Le Charme Discret de la Bourgeoisie (1972)

Eindelijk deze film gekeken maar ik snap ´m niet zo. Terwijl ik er toch verschillende dingen over had gelezen, interviews met Carriere gelezen en gezien.. het leek me allemaal vreselijk interessant. Interessant, tja, dat is eigenlijk het woord wel. Maar ik mis, heel ouderwets, een plot. Iets echt verbindends. Ik wil ontroerd worden. Al die losse verhaaltjes met al die vondstjes hoe een etentje onderbroken kan worden, het zal wel. Misschien mis ik een achtergrond in de uiteraard zeer gedegen Franse etiquette. Ik zie wel dat mensen vreemde dingen doen en vreemd op elkaar reageren maar daar blijft het een beetje bij.
Vooral in de tweede helft lijkt de dood vaak om de hoek te komen kijken en zijn ook verschillende situaties opeens gedroomd door een van de zes personages. Wat had dat te betekenen? Ik kon er niet echt warm voor lopen om deze film weer gelijk helemaal opnieuw te gaan kijken.
Heel veel ideetjes en dingetjes vond ik trouwens erg grappig. Het spel van de oudere blonde vrouw vond ik erg goed en ook van de koning. De dienster van 52 jaar vond ik grappig. De priester als tuinman. De ambassadeur die nog even wat ham wegpikt als de andere vijf zijn neergemaaid en daardoor zelf wordt neergemaaid.
Nog een voorbeeldje. Het echtpaar in het begin laat de andere vier wachten omdat ze nog even willen vrijen en zijn dan enigszins beledigd dat de anderen zijn weggegaan.daarbij snap ik wel dat het gaat om de hypocrisie van zelf nogal asociaal doen en dan verbaasd zijn om het gedrag van de anderen, en zo zijn er nog wel tig voorbeelden te noemen, maar ik vond het zo obligaat. Ja natuurlijk is dat hypocriet. Of het drugs dealen van de ambassadeur en tegelijkertijd over anderen zeggen dat zij ´terroristen´ zijn. Erg herkenbaar in deze tijd en waarschijnlijk een observatie van alle tijden, maar ook niet meer dan dat.
Misschien moet ik maar geen Franse jaren 70 films meer zien want ik lijk alles omlaag te stemmen.

Op zich hou ik wel van dit soort maf-komische drama's. Er zit veel subtiele humor verborgen in dit verhaal over een select gezelschap dat maar niet tot een fatsoenlijk etentje komt, maar voortdurend onderbroken wordt door de meest idiote toestanden. De dromen van de spelers zijn op een amusante manier verwarrend, waardoor je als kijker ook vaak even niet meer weet wat nu realiteit is en wat niet.

Alleen de macabere uitstapjes, o.a. de jeugdherinnering van die luitenant over zijn overleden moeder en het verhaal van de bloody sergeant, hadden me gestolen kunnen worden. Ze voegen wat mij betreft niks toe (ja, een surrealistisch sfeertje, maar dat had de film toch al door al die dromen) en doen voor mij zelfs afbreuk aan de film. Zonder deze uitstapjes had ik een volle punt meer gegeven, nu blijf ik echter steken op 3 sterren.

Redelijke satire van Louis Buñuel met soms zeer komische- maar ook soms erg flauwe scènes. Het uitgangspunt is wel goed en zeer origineel; een gezelschap van de hoge burgerij dat er maar niet in slaagt gezellig te tafelen, omdat er altijd wel iets is dat verhindert dat het gezelschap iets achter de kiezen krijgt. Deze film moest het voor mij toch echt hebben van het laatste half uur. Die bevatte de meest komische scènes. Daarvoor vond ik het maar behoorlijk saai.
Memorabele scène; De bisschop die een stervende tuiner de laatste zegen geeft en hem daarna met een jachtgeweer doodschiet, omdat de tuinier de bisschop opbiechtte dat hij in het verleden twee mensen heeft vermoord die achteraf de ouders van de bisschop bleken te zijn. Typisch Buñuel, dat wel.

Waardering; gemiddeld 3,0*

Le Charme Discret de la Bourgeoisie is hier en daar wat veroudert, heeft soms wat tempoproblemen en sommige scènes voelen wat overbodig aan, maar dit kan niet verhullen dat de film een zeer groot aantal aan unieke en briljante scènes bevat. Er zijn er hier al veel genoemd, maar tel ze eens na:

- De toneelscène (geniaal!).
- Het etentje dat verstoord wordt door soldaten, die schijnbaar midden in een oorlog zitten (een heerlijk what-the-hell moment)
- De luitenant die bij de dames in een cafétje gaat zitten en doodleuk over zijn tragische jeugd begint te vertellen en dan meteen weer vertrekt.
- De priester die aanklopt in tuinierskleding.
- De priester die de biegt moet aanhoren van een stervende man die de priesters ouders heeft vermoord, waarna de priester de man doodt.
- Het etentje dat verstoord wordt door revolutionairen die het gehele gezelschap afmaken, inclusief Fernando Rey die onder een tafel verstopt zat, maar het niet kan laten snel wat ham van de tafel te pakken.
- Het etentje bij die militair waar iedereen Rey vraagt naar de negatieve kanten van het land waar hij werkt en Rey uiteindelijk zijn geduld verliest en de gastheer vermoord.
- Het etentje in het restaurant waar net de eigenaar van is overleden en waar enkele leden van bourgeoisie nog gewoon door willen eten omdat dit discreet zou zijn.
- Die revolutionaire meid.
- Die bediende die er heel jong uit ziet, maar rustig verteld dat ze 52 is.
- Die agent die rustig één voor één alle tafelgasten arresteerd.
- Dialogen zoals de opmerking dat als de Amerikanen hun eigen soldaten afmaken ze er wel een reden voor zullen hebben.
- En bovenal: de zes edele mensen die verdwaalt over een eindeloze straat lopen.

Buñuel maakt er een mooi compleet geheel van, dat bij vlagen hilarisch is (een drama herken ik er overigens niet in). Sommige dingen gaan volgens mij een beetje langs me heen en van andere denk ik niet dat ze een betekenis hebben (het blijft immers een Buñuelfilm). Het geheel is echter zeer gedenkwaardig. De maatschappijkritiek interesseert me dan nog niet eens zoveel, maar eerlijk gezegd heb ik niet het gevoel dat Buñuel echt een belangrijke boodschap wilde achterlaten. Volgens mij had hij vooral lol in het maken van deze film en zijn vorm van vermaak is vooral zijn stokpaardjes, de hogere klassen en de religieuzen voor gek zetten. De acteurs zijn trouwens sterk, vooral Rey.

Niet mijn favoriete Buñuel, maar toch een klein pareltje.
4*

Erg leuk! TOR haalt de meeste leuke momenten al aan. Knap vond ik verder, dat ik wel vier keer in de 'het was maar een droom' grap, trapte. Grappig verder dat ze maar niet aan het eten toekomen. Sowieso zijn de droomsequenties weer van een eenzame kwaliteit. Is niemand die dat beter kan dan Bunuel. Mensen die dit leuk vinden, moeten ook maar eens the Milky Way kijken, die veel onbekender is, maar eigenlijk net zo sterk. 4 sterren.

Leuke, soms surrealisttische film, zoals eigenlijk alleen Luis Buñuel ze kan maken.

Ik zeg bewust leuk, omdat ik toch wel het idee heb dat we hier met een volbloedkomedie te maken hebben. Het echte drama kon ik er niet in ontdekken. Humor gelukkig wel. Geschifte humor, maar vaak ook erg droge humor. Een jonge bediende die droog zegt dat ze 52 is, is bijvoorbeeld zo’n moment dat ik even verbaast zat te kijken en daarna toch wel moest lachen. En zo zitten er een heleboel momenten in de film, waarbij je jezelf telkens afvraagt, of het echt is, of toch niet weer een of andere droom van iemand.

De film lijkt heel erg op el angel exterminador en heeft hier duidelijk overeenkomsten mee. Toch vind ik die laatstgenoemde scherper, leuker en gewoon nog wat beter. Deze film over de bourgeoisie valt op een gegeven moment net wat teveel in herhaling, waardoor de film wat van zijn scherpte verliest. Het acteerwerk is trouwens heel behoorlijk. Vond vooral de priester er op een positieve manier bovenuit springen.

Buñuel is en blijft een fijn regisseur met een mooi oeuvre aan films.

kleine 4,0*

Een en al droomsequenties, zo kun je Le charme discret de la bourgeoisie omschrijven. An sich zijn sommige stukjes nog wel leuk, maar ruim anderhalf uur is toch wat te lang voor deze gimmick, waar alle thematische issues van Buñuel weer eens behandeld worden. Heb overigens weinig gelachen bij deze komedie, daarvoor was het mij te absurd.

Een werkelijk verlammend stuk film, waar in mijn ogen niets van humor, kritiek of enigszins diepere lading in zit. Alle hierboven genoemde 'hilarische' stukken vind ik maar saai en nietszeggend. Het is een en al herhaling en traagheid, nergens straalt de film echt en wat surrealisme betreft sprak het me werkelijk niet aan (terwijl ik hier wel een voorliefde voor heb). Bunuel lijkt me een interessante regisseur, maar na deze film is mijn hoop toch wel vervaagd. Lijkt me ergens zelfs een beetje elitair en snobistisch om deze film nu daadwerkelijk als 'goed' te bestempelen. 1*

Film waarover ge uren kunt napraten en waarbij meningen sterk zullen blijven uiteenlopen.

Wat ge Buñuel echter nooit kunt aanwrijven is een gebrek aan ideeën en fantasie, zowel in het script als visueel.

Vind het een boeiend werk, heel origineel dat wel een zekere groep verwende beterbedeelden over de kam scheert, ook kritiek levert op de bureaucratie [(de motivering van de beslissingen van de chefs gingen in het lawaai verloren)] maar eigenlijk heel onze samenleving met een zekere belachelijke hypocrisie bedeelt.

De acteurs vind ik schitterend met Stéphane Audran als absoluut sluitstuk.

De opbouw, met steeds wisselende scènes (af en toe is er een macabere bij) houdt het levendig en eigenlijk is de humor, meestal de spot om de pech en de verwondering die ontstaat, een terugkerend item.

Zeker één van de aangenaamste Buñuels.

Droogkomisch en absurd, deze film van Buñuel kijkt lekker weg door de opeenstapeling van bizarre situaties, die soms dan weer dromen blijken te zijn. Af en toe is er een vrij plotseling uitstapje als iemand aandringt zijn treurige geschiedenis of droom te vertellen, verder gaat het vooral over de tot mislukken gedoemde pogingen van een zestal vrienden om een etentje af te ronden.

Monty Python is al genoemd en ik moest daar ook meer dan eens aan denken, al is de humor bij Buñuel meer absurde "situational comedy", waarbij bizarre en gewelddadige situaties hooguit licht ongemak oproepen bij de protagonisten. Naast de burgerlijke elite krijgt ook de kerk wel een kleine veeg uit de pan, maar het was toch vooral absurdistisch theater. Mijn favoriete momenten waren wel de Ambassadeur die voortdurend kritische vragen krijgt te verduren over zijn "semi-barbaars landje", de verlekkerde blik als de bisschop in het schuurtje komt en een strohoed opzet, de dromen die eindigen in moord en doodslag en de ontsnapping uit het raam om even een potje te vrijen- ook mooi dat het dienstmeisje gewoon de waarheid vertelt en geen poging doet haar werkgevers in bescherming te nemen: wellicht om de eerlijkheid van het volk tegenover het gemanipuleer en gekonkel van de elite te tonen?

Geslaagde film, en moet nodig meer zien van deze regisseur.

Is het niet gewoon heel flauw om na een bevreemdende scene het personage wakker te laten worden? Tot vier keer toe? Sorry, als dat surrealisme is dan hoeft het van mij niet zo. Verder een tamelijk oppervlakkige schets van de zeer gegoede burgerij. Ik heb niet zoveel van Buñuel gezien, maar vond het allemaal nogal typisch en weinig oorspronkelijk. Her en der een aardig moment, dat wel, waardoor Le charme discret de la bourgeoisie de aandacht in elk geval weet vast te houden.

Iets beter Bunuel.

Vooral dankzij het begin dan, dat vond ik op zich nog enigszins vermakelijk. Licht bevreemdende gebeurtenissen en een vervelend 6-tal aan personages, ik kon er de humor nog wel van inzien. Wanneer Bunuel het echter wat vreemder probeert te maken, botst hij al snel op z'n beperkingen.

Want zijn regie is redelijk kaal en zo maf is het uiteindelijk ook helemaal niet. De film begint een beetje in herhaling te vallen en een aantal scenes zijn eerder vervelend, zoals de dromen op het einde. Beetje goedkoop en makkelijke oplossing vond ik dat.

Ook de kritiek op de hogere klasse is niet bepaald van een hoog niveau. De scene met de chauffeur die een glaasje mee moet dringen is één en al cringe, verder is het doelwit nogal makkelijk en mist de humor scherpte. Al zal het in z'n tijd wel wat spannender geweest zijn.

Mnee, eerste kwartiertje ofzo leek nog iets te worden, maar daarna gaat het redelijk bergaf met deze film. Laatste half uur is vooral vervelend. Het zal nooit wat worden tussen mij en Bunuel denk ik. Al heeft hij ook wel slechtere films dan deze gemaakt.

1.5*

Machtige mannetjes, hun eega's die blasé het wereldleed aanschouwen en een priester die het hogere graag verruilt voor wieden en snoeien als tuinman. 'Le Charme Discret de la Bourgeoisie' (1972) is surrealistische droogkloterij waar de geprivilegieerde upperclass gevangen zit in elkaars nachtmerrie om elk moment blootgelegd te worden in hun ontstellende hypocrisie. Of het de ambassadeur is van een Zuid-Amerikaanse dictatuur die mensenrechtenschendingen en corruptieschandalen weg lacht, terwijl hij peentjes zweet om de guerrilla-groepering die het op zijn leven voorzien heeft. Of de Franse consul en zijn vrouw die liever nog even hun woest-erotische vrijage afmaken, terwijl de andere gasten al voor de deur staan voor hun geplande etentje. Of de priester/tuinman voor wie de heilige sacramenten iets zijn om routineus af te leggen, maar niet in de weg komen van zijn aardse wraakzucht.

Maar het mooiste zijn de ogenschijnlijk willekeurige momenten dat 'gewone soldaten' hun innerlijke angsten delen met deze club geprivilegieerden. Niet direct passend bij de kluchtige hoofdlijn, maar als een theatrale terzijde waar spookverschijningen en vadermoorden hun wankele gemoed tormenteren. Niet dat het deze upperclass verder erg interesseert, of dan vooral als vrolijke terzijde bij de dis terwijl op de achtergrond al de oorlogsgeluiden klinken van mensenlevens die tegelijkertijd verkwist worden. Met het surrealisme in 'Le Charme Discret de la Bourgeoisie' (1972) weet Luis Buñuel de menselijke absurditeit te verbeelden van een politieke elite die haar eigen spelregels verzint om zich afzijdig te kunnen houden voor de consequenties van wat ze eigenlijk met elkaar doen. Al zijn ze op een bepaalde manier slachtoffers van zichzelf, want diep van binnen vrezen ze die ontmanteling van hun eigen nikserigheid.

De tweede droomscène, tegen dat decor van die die lege stad: je ontmoet oude bekenden, je moeder, even later ben je naar hen op zoek, maar ze zijn weg, onvindbaar, als in een droom. Huiveringwekkend écht...

Een ongrijpbare en fascinerende film, met niets te vergelijken. Weet niet hoe vaak ik hem al gezien heb. En dan ook nog Stéphane Audran... 4 sterren zijn dan altijd gegarandeerd bij mij.

Random is hier toch wel het kernwoord. Een film met de ene random gebeurtenis na de andere, alleen bijeen gehouden door een aaneenschakeling van (pogingen tot) etentjes en drankjes. In het begin is het gek, daarna beetje irritant, daarna pak je het absurdistische ervan meer op. Er zitten zeker geinige momenten/grappen in, maar het is toch echt teveel los zand (ook de droomsequences voelen goedkoop) om het een goede en onderhoudende film te maken. Acteerwerk ook erg houterig, maar weet niet of dat de tand des tands is, bewust of oprecht matig.

Mja, Bunuel moet je toch enigszins liggen. Erg aparte regisseur van wat ik al van hem zag. Heeft er ook een lange filmcarrière opzitten en de linken met surrealist Salvador Dali zijn soms niet ver weg. Ook hier in deze film is bij momenten een bevreemdende ervaring van surrealisme en droomwanen.

Centraal staat wel steeds een diner van een zestal personen. Vaak in een andere setting en telkens met andere bizarre gebeurtenissen. Eens humoristisch, dan weer serieuzer of warrig. Fragmentarisch ook, maar dan ook weer verbindend, maar een echt plot kon ik er toch niet uit opmaken.

Maar er zaten zeker meer dan geslaagde stukken in. Diegene die het me het best bijblijven zijn toch de toneelscène, de combi restaurant-wakeruimte en de moordende priester.