House of Games (1987)

Nogal wat gemopper op de voorspelbaarheid hier. Daar valt wel iets voor te zeggen. In een film waar de firma List & Bedrog direct toeslaat, kan je er donder op zeggen dat er meer aan de hand is. Volgens mij heeft Mamet dat zelf ook in de gaten gehad. Hij speelt er mee, bluft zelf ook. De 'tell' die Dr. Ford krijgt aangereikt, is niet de enige die de film uitdeelt. Ook de kijker krijgt er hier en daar eentje toegespeeld.

Meer dan iets anders, gaat het er lange tijd om of en hoe ze er mee weg komen. Dat klinkt best boeiend, maar zo enerverend is het niet met deze (opzettelijke?) monotone stemming. Nogal harkerig en houterig geacteerd, waar zelfs de op zich niet onaardige dialogen hol klinken. Het resulteert in een film die nogal gekunsteld overkomt. Dat kan ook opzettelijk zijn, valt wat voor te zeggen, maar ik kan daar weinig mee.

Goeie film over een psycholoog die een patiënt met gokschulden wil helpen. Alhoewel het plot zeker goed in elkaar zit, kleeft er ook een zekere voorspelbaarheid aan het geheel. Maar de scenes en vooral ook de dialogen zijn gewoon goed en de film ademt ook de juiste sfeer. Nog net 3.5 sterren voor dit regiedebuut van David Mamet.

Onderhoudende film wel voorspelbaar. Mooi weer dat 80 tijdsbeeld. En het korte optreden van William H. Macy. is ook erg tof.

Fijne film over een psychologe die aangetrokken wordt door de wereld van de oplichterij; maar ze ontdekt meteen ook de duistere kant van zichzelf. House of Games heeft de look van een arthouse film, de welbespraaktheid van een Woody Allen film en de dynamiek van een Hitchcock. Ik vond de film trouwens bijlange niet zo voorspelbaar als sommigen beweren. Redelijk klassiek, met oplichterijspelletjes die gespeeld worden door de verschillende personages. Joe Mantegna is een vrij onderschat acteur en ook Crouse, in die periode de vrouw van regisseur Mamet, straalt in deze film.

Ondanks het houterige acteerwerk best een sfeervol filmpje. Weinig hoogstaand, maar wel lekker vlot simpel vermaak.

Degelijke con men drama dat een prima sfeer kent, maar soms net iets te voorspelbaar is. Dat Lindsay Crouse vrij houterig speelt en enkel aantrekkelijk is voor fans van genderneutraliteit (de film is z’n tijd 35 jaar vooruit) helpt de film ook niet.

3,5 blijft staan.

Geregisseerd en ook geschreven door David Mamet. Met zijn roots in de theaterwereld zal het me niet verbazen als de inspiratie voor dit verhaal gekomen is uit het theaterstuk De Gokkers van Gogol. De sequentie waarin Lindsay Crouse de bende leert kennen, doet er alleszins hard aan denken. De rest van de film ligt eigenlijk in de lijn van deze sequentie met dan toch wel een interessante twist eraan toegevoegd.

Ongetwijfeld is de film ook een hommage aan de klassieke film noir. Er is het spel met licht en schaduw in overwegend sepia gekleurde decors. De typerende lamellen die altijd voor schaduwrijke sfeer zorgen. Visueel vond ik het misschien toch net een tikje te clean en artificieel overkomen. Er is bijvoorbeeld een buitenscene bij avond aan het begin van de film die overbelicht is waardoor ik zelfs het gevoel kreeg dat er geacteerd werd voor een screen. Wat uiteindelijk niet waar bleek, omdat er dan toch iemand in een taxi stapte en wegreed.
Er is de jazzy soundtrack. En dan de inhoud. In dit geval is er in eerste instantie geen femme fatale maar een homme fatale met Joe Mantegna. De klassieke genderrollen worden omgekeerd. Het is duidelijk waar Mantegna voor staat en het is ook duidelijk dat Lindsay Crouse worstelt met de grens tussen goed en kwaad. Dat ze een gevierd psychiater/professor is, ligt ook in lijn met het thema van Freud in klassieke film noir. Lindsay Crouse maakt hier trouwens een redelijke masculiene indruk met haar kapsel en kledij (in jaren ‘80 stijl dus) wat ook wel past bij de omkering van de genderrollen. Goed uitgewerkt plot waarbij het cruciaal is voor de geloofwaardigheid dat er een vijs los zit bij Lindsay Crouse (zoals later zal blijken).