Rhapsody in Blue (1945)

George Gershwin was één van de bekendste componisten van de 20e eeuw. Hij overleed in 1937, op vrij jonge leeftijd aan de gevolgen van een hersentumor.

De film is, naar ik meen, weer één van de eerste films die ik destijds op tv heb gezien. Net als The Eddy Duchin Story, die ik nog vrij recent herkeken heb, tenminste als ik ze niet door elkaar gooi. Maar allemaal niet erg belangrijk, wel zonden ze vroeger gewoon heel veel (goede) films uit, toen we nog "gekluisterd zaten aan zo'n zwartwit toestel". Dit lijkt me toch wel weer een (onterecht) vergeten film.

In de speelfilmencyclopedie schrijven ze dat de film toch grotendeels verzonnen is. Maar rond die tijd vonden ze het waarschijnlijk de moeite waard allerlei "bekende" mensen in het zonnetje te zetten door er een film over te maken. De film deed me dan ook vrij sterk denken aan Till the clouds roll by.

Het is jammer dat deze in zwartwit is maar de eerste helft maakt een hoop goed en is veel sterker. In het begin gaan ze er met een enorm tempo doorheen en zien we hoe wonderkind George al was. En daar gaat de film dan vooral ook over, hoewel zijn broer Ira ook wel aan de orde komt. Daarna volgt flink wat muziek en dans, Al Jolson, (George White) musical-theater-scènes.... Het vervelende met Gershwin is dat zijn muziek zich leent voor zowel klassiek als jazz en pop. Nadat Alda met Paul Whiteman het titelnummer ten gehore brengt, wat een meesterwerk is van Gershwin en in de film ook indrukwekkend wordt weergeven, gaat de film toch wel hopeloos achteruit doordat de romantiek zijn intrede doet. Dit is dan na de helft, wordt richting het eind weer wat sterker met American in Paris, Porgy and Bess.

Het is mogelijk dat ik deze film jaren geleden ook nog wel eens gezien heb, maar dat zal dan wel op de BBC zijn geweest. De eerste helft is vanwege de muziek wel leuk om vaker te zien, de rest laat ik dan maar voor wat het is. 4.0/2.0