L'Amore (1948)

Won twee Awards: Silver Ribbon in 1949 (Beste actrice: Anna Magnani) en NYFCC Award in 1950 (Beste Buitenlandse Film).

Fijn, al de tweede dag achtereen dat er een ouwetje wordt toegevoegd die ik al gezien heb. Dank MacHammer Fan voor de vele toevoegingen!

Kan me niet echt meer iets specifieks herinneren van deze film, maar de persoonlijke archieven geven drie sterren aan...

Anna Magnani doet mee, da's altijd speciaal. Na Romy Schneider zou nu wellicht Anna Magnani aan de beurt zijn voor een zomer retro in Den Haag/Amsterdam hoewel haar output (zeker aan bekende titels) volgens mij niet zo groot is. Ik denk ook niet dat het aantal films dat ik met haar heb gezien ook de 10 niet overstijgt.

De film is een hommage aan 'de kunst van Anna Magnani'.

Zo,die is goed met het lezen van credits .Hoe dan ook,het lijkt me stug dat iemand geen duidelijke herrineringen kan hebben aan deze opmerkelijke film.

Het eerste deel is voor die tijd gewoonweg puur experimentele cinema:gebaseerd op een script van niemand minder dan Cocteau zien we praktisch de volle tijd niets en niemand anders dan Magnani in beeld,belicht vanuit alle mogelijke standpunten.De hele "intrige"bestaat louter uit 2 telefoontjes die Magnani pleegt met haar ex-geliefde,eindigend met de wanhopige kreet:ti amo!Tour de force van zowel Magnani als Rossellini.

Het 2de deel is al even opmerkelijk:gebaseerd op een script van Fellini speelt M. een dorpsgek die bezoek krijgt van-denkt zij-San Giuseppe,die wordt gespeeld door-komt ie-Fellini zelf,piepjong en geblondeerd .De 2 beleven vervolgens enkele eh..gelukzalige ogenblikken,let ook op de symboliek.Wat het product van deze wonderlijke ontmoeting is moge duidelijk zijn.Na het wat groteske begin ontvouwt dit segment zich tot een indringend neo-realistisch drama,waarin de achterlijke katholieke vokscultuur te grazen wordt genomen.Het Vaticaan was sowieso niet geamuseerd en de film ging vanwege godslastering in de ban.

Opmerkelijk is tenslotte de enscenering aan de kust rond Napels,naar ik meen heeft Godard het openingsshot gekopieerd in le mépris,de locatie lijkt zelfs exact dezelfde.

Komt me eerlijk gezegd nog steeds niet bekend voor. Ik kan me ook niet meer herinerren waar ik de film zag (RR retro in NFM, Duitse TV of Magnani retro in Den Haag, ...). Gebeurt me zelden. Maar mijn archieven zijn onverbiddellijk.

Onewomanshow van Magnani, in het eerste deel letterlijk zelfs- en in beide delen lijkt ze er een erezaak van te maken zo onaantrekkelijk mogelijk voor de dag te komen. Hoewel knap geacteerd door Magnani en ze haar hele scala aan emoties kan tonen verliep het eerste deel redelijk voorspelbaar- ik concludeerde dat de onzichtbare ex er goed aan had gedaan zijn biezen te pakken, ik weet niet of dat de bedoeling was. Deel twee is een stuk interessanter. Magnani als simpele ziel die een verkrachting als onbevlekte ontvangenis interpreteert is bijna aandoenlijk en het laaghartige gepest van haar dorpsgenoten best schrijnend. Magnani slaagt er in beide delen in boven haar personages uit te stijgen, het is moeilijk voorstelbaar dat willekeurig welke andere actrice daar zo in zou slagen. Maar zoals al gezegd, de film was blijkbaar ook voor haar gemaakt. Ik had Fellini overigens niet eens herkend
Mooie zij het een tikkeltje dramatische score van Renzo Rossellini.