Faces (1968)

Nee, hier ik vond hier werkelijk helemaal niets aan. De personages zijn het grootste deel van de film straalbezopen: veel dronkemanspraat, idiote liedjes en een hele reeks flauwe moppen. En dat dan in onmogelijk camerawerk: schokkerig handheld met veel close-ups (een vermoeiende desoriënterende combinatie), en dat dan op uitermate grofkorrelig zwartwit met een lelijke belichting. Zelden een film gezien die er zo lelijk uitzag. Misschien dat dat dan aan moet sluiten bij de dronkenschap van de personages, maar daar kan ik nog niets mee. Ik vrees dat ik blijf steken op 0,5 *.

Vooral een erg interessante film. Net als bij Shadows had ik erg veel moeite om erin te komen. Film was zonder ondertiteling lastig te volgen. Veel gelach en gezang tijdens conversaties waar er toch al flink door elkaar heen werd gepraat .Bovendien werden veel gesprekken abrupt afgebroken. Maakte het er allemaal niet gemakkelijker op.

Na zo'n half uur (of waren het al drie kwartier) begon ik erin te komen en zag ik een eerlijke film zoals ik die niet eerder zag (het enige vergelijkbare is Cassavetes' Shadows of misschien later werk van Jarmusch). Een film zonder geforceerd plot (Cassavetes is helemaal niet geintresseerd in een verhaal, maar in de personages), valse emoties en trucjes. Het is een film over mensen; Faces. Mensen die kampen met wel heel gewone problemen. En op het moment dat je je vereenzelvigd met de film, je normale behoeftes over wat je bij een meer conventionele film verwacht laat varen en plaats wil nemen in de huiskamer van Cassavetes, krijg je een filmervaring die op zijn minst anders is dan alle andere filmervaringen die je al had. En bij mij werkte het op een gegeven moment. Niet meteen, maar uiteindelijk was het alsof ik thuiskwam van een feest waarbij ik heel de avond toeschouwer was van gesprekken, ( zonder er actief aan deel te nemen) van heel interessante mensen. Druk dat maar eens in filmsterren uit.

In "Faces" ziet de montage en de beweeglijkheid van het camerawerk er prachtig ruw uit. Een sfeervolle levendigheid wordt teweeggebracht door de zwart-wit korreligheid van de beelden en de vele close-ups van gezichten, die soms afgewisseld worden door een lang shot dat met een acteur meebeweegt. Ook de manier van acteren draagt aan die enorme vitaliteit een steentje bij, de krachtige expressiviteit van de spelers laten de rollen bijna levensecht overkomen. Schijnbaar roept de subtiliteit van gebaar en mimiek in het spel de karakters heel doeltreffend op.

Een goede kwaliteit van onderdelen staat echter niet altijd garant voor het slagen van het groter geheel. Tijdens het kijken doemt telkens de afleidende vraag op of er in de film wel interessante karakters zitten. Op de eerste plaats zijn de personages in "Faces" op een verveelde wijze alleen maar ontzettend druk in de weer met zichzelf en daarna pas met de ander. Het spel blijkt daarnaast ook heel introvert te zijn, naar het publiek toe wordt niet één enkele figuurlijke knipoog gemaakt. De kijker blijft een buitenstander, net zoals de karakters in het drama dat in hun eigen leven lijken te zijn. In de toch wat karige karaktertekeningen zit ondanks alle rustige hevigheid ook nauwelijks enige dieptewerking.

Bij de filmkarakters van Michelangelo Antonioni is dat perspectief bijvoorbeeld wel aanwezig. Deze regisseur maakt het innerlijk van de personages in zijn relatiedrama's, o.a. in "Il Deserto Rosso", mede kenbaar door de gebruikte opnameomgeving extra te stileren om zo de sfeer van de onderhuidse emoties te versterken. Daardoor kan de kijker die emoties veel gemakkelijker met de karakters meebeleven. De omgeving in de film van John Cassavetes ziet er veel alledaagser uit, o.a. daardoor blijven de karakters erg vlak en introvert, ondanks de goede acteerprestaties. De rollen maken verder in de loop van het verhaal geen enkele ontwikkeling door.

Naast de gelijkmatige karakters staat ook de plotloze opbouw of structuur van de film een aantrekkelijke kijkervaring in de weg. De eerste scène voor de filmtitel blijkt een vreemde eend in de bijt te zijn, die nergens toe dient. Als kijker wordt je in het begin gelijk al op een verkeerd been gezet. Nog met vragen daarover in het hoofd, lijkt het na de titel net alsof buren met de deur in huis komen vallen, terwijl het in de verste verte de buren helemaal niet zijn. Wie zijn die mensen dan wel?

Zonder enige introductie probeert een stelletje onbekenden ingehouden brallerig hun relatieproblemen op tafel te brengen. Of je er als buurmankijker nu wel of geen zin in hebt, dat doet er helemaal niet toe. Hoe subtiel er ook opgenomen of geacteerd is, het beoogde effect ervan verdwijnt grotendeels door de opdringerige afstandelijkheid. De personages in de film kunnen op het eerste gezicht als echte mensen aanvoelen. In het verhaal met een wat mager plot worden ze op de lange duur helaas nooit echt boeiende mensen die je beter zou willen leren kennen.

Na de film "Shadows" van Cassavetes viel "Faces" dus eigenlijk tegen, ondanks dat de laatste er filmtechnisch geraffineerder uitziet. Verhaaltechnisch ontbreekt er helaas iets aan de film uit 1968. Zonder een greintje humor of relativering probeert hij de kijker via knap gespeelde bombarie mee te sleuren. Misschien had wat meer nonchalance á la "Shadows" uit 1959 deze film veel goeds kunnen doen.

Faces is pas de tweede film van Cassavetes die ik zie en dat is best gek. De eerste, A Woman Under The Influence zag ik namelijk al een aantal jaren terug en die maakte een hele flinke indruk op me.

Faces gooit je meteen in het diepe. En even moest ik er wel inkomen. Cassavetes legt niets uit en na een maf intro begint het gewoon. Vrij lange scenes die te maken hebben met de desintegratie van een koppel van middelbare leeftijd. Of het de uitbarsting is van een lange tijd waarin het mis dreigde te gaan of gewoon een avond in een uit elkaar gevallen leven is, is niet eens duidelijk en ook niet belangrijk. Na een paar scenes zat ik er helemaal in en werd ik meegesleept en dan merk je ook wat vaak wordt bestempeld als los uit de pols gedraaide geimproviseerde cinema (dat laatste is trouwens niet waar) veel doordachter en preciezer is dan het lijkt. De camera die langs de spelers cirkelt, met veel close ups is fantastisch. De timing is geniaal. En de film zit vol met soms pijnlijke humor.

Faces is ook zo'n film waarvan je na afloop gaat uitzoeken waar de acteurs die je niet kende nog meer inzaten. Zo blijkt Lynn Carlin de secretaresse van Robert Altman te zijn geweest en werd ze door Cassavetes achter haar bureau weggetrokken. Helaas bestaat haar oeuvre na deze film vooral uit 20 jaar gastrolletjes in Amerikaanse TV-series en bijrolletjes in TV-films.

In het nagesprekje dat ik met Mocizuki Rukero kwamen we met een hoop vergelijkingen van voor en na Faces (films als La Dolce Vita, Who's Afraid of Virginia Woolf? en Satantango). Voor allemaal is wat te zeggen, maar niet een voldeed echt, daarvoor is dit te uniek.

Dikke 4.0*, met kans op meer.

Deze week herzien. Een van de eerste Cassavetes films die ik ooit gezien moet hebben. Had er helemaal geen herinneringen aan. Nu totaal overrompeld.

Eerder dit jaar oa "Too Late Blues" en "Love Streams" (voor het eerst) gezien. Was daardoor redelijk weer ingevoerd in dat typische Cassavetes universum (waaronder die zeer abrupte beginsituatie - je zit er meteen middenin). Ook toen al was me het opgevallen dat de improviserende stijl (wat een misvatting blijkt) inderdaad wordt ondersteund door een ongelofelijk efficiënte en directe cameravoering en vooral ook montage. Zeer uitgedacht en met maximaal effect.

Zo snijdt Cassavetes tijdens de talrijke drankgelagen en dronkemanspraat zeer effectief naar enkele confronterende close ups ('Faces") om even zo snel weer terug te schakelen naar het totaal plaatje. Zonder het effect uit te melken laat hij je vervolgens weer zwemmen in liederlijke scènes die soms wel een kwartier aanhouden en schijnbaar nergens over gaan of nergens heen leiden. Niets is minder waar. Tegen het einde vindt dit in "Faces" zijn hoogtepunt in het slotbeeld. Zo ongelofelijk mooi in compositie en veelzeggend in zijn setting (en ook met een goede dialoog, doorspekt met morbide humor).

Het is met name in deze scènes waar ook ik moest denken aan Bela Tarr. In zijn films zitten altijd van die kroegscènes die uit schijnbaar niets ontstaan en waar je ineens in een overrompelende cadans terecht komt van dansende en feestende 'echte mensen'. Terwijl Waar je even daarvoor je nog in een uitzichtloze, nihilistische uithoek van de wereld hebt gewaand, vol met vreemde snuiters die mijlenver van je eigen wereld verwijderd lijken. Precies dat is het effect wat Cassavetes in "Faces" ook bereikt.

Vooralsnog wellicht zijn beste film, maar alles is toe aan herziening. Zeker "A Woman", maar eigenlijk alle andere titels. Gelukkig is inmiddels alles (muv "Too Late Blues" in een goede release voorhanden).

Mocizuki Rukero??

Totaal mee oneens dus (zoals met je hele stuk). Er valt veel te lachen volgens mij. heb een totaal andere film beleefd.

Huidige plaatje is een dvd-hoes?

Is dit de originele poster

Faces (1968) @ MoviePosterDB.com - Internet Movie Poster DataBase

?

Dat zou heel goed kunnen. Dit wat hier nu staat is niet een DVD maar eerder een VHS hoes denk ik. Die nieuwe in de link vind ik ook veel fraaier. Meer in de stijl van andere posters ook.

Ok, ik heb 'm geplaatst!

Oef, wat had ik een moeite om in het begin, in deze film te komen. De optiteling is apart, maar daarmee zeker niet echt geslaagd. Vervolgens verplaatst het decor zich richting een huis waar 2 heren en een dame thuiskomen van klaarblijkelijk een avond stappen. Het geluid vond ik in het begin nogal dof en ondermaats klinken, met als resultaat dat de conversaties nogal ondermijnd werden en mij niet konden pakken.

Pas toen we voor de 1ste keer een inkijk kregen in de thuissituatie van Richard die vrolijk heen en weer schipperde tussen 2 vrouwen, begon ik de sarcastische opmerkingen, het overdreven, nerveuze, uitbundige gelach en de pijnlijke gezichtsuitlatingen op hun juiste waarde te schatten. Ik zag een destructieve relatie tussen 2 mensen die het verleerd waren om oprecht aardig voor elkaar te zijn, laat staan om elkaar lief te hebben.

De vele dialogen in deze film waren zwartgallig van aard en deden mij soms lachen, maar steeds weer was daar de camera die mij dankzij het gebruik van close ups weer hard met de voeten op aarde deed belanden. Gena Rowlands is zo `n actrice die enorm veel charisma uitstraalt, zo ook in Faces waar ze regelmatig in haar trots gekrenkt wordt door mannelijke lieden, maar nooit over zich heen laat lopen. Lynn Carlin is voor mij een ontdekking, ze speelt met verve een gedesillusioneerde huisvrouw die toch niet zo sterk in haar schoenen staat, zoals ze eigenlijk gehoopt had. Ze deed mij overigens wat denken aan Anna Karina.

Faces is een ruwe diamant, waar hoongelach de personages ten deel valt. John Cassavetes is een geweldenaar met dialogen, waardoor ik blij ben dat ik Faces met ondertitels heb kunnen kijken. Faces leek mij na 5 minuten zowat ondoorgrondbaar en niet om doorheen te komen, maar al snel waande ik mij helemaal in John Cassavetes universum, waar mensen vertier zoeken in het rumoerige uitgaansleven en waar de camera frontaal laat zien hoe omslachtige relaties veel leed kunnen berokkenen.

In het begin moest ik even wennen aan het camerawerk, maar al snel bleek het ruwe camerawerk voor een absolute meerwaarde te zorgen. Op visueel vlak is er bewust gebruik gemaakt van grauw zwart - wit, naarmate de film verstrijkt leek het allemaal steeds minder vaal en juist veel helderder te worden. Mooi effect! Net zoals ik zeker niet het gevoel heb dat John Cassavetes zijn camera maar wat in het rond liet slingeren, John Cassavetes kent een goed ritmegevoel en plant zijn camera telkens weer op de juiste plaatsen, zodat je als kijker niets ontgaat! 4*

Ontoegankelijk, maar wel briljant. Ik heb hem één keer, onvoorbereid gezien (het was toen de eerste die ik van John Cassavetes zag. Toen vond ik hem intrigerend, maar moeilijk. Nu heb ik ook nog een aantal documentaires en beelden op de set van deze film gezien en is mijn bewondering voor John C sterk gegroeid (het duurde drie jaar om de film te maken, zonder geld, op krediet, vol risico's). Ik wil hem zeker opnieuw zien.

Na "Shadows"De 2e film van Cassavetes die ik zie. Indrukkwekkend en boeiend van begint tot het einde. Ben normaal niet zo'n arthouse-filmfan, maar dit is echt goed. Wat een bezieling en kracht spreekt hieruit ! Ga zeker zijn andere werk bekijken.

Weer een erg goede Cassavetesfilm. De verrassing van Shadows ontbreekt, maar verder is dit wel ongeveer even goed. Het is vooral een echte acteursfilm. Dat Cassavetes niet geïnteresseerd was in plot was al bekend, hij wil vooral acteurs hun gang laten gaan. Daar heb ik eigenlijk wel een zwak voor. Acteren is meestal niet het meest filmische onderdeel van een film, maar wat mij betreft wel een van de meest plezierige om naar te kijken. Van deze cast kende ik alleen Gena Rowlands en Seymour Cassell. Beide uiteraard zeer goed, met name Cassell als jonge verleider. Als Rowlands en Cassell de bekendste acteurs in een film zijn heb je al in de gaten dat we hier niet te maken hebben met filmsterren. De twee belangrijkste rollen worden dan ook gespeeld door John Marley en Lynn Carlin. Carlin is echt buitengewoon hier. Acteerwerk van het hoogste niveau. Jammer dat ze buiten Faces om voornamelijk onbeduidend tv-werk heeft gedaan.

Ik lees hier meerdere malen dat mensen moeilijk in de film kwamen. Daar had ik weinig last van. De korte scène voor de titel zei me heel weinig, maar vanaf de tweede scène is het raak. Misschien wordt er iets teveel hardop gelachen (vaak om niets, al is dat natuurlijk de bedoeling), maar de echtheid van de personages was boeiend en de dialogen waren zeer sterk. Hoeveel was daarvan geïmproviseerd? Het is een film met vrij naakte personages. Niet fysiek naakt natuurlijk, maar de ziel wordt blootgelegt. Dat levert vooral een film op waar je veel met plaatsvervangende schaamte naar de karakters zit te kijken, want ondanks dat dit intellectueel slimme mensen zijn weten ze zichzelf enorm goed voor schut te zetten. Toch is de toon niet spottend of belerend. Ergens diep zit er ook een menselijkheid, een bepaalde warmte. Daardoor blijft een misantropisch gevoel achterwege, die wel in een vergelijkbare film als Festen zit.

De stijl vind ik trouwens gewoon erg fijn. Het is misschien niet esthetisch het mooiste wat er ooit gemaakt is, maar veel handheldfilms van tegenwoordig kunnen nog heel wat leren van de rondglijdende camera die veel close-ups vangt. Het korrelige zwart-wit vind ik ook op een lelijke manier mooi. Er wordt echt op de huid van deze mensen gezeten en kleine veranderingen in het gezicht worden opgezocht. Alleen het laatste shot oogt alsof het bedacht is, maar dat wordt op een zeer overtuigende manier gedaan.

4 dikke sterren. Wellicht verdient het net een halfje meer.

De films van John Cassavetes weten me keer op keer te verbazen. Op esthetisch vlak ligt het ver weg van mijn "gut-feeling", ik heb het voor sterk gepolijste en visueel verzorgde films. Een standaardverhaal wordt ook zelden verteld, het blijft eerder bij een momentopname die weliswaar bijzonder veel verteld over het totaalplaatje.

Het is dat laatste, in combinatie met de telkens weer verbluffende naturel van Cassavetes' acteurs/actrices, dat de films van John Cassavetes voor mij zo indrukwekkend maken. Het is een cliché om te zeggen, maar het zijn gewoon normale films over normale mensen. Alle franjes worden gestript en je houdt een eerlijke, diepmenselijke film over. Er is plaats voor alles, zowel de schoonheid als de lelijkheid van de mens, en dat wordt in "cinéma verité"-stijl in beeld gebracht.

In Faces gaat het - zoals wel vaker in de films van Cassavetes' - over relatieproblemen, fundamentele eenzaamheid en onbeholpenheid. Er wordt gefocust op twee helften van een relatie die naar zijn einde toeloopt, waarbij vooral de momenten rond de man het meest weten te overtuigen.

Alhoewel Faces als één van Cassavetes' topfilms geldt, heb ik het meer voor zijn later werk als Opening Night, A Woman under the Influence en Love Streams. Deze Faces neigt eerder naar Shadows, beide zijn films waarbij het voor de doorsnee kijker moeilijk is om in de film te geraken. Beiden ogen "slordiger" dan latere films, en misschien is het dat wat Faces voor mij van de ruime 4*/4,5* haalt. Want de menselijkheid en naturel vind je in latere films van de regisseur even sterk - zelfs sterker - terug, wat absoluut niet wil zeggen dat Faces geen opmerkelijke en sterke film is. Vintage Cassavetes kan nooit slecht zijn wat mij betreft, een moddervette 3,5*

3,5*

Behoorlijk intrigerende film over de bedenkelijke levensstijl van oudere, getrouwde zakenmannen aan de ene kant en aan de andere kant hun vrouwen... die eigenlijk min of meer hetzelfde doen. Op zoek naar passie en bevestiging.

Het overdreven uitbundige gedrag van de personages is iets dat me normaal enorm op de zenuwen zou werken, maar hier komt het allemaal authentiek genoeg over dat ik er mij eigenlijk amper aan heb gestoord. En waar het rommelige van Shadows me (bij een eerste kijkbeurt) maar matig wist te bekoren, vond ik die ogenschijnlijke nonchalance net een van de grote charmes van Faces.

Soms hard om te zien hoe vrouwen hier vernederd worden, maar Cassavetes is niet geïnteresseerd in behagen. Faces is dus niet altijd een makkelijke film, maar wel een boeiende.

Kleine 3,5*

Wat blijven die films van Cassavetes mij toch verbazen in de positieve zin des woords. Het is een erg goede film, maar het eerste kwartier was niet veel en ik had de nodige moeite om in de film te komen. Uiteindelijk lukte het gelukkig en kreeg ik een boeiende film voorgeschoteld.

Het is in de eerste plaats vooral een erg menselijke film, met ontzettend "echte" personages, waarbij de goede, maar vooral ook de slechte eigenschappen aan bod komen. De gesprekken zijn leuk, de dialogen boeiend en door het sterke naturelle spel van de acteurs komen alle emoties en alle gezichten erg goed over.

Dat Gena Rowlands een topactrice is wist ik al en dat bewijst ze ook hier. Toch is Lynn Carlin hier misschien nog wel overtuigender. Wat een fijne hoofdrol speelt zijn. Dat geldt trouwens ook voor John Marley. Hij speelt erg sterk, heeft een geweldig karakteristieke kop en heeft een erg aanstekelijke lach. Ik heb af en toe ook behoorlijk moeten lachen om hem.

Visueel is de film aardig. Het grauwe korrelige zwart-wit beeld behoort niet tot het mooiste wat ik ooit zag, maar op de een of andere manier werkt het hier wel goed. Hoewel ik dus even moeite had om erin te komen heb ik uiteindelijk best genoten van deze film. Niet Cassavestes beste, maar wel weer erg goede. De film is vooral ontzettend levendig.

4,0*

Zondag 6 en 13 mei te zien in Rialto (Amsterdam)

Helemaal mee eens. In de verschillende scenes zit steeds een spanning die voortkomt uit personages die zich geen houding lijken weten te geven. Er volgt dan een climax: een close-up, een raar camerastandpunt of een enkel zinnetje in een dialoog, waardoor de sfeer in een scene opeens compleet omslaat. Bijvoorbeeld: 'Hey Jeannie, how much do you charge?' Dat zijn de momenten waarop de personages weer heel even fragiele, naakte mensen worden. Het thema van de film lijkt dan ook, Chet parafraserend, dat mensen zich niet meer kwetsbaar durven op te stellen. Cassavetes heeft dat op onnavolgbare wijze in beeld gebracht.

Dit is mijn vierde film van deze regisseur, ik heb ze allen slecht een keer gezien, omdat ik bang ben dat de werking veel minder hevig zal zijn bij een herziening.

Faces

Cassavetes gooit de kijker in een serie scènes waarin de situatie en de onderlinge verhoudingen niet onmiddellijk duidelijk zijn. Met gemak laat hij ons een kwartier aan dialoog doorzitten voordat iemand plotseling het verkeerde durft te zeggen, waardoor alles op z'n kop komt te staan of misschien zelfs op z'n plek valt.

Alles stort in, ook de oppervlakkige bovenlaag waarmee de personages zich verhullen en plotseling krijgen we rauwe, onverbloemde emoties voor onze kiezen. Menselijker kan cinema bijna niet worden.

Het kan voor de kijker een flinke opgaaf zijn om zich over te geven aan het trage tempo dat ogenschijnlijk naar weinig tot niets leidt, maar mocht hij of zij volhouden, dan zal de film nog dagenlang in het achterhoofd blijven rondspoken.

Na 15 min. uitgezet. Wat een vreselijk kutbegin. Daar had ik even geen zin in. Lees hier dat ik niet de enige ben die moeite heeft met het begin van deze film. Ergens in de toekomst maar weer eens proberen. Ga er vanuit dat dit verder toch wel goed moet zijn.

John Cassavetes neemt een unieke plaats in binnen de Amerikaanse filmwereld. Onafhankelijk opererend buiten de gebruikelijke Hollywood-kanalen staat hij vooral bekend als een acteurs-regisseur. En inderdaad: hij is er een in meester om zijn personages volkomen naturel over te laten komen. Dat is des te opmerkelijker wanneer je zijn (vaak ondergewaardeerde) revolutionaire camerawerk in ogenschouw neemt. De lens zit de acteurs werkelijk op de huid en bevindt zich in 'Faces' midden in de scenes, alsof je als kijker mede-acteur bent. Ongemakkelijk en meeslepend.

Volledig op improvisatie gebaseerd drama over een huwelijk dat te onder gaat aan overspel is sterk beïnvloed door de Nouvelle Vague die op dat moment erg in schwung was. De oorspronkelijke film duurde 6 uur en is teruggebracht tot iets meer dan 2 uur. Het acteerwerk is bijzonder sterk en de film heeft ook z'n dramatische momenten, maar regisseur Cassavettes laat zijn acteurs soms wat teveel hun gang gaan waardoor de film soms wat langdradig aanvoelt. Niettemin een cruciaal werk in de Amerikaanse onafhankelijke cinema van een eigenzinnige regisseur.

De beginscène is toch wel even doorbijten met die brullende en gekdoende mannen, maar de gedachte "het is een Cassavetes, het wordt wel iets", krijgt achteraf toch wel gelijk.

Niet dat ik de film gelijkstel met bijvoorbeeld "A woman under the Influence" (wat is die Gena Rowlands ook hier weer verbluffend goed), maar de film is als een portret van een zekere "mondaine" maatschappij, die in de eerste plaats niet ontsnapt aan het banale en bovendien verzuipt in verwaandheid en eigendunk.

Pakken schitterende close-ups, waartoe de personages zich best lenen, leggen eigenlijk wel het accent op de pietluttigheid van het wereldje.

Ja, nu ben ik wel definitief óm, wat Cassavetes betreft. Wat een zeldzaam briljante film is dit.

Ik zag eerder The Killing of a Chinese Bookie (pas geleden) en A Woman under the Influence (tijd voor een herziening), en hoe indrukwekkend die films ook zijn, daar voelde ik toch nog een zekere reserve, een bepaalde afstand met betrekking tot de personages. Misschien net iets te freaky, ik weet het niet.

Hier staar je regelmatig de personages niet zo maar in het gelaat, nee, het is een tegelijkertijd ontluisterend en ontroerend uitzicht op zielen als open wonden, dat je voorgeschoteld krijgt.

Ben het dan ook niet eens met mijn (overigens gewaardeerde) bovenbuurman hier, die het heeft over verwaandheid en eigendunk. Cassavetes legt genadeloos, maar met compassie de vertwijfeling, de levensangst en het onvermogen tot kwetsbaarheid van zijn personages bloot.

En wat ziet deze film er fantastisch uit. Rauw, grauw, maar zo uitgekiend. De handheld camera houdt als het ware gelijke tred met het zoeken, tasten en struikelen van de personages. En de zeer effectieve editing kan natuurlijk niet genoeg geprezen worden.

Als beetje filmliefhebber zeg ik: een beetje filmliefhebber moet deze gezien hebben.

Check.

Na Shadows mijn tweede Cassavetes. Straffe cinema is dit. De naturelle dialogen, acteerprestaties, camerastandpunten geven de indruk van een docu. Doet me wat denken aan de Dogma adepten.

Het is een film met een vrij lange speelduur maar dat is misschien onvermijdelijk om met dit soort aanpak impact te genereren. Het wordt de kijker niet met de paplepel ingegoten maar het vraagt een zekere focus op de schijnbaar alledaagse triviale dialogen die wel degelijk een plotgewijze uitkomst krijgen. Heel knap hoe Cassavetes de gevoelens en gedachtegangen van de personages in de dialogen weet te gieten zonder het te ‘telefoneren’. Het is dan ook nodig om de film als het ware ‘tussen de regels te lezen’. Volgens wat ik hier lees op het forum kwam hier improvisatie aan te pas, en dat verklaart misschien ook veel.

Het realiteitsgehalte wordt nog versterkt door de aanwezigheid van acteurs die qua uiterlijk eerder doorsnee zijn. Met uitzondering van Gena Rowland (ironisch genoeg de echtgenote van Cassavetes in het echte leven) al is dat nu ook geen kritiek natuurlijk.

Wat ontbreekt, is een soundtrack. Enkele muzikale momenten hebben te maken met een live optreden en een party, en that’s it. Geen muziek wordt ingezet om de mood van de kijker te beïnvloeden, het gaat enkel om naakte acteerprestaties en dialogen. Ik kan alleen maar respect hebben voor de integriteit waarmee Cassavetes dit project heeft aangevat en uitgewerkt. Het zal ook wel geen toeval zijn dat in deze film de naam van Bergman valt, ook nog zo’n existentieel cineast die gespecialiseerd was in menselijke relaties.