Sullivan's Travels (1941)

De film kent wel zijn leuke momenten, maar is nergens echt speciaal. Joel McCrea mist het charisma van tijdsgenoten als James Stewart, Cary Grant, Gray Cooper etc... Veronica Lake had ik nog niet eerder gezien en viel nog best mee. De film is niet slecht, maar straalt nergens echt uit en mist de nodige fun. Sullivan's Travels is gewoon een leuke film, maar is voor mij niet echt memorabel.

De film had geestdrift, compassie en was geestig en toch had dit maatschappelijke commentaar op Hollywood, in de vorm van een tragische komedie, die deed denken aan Gulliver's reizen, van mij satirischer mogen zijn. De personages waren bijzonder, de dialogen grappig en de cast speelde met fantasie.

Is de relatief recentelijke film O Brother, Where Art Thou?, u weet wel - die geinige roadmovie met die Nespresso-acteur, een referentie naar deze film?

Wiki:

Leuke film die een andere cultuur in gaat omdat hij hier een film over wil maken. Hij ontmoet een maatje en het is toch anders dan hij zich voorgesteld had. Film is best grappig en laat je over sommige punten wel nadenken maar het is geen blijvertje.

Vermakelijk filmpje. Typisch voor die tijd eigenlijk. Niet alles werkt meer op de lach zoals het vroeger wellicht deed, maar er zitten nog altijd wat grappige momentjes en dialogen in. Het verhaaltje is leuk en hoewel niet erg diep draagt het een leuke boodschap met zich mee.

Matige film, waar wel meer in had gezeten. Hoofdrolspeler Joel McCrea mist charisma en zet geen al te sterke rol neer. Dat doet tegenspeelster Veronica Lake wel wat beter, zonder echter een heel sterke rol neer te zetten. Ook qua plot had er meer uit gehaald kunnen worden, het blijft bij enkele aardige scènes, maar als geheel valt het wat tegen. Dit terwijl het uitgangspunt van de film best aardig is.

"There's always a girl in the picture." Amerikaanse komedie die af en toe neigt naar metacinema, maar uiteindelijk vervalt in redelijk simpele satire. Een Hollywood regisseur wil plotseling een meer realistische en sociaal relevante film maken, in plaats van het gewoonlijke escapisme. Hij kiest voor een 'method'-aanpak en vermomt zich als zwerver om zo de omstandigheden van de marginalen van dichtbij onder de loep te nemen. Wat volgt is bepaald geen 'Grapes of Wrath', integendeel. Veel slapstick en andere flauwe grappen. De avonturen van Sullivan zijn doorlopend voorzien van een komische ondertoon. Het komt over als een nogal warrige roadmovie met een onduidelijke boodschap. Veronica Lake is wel een mooie verschijning en werkt goed samen met McCrea, maar slaagt er niet in extra diepgang te geven aan het oppervlakkige verhaaltje. Gelukkig schiet het niveau in het laatste halfuur toch de hoogte in en zie je voor het eerst een meer serieuze en oprechte poging om het thema aan te kaarten. Of de moraal "escapisme boven realisme" vandaag de dag nog enige waarheid bevat zal weliswaar verschillen van persoon tot persoon.

Joel McCrea speelt een regisseur die twijfelt of hij populaire komedies wil maken of sociaal drama met een boodschap. Hiermee lijkt hij op Preston Sturges zelf, die erin slaagt deze twee met elkaar te verenigen. Qua komedie zijn er frenetieke screwballdialogen, fysieke komedie met achtervolgingen en gevechten, een beetje slapstick en grapjes met het geluid. Wanneer hij hoest, hoor je het briesen van een paard. Qua sociaal drama is er de levensstijl van de landlopers, maar vooral de ongelijke behandeling van rijk en arm in een rechtszaak. Sullivan komt pas echt in de problemen in het tweede bedrijf; daarvóór weet je dat hij elk moment terug kan naar z'n bevoorrechte leventje. Wendingen in de intrige komen er via een persoonsverwisseling en een herkenning.

Veronica Lake verschijnt ten tonele als een manic pixie dream girl. Terwijl hij daar in slonzige kleren zit, verschijnt een bloedmooie vrouw die niet meer van z'n zijde wil wijken. Algauw blijkt ze echter gewiekst te zijn. Haar transformatie van glamoureuze schone naar boefje is geslaagd. Frail en beazel zijn slangtermen voor vrouw. Edith Head ontwierp kleren om Lakes zwangerschap te verhullen. Er zijn ook leuke nevenrollen: Eric Blore als de dienaar, en Almira Sessions als de lustige weduwe.

Het is stijlvol in beeld gebracht, met gebruik van schaduwen en spiegels. Een mooi beeld is wanneer hij z'n landloperspak net aangetrokken heeft met z'n luxueze interieur op de achtergrond. Wanneer de trein rijdt, zie je dat het een stilstaande wagon is voor een scherm met een achterwaarts bewegende achtergrond, maar maakt het niet minder leuk. Het hele idee wordt samengevat in het beeld van de lachende toeschouwer met het rotte gebit: een onschuldige komedie kan mensen helpen om hun dagelijkse leed even te vergeten.

Het eerste half uur is een geniale Hollywood satire Een regisseur (personage van McCrea) is het beu om nietszeggende comedy te blijven maken en wil een sociaal authentiek drama (with a little sex in it !). Die spervuur dialogen, de one liners, de slaptick (in de grote bus met de kok) : alles is subliem gebracht. De filmwereld wordt geregeerd door verwaande regisseurs en rijke zakenmensen. Maar dan draait plots Sturges zijn zeilen en zet koers naar een socio (bij momenten grimmige) semi docu over de marginalen van die tijd die door het systeem als vuil worden behandeld. We gaan van de ene montage scene naar de andere om te komen tot de slotsom : comedy is veel waardevoller dan een authentiek sociaal drama, Het is niet moeilijk om de parallellen te zien tussen het personage van McCrea en Sturges zelf maar mocht je het gemist hebben, de boodschap wordt op het einde nog eens met de voorhamer erin geklopt. Van satire naar ernst (de stijl, het thema, de personages), het werkt niet. Maar toch raad ik die film aan al was het maar om die briljante eerste helft (de timing in die eerste lange scene is waarlijk perfect) en waarin Veronica Lake haar toenmalige concurrenten Katherine Hepburn en Claudette Colbert in een wedstrijdje 'wie heeft het meeste appeal ?' met gemak aftroeft.