommige regisseurs beginnen gelijk sterk, sommigen moeten even los komen en ik denk persoonlijk, dat Kurosawa wat mij betreft onder die laatste categorie valt.

Sugata Sanshiro is soms wat onevenwichtig. Goede momenten wisselen elkaar af met wat mindere. De regie is zeker goed te noemen, maar het acteerwerk is dan weer een stuk minder, al betreft het dan voornamelijk de wat kleinere rollen. De hoofdrol wordt wel goed neergezet door Susumu Fujita. Het verhaal over de strijd tussen judo en jujitsu is ook niet onaardig. Daarnaast is het allemaal sfeervol en zijn voor de scenes, die zich in de buitenlucht afspelen, de moeite van het kijken waard.

Al met al is het zeker geen slecht debuut van Kurosawa. Veel regisseurs zijn al blij met een film als deze, maar Kurosawa heeft zelfs laten zien nog vele malen beter dan dit te kunnen.

3,0*

Akira Kurosawa's debuut

Ik moet eerlijk bekennen: ik had een beetje schrik om deze film op te zetten. Judo Saga is niet mijn eerste film van Kurosawa, maar om de een of andere reden zat ik met het gevoel dat dit zo'n regisseur is die echt in zijn vak is moeten groeien en verwachtte ik niet veel van zijn debuut. Geen idee waarom trouwens, want The Men Who Tread on the Tiger's Tail vond ik al sterk maar een paar dagen geleden dus toch eens met een klein hartje aan begonnen. En wat blijkt? Niets om me druk in te maken.

Want Judo Saga is een degelijke film waar de hand van de meester al duidelijk in te zien is. Hopelijk wordt ooit nog eens de volledige versie van 97 minuten teruggevonden (mijn versie van BFI opent met een titelscherm uit 1952 van Toho, het productiehuis, waarin wordt verteld dat er zo'n kleine 20 minuten is geknipt om te voldoen aan government's wartime entertainment policies) en dat daaruit dan blijkt dat het op narratief vlak toch net iets beter in elkaar zit dan nu het geval is. Het is namelijk allemaal nogal een rommeltje bij vlagen en het is eigenlijk vooral met een aantal aparte scènes dat Kurosawa punten weet te sprokkelen. De gevechten op zich ogen nogal statisch, maar die climax met voorbijvliegende wolken en de gierende wind... Heerlijk! Ook de scène met de paraplu op de trap is mooi in al zijn eenvoud en ik was toch ook bijzonder gecharmeerd door de aanval aan de dokken waarbij menig aanvaller onvrijwillig het water induikt. Grappig om te zien ook hoe de regisseur hier al thema's aanhaalt waar hij later zijn grootste successen mee zou boeken.

Zo is Susumu Fujita als Sanshiro Sugata toch ook gewoon maar een student eigenlijk zoals bijvoorbeeld Yûzô Kayama in Red Beard dat was. Een goede rol van Fujita trouwens die zich vooral staande weet te houden met het jeugdige enthousiasme van een leerling. De scène waar hij zich dramatisch in het water gooit is daar een erg leuk voorbeeld van. Ook op Denjirô Ôkôchi is als leermeester weinig op aan te merken en met Yukiko Todoroki heb je best nog wel een leuke love-interest. Beetje jammer dat Ryûnosuke Tsukigata als Gennosuke Higaki er voor het grote deel op narratief vlak een beetje verloren bijloopt, want op de invulling van Tsukigata is niets aan te merken. Ben benieuwd hoeveel mensen van de cast we nog gaan terugzien voor de sequel.

Ook dat is een unicum volgens mij in het oeuvre van Kurosawa: hij maakte 2 jaar later zowaar een sequel. Die heb ik gelukkig ook in bezit (die Early Kurosawa boxset van BFI is trouwens wel een - goedkope - aanrader trouwens) dus die zal één van de komende dagen nog wel eens passeren. Ben benieuwd wat dat gaat geven alleszins.

3.5*

Net als mijn voorganger Metalfist heb ik deze film bekeken via de transfer op de 4-DVD-box Early Kurosawa met daarin zes films uit de periode vóórdat hij Rashomon (1950) maakte. Judo saga is de enige film daaruit die ik al eens eerder gezien heb, maar aangezien dat ongeveer 40 jaar geleden was mag deze tweede kijkbeurt in de praktijk als de eerste gelden. En ook mij stelt hij gelukkig niet teleur, want hoewel het verhaal redelijk simpel is (hoewel de ingrepen van de censuur voor nogal wat verwarring zorgen die een paar schermen met tussentitels niet helemaal kunnen ondervangen) houdt het constant de aandacht vast vanwege de combinatie van persoonlijke conflicten, fysieke gevechten en een spirituele insteek. Bovendien wordt het centrale personage voorbeeldig vertolkt door een acteur met een gezicht als een open boek waarop onversneden kracht en grote tederheid steeds om voorrang lijken te strijden. De ontstaansgeschiedenis van deze debuutfilm komt vrij uitgebreid aan bod in Kurosawa's Something like an autobiography (waarin hij onder andere bekent dat hij de duivelse Higaki eigenlijk veel interessanter vond), en dat vergroot het plezier van het kijken, maar ook los van eventuele voorkennis is dit een knappe film met bij het eindgevecht ook nog eens zeer fraaie visuals.